Η ΩΡΑΙΑ ΡΟΥΤΙΝΑ

Μια μόνιμη παραλία είναι η ρουτίνα στη ζωή μας. Ήσυχη, όμορφη και ηδονικά γνώριμη. Μία παραλία σαν αυτές που θέλουμε να βγαίνουμε μετά από ένα κοπιαστικό κολύμπι στα δύσκολα ή ένα ξένοιαστο πλατσούρισμα στα ευχάριστα.

Λατρεύω τη ρουτίνα! Τη θεωρώ μορφή τελετουργίας και ένα «είδος» αιωνιότητας που επιμηκύνει τον χρόνο. Αλήθεια λέω. Κάνω σχεδόν τα ίδια κάθε μέρα χωρίς να βαρυγκομώ. Με συγκινεί η συνήθεια που ιδρύει μέσα μου καθεστώς και δεν δυσανασχετώ με την επανάληψη. Μου φαίνεται μέρος μιας αέναης ιεροτελεστίας.

Πρωινή ρουτίνα και βραδινά στέκια

Το πρωί μόλις ξυπνάω, πιάνω το τραγούδι με «καύσιμο» τον καφέ, το τσιγάρο κι ένα ποτήρι νερό. Ακόμη και τις μέρες με σκοτούρες και προβλήματα, εγώ τραγουδάω μόλις ξυπνήσω. Τίποτε δεν με άλλαξε χρόνια τώρα. Κάθε πρωί τα ίδια…

Οδηγώ στους ίδιους δρόμους για τη δουλειά ή για τα στέκια κι ας υπάρχουν πιο σύντομες διαδρομές. Άπαξ και επέλεξα στην αρχή συγκεκριμένο δρομολόγιο, το ακολουθώ πιστά.

Εννοείται ότι μ' αρέσουν τα στέκια και η λέξη «συχνάζω». Μόνιμα σημεία αναφοράς το μπαρ, το καφενείο και το εστιατόριο. Πηγαίνω και σε άλλα –προς θεού–, αλλά «τα δικά μου» έχουν προτεραιότητα κι ας βλέπω τους ίδιους θαμώνες και την ίδια διακόσμηση. Ε, όταν μετακομίζω σε άλλη περιοχή, κλείνει ο κύκλος –συνήθως πολυετής– και μπαίνω ευχαρίστως στη ρότα της νέας, ωραίας ρουτίνας.

iStock

Η δουλειά που επιλέγουμε και η σχέση της με τη ρουτίνα

Στη δουλειά; Εκεί να δεις! Δεν ένιωσα ποτέ να βαριέμαι και να δυσανασχετώ, ακόμη κι όταν βίωνα ζόρικες καταστάσεις, όπως όλοι άλλωστε κατά καιρούς. Ποτέ δεν καταράστηκα την Δευτέρα, ούτε ένιωθα δυσφορία όταν τελείωναν οι διακοπές. Τις απολάμβανα, φυσικά, αλλά ένιωθα την επιστροφή στη δουλειά σαν πέρασμα στο ίδιο μεταξωτό χαλί.

Ε, ναι. Ευτύχησα να κάνω επαγγελματικά αυτό που θέλω. Γι' αυτό κάθε που ξεκινούσα για την εφημερίδα, ένιωθα χαρά και αγαλλίαση. Ποτέ δεν είδα την εργασία μου σαν ζυγό και δουλεία. Είναι και η φύση της δημοσιογραφίας τέτοια.

Μπορώ, βέβαια, να καταλάβω τη δυναστική ιδέα του οκτάωρου και την πλήξη που δημιουργεί, μετατρέποντας την εργασία σε αγγαρεία. Αλλά έκαστος εφ' ω ετάχθη.

Και εφόσον αυτό ήθελε –π.χ. δημόσιος υπάλληλος– ή αυτό μπορούσε να κάνει, υπάρχει ο δρόμος του εσωτερικού συμβιβασμού, προϊόν αυτογνωσίας και ρεαλισμού, ώστε η άχαρη δουλειά σε συνδυασμό με τις ελεύθερες ώρες να συγκροτήσουν αυτό που ονομάζω «ωραία ρουτίνα».

Προσωπικές σχέσεις

Εκεί που ζορίζουν τα πράγματα είναι οι προσωπικές, ερωτικές σχέσεις. Θα ήταν ευχής έργον το ίδιο βλέμμα, το σώμα με τα καλά και τα τρωτά του, οι συνήθειες των ζευγαριών και ό,τι άλλο υπήρξε η μαγιά και αργότερα η στερεά ύλη της συμβίωσης, όλα αυτά να αποτελέσουν «ωραία ρουτίνα», δοξολογώντας εκείνη την υπέροχη φράση, την ανυπέρβλητη: «για πάντα».

iStock

Δυστυχώς, τις σχέσεις τις κατασπαράζει η συνήθεια που αφαιρεί την ικμάδα της οικειότητος. Τις βυθίζει σε βάλτο η άδροση επανάληψη που εξοστρακίζει και τελικά μηδενίζει την απόλαυση του επαναληπτικού κεκτημένου, που σου έχει χαρίσει υπέροχες στιγμές.

Και τις καταλύει η μετατροπή της αισθησιακής και ανανεωμένης τελετουργικά «ωραίας ρουτίνας» στο ειλικρινές μεν, αλλά τόσο συντριπτικό για τη συμβίωση δίδυμο «σεβασμού και αγάπης». Όταν το ακούς αυτό, ξέρεις ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Δυστυχώς είπα; Ναι. Αλλά και ευτυχώς. Διότι έτσι είναι τα ανθρώπινα. Δεν είμαστε οι άνθρωποι Δήλιοι κολυμβητές στον ωκεανό των αισθημάτων. Αλλάζουμε θάλασσες και παραλίες με κόστος και τραύματα. Κολυμπάμε στα ρηχά ή ζοριζόμαστε στα βαθιά, μέχρι να βρούμε, αν είμαστε τυχεροί, τη μόνιμη παραλία της «ωραίας ρουτίνας». Για πάντα.