ΠΩΣ ΒΙΩΝΕΙ ΕΝΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΝ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ;

Πώς νιώθει ένας άντρας που προσπαθεί να γίνει πατέρας με εξωσωματική γονιμοποίηση; Τι του επιφυλάσσει η διαδικασία, από το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης μέχρι την πρώτη αγκαλιά;

Λέγομαι Δημήτρης Παπαδόπουλος, είμαι δημοσιογράφος και τον Ιούλιο του 2018 κάναμε με τη γυναίκα μου, τη Μία, εξωσωματική γονιμοποίηση. Λίγο πριν εκείνη περάσει το κατώφλι των 50, την ηλικία που έχει ορίσει ο νομοθέτης ως όριο για μια τέτοια διαδικασία. Τα ποσοστά ήταν εις βάρος μας, αλλά το κέφι μας μεγάλο. 

Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε μόλις ένα μήνα πριν η Μία κλείσει τα 50 –αν και είμαστε μαζί από το 2006– διότι πάντα οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές: τα χρήματα που δεν υπήρχαν, οι διαδοχικές ανεργίες μας, οι κρίσεις, παγκόσμιες κι ελληνικές, τα όσα δεν θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε στο παιδί. Από ένα σημείο και πέρα, το είχαμε αποφασίσει: Αν ήταν να έρθει, θα είχε έρθει. 

Ζούσαμε ευτυχισμένοι ως συνειδητοποιημένοι μη γονείς, που αναγνωρίζουν το θαύμα της ζωής αρκεί να μην τσιρίζει στην παραλία, να μην μας πετάει πατάτες στην ταβέρνα και κυρίως, να μην είναι δικό μας.

Έγκυος με εξωσωματική

Εκείνον τον Ιούλιο, ευτυχείς και αχάμπαροι, κάναμε την εξωσωματική. Αντίθετα με τον κινηματογράφο, δεν μύρισαν κεφτέδες στη Μία, ούτε λιποθύμησε για να καταλάβουμε ότι θα έρθει ο πελαργός. Το πρώτο τεστ που βγήκε θετικό ήταν του φαρμακείου και το έκανε κρυφά από μένα, ενώ βλέπαμε το επεισόδιο του Call My Agent, στο οποίο η Άντρεα, η πρωταγωνίστρια, ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος. Δεν το πίστεψε (η Μία, όχι η Άντρεα), οπότε την επόμενη μέρα έκανε μια εξέταση σε διαγνωστικό κέντρο. 

Θυμάμαι εκείνο το πρωινό, πριν μάθουμε τα νέα, σαν να ήταν ακίνητο. Πολλή ζέστη έξω και πολύ κρύο από το air condition. Σκεφτόμουν: Τι θα της πω, όταν μάθουμε το αρνητικό αποτέλεσμα; Θα πάμε διακοπές; Θα το αφήσουμε πίσω και θα συνεχίσουμε ως μη γονείς και ως μη γενόμενο; Τι λες σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Η μαμά είναι πάνω απ’ όλα, πάνω από σένα, πάνω από τη λογική. Να μην το ξεχνάς ποτέ. 

Το αποτέλεσμα βγήκε. Θετικό. «Δεν είστε απλώς έγκυος», είπε η υπάλληλος στη Μία, «είστε πολύ έγκυος».

ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΟΝΤΑΝ: ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ; Η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΤΡΥΠΩΝΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΝΕΙ ΔΡΑΣΚΕΛΙΕΣ.

Ροζ εγκυμοσύνη; Συμβαίνει μόνο στις ταινίες

Επιστρέφοντας σπίτι μιλήσαμε με τους δικούς μας, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα. Η μεγάλη τους συγκίνηση, οι φωνές χαράς μάς έκαναν να αναρωτηθούμε: Εμείς γιατί δεν κλαίμε από χαρά; Γιατί δεν… ρευόμαστε πεταλούδες; Διότι εκείνη τη στιγμή, δυο μόλις εβδομάδες μετά την εμβρυομεταφορά και στην ηλικία μας, θα πρέπει να είσαι αφελής για να πανηγυρίζεις. Το γεγονός ότι έρχεται ένα παιδί, ανεξαρτήτως ηλικίας των γονέων, φέρνει ευθύνη, νέους φόβους και άγχη. 

Η Μία εμφάνισε αλλεργική αντίδραση στις ενέσεις προγεστερόνης. Ήταν πλέον Αύγουστος, η πόλη είχε αδειάσει, βοήθεια δεν υπήρχε να καταλαγιάσει την επιφύλαξη. Οι σκέψεις πολλαπλασιάζονταν: Μήπως δεν έπρεπε; Μήπως δεν τα καταφέρουμε; Η αμφιβολία τρυπώνει εκεί που η ανασφάλεια κάνει δρασκελιές. Ο φόβος ορίζει τη σκέψη. Δεν λέγαμε σε κανέναν ότι περιμένουμε παιδί, οι αλλεργικές αντιδράσεις ήταν τέτοιες που η Μία σταμάτησε την προγεστερόνη. Στην επόμενη εξέταση, στον γυναικολόγο πια, μέσα Σεπτέμβρη, είδαμε εκείνο το φασόλι. Ακούσαμε τον χτύπο της καρδιάς του. Απέκτησε εικόνα η λαχτάρα, η ελπίδα, το πραγματικό θαύμα. Είναι θαύμα πώς δύο κύτταρα ή ό,τι τέλος πάντων παίρνουν από μας γίνονται ένα, κι έπειτα γίνονται καρδιά, σώμα, ανάσα και ψυχή. 

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΩΡΑ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ 100% ΚΑΛΟΣ ΓΟΝΙΟΣ.

Η εγκυμοσύνη και οι αγωνίες της

Αν χονδρικά θέλεις να θυμάσαι τις αγωνίες μιας εγκυμοσύνης, έχε στον νου σου την αυχενική διαφάνεια, την αμνειοπαρακέντηση και τη Β΄ επιπέδου. Την καρδιά του την έχεις ακούσει νωρίτερα, αλλά στην πρώτη βλέπεις το παιδί, έχουν πια σχηματιστεί τα άκρα του. Εκεί είδαμε ότι είναι αγόρι, εκεί συστηθήκαμε: Ήταν ο Άρης και ήταν καλά! Το επιβεβαιώσαμε και στην αμνειοπαρακέντηση. Στη Β΄ επιπέδου είδαμε πια και το πρόσωπό του: ο εξαιρετικός επιστήμονας μάς περιέγραψε κάθε σπιθαμή του σώματος του αλλά και τη λειτουργία της καρδιάς και του εγκεφάλου του. 

Τότε έμαθα και μια συγκλονιστική λειτουργία: Όσο το μωρό ζει μέσα στον σάκο, επειδή δεν αναπνέει, έχει μια τρύπα στην καρδιά που χωρίζει τους δυο κόλπους της. Το ωοειδές τρήμα, όπως λέγεται, επιτρέπει τη ροή αίματος παρακάμπτοντας τους πνεύμονες. Μόλις γεννηθεί, με το πρώτο κλάμα, το τρήμα κλείνει και το αίμα πια περνάει από τους πνεύμονες για να οξυγονώνεται. Το παιδί μαθαίνει τι πάει να πει ζωή. 

Μετά τη Β΄ επιπέδου, μπορείς σιγά σιγά να διαλέγεις έπιπλα για το δωμάτιό του, να μην φοβάσαι, να πεις: Αξίζω. Απολαμβάνεις περισσότερο τις μέρες, αφήνεσαι στην όμορφη ροή των πραγμάτων. Εκείνο που δεν έχεις μάθει ακόμη είναι ότι το ασπρόμαυρο σκιτσάκι που βλέπεις στην οθόνη των υπερήχων θα ορίζει με τον πιο οργανικό και ευτυχή τρόπο την υπόλοιπη ζωή σου. 

Μην ακούς κανέναν

Όταν θα φτάσει η στιγμή που θα συντάσσεις στον αόριστο λέγοντας «γεννήθηκε υγιής, 2,5 κιλά», δεν θα έχει σημασία αν αισθάνθηκες ασφαλής να μοιραστείς την είδηση της εγκυμοσύνης στη 10η ή στη 18η εβδομάδα. Δεν θα έχει σημασία πότε άκουσες την καρδιά, πότε έμαθες το φύλο. Θα είναι σαν τα ήξερες πάντα. Δεν έχει σημασία που δεν ξέρεις πώς θα μεγαλώσεις το παιδί, αν φοβάσαι ότι δεν θα είσαι καλός γονιός, αν ήταν η κατάλληλη ώρα. Ποτέ δεν θα είναι η κατάλληλη ώρα, ποτέ δεν θα αισθανθείς 100% καλός γονιός. 

Μην ακούς εκείνους που ρωτούν και κυρίως εκείνους που υποδεικνύουν, αν θα θηλάσει η μαμά, πόσο θα θηλάσει, αν θα κοιμηθεί το παιδί στο δωμάτιο ή μόνο του, αν θα γεννήσει η μαμά με καισαρική ή φυσιολογικά. Άκου μόνο τη γυναίκα σου, τι χρειάζεται, τι την τρομάζει, τι της χαρίζει ηρεμία. Αγωνιά για την επόμενη πίστα της ζωής της κι αυτό το μονοπάτι είναι τόσο προσωπικό που πολλές φορές ούτε εσύ, ο μπαμπάς, δεν χωράς. Μπορεί να είσαι λίγο πιο μπροστά και να καθαρίζεις, ή λίγο πίσω και να φωτίζεις. Μόνο μην τη στριμώξεις. 

ΜΟΛΙΣ ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ, ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΣΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ.

«Μα, το πρωί ήρθε ο μάστορας»

Μια εβδομάδα που θυμάμαι είναι η 36η. Τότε, ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω για μια δουλειά, η Μία μου φωνάζει ότι τρέχουν νερά. Στην αρχή νόμιζα ότι εννοούσε το πλυντήριο που είχαμε φτιάξει νωρίτερα εκείνη τη μέρα. Πιστεύετε ότι αυτά γίνονται σε ταινίες, όπως κι εγώ; Ήταν όμως η στιγμή για το μαιευτήριο. Εκείνη πλύθηκε και ντύθηκε. Εγώ ήπια ένα σφηνάκι βότκα, για να τιμήσω τους Ρώσους προγόνους. «Έρχεται η ζωή να μας συναντήσει», σκέφτηκα, κι ήπια άλλο ένα για να τιμήσω τους υπόλοιπους, γιατί είμαστε και μεγάλο σόι. 

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Η βαλίτσα της εννοείται ότι δεν ήταν έτοιμη. Ευτυχώς είχα κάνει τη διαδρομή σπίτι-μαιευτήριο εκατοντάδες φορές. Φτάσαμε ήρεμα, χωρίς πόνους. Μας ενημέρωσαν ότι ήταν false alarm, αλλά τελικά δεν ήταν. Την επόμενη, η Μία μπήκε στο μαιευτήριο και περιμέναμε δύο εβδομάδες για να μπορέσει να γεννήσει. Μέχρι που ήρθε η ώρα του υπερσυντέλικου, του μέλλοντα και του φωτεινού μέλλοντος μας. Μια Τρίτη ενός Μάρτη μιας χρονιάς, που για μας είναι τατουάζ στο δέρμα και σημείο εκκίνησης για μια ζωή που δεν περιμέναμε, δεν τολμούσαμε να ονειρευτούμε και είχαμε πάψει να ελπίζουμε.

Στην καισαρική, αποχαιρετάς τη μαμά και υποδέχεσαι τον γιο με διαφορά εικοσάλεπτου. Μόλις τον είδα, ήρεμο και με μεγάλα μάτια, αισθάνθηκα σαν να τον γνώριζα από πάντα αλλά και σαν να μην έχω ιδέα ποιος είναι. Ισχύουν και τα δυο. Εννιά μήνες κοιμάστε αγκαλιά, σε ξέρει, αναγνωρίζει τη φωνή σου. Εσύ, από τις κλωτσιές και τα στριφογυρίσματα, από τους υπέρηχους και τις εξετάσεις, σχηματίζεις μια εικόνα. Όμως, οφείλεις να μην αφήσεις αυτό που νομίζεις ότι είναι να καπελώσει αυτό που πραγματικά είναι. 

Άσε τον χρόνο και έχε τα μάτια ανοιχτά. Απόλαυσέ το. Θυμάμαι όταν ανέβηκε η Μία στο δωμάτιο, τότε πια έφεραν και τον Άρη, σε μια κίνηση που προσωπικά ερμήνευσα ως τιμή στη μητριαρχία. Παρακάλεσα όλους να βγουν από το δωμάτιο και παρακολουθούσα τη γυναίκα μου να γίνεται ένστικτο, να τον ακουμπά επάνω της, να τον κοιτά με την αγάπη του κόσμου όλου χωρίς άλλα βλέμματα γύρω μας και να του λέει αυτό που περιμέναμε 38 εβδομάδες να του πούμε: Καλώς όρισες!