ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ (ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ)

Ένας βιωματικός οδηγός αγχόλυσης, από μια ψυχολόγο που αναχωρεί για το πρώτο της ταξίδι στη μετά-Covid εποχή, αφήνοντας για λίγο πίσω τα παιδιά της.

Δεν ξέρω αν ανήκεις σε αυτούς που ανυπομονούν να κάνουν ένα ταξίδι χωρίς τα παιδιά τους. Δεν ξέρω αν ανήκεις σε αυτούς που νιώθουν ένα αίσθημα «άδειας» φωλιάς στο σπίτι τους, όταν λείπουν τα παιδιά. Όμως, αντικειμενικά, το πρώτο ταξίδι χωρίς παιδιά –ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της πανδημίας– κινείται κάπου ανάμεσα στην ταινία «Home Alone» και σε ένα πολιτισμικό σοκ.

Αν σε αυτά προσθέσεις ένα βουλωμένο αυτί, επίσκεψη στον ΩΡΛ παραμονή βράδυ πριν την αναχώρηση, έναν ξαφνικό βήχα των παιδιών που θα μείνουν πίσω, μία στοματίτιδα και κάτι εξανθήματα της τελευταίας στιγμής, νιώθεις ότι παίζεις σε ταινία, με συμπρωταγωνιστές που δεν ανήκουν στο Hollywood…

Παράξενη η απόφαση να ταξιδέψεις χωρίς παιδιά, που είναι διατεθειμένα να μπουν ακόμα και στη βαλίτσα σου, γιατί θέλουν να ταξιδέψουν μαζί σου. Μήπως κι εγώ ήμουν απολύτως σίγουρη; Έκανα καλά; Θα ήθελα να είμαστε οικογενειακώς, αλλά είναι καλό να έχουμε και δυο μέρες χωρίς τα παιδιά μας.

Παράξενα αντικρουόμενα συναισθήματα:

• Άγχος…
• Ανασφάλεια…
• Ανακούφιση…
• Χαρά…
• Προσμονή…
• Ελπίδα ότι όλο αυτό σηματοδοτεί την έναρξη της κανονικότητας…

Και οι ψυχολόγοι αγχώνονται

Η μέρα πριν την αναχώρηση γεμάτη συνεδρίες, βαλίτσες δικές μας, τσάντες των παιδιών που πρέπει να ετοιμαστούν, φάρμακα για τον ξαφνικό τους βήχα, επικοινωνία με παιδίατρο και ένας πόνος στο αυτί που σε κάνει να σκέφτεσαι το ταξίδι στο αεροπλάνο σαν σκηνή από θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ.

iStock

Πώς μπορείς άραγε να διαχειριστείς αυτή την πολυπλοκότητα συναισθημάτων και σκέψεων; Νομίζω πως το χιούμορ και ο σαρκασμός είναι εξαιρετικά εργαλεία διαχείρισης και αυτο-διαχείρισης.

Αποφάσισα λοιπόν να με σκεφτώ σαν πρωταγωνίστρια στην ταινία «Home Alone», έχοντας ήδη κατά νου ότι δεν πρέπει να ξεχάσω στο σπίτι κανένα από τα παιδιά μου (ευτυχώς έχω δύο, εξίμισι ετών, και οι ανιψιές μου είναι μεγάλες).

Οπλίστηκα λοιπόν για τη διαχείριση άγχους και σκέψεων. Χιούμορ, σαρκασμός, καλή διαχείριση χρόνου, προτεραιότητες, λίστα απαραίτητων πραγμάτων για όλους. Εύκολο; Ας είμαστε ειλικρινείς: Όχι!

Όμως σκέφτηκα ένα quote που έγραψα τελευταία: Μην αφήνεις το άγχος να προηγείται. Έτσι, σκέφτηκα να αντιστρέψω τους ρόλους και να προηγηθώ εγώ, επικεντρώνοντας την προσοχή μου σε αυτά που μπορώ να διαχειριστώ και όχι σε όσα μπορούν να με αγχώσουν (και, αν αναρωτιέστε, και οι ψυχολόγοι αγχώνονται, όπως και οι γιατροί αρρωσταίνουν).

Οι σύμμαχοι ενάντια στο άγχος

Ξεκινάμε, λοιπόν. Λίστα με εκκρεμότητες και αποφάσισα να ξεκινήσω με τα πιο απλά, για να αρχίσει να μειώνεται ο όγκος των πραγμάτων που έχω να κάνω (άλλωστε, η σκέψη για έναν μεγάλο αριθμό εκκρεμοτήτων είναι από μόνη της αγχογόνα).

iStock

Ετοίμασα τα πράγματα των παιδιών μου και ζήτησα συμμάχους. Ζήτησα δηλαδή από τα ίδια τα παιδιά να διαλέξουν τα ρούχα που θα έπαιρναν μαζί τους και τα παιχνίδια τους (για αποφυγή διπλωματικών επεισοδίων).

Ζήτησα από τον σύζυγό μου να διαλέξει τα ρούχα που θα έπαιρνε (για αποφυγή άλλων διπλωματικών επεισοδίων) και κατέληξα να κάνω τη δική μου βαλίτσα, επιλέγοντας όσα δεν ήθελα να στερηθώ.

Πρώτη φορά πήρα μαζί μου βιβλίο που δεν ήταν ψυχολογίας και τα αθλητικά moy, οπωσδήποτε!

Post-it που κολλήθηκαν στην πόρτα για τις εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής λειτούργησαν επίσης αγχολυτικά, ενώ οι τσίχλες ήταν must για το βουλωμένο μου αυτί, γιατί με τρομοκράτησε η κουμπάρα μου και λίγο ο ΩΡΛ μου για τη βόλτα με το αεροπλάνο..

Αν είδατε, λοιπόν, μια ψυχολόγο να γράφει το άρθρο της στο αεροδρόμιο, μασώντας σχεδόν μανιακά τσίχλα για να ξεβουλώσει το αυτί της, να ξέρετε ότι ήμουν εγώ!

Και, αν θέλετε να υπενθυμίσετε στον εαυτό σας πρακτικές τεχνικές για τη διαχείριση άγχους, ποτέ να μην ξεχνάτε τους συμμάχους σας! Είναι πολύτιμοι και προηγούνται από το άγχος.

Η Ελένη Σολταρίδου είναι ψυχολόγος, MSc, εξειδικευμένη στη διαχείριση των αγχωδών διαταραχών και στη γνωσιακή ψυχοθεραπεία.