Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΔΑΝΑΗΣ ΣΙΩΖΙΟΥ

Τι σημαίνει για μια γυναίκα 35 χρονών να αντιμετωπίζει τον καρκίνο του μαστού; Η βραβευμένη ποιήτρια Δανάη Σιώζιου καταθέτει στο προσωπικό της ιστολόγιο όσα ζει και συγκλονίζει.

Οι ιστορίες των αθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι τον καρκίνο είναι πάντα συγκλονιστικές. Κάποτε έρχονται στο φως αφού η ζωή τους έχει τελειώσει και όλοι εμείς διαβάζουμε μια ανάρτηση που μας γεμίζει συγκίνηση και ίσως έμπνευση και δύναμη για το πώς να ζήσουμε.

Άλλοτε, μαθαίνουμε για την εμπειρία που τους άλλαξε τη ζωή, που τους μεταμόρφωσε σε σχεδόν άλλο άνθρωπο. Και πάλι αυτό λειτουργεί σαν δυνατό ταρακούνημα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδικό καρκίνο.

Συχνά αναφερόμαστε στον καρκίνο σαν έναν δυσανάλογο εχθρό, απέναντι στον οποίο άλλοι είναι ηττημένοι και άλλοι νικητές. Έχουμε σταθεί να αναρωτηθούμε πόσο σωστό ή πραγματικό είναι αυτό; Είναι άραγε πιο αδύναμος ένας άνθρωπος που τελικά πεθαίνει από καρκίνο από έναν άλλο που επιβιώνει. Όχι, ξεκάθαρα όχι.

Πολλοί ασθενείς αναρωτιούνται «Φταίω εγώ που έπαθα καρκίνο;» όμως κι αυτό αποτελεί έναν κρίκο του ψυχικού μηχανισμού και όχι μια ρεαλιστική απεικόνιση της κατάστασης.

Το ποιητικό ημερολόγιο της Δανάης Σιώζιου, που νοσεί από καρκίνο του μαστού, είναι ένα από τα πιο απλά, καθαρά και ρεαλιστικά κείμενα για το βίωμα του καρκίνου. Η 35χρονη Δανάη Σιώζιου έχει γράψει ποιήματα, άρθρα και μεταφράσεις, ενώ η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Χρήσιμα παιδικά παιχνίδια (εκδ. Αντίποδες, 2016), τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή Γιάννης Βαρβέρης της Εταιρείας Συγγραφέων, και με Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα (εξ ημισείας με Το κήτος της Ούρσουλας Φωσκόλου). Τον Μάιο του 2016 έλαβε μέρος στην ομαδική παρουσίαση 8 Ελλήνων ποιητών στην εφημερίδα The Guardian με τίτλο Meet the Greek writers revolutionising poetry in the age of austerity.

Ημερολόγιο

Η ζωή δεν είναι πια

το ήσυχο ποτάμι του χρόνου

αλλά ένα λουτρό αίματος

σπρώχνω τις ρίζες μου βαθύτερα

και τους ζητώ να τραγουδήσουν

το τραγούδι του χώματος

*

Όταν μου κόψανε το ένα στήθος

έπλυνα την πληγή με δυόσμο

όταν μου κόψανε το δεύτερο

έπλυνα την πληγή με βασιλικό

χωρίς στήθος ζητώ νερό

μου δίνουν ξύδι

*

Δεν μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου

δεν μπορώ να σηκωθώ

δεν μπορώ να ξαπλώσω

να πιω νερό να φάω

να πάω στην τουαλέτα

να πλυθώ να μιλήσω

δεν μπορώ να ντυθώ

είμαι γεμάτη τρύπες

*

Μπαμπά η σειρά χάλασε

κατεβαίνουμε στην άβυσσο μαζί

Μπαμπά ακούω κλαρίνα

βλέπω φαντάσματα

σου βάζω οξυγόνο

μου δίνεις τα φάρμακα

*

Δεν θέλουν να σκέφτομαι τα νεκρά κορίτσια

Θέλουν να σκέφτομαι τα ζωντανά

Αλλά εγώ θέλω να τραγουδήσω τις νεκρές μου φίλες

Θέλω να μάθω τα ονόματά τους

*

Τρία χειρουργεία σε ενάμιση μήνα

δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσα φάρμακα

φοβάμαι τη χημειοθεραπεία

*

Παραδίδω το σώμα μου στην επιστήμη

Γίνομαι αντικείμενο νοσοκομείου ξανά

Μου περνάνε τα φάρμακα από μια αρτηρία

Κατευθείαν στην καρδιά

Προσπαθώ να περάσω τα στάδια

Αλλά το σώμα μου δεν μου ανήκει πια

Και μου φωνάζει για τον πόνο

*

Το Πάσχα όταν τελείωσε η λοίμωξη

Δύο βδομάδες πυρετού μαζί με χημειοθεραπεία

(Ξέρεις πως είναι να μην έχεις ανοσοποιητικό;)

Αρρυθμίες, η καρδιά πονάει

Το επόμενο εικοσιτετράωρο πέρασε

Με ένα δάχτυλο ουίσκι και (δύο τσιγάρα)

(οι γιατροί είπαν εντάξει λίγο/

στα παραπάνω ξέρασα)

Γιατί αυτός που περίμενα

Δεν ήρθε

Γιατί μου είπε πως όλοι θα με εγκαταλείψουν

Κι αφού δεν πέθανα

Λέω πως για σήμερα δεν έχω ούτε καρκίνο

Καπνίζω και πίνω

*

Δεν φοβάμαι το θάνατο πια

Θα βρω την ταμπακιέρα της Ελένης

Που άντεξε τριάντα μέρες

και ήταν φίλη μου για τρεις

*

Ο μπαμπάς μου στο τηλέφωνο μου λέει

πως όταν ήμουν μικρή δεν φοβόμουν το σκοτάδι

και στην παιδική χαρά ήμουν από τα λίγα παιδιά

που όταν πέφτανε και χτυπούσανε

ακόμα και με το ποδήλατο

σηκωνόντουσαν και συνέχιζαν

χωρίς  να τρέξουν στους γονείς τους

νομίζω πως έτσι μου λέει συγγνώμη

και σε αγαπώ

*

Τώρα κοιτάζω από το παράθυρο

το φως

θυμάμαι πως παίζω με τις ηλιαχτίδες

ίσως μπορώ και χωρίς τις βλεφαρίδες μου

*

Σιγά σιγά βλέπω

ποιοι βρίσκονται σε κύκλο γύρω μου

και μου θυμίζουν πόσο έχω αγαπηθεί

και μου μιλάνε για το πόσο έχω αγαπήσει

*

Σιγά σιγά

μετράω στιγμές

επιστρέφω

μαθαίνω να ζω με τον φόβο

μαθαίνω να ζω με τον πόνο

μαθαίνω να ζω

*

Αυτά δεν είναι ποιήματα

τα λέω ειλικρίνεια