ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ

Μια (ακόμα) φρικιαστική εικόνα αστυνομικής βίας –αυτή τη φορά εις βάρος φοιτητή– μας έκανε να θυμηθούμε τα άπειρα σκηνικά αστυνομικής βίας που ζούμε και ξαναζούμε.

Θυμήθηκα γιατί έχω ταχυπαλμία κάθε φορά που συναντάω «μπάτσο» (ναι, αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει σε αυτό που νιώθω). Έχω ζήσει τον τραυματισμό φίλης μου σε διαδήλωση από αστυνομικό των ΜΑΤ, ο οποίος χρησιμοποίησε το γκλομπ ανάποδα για να τη χτυπήσει στο πίσω μέρος του κεφαλιού (σήμερα συνεχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα με τον αυχένα της). Έχω εγκλωβιστεί σε σταθμό του μετρό με αστυνομικούς να ρίχνουν δακρυγόνα στο εσωτερικό του. Έχω γλιτώσει από θαύμα από χτύπημα με γκλομπ στα πόδια, όταν μηχανοκίνητη πορεία αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ «έσπασε» μια ειρηνικότατη πορεία, πέφτοντας κυριολεκτικά πάνω στο πλήθος (από κάθε μηχανάκι ο μπροστινός οδηγούσε και ο πίσω πήγαινε κοντά στους διαδηλωτές και τους χτυπούσε χαμηλά στα πόδια για να χάσουν την ισορροπία τους). Και κάπως έτσι έφτασα ακόμη και να πιστεύω ότι θα πρέπει να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι κάποιος μπορεί να ασκήσει πάνω μου τέτοιου είδους βία…

Αστυνομική βία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο

Η εικόνα που είδαμε την Πέμπτη 26 Μαΐου ήταν η εξής: Ένας 20χρονος φοιτητής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ο οποίος ζει από καθαρή τύχη) βρίσκεται πεσμένος στο έδαφος με αίματα στο πρόσωπό του, μετά από τη ρίψη κροτίδας κρότου λάμψης σε ευθεία βολή, από πολύ μικρή απόσταση, από αστυνομικό των ΜΑΤ.

ΡΑΦΑΗΛ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ/EUROKINISSI

Οι φοιτητές που αντιδρούν στην παρουσία αστυνομίας στον πανεπιστημιακό χώρο κρατούν πανό και οπισθοχωρούν μετά από σπρωξίματα των ΜΑΤ. Σε αυτό το σημείο, αστυνομικός εκτοξεύει την κροτίδα κρότου λάμψης. Ακολουθεί το βίντεο.

Θα έλεγε κανείς ότι ένα βίντεο που αποδεικνύει περίτρανα την αστυνομική βία θα ήταν αρκετό για να σταματήσουμε πια να βλέπουμε τέτοιες εξωφρενικές εικόνες. Αλλά, φυσικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Από το μυαλό μου παρελαύνουν εικόνες από αντίστοιχα περιστατικά.

«Υπόθεση της ζαρντινιέρας»: Άλλο ένα περιστατικό αστυνομικής βίας

Η «υπόθεση της ζαρντινιέρας», στην οποία 8 αστυνομικοί είχαν ξυλοκοπήσει άγρια τον 29χρονο σπουδαστή Αυγουστίνο Δημητρίου, το 2006. Συνδικαλιστές της αστυνομίας υποστήριζαν ότι ο νεαρός παραπάτησε και έπεσε πάνω στη ζαρντινιέρα, μέχρι να διαψευστούν από βίντεο που βγήκε στη δημοσιότητα και κατέγραφε τον τραυματισμό. Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης καταδίκασε τους 2 από τους 8 κατηγορούμενους και επιδίκασε αποζημίωση ύψους 300.000 ευρώ στον Κύπριο σπουδαστή.

Θυμάσαι το σκηνικό στην πλατεία Νέας Σμύρνης;

Το σκηνικό στην πλατεία Νέας Σμύρνης και όλα όσα ακολούθησαν. Θυμάσαι; Όλα ξεκίνησαν όταν, εν μέσω περιοριστικών μέτρων για την πανδημία, αστυνομικοί επέβαλαν πρόστιμα σε οικογένειες που είχαν βρεθεί στην πλατεία της περιοχής για να κάνουν βόλτα. Βίντεο δείχνει την κατάληξη.

Στο πλαίσιο των διαδηλώσεων κατά της αστυνομικής βίας που ακολούθησαν, διαδραματίστηκαν σκηνικά απείρου κάλους: Αστυνομικός φαίνεται σε βίντεο να προβάλει όπλο και να απειλεί διαδηλωτές. Υπήρξαν καταγγελίες για έφοδο ατόμων της ομάδας ΔΡΑΣΗ σε κατάστημα της Ν. Σμύρνης, τα οποία στη συνέχεια παρέσυραν διαδηλωτή με το δίκυκλο στο οποίο επέβαιναν. Συνελήφθη λάθος ύποπτος για τον ξυλοδαρμό αστυνομικού της Ομάδας ΔΡΑΣΗ στη Νέα Σμύρνη και διέρρευσαν στη δημοσιότητα τα προσωπικά του στοιχεία. Έγινε καταγγελία ότι αστυνομικοί της Ομάδας ΔΡΑΣΗ εισέβαλαν στην είσοδο πολυκατοικίας και προσήγαγαν πολίτη. Δεκαοχτάχρονη υποστήριξε ότι την παρενόχλησαν σεξουαλικά αστυνομικοί των ΜΑΤ, την ξυλοκόπησαν και δεν της επέτρεψαν να την εξετάσει γιατρός.

Αστυνομική βία μπροστά σε 5χρονο

Η επίθεση αστυνομικών σε καφετέρια στο Γαλάτσι. Μπροστά στα μάτια 5χρονου παιδιού.

Σκέφτομαι ότι όλοι μας, όποια δουλειά κι αν κάνουμε, έχουμε υποχρεωθεί να συμμορφωθούμε στις απαιτήσεις ανώτερων. Μέχρι ποιου σημείου όμως; Αν η δουλειά που έχεις επιλέξει να κάνεις απαιτεί να ακολουθείς εντολές για να χτυπήσεις συνταξιούχους χθες, φοιτητές σήμερα, παιδιά αύριο, τότε χμ, λυπάμαι, αλλά ναι, η δουλειά είναι ντροπή.

Πριν λίγες μέρες η μαμά μου βρήκε ένα γράμμα που της είχα αφήσει στα 16 μου, πριν φύγω για μια πορεία, στην οποία μάλλον μου είχε απαγορέψει να πάω. Μου το έδειξε με συγκίνηση.

Σκέφτομαι ότι μάλλον θα τρέμω (αν και) όταν τα δικά μου παιδιά αποφασίσουν να πάνε σε διαδήλωση, πορεία ή και για… έναν καφέ στα Εξάρχεια (ποτέ δεν ξέρεις πού και με ποιον τρόπο θα αντιμετωπίσεις αστυνομική βία). Ταυτόχρονα, όμως, είμαι σίγουρη ότι θα υπάρχει μια μικρή φλογίτσα μέσα μου που θα με κάνει να χαμογελάω για όλες εκείνες τις νέες γενιές που θα παλεύουν διαρκώς για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Χωρίς αστυνομοκρατία και αστυνομική βία. Όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό.