ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Οι κραυγές της νύχτας με ταράζουν. Με βυθίζουν στην άβυσσο των ανθρωπίνων και με κρατούν αιχμάλωτο μέχρι το πρωί. Αλλά η νύχτα δεν έχει μόνο γδαρσίματα και τραύματα...

Αίφνης προχθές, μες στα κατάβαθα της νύχτας, ακούστηκε κάτι σαν ουρλιαχτό πληγωμένου ζώου που σπαράζει και εκλιπαρεί για βοήθεια. Γρήγορα κατάλαβα ότι άνθρωπος ήταν που οδυνάται και ουρλιάζει, καθώς οι απελπισμένες κραυγές σχημάτιζαν κάπου κάπου ανθρώπινη λαλιά, που έπεφτε με κρότο στα παγωμένα τζάμια μου και τα δονούσε όπως ο σεισμός που έρχεται ξαφνικά και σου κόβει το αίμα.

Ναι, τέτοιοι φθόγγοι δεν βγαίνουν από ζώου στόμα. Βεβαιώθηκα για τα καλά όταν πετάχτηκα στην αυλή παρέα με το απαραίτητο τσιγάρο και άκουγα καθαρά τις γοερές κραυγές με κάτι «ωιιι» και «ααα» ανάμεσά τους, διαπεραστικά και συνεχή, λες κι έβγαιναν από θάλαμο βασανιστηρίων.

Στα ηχεία της μέρας τέτοιες σπαρακτικές κραυγές τρομάζουν εκπέμποντας σήματα κινδύνου, αλλά δεν έχουν το «χρώμα», την ένταση και την απόγνωση που προσλαμβάνουν κατά την διάρκεια της νύχτας. Οι θόρυβοι της μέρας λειτουργούν σαν προστατευτική μόνωση, σαν σουρντίνα που πνίγει κάπως τους ήχους της οδύνης.

Ποτέ δεν έμαθα ούτε ρώτησα τι συνέβη εκείνο το βράδυ στο καλοβαλμένο σπίτι που από τότε το βλέπω με άλλο μάτι και το προσπερνώ γρήγορα, με αισθήματα άρρητης συμπάθειας αλλά και ελεγχόμενου οίκτου. Ποιος να ξέρει τον καημό των ενοίκων, το βάσανο που τους πικραίνει και το σαράκι που τους τρώει τα σωθικά…

Είχα κάψει το τρίτο τσιγάρο, οι κραυγές συνεχίζονταν, και τότε θυμήθηκα έναν άγριο μεσονύχτιο καυγά που ξέσπασε ταραχώδης στην κουζίνα ενός σπιτιού που έχει γυρισμένη την πλάτη στην οθόνη θερινού σινεμά και μοιάζει όαση μέσα στην έρημο του τσιμέντου.

iStock

Ένα ζευγάρι μάλωνε. Ύβρεις και στριγγιές, χριστοπαναγίες και κραυγές και σπασίματα, που κάποια στιγμή δημιουργούσαν πανδαιμόνιο και υπερκάλυπταν ως και την πεποιημένη υστερία του υπερεκτιμημένου Τζακ Νίκολσον, που το μόνο που ξέρει είναι να μορφάζει. Αλλιώς, χωρίς γκριμάτσες, δεν μπορεί να αποδώσει ούτε ένα «καλημέρα» της προκοπής.

Ευτυχώς, ήταν στο τέλος της η ταινία και απαλλάχτηκα και από τον Νίκολσον και από το θλιβερό ζεύγος της κουζίνας, που με είχε γεμίσει μελαγχολικές σκέψεις και οργή για τον τρόπο που λύνουν τις διαφορές τους τα ξεσταχυασμένα ζευγάρια, θυμίζοντας προαιώνιους εχθρούς σε αιματηρές μάχες αλληλοεξόντωσης.

Α! Κι άλλη μια φορά, στην παλιά μου γειτονιά, ένα ζευγάρι στο γειτονικό σπίτι ξεσήκωσε τον κόσμο νυχτιάτικα, ανταλλάσσοντας βαριές κουβέντες, βρισιές και απειλές που έφταναν στα αυτιά μου σαν ραπόρτο πικρών συμβάντων και αλληλοαιτιάσεων, και σαν ριπές πολυβόλου, κάνοντας κομμάτια το παραβάν ιδιωτικότητας του ζεύγους.

Ζώντας στην επικράτεια της νύχτας δεν αντέχω τέτοιες μελαγχολικές σχισμές. Με ταράζουν. Με βυθίζουν στην άβυσσο των ανθρωπίνων και με κρατούν αιχμάλωτο μέχρι το πρωί. Αλλά η νύχτα δεν έχει μόνο γδαρσίματα και τραύματα και πικρά συμβάντα και επεισόδια που απωθούν.

«Είναι ποικίλες οι φωνές και της νυκτός οι ήχοι», που λέει κι εκείνος ο τρισμέγιστος Εμπειρίκος, στην άκρως ηδυπαθή και οργιώδη «Οκτάνα» του. Περί αυτών, σε επόμενο σημείωμα.