Ο ΝΤΡΑΜΕΡ ΠΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΚΑΘΕ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Ο Άγγελος Πεντάρης είναι μουσικός και motivational speaker. Είναι και άτομο με αναπηρία. Τον συναντήσαμε στο στούντιό του και εκείνος μοιράστηκε μαζί μας τη ζωή και τις σκέψεις του.

«Για τους περισσότερους ανθρώπους το άγνωστο είναι τρομακτικό, αλλά για μένα το πιο τρομακτικό ήταν αυτό που ήξερα ήδη». Με αυτά τα λόγια άνοιξε την ομιλία του ο Άγγελος Πεντάρης στο φετινό TEDx Athens, που είχε θέμα «The Great Unknown».

0 25χρονος μουσικός γεννήθηκε πρόωρα και λίγους μήνες μετά διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση και τετραπληγία. Σύμφωνα με τους γιατρούς, η πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη: ο Άγγελος δεν θα μπορούσε να κουνήσει τα χέρια και τα πόδια του και θα περνούσε τη ζωή του σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Φτάνουμε στο σήμερα. Η ζωή του Άγγελου είναι πολύ διαφορετική: Έχει σπουδάσει, εργάζεται ως drummer, είναι motivational speaker και λατρεύει τη γυμναστική και τα σπορ.

Δίνουμε ραντεβού στο στούντιο που διατηρεί στο Νέο Ηράκλειο. Με υποδέχεται με ένα πλατύ χαμόγελο, με ξεναγεί στον χώρο, είναι ευγενικός και –ευτυχώς για μένα– αρκετά ομιλητικός.

Η ζωή στην Αμερική

«Έφυγα από την Ελλάδα λόγω σπουδών, για να κάνω αυτό που ονειρευόμουν από τα 14 μου. Μετακόμισα στο Λος Άντζελες χωρίς να έχω εκεί οικογένεια ή κάποιον γνωστό, ενώ μέχρι τότε δεν είχα μείνει πότε μόνος. Η επιλογή της πόλης δεν ήταν τυχαία. Οι αγαπημένοι μου drummers είτε είχαν σπουδάσει είτε είχαν ξεκινήσει την επαγγελματική τους σταδιοδρομία από εκεί. Ως εναλλακτική επιλογή είχα τη Νέα Υόρκη, αλλά το κρύο με αποθάρρυνε. Όχι μόνο δεν μου αρέσει, αλλά επιδεινώνει τους μυϊκούς σπασμούς, χαρακτηριστικό της εγκεφαλικής παράλυσης.

»Το Λος Άντζελες είναι μια πόλη φιλική απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Το ίδιο και η πλειοψηφία των χώρων και των καταστημάτων. Ακόμα και στην περίπτωση που δεν υπάρχει σχετική πρόβλεψη, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, να βρουν μια λύση, ώστε να μην στερηθείς αυτό που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι. Θυμάμαι ότι ήθελα να παρακολουθήσω μία συναυλία και οι διοργανωτές φρόντισαν να καθίσω στον καναπέ που χρησιμοποιούσαν οι ηχολήπτες και τα άτομα της παραγωγής, μιας και δεν υπήρχαν καρέκλες. Θυμάμαι, επίσης, τον υπεύθυνο του αγαπημένου μου καφέ, που δυστυχώς δεν είχε χώρο στάθμευσης. Μπορούσα να τον καλώ στο κινητό κι εκείνος έφερνε πρόθυμα το φαγητό μέχρι το αυτοκίνητό μου, για να μην χρειαστεί να βγω».

Η επιστροφή στην Ελλάδα

Ο Άγγελος ήρθε στην Ελλάδα μία μέρα πριν τον πρώτο εγκλεισμό λόγω κορονοϊού. «Δεν είχα σκοπό να γυρίσω, αλλά όταν ξέσπασε η πανδημία θεώρησα ότι ήταν καλύτερο να βρίσκομαι με την οικογένειά μου. Φανταζόμουν, άλλωστε, ότι όλη αυτή η ιστορία θα κρατούσε λίγους μήνες».

Τελικά, οι μήνες έγιναν χρόνια και η ζωή του άλλαξε πορεία. «Όταν δεν μπόρεσα να επιστρέψω στην Αμερική, άρχισα να εξερευνώ τις επιλογές μου στην Ελλάδα. Τότε προέκυψε το στούντιο και λίγο αργότερα η πρόταση για την ταινία μικρού μήκους “Hero”, με θέμα τη ζωή μου. Όλα με έσπρωχναν στο να μείνω εδώ.

»Πλέον, ασχολούμαι με τα ντραμς, τις ομιλίες και φυσικά το στούντιο. Συνεργάζομαι, επίσης, με ένα μουσικό σχήμα στην Πολωνία, τα μέλη του οποίου γνώρισα όσο σπούδαζα στο Los Angeles College of Music».

Η επαφή με τα παιδιά

Μέσα από τις ομιλίες του σε σχολικούς χώρους προσπαθεί να εμπνεύσει τα παιδιά και να συμβάλλει με τον δικό του τρόπο στην αποδοχή της διαφορετικότητας. «Με μεγάλη χαρά ανακαλύπτω την περιέργεια των παιδιών. Θέλουν να μάθουν, να καταλάβουν, γι’ αυτό δεν ντρέπονται να κάνουν ερωτήσεις. Ερωτήσεις που περιλαμβάνουν από το ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω αντιμετωπίσει μέχρι το αν είχα ποτέ αυτοκτονικές σκέψεις ή αν έχω σχέση.

»Προσπαθώ να είμαι ανοιχτός και να ενθαρρύνω την επικοινωνία με τους ανθρώπους γύρω μου. Ο καθένας μπορεί να με πλησιάσει και να ρωτήσει ό,τι θέλει, αρκεί να το κάνει με ευγένεια. Αν νιώθω ότι έχω κάτι να προσφέρω, θα απαντήσω. Μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει ερώτηση που να μην θέλω να απαντήσω».

Τα ντραμς και οι ομιλίες

Όπως λέει, η μουσική και οι ομιλίες είναι δύο πράγματα που αγαπά και προσπαθεί να συνδυάζει, όποτε του δίνεται η ευκαιρία. Τι θέλει, όμως, να πετύχει μέσα από τη δράση του αυτή;

«Να γίνει η διαφορετικότητα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, τόσο που να μην ξεχωρίζει. Κάνοντας πράγματα που δεν εστιάζουν απαραίτητα στην αναπηρία, δείχνεις με έναν πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι στη ζωή μπορείς να κυνηγήσεις αυτό που θες, ανεξάρτητα από πραγματικούς ή φανταστικούς περιορισμούς.

»Άλλωστε, οι ομιλίες μου απευθύνονται σε όποιον με ακούει, όχι αποκλειστικά σε άτομα με αναπηρία. Αφορούν όποιον έχει ανάγκη να αλλάξει τον τρόπο που ο ίδιος “βλέπει” τον εαυτό του. Πόσοι άνθρωποι χωρίς αναπηρία δεν κάνουν αυτό που θέλουν, επειδή φοβούνται ή επειδή κάποιος τους είπε ότι δεν θα είναι καλοί».

Η καθημερινή ρουτίνα ενός ντράμερ με αναπηρία

Το καθημερινό πρόγραμμα του ντράμερ είναι αρκετά δομημένο και σίγουρα περιλαμβάνει τη σωματική δραστηριότητα.

«Προσπαθώ να ξεκινάω η μέρα μου κάνοντας γυμναστική. Ασχολούμαι με την πυγμαχία, την κολύμβηση, το windsurf. Από 9 μηνών κάνω καθημερινά φυσικοθεραπεία και δεν έχω σταματήσει μέχρι σήμερα. Η σωματική δραστηριότητα είναι για μένα προτεραιότητα. Δεν το κάνω, όμως, επειδή “πρέπει”. Ναι μεν η γυμναστική και η άθληση ενδυναμώνουν το σώμα μου και περιορίζουν τους μυϊκούς σπασμούς, αλλά από την άλλη αποτελούν για μένα τρόπο ζωής. Με βοηθούν να εστιάζω σε εμένα και να διαχειρίζομαι καλύτερα το στρες της καθημερινότητας.

»Μετά την προπόνηση έρχομαι στο στούντιο, ενώ όταν έχω χρόνο παρακολουθώ μαθήματα ντραμς, βελτιώνω τις ομιλίες μου, γιατί πιστεύω ότι δεν πρέπει να σταματάμε να εξελισσόμαστε».

Η σημασία του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος

Ο Άγγελος είναι το μεσαίο παιδί της οικογένειας. Έχει έναν μεγαλύτερο αδελφό και μία μικρότερη αδελφή.

«Η οικογένειά μου έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην πρόοδό μου. Ο καθένας βρίσκεται δίπλα μου με τον δικό του τρόπο, κυρίως όμως με το να μην με εμποδίζουν να κάνω αυτό που θέλω. Ήθελα, για παράδειγμα, να κάνω θαλάσσιο σκι; Δεν μου το στέρησαν, ακόμα κι αν μετά βίας μπορούσα να στηριχτώ στα πόδια μου. Με άφηναν να δοκιμάσω, λέγοντας ότι σκοπός είναι να περάσουμε καλά, ότι αν δεν πετύχει η προσπάθεια δεν απογοητευόμαστε. Ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο; Μπορεί να μην ήμουν σε θέση να τρέξω ή να κλωτσήσω τη μπάλα, αλλά βρίσκαμε τρόπο να κάνουμε δικό μας το παιχνίδι. Με τα αδέρφια μου οι σχέσεις ήταν αυτό που λέμε φυσιολογικές. Τσακωνόμασταν όπως όλοι και στο παιχνίδι γινόμασταν ανταγωνιστικοί.

»Οι προπονητές μου συνέβαλαν με τη σειρά τους όχι μόνο στη σωματική μου ευεξία, αλλά και στην ψυχική. Ο δάσκαλος του windsurf προσάρμοσε το μάθημα στις δικές μου ανάγκες. Το ίδιο και η δασκάλα της πυγμαχίας. Είναι άνθρωποι με διάθεση να βρουν εναλλακτικές λύσεις, να μην ακολουθήσουν την πεπατημένη.

»Οι γύρω μου μού απέδειξαν, ότι αν θέλουμε κάτι, θα βρεθεί τρόπος. Η συμπεριφορά τους μου έδωσε αυτοπεποίθηση, με βοήθησε να καταλάβω ότι είμαι ισάξιος και όχι λιγότερος. Όταν, λοιπόν, βγήκα προς τα έξω, αντιμετώπισα τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο και οι περισσότεροι το ανταπέδωσαν».

Η αποδοχή της διαφορετικότητας

Ωστόσο, η αποδοχή και η συνύπαρξη δεν είναι δεδομένες. «Το χειρότερο μπούλινγκ που έχω δεχθεί ήταν από ενήλικες, όταν ήμουν μόνο 8-9 ετών. Έχω, επίσης, ακούσει μητέρα να μην πηγαίνει σινεμά με το παιδί της, όπως εγώ με τη δική μου, γιατί ο κόσμος θα τους κοιτάει. Το γεγονός ότι η Αθήνα δεν είναι φιλική απέναντι στα άτομα με αναπηρία ή το ότι πολύς κόσμος δεν θέλει να μάθει κάτι παραπάνω δεν είναι δικαιολογίες για να μένει ένα παιδί με αναπηρία κλεισμένο στο σπίτι.

»Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι που απλώς χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να με πλησιάσουν και να καταλάβουν ότι νιώθω άνετα με τον εαυτό μου, ώστε στη συνέχεια να νιώσουν κι εκείνοι το ίδιο άνετα μαζί μου».

Τα στερεότυπα για την αναπηρία

«Η λέξη “αναπηρία” στο μυαλό πολλών μεταφράζεται ως “αδυναμία”. Σπάνια σκέφτονται κάποιον άνθρωπο δυνατό, όμορφο ή με αυτοπεποίθηση. Η ανατροπή του στερεότυπου αυτού ήταν για μένα κίνητρο να κάνω γυμναστική.

»Με πλησιάζει, επίσης, κόσμος στο γυμναστήριο και μου λέει “μπράβο”. Το “μπράβο”, όμως, αξίζει σε όποιον προσπαθεί και δίνει το 100% του εαυτού του σε κάτι. Δεν το αξίζω επειδή έχω αναπηρία. Η προσπάθεια έχει το ίδιο βάρος για όλους».

Ο ρόλος του φόβου

«Ο φόβος έχει παίξει τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Φόβος ότι θα μείνουν ανεκπλήρωτα τα όνειρά μου. Φόβος ότι δεν θα είμαι αρκετά καλός στο επάγγελμά μου. Ότι οι άλλοι θα με βλέπουν ως “καημένο ανάπηρο”. Ότι μια κοπέλα δεν θα μπορεί να με δει ερωτικά. Γι’ αυτό δούλεψα σκληρά. Ο φόβος ήταν για μένα κίνητρο».