ΤΙ ΛΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗ ΒΥΤΙΝΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ;
Ένα φθινοπωρινό σαββατοκύριακο στη Βυτίνα είναι ό,τι πρέπει για να δεις τη ζωή σου αλλιώς. Ειδικά όταν συνδυάζεται με γιόγκα, coaching και πολλή φύση.
Το πρόγραμμα του wellness retreat που είχα στο χέρια μου περιλάμβανε πολλή γιόγκα, άλλο τόσο coaching, λίγη κυκλική προπόνηση και μια μέρα αφιερωμένη στην πεζοπορία, με εξτραδάκι ένα σεμινάριο επιβίωσης στο βουνό. Α, και πολλή φύση. Φθινοπωρινό διήμερο στη Βυτίνα, δηλαδή, με τα όλα του.
Φτάσαμε αργά το βράδυ στη Βυτίνα. Με αέρα Αθήνας. Δηλαδή με ελαφρύ πόνο στον αυχένα, ενοχές για τα παιδιά που έμειναν πίσω, ανάγκη για ύπνο.
Είχαμε χάσει το απογευματινό μάθημα hatha yoga και το δείπνο, αλλά ευτυχώς μας είχαν φυλάξει φαγητό. Αν φαντάζεσαι κινόα, σαλάτες με kale και virgin ποτά με superfoods, πέφτεις έξω – και εγώ το ίδιο δηλαδή. Η Πηνελόπη Δημητρακοπούλου, Executive και Τeam Coach, το σχολίασε πριν προλάβω να το κάνω εγώ: «Wellness δεν σημαίνει μόνο αβοκάντο και γκότζι μπέρι. Είναι πολύ περισσότερα». Δοκίμασα με μεγάλη ευχαρίστηση όλα όσα είχε το πιάτο μου και ανακουφίστηκα που δεν θα χρειαζόταν να βγω στην πλατεία της Βυτίνας προς αναζήτηση σουβλατζίδικου.
[Παρένθεση: Μείναμε στο Art Mainalon Hotel, λίγα μέτρα από την πλατεία του χωριού. Ένα ξενοδοχείο καθόλου κραυγαλέο –η μικρή του πισίνα είναι ό,τι πρέπει για μια βουτιά και η συμπαθητική του αυλή ιδανική για έναν καφέ κάτω από τον φθινοπωρινό ήλιο– που ποντάρει στην τέχνη. Νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε πινακοθήκη – βρίσκεις έργα τέχνης και γλυπτά Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, πέρα από τα δωμάτια, και σε κάθε γωνιά του ξενοδοχείου.]
Μέρα 1η:
Το ραντεβού μας το επόμενο πρωί ήταν στις 8:00, δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου, για γιόγκα.
Εκεί μας περίμενε η Εμμανουέλα Κωστάκη, personal trainer και καθηγήτρια yoga και Pilates, η οποία υπήρξε δρομέας και πρωταθλήτρια ξιφασκίας.
Αν θες ένα κίνητρο για να κάνεις με κέφι γιόγκα σαββατιάτικα και μάλιστα στις 8 το πρωί, αυτό είναι να έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο χαρούμενο, γλυκό, αυθεντικό που θα ακούσει τις δικές σου ανάγκες και δεν θα εκτελέσει απλώς ένα πρόγραμμα. Όλα τα παραπάνω τα έχει η Εμμανουέλα, με έμφαση στο αυθεντική.
Το να κάνεις γιόγκα σε εξωτερικό χώρο νιώθοντας μια ελαφριά φθινοπωρινή δροσιά και απολαμβάνοντας την ησυχία της φύσης είναι όσο ωραίο ακούγεται. Και γίνεται λίγο καλύτερο όταν μετά έχεις να απολαύσεις ένα πλούσιο πρωινό μαζί με ενδιαφέροντες ανθρώπους που μόλις γνώρισες.
Ακολουθεί coaching workshop από την Πηνελόπη με τίτλο «Wellness, Resilience & Motivation». Αυτό το τρίωρο θα μας δέσει σαν ομάδα ακόμα περισσότερο. Πριν έρθουμε στο retreat, κάθε συμμετέχοντας είχε κάνει μια μισάωρη διαδικτυακή συνάντηση για να συζητήσει με την Πηνελόπη τους τομείς που τον επιβαρύνουν στην καθημερινότητά του και τον απομακρύνουν από τη wellness εκδοχή του εαυτού του.
Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι δεν συμπαθώ τους coaches, όχι τους ίδιους τους ανθρώπους, αλλά όσα πρεσβεύει ο τίτλος τους – τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Έχω συνδέσει το coaching με χαμογελαστούς τύπους που φωνάζουν εμψυχωτικά quotes και από κάτω το κοινό παραληρεί. Τρέμω να βρεθώ σε ένα τέτοιο κοινό…
Η Πηνελόπη είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων – πρώτο στοιχείο που δεν κολλάει με τη φαντασίωσή μου. Δεν έχει μια λύση για όλα, ούτε παρουσιάζεται σαν γκουρού που δίνει το παράδειγμα με τη δική του εκπληκτική ζωή / δουλειά / καθημερινότητα. Νιώθουμε άνετα και αρχίζουμε σιγά σιγά να μοιραζόμαστε όσα μας δυσκολεύουν στη δουλειά, όσα μας κρατάνε πίσω, όσα δεν μας δίνουν ικανοποίηση.
Ταυτόχρονα καταλαβαίνουμε τα δυνατά μας σημεία, τα οφέλη που παίρνουμε σε προσωπικό επίπεδο, τα στοιχεία που θα χρειάζονταν βελτίωση. Δεν έχουμε τις απαντήσεις, αλλά το μοίρασμα έχει κάνει κάποιους από μας να νιώθουμε πιο ανάλαφροι, άλλους να έχουμε πιο ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης. Βγαίνουμε από το workshop με μια μεγαλύτερη ανυπομονησία να γνωριστούμε μεταξύ μας καλύτερα.
Έχουμε ελεύθερο χρόνο, οπότε ορισμένοι από μας επιλέγουμε να κάνουμε βόλτα στην περιοχή.
Η Βυτίνα είναι χτισμένη στους πρόποδες του όρους Μαίναλο και αποτελεί ίσως το πιο φημισμένο ορεινό θέρετρο της Πελοποννήσου. Απέχει 180 χιλιόμετρα από την Αθήνα και περίπου 36 από την Τρίπολη.
Ο «δρόμος της αγάπης», στη δυτική πλευρά της Βυτίνας, είναι μια υπέροχη διαδρομή ανάμεσα σε σφένδαμους και πλατάνια που είναι μαγικά όποια εποχή του χρόνου κι αν επισκεφτείς το μέρος. Λέγεται ότι ονομάστηκε έτσι επειδή ήταν το σημείο που επέλεγαν να περπατήσουν πριν πολλά χρόνια νέα ζευγάρια, ανταλλάζοντας ερωτικά βλέμματα και μηνύματα, σύμφωνα με τα αυστηρά ήθη της εποχής.
Αν βρεθείς στην περιοχή δεν γίνεται να μην αφιερώσεις λίγο χρόνο στο Δασάκι της Βυτίνας. Πρωταγωνίστρια είναι η εντυπωσιακή Μαύρη Πεύκη (pinus nigra) που φτάνει σε ύψος μέχρι και τα 45 μέτρα. Νιώθεις ότι βρίσκεσαι στη Σκανδιναβία, ενώ είσαι μόλις 2,5 ώρες μακριά από την Αθήνα. Εδώ, όλες σου οι αισθήσεις λειτουργούν στο φουλ. Εικόνες, ήχοι, μυρωδιές σε κάνουν να μην θες να αρθρώσεις λέξη, αλλά να εστιάσεις σε αυτό που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Στο τέλος της διαδρομής θα βρεις και μια υπέροχη παιδική χαρά.
Με τις εικόνες της φύσης καρφωμένες στο μυαλό μας επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Ο ήλιος έχει πέσει και ένα ελαφρύ αεράκι μάς θυμίζει ότι είμαστε στο βουνό. Ώρα για κυκλική προπόνηση και γιόγκα. Η Εμμανουέλα συνδυάζει τα δύο είδη άσκησης για να πετύχει ενδυνάμωση του σώματος μαζί με stretching. Χρησιμοποιούμε ιμάντες για να δυναμώσουμε τα χέρια, κάνουμε βαθιά καθίσματα, αναπηδήσεις, κοιλιακούς. Συνεχίζουμε με 60’ γιόγκα.
Στο τέλος του μαθήματος έχουμε δοκιμάσει όλοι –αρχάριοι και προχωρημένοι– μια στάση με στήριξη στο κεφάλι και, ναι, άλλοι με λιγότερη και άλλοι με περισσότερη βοήθεια, τα καταφέρνουμε. Ακολουθεί γεύμα στο ξενοδοχείο και ένας καλός ύπνος (να τα οφέλη της άσκησης!).
Μέρα 2η:
Κυριακή μετά το πρωινό είμαστε έτοιμοι για το δεύτερο μέρος του workshop. Προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τους στόχους του ο καθένας, να σκεφτούμε δράσεις για να τους πετύχουμε, προσπερνώντας τα εμπόδια που είναι πιθανό να μας κλείσουν τον δρόμο. Φεύγουμε με μια αίσθηση ότι το να μπορούμε να παίρνουμε ικανοποίηση στην καθημερινότητά μας δεν είναι ένα όνειρο απατηλό. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας στην Αθήνα με προσωπικές συναντήσεις ο καθένας.
Φοράμε παπούτσια πεζοπορίας (και ένα απλό αθλητικό είναι οκ) και συναντιόμαστε στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής στο Παλαιοχώρι Ελάτης. Εκεί μας περιμένει ο Παναγιώτης Παναγόπουλος, οδηγός βουνού με μακρόχρονη εμπειρία, ο οποίος έχει δημιουργήσει το «Explore Μαίναλο», μια εταιρία περιπέτειας και δράσης, με έμφαση στον οικολογικό τουρισμό και στα φιλικά προς το περιβάλλον ταξίδια στην καταπληκτική φύση της Αρκαδίας.
Ο ίδιος είναι κάτοχος διπλώματος πρώτων βοηθειών, ελεύθερης κατάδυσης apnea, οδηγού ποταμού rafting, ναυαγοσώστη, πιστοποιημένου μανιταροσυλλέκτη και έχει λάβει μέρος σε σεμινάρια διάσωσης ποταμών. Ουφ, αυτά. Είναι σαν να λέμε εξερευνητής.
Ξεκινάμε με μερικές γνώσεις σχετικά με τα μανιτάρια. Μου φάνηκε εντυπωσιακός ο τρόπος (ο πιο βασικός) που μπορείς να καταλάβεις αν ένα μανιτάρι είναι δηλητηριώδες: Το κόβεις στη μέση και αν το χρώμα του αλλάξει άμεσα (βλέπε το μπλε/πράσινο της εικόνας), άστο καλύτερα. Δεν θα χάσεις τη ζωή σου, μας είπε ο Παναγιώτης, αλλά μια διάρροια την έχεις στο τσεπάκι.
Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ένα κυκλικό μονοπάτι διάρκειας 1,5 ώρας, ένα κομμάτι του Mainalon Trail στο δυτικό Μαίναλο. Η φύση είναι υπέροχη και η διαδρομή γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα με τον Παναγιώτη να μας δίνει διαρκώς tips και μυστικά για το βουνό.
Σταματάμε σε ένα ξέφωτο και αφού μαθαίνουμε τι πρέπει να περιλαμβάνει το φαρμακείο που παίρνουμε μαζί στο βουνό, τι κάνουμε σε περίπτωση που μας τσιμπήσει φίδι, πώς να ανάψουμε φωτιά χωρίς σπίρτα ή αναπτήρα (!), τσεκάρουμε τις δεξιότητές μας παίζοντας παιχνίδια που δένουν την ομάδα (team building activities αν είστε της αγγλικής). Τα σνόμπαρα μέχρι που έπαιξα. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δεις ποιος έχει ομαδικό πνεύμα, ποιος θέλει να έχει αρχηγικό ρόλο, ποιος δυσκολεύεται να κάνει πίσω.
Στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι του πικ νικ μάς περιμένουν σπιτικές αλμυρές και γλυκές λιχουδιές για να κλείσει όπως άρχισε αυτό το υπέροχο διήμερο.
Τίποτα προσποιητό, τίποτα υπερβολικό. Τα πάντα σε αυτό το διήμερο ήταν απλά, εστιασμένα στην ουσία και στην έννοια της παρέας.
Νωρίς το απογευματάκι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, αφού υποσχεθήκαμε σύντομο reunion. Κάποιοι από την παρέα συνέχισαν στο «Στέκι του Μωριά» στο Χρυσοβίτσι για «φαγητό που θα σου μείνει αξέχαστο», τόνισαν.
Την επόμενη φορά, λοιπόν. Μαζί με ένα πέρασμα από την «Κληματαριά» στη Βυτίνα που λένε ότι έχει καταπληκτικό φαγητό και ένα (τουλάχιστον) ποτό στο «Καπνοπωλείο» που σε κάνει να νιώθεις ότι πίνεις κοκτέιλ κάπου στη Βαρκελώνη.
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
