ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ COVID-19: ΜΗΠΩΣ ΒΙΑΣΤΗΚΑΜΕ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ;

Αυτό το καλοκαίρι φαίνεται ότι θα νοσήσουν σχεδόν όλοι. Σαφώς καλύτερα τώρα από ό,τι το 2020, όταν η Covid-19 ήταν πιο βαριά και εμβόλια δεν υπήρχαν. Μήπως όμως η καθολική άρση των μέτρων προς όφελος του τουρισμού δεν είναι τελικά προς όφελος της δημόσιας υγείας;

Την ημέρα που διαγνώστηκα επισήμως θετική στην Covid-19, τα καταγεγραμμένα κρούσματα ήταν γύρω στις 5,5 χιλιάδες. Ήταν μία εβδομάδα μετά τη νόσηση της κόρης μου, η οποία αρρώστησε μία εβδομάδα αφότου 6-7 συμμαθητές της στο σχολείο είχαν υποτίθεται «απλή ίωση με πυρετό»,  «γρίπη τύπου H1N1», «γαστρεντερίτιδα» ή βήχα, αλλά δεν ήταν υποχρεωμένοι να προσκομίσουν self-test για κορονοϊό.

Και μία εβδομάδα αφότου δύο γείτονες βγήκαν θετικοί, εκ των οποίων ο ένας κυκλοφορούσε χωρίς μάσκα στους κοινόχρηστους και δημόσιους χώρους –και στο ασανσέρ–, διότι όπως του είπαν από το φαρμακείο «θετικός, ασυμπτωματικός και εμβολιασμένος δεν μεταδίδει τον ιό».

Πότε κολλάει ο κορονοϊός;

Είναι γνωστό, άλλωστε, εδώ και 2 χρόνια πως στον τόπο του αιώνιου Greek summer τίποτε δεν κολλάει από τις αρχές Μαΐου μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου, που λήγει η τουριστική σεζόν. Θα μου πείτε, και στο Λονδίνο τα πράγματα απελευθερώθηκαν από τις αρχές του χρόνου, γιατί όχι κι εδώ;

Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να απαντήσει. Αν ήμουν σε θέση να λαμβάνω αποφάσεις, πιθανότατα δεν θα είχαμε βγει από τα σπίτια μας ή τουλάχιστον όχι χωρίς αυστηρά μέτρα, και οφείλω να αναγνωρίσω ότι αυτό δεν θα ήταν καθόλου καλό. Δεν είναι μόνο η οικονομία που χρειάζεται κινητικότητα, αλλά και η ψυχολογία και προφανώς η ίδια η ζωή.

Μακάριοι οι νοσούντες με Covid-19 το 2022

Τι κερδίζει λοιπόν κανείς νοσώντας με Covid-19 το 2022; Καταρχάς την κατακτημένη γνώση, κατά δεύτερον τον εμβολιασμό, κατά τρίτον την Όμικρον. Όλα αυτά του δίνουν μια υποτυπώδη ασφάλεια. Το τεστ του βγαίνει γρήγορα και πηγαίνει εκεί που πρέπει. Η Πολιτική Προστασία τον καλεί να δώσει οδηγίες. Οι γιατροί απαντούν στα τηλέφωνα, τον καθοδηγούν και συνταγογραφούν με τρόπους που του διευκολύνουν τη ζωή.

Illustration: Ελένη Καστρινογιάννη

Πλην όμως εξακολουθεί να μην μπορεί να εξεταστεί από γιατρό. Για να εξεταστεί πρέπει το οξυγόνο του να πέσει κάτω από το 94, ο υψηλός πυρετός να μην υποχωρεί και να εμφανίσει πόνο στο στήθος (γιατροί εξαιρέσεις σίγουρα υπάρχουν, αλλά πού να τους βρεις;). Σε αυτή την περίπτωση, που ενδέχεται να είναι ήδη για νοσηλεία, θα εξεταστεί, αλλά σε νοσοκομείο.

Συνεπακόλουθα, κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να εξετάσει τυχόν συνοσηρότητες, ειδικά αν ο ασθενής βρίσκεται στο όριο ενός αυτοάνοσου ή και δύο, και δεν παίρνει αγωγή καταγεγραμμένη στο σύστημα. Τυπικά δεν πληροί τα κριτήρια. Κλινικά όμως; Εναποθέτει τις ελπίδες του στο οξύμετρο.

Covid-19, εμβόλια και μετάδοση

Ύστερα, οι γύρω δεν ανησυχούν. «Έλα μωρέ, μια ίωση είναι, όλοι την περάσαμε, είναι και εμβολιασμένος/-η». Άλλοι κυκλοφορούν με Covid-19, άλλοι πιστεύουν ότι επειδή εκείνοι ως εμβολιασμένοι το πέρασαν ελαφριά, έτσι θα είναι για όλους.

Και αυτά διαδίδονται ως ακλόνητα δεδομένα. Οι πληροφορίες ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα. Μόνο που αυτά τα στόματα δεν καλύπτονται πλέον από μάσκες. Ανοιγοκλείνουν τρώγοντας και πίνοντας σε events που δίνουν και παίρνουν, με κόσμο ίσως περισσότερο από ποτέ, γιατί κάπως έτσι χτίζεται η ανοσία της αγέλης.

Μαζί σας. Είπαμε, αν αποφάσιζα εγώ, θα είχαμε όλοι κατάθλιψη. Προκειμένου όμως να μην πέσει σε κατάθλιψη ο γείτονας που δεν μπορεί να μην βλέπει κόσμο καθημερινά, δεν θα ήθελα να κινδυνεύσουν με σοβαρή νόσηση κάποιοι που είναι ευπαθείς. Μην πάμε στο αντίθετο άκρο.

Το αν εσύ ή εγώ περνάμε την Covid-19 ελαφριά δεν σημαίνει ότι θα την περάσουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Το συμπέρασμα είναι αυθαίρετο. Το αν εσύ περνάς την ίωση ελαφριά νομίζοντας ότι αυτό συμβαίνει επειδή εμβολιάστηκες, δεν είναι ένα δεδομένο με γενικευμένο χαρακτήρα. Μην κόβεις βόλτες μεταδίσοντάς το.

Από την ατομική στην κρατική ευθύνη

Αν είσαι θετικός, μην κυκλοφορείς. Τουλάχιστον όχι χωρίς μάσκα. Τουλάχιστον μην πιάνεις κουβέντα σε όλους τους περαστικούς. Κάποιοι θα νοσήσουν βαριά. Κι ας μην είναι ηλικιωμένοι, υπέρβαροι ή ανεμβολίαστοι. Κάποιοι μπορεί να μην ξέρουν καν τι συνοσηρότητες έχουν.

Κι αν σου φαίνεται ότι θέλω να καταλήξω στην προσωπική ευθύνη, όχι, δεν θέλω να καταλήξω εκεί. Επειδή αυτή δεν μπορεί να χαρακτηρίζει καμία κοινωνία συνολικά. Θέλω να καταλήξω στην κρατική ευθύνη. Σε αυτήν που δεν πρέπει να αίρει μονομιάς μέτρα που έχουν όντως βοηθήσει, με στόχο την τουριστική σεζόν. Σε αυτήν που πρέπει να περιφρουρήσει κάποιες δομές, όπως τα σχολεία, όλη τη σεζόν.

Σε αυτήν που οφείλει να προσφέρει πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη και μια τυπική εξέταση σε μια νόσηση, ύστερα από 2,5 χρόνια πανδημίας – ωραίο το τηλέφωνο της πολιτικής προστασίας, αλλά δεν είναι «ουσία». Σε αυτήν που οφείλει να ενημερώνει για τους κινδύνους και όχι με τη στάση της να αφήνει τον κόσμο να πιστεύει ότι «πάει, πέρασε, είδες τελικά, δεν ήταν τίποτε».

Δεν είναι μόνο το εμβόλιο η λύση και αυτό φάνηκε. Το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει και τους καλοκαιρινούς μήνες, δεν φεύγει με τον τουρισμό. Κάπου ανάμεσα στην τρομοκρατία και την ολική απελευθέρωση, υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Αυτό καλείται να κλείσει η κρατική ευθύνη.