ΔΙΑΖΥΓΙΟ: ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ

Έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε που πήρα διαζύγιο και τώρα μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό. Όχι γιατί πριν ήταν μυστικό, αλλά γιατί ήταν τόσο δύσκολο, που δεν ήθελα να του αφιερώσω ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω από τον χρόνο που ήδη καταλάμβανε στη ζωή μου. 

Το διαζύγιο με τον Ν. ήρθε τον Ιούνιο του 2012, μετά από δέκα χρόνια σχέσης, εφτά χρόνια γάμου και ένα παιδί που ήταν τότε 3 ετών. Αν με ρωτήσεις τώρα, πάντα το ήξερα ότι θα χωρίζαμε, αλλά δεν ήθελα με τίποτα να το παραδεχτώ.

Ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών και το να καταφέρω να κάνω τα πράγματα διαφορετικά στη δική μου σχέση ήταν για μένα στοίχημα ζωής. Έτσι, έμενα για χρόνια σε μια σχέση με έναν άνθρωπο τον οποίο αγαπούσα –ως άτομο– αλλά δεν ήξερα αν με ικανοποιούσε πια ως σύντροφος, επειδή ήταν μια «καλή» σχέση. Μια σχέση «ήρεμη», «ασφαλής», από αυτές που λες ότι μπορεί και να μη σου επιφυλάσσουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Όπως ένα διαζύγιο. 

Δυσκολευόμουν, όμως, πολύ. Το σώμα μου πονούσε, τα νεύρα μου ήταν έτοιμα να σπάσουν, η συμπεριφορά μου μερικές φορές ξένιζε κι εμένα την ίδια. Ήμουν εντάξει με το παιδί, αλλά αναζητούσα συνεχώς λόγους για να λείπω από το σπίτι.

Μιλούσα απότομα, προτιμούσα να μένω σιωπηλή και όλα τα έριχνα στη δουλειά, που, πολύ βολικά, είχε επίσης σταματήσει να με γεμίζει και άρα αποτελούσε μια πολύ καλή δικαιολογία για την ψυχολογική μου κατάσταση. Σκεφτόμουν πως, μόλις έφτιαχναν τα πράγματα εκεί, θα έφτιαχναν όλα. Θα ξαναέβρισκα το κέφι μου, θα επικοινωνούσαμε ξανά όπως πριν, ως ζευγάρι. Δεν συνέβη και δεν θα συνέβαινε ποτέ.

ΧΩΡΙΣΑ ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΟΤΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕ.

Πώς έφτασα στο διαζύγιο

Θα ήθελα να έχω προλάβει να διαγνώσω το πρόβλημα, το πραγματικό πρόβλημα, και να έχω βρει το θάρρος να χωρίσω νωρίτερα. Όμως, αυτό που συνέβη –και που δεν θα ήθελα να έχει προλάβει να συμβεί– ήταν ότι γνώρισα κάποιον άλλο. Αυτό που συνέβη ήταν ότι θυμήθηκα πώς είναι να νιώθω χαρούμενη, φροντισμένη, σημαντική. Να μην πονάει το σώμα μου, να μην είναι τα νεύρα μου έτοιμα να σπάσουν. Να αισθάνομαι πως ό,τι ήθελα και ό,τι ήμουν ήταν για κάποιον πιο σπουδαίο από τον φόβο του και από τη συνήθειά του. 

Και τότε χώρισα. Χώρισα τη νύχτα που συνειδητοποίησα πως ήμουν 35 χρονών και πως, αν επέλεγα να «προσπαθήσω» να σώσω το γάμο μου, θα συνέχιζα να προσπαθώ για πολλά χρόνια ακόμα – ποιος ξέρει πόσα; Χώρισα τη στιγμή που αποφάσισα πως δεν ήθελα πια να προσπαθώ. Η προσπάθεια δεν με έκανε πιο δυνατή, πλέον με αποδυνάμωνε. Είχαμε προσπαθήσει και είχαμε αποτύχει. Τώρα ήταν καιρός να προχωρήσουμε χωριστά. Ο Ν. δεν είχε την ίδια γνώμη.

ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕ ΠΩΣ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩΙΣΤΡΙΑ, ΦΡΙΚΤΗ ΜΑΝΑ, ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΗ.

Το παιδί ανάμεσά μας

Ο Ν. είχε τόση ανάγκη να μείνουμε μαζί, που ήταν πρόθυμος ακόμα και να συγχωρήσει την απιστία. Χρειάστηκε έξι μήνες για να συνειδητοποιήσει ότι δεν θα ξαναγυρνούσα σ’ εκείνον. Όταν το συνειδητοποίησε, έχασε την ικανότητά του να μου φέρεται δίκαια, με κάποιο, έστω, ίχνος σεβασμού. Με μετέτρεψε στο μυαλό του ως τη μόνη υπαίτιο για την αποτυχία μας, καθώς και για όλα τα δύσκολα που ζούσε ή που θα ζούσε στο μέλλον ο ίδιος, το παιδί, η οικογένειά του. Και δεν δίσταζε να το επικοινωνεί παντού, με όλους τους τρόπους που είχε διαθέσιμους, ακόμα και στον ίδιο μας τον γιο.

Για ένα μεγάλο διάστημα, ένιωθα ότι μου άξιζε αυτό. Ένα κομμάτι μου πίστευε στ’ αλήθεια πως ήμουν εγωίστρια, φρικτή μάνα, κακομαθημένη. Δεν ήμουν μια γυναίκα που χώρισε επειδή απλώς κάποιος άλλος το αποφάσισε για κείνη. Είχα πάρει μόνη μου την τρομερή απόφαση και την τρομερή ευθύνη. Για ό,τι συνέβαινε από κει και πέρα, θα ήμουν υπόλογη μόνο εγώ. Κι αυτό ήταν ένα τεράστιο βάρος που σήκωνα για καιρό. 

ΠΩΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΧΕΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ;

Το βάρος της ελευθερίας

Το σήκωνα τα πρωινά που ο μικρός με ρώταγε γιατί έδιωξα τον μπαμπά του. Το σκεφτόμουν τα μεσημέρια που έπρεπε να τον πάρω μαζί μου στο γραφείο, γιατί δεν μπορούσε να τον πάρει κανείς άλλος από το σχολείο. Το σήκωνα τα βράδια που δεν μπορούσα να βγω, δεν μπορούσα να πάω ούτε στο περίπτερο για να μην αφήσω μόνο του το παιδί.

Το σήκωνα όταν η επόμενη σχέση μου περνούσε δυσκολίες: πώς δικαιούσαι να είσαι μάνα και να βιώνεις μια ερωτική απογοήτευση που σε κάνει να καις το φαγητό και να βάζεις άλλο χρώμα κάλτσες σε κάθε πόδι του παιδιού; Και πώς δικαιούσαι, παράλληλα, να είσαι καλά, χαρούμενη, σε μια άλλη σχέση, για την οποία το παιδί σου δεν γνώριζε ακόμα τίποτα;

Το σήκωνα όταν τα πράγματα δυσκόλευαν τόσο –οικονομικά, συναισθηματικά, πρακτικά–, που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στη δουλειά ούτε να κοιμηθώ τις νύχτες, από το άγχος για το πώς θα έβγαζα την επόμενη μέρα.

Κι όμως, την ώρα που το σκεφτόμουν ένιωθα μέσα μου και μια απέραντη ελευθερία, που με έσπρωχνε μπροστά και δεν μου άφησε ούτε για μια στιγμή το περιθώριο να γυρίσω πίσω.

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΒΡΙΣΚΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΟΥ ΓΑΜΟΥ.  

Μια διαφορετική δυναμική

Την ελευθερία αυτή τη νιώθω μέχρι σήμερα και θα την ένιωθα ακόμα κι αν τα πράγματα δεν είχαν εξελιχθεί όπως τώρα. Ακόμα κι αν δεν είχαμε καταφέρει τελικά, έξι χρόνια αργότερα, να χτίσουμε μια ισορροπημένη επικοινωνία με τον Ν. Ακόμα κι αν δεν είχα πλέον μια καινούρια σταθερή σχέση, με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν στάθηκε ποτέ με δισταγμό απέναντι στο γεγονός ότι η ζωή μου είναι δεμένη με του γιου μου. 

Όχι πως όλα είναι ιδανικά. Πολλές φορές στη σχέση μας, όπως το φοβόμουν, βρίσκω μπροστά μου τα προβλήματα που οδήγησαν στη διάλυση του πρώτου μου γάμου. Και ξέρω πως είναι εδώ επειδή βρίσκομαι κι εγώ εδώ. Όμως, βρίσκομαι εδώ με έναν διαφορετικό άνθρωπο, τον οποίο επέλεξα με διαφορετικά κριτήρια και με τον οποίο έχουμε φτιάξει μαζί μια διαφορετική δυναμική.

Και βρίσκομαι εδώ με έναν εαυτό που πόνεσε, πήρε δύσκολες αποφάσεις, έπεσε, ξανασηκώθηκε, έμαθε και μπορεί να αποφύγει κάποια από τα λάθη που έκανε στο παρελθόν. Κάτι που δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αν είχα απλώς συνεχίσει να προσπαθώ, τη στιγμή που δεν έβλεπα κανένα φως στην άκρη του τούνελ.