ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝ ΔΕΝ ΣΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ;

Αν η βαλίτσα σου έχει περισσότερα απ’ όσα θεωρητικά χρειάζεσαι, αλλά εσύ εξακολουθείς να την «παραφουσκώνεις», αυτό το κείμενο μπορεί να σε βοηθήσει να απενοχοποιήσεις τη συγκεκριμένη συνήθεια.

Κάθε φορά που έρχεται η στιγμή να κλείσω εισιτήρια για ένα ταξίδι, το δίλημμα είναι εκεί και με περιμένει: μία ή δύο βαλίτσες; Παρόλο που αυτή η σκέψη στριφογυρίζει στο μυαλό μου, οι επιλογές δεν είναι πολλές και το ξέρω. Το «φρένο» το έβαλαν φυσικά οι αεροπορικές εταιρείες, όταν επέβαλαν αυστηρούς περιορισμούς στις διαστάσεις και τα κιλά των δωρεάν χειραποσκευών, κάτι το οποίο δεν με βρήκε σύμφωνη (όχι ότι με ρώτησε κανείς), αλλά αναγκαστικά συμβιβάστηκα.

Από την άλλη, αν δεν έμπαιναν αυτά τα όρια, ήμουν ικανή να κουβαλήσω όλο το σπίτι «just in case». Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι από τους φανατικούς overpackers. Έχω ταξιδέψει και με ένα μόνο σακίδιο (και θα το ξαναέκανα, αν χρειαζόταν) αλλά έχω πετάξει και πράγματα στο αεροδρόμιο γιατί δεν χωρούσαν στις αποσκευές μου.

Τείνω, όμως, να υποστηρίζω τους «overpackers», δηλαδή τους ανθρώπους που συνηθίζουν να κουβαλούν μαζί τους πολλά πράγματα (ίσως περισσότερα από όσα χρειάζονται) κάθε φορά που φεύγουν για ένα ταξίδι. Ή τουλάχιστον, να συμπονώ αυτή τους τη συνήθεια, που σήμερα αναγνωρίζεται ως αδυναμία, για την οποία συχνά νιώθουν ακόμα και αίσθημα ενοχής.

iStock

Στο μυαλό ενός «overpacker»

«Μετά από χρόνια προσπάθειας να ενταχθώ στον κόσμο των μινιμαλιστών, είμαι εδώ για να διεκδικήσω μια υποτιμητική λέξη: Είμαι overpacker», διαβάζω σε ένα άρθρο-μαρτυρία του συντάκτη JD Shadel στην Washington Post. «Ναι, μου αρέσει να αφιερώνω μια επιπλέον βαλίτσα για τα παπούτσια και να παίρνω μαζί μου ένα ρούχο για κάθε πιθανή περίσταση», γράφει. Για όσους δεν το γνωρίζουν, αυτό που περιγράφει ο Shadel θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της λέξης «overpacker».

Μια πολύ λογική απάντηση στο ερώτημα γιατί κάποιος να κουβαλάει όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα σε ένα ταξίδι, είναι οι οικονομικοί λόγοι. Όσο λιγότερες βαλίτσες, τόσο χαμηλότερη και η χρέωση. Όσο ελαφρύτερες οι αποσκευές, τόσο μικρότερος ο κίνδυνος του υπέρβαρου. Πώς, όμως, μπορεί να νιώθει κάποιος που ενώ θέλει να χωρέσει αρκετά πράγματα σε μια βαλίτσα, πιέζεται για να πάρει όσο το δυνατόν λιγότερα;

Ένα από τα επιχειρήματα που διαβάζω είναι ότι αυτός ο μινιμαλιστικός τρόπος πακεταρίσματος μπορεί να προκαλέσει επιπρόσθετο άγχος. «Ενώ υπόσχεται απελευθέρωση από τα πράγματα, έχω διαπιστώσει ότι τα μινιμαλιστικά ταξίδια μπορεί να οδηγήσουν σε μια αγχωτική εμμονή με το πόσα πράγματα πρέπει ή δεν πρέπει να πακετάρετε», γράφει ο Shadel.

Το επιχείρημά του μπορεί να ευσταθεί, σκέφτομαι. Πόσες φορές δεν έχετε πάει κι εσείς στο αεροδρόμιο με μια βαλίτσα στα όρια των επιτρεπόμενων κιλών, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα το ελέγξει; Ή πόσες φορές δεν έχετε προσπαθήσει να κλείσετε το φερμουάρ του backpack με την ελπίδα να μην διαλυθεί στη συνέχεια; Και όλα αυτά δεν σας προκαλούν πρόσθετο άγχος;

iStock

Βέβαια, για να μην παρεξηγηθούμε κι εμείς που πακετάρουμε λίγα παραπάνω πράγματα σε κάθε μας ταξίδι, να πω ότι δεν το κάνουμε τυχαία. Όπως έγραψε στο Buzzfeed News η ρεπόρτερ Alison Willmore, υπάρχει λόγος για την τάση ορισμένων ανθρώπων να παίρνουν βαλίτσες με πολλά πράγματα. Η ποσότητα των περιττών πραγμάτων που κουβαλούν είναι μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν την απόσταση από το σπίτι, επιδιώκοντας να μεταφέρουν κάτι από την κανονική τους ζωή στο ταξίδι.