Η ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΤΗΣ Μ. ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΑΓΓΙΖΕΙ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ

Αν και αγνωστικιστής, ζω την κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας και την ανάταση του Πάσχα λες και είμαι πιστός.

Η πολύχρονη θητεία μου στο στασίδι του Αγνωστικισμού δεν στάθηκε ικανή να εξοστρακίσει από μέσα μου την ιεροτελεστία της Μεγάλης Εβδομάδος και την αναστάσιμη μεταφυσική του Πάσχα. Για να προλάβω τυχόν απορίες, να δώσω μια εκλαϊκευμένη απόδοση του τι σημαίνει Αγνωστικισμός: Υπάρχει κάτι υπέρτερο, αλλά είναι αδύνατον να αποδειχθεί.

Αυτές τις μέρες τις ζω λες και είμαι πιστός. Μετέχω ψυχικά στην πένθιμη αλληλουχία ιστορήσεων και στις Ακολουθίες των Παθών. Αναρωτιέμαι αν αυτό οφείλεται στις τσέπες της μνήμης, που είναι γεμάτες τροπάρια, Εγκώμια, μοβ Επιταφίους, καμπάνες πένθιμες και χαρμόσυνες, κλαρίνα της Λαμπρής και σκιρτήματα του έαρος.

Δεν ξέρω κι ούτε με νοιάζει να το ψάξω. Μου αρκεί που βλέπω μέσα μου να ανταλλάσσουν χειραψίες και κουβέντες οι χωριανοί μου με τον κάντορα της Λειψίας, τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Μου φτάνει που τα κατανυκτικά ρυάκια της νεότητος στο χωριό εκβάλλουν στη θάλασσα του προσωπικού μου «πιστεύω», όπως το διαμόρφωσαν οι δικές μου «ανασκαφές» και οι φερτές ύλες της ωρίμανσης. Δηλαδή, η αμφιβολία για το απόλυτον της Επιστήμης σχετικά με το Σύμπαν και τον Δημιουργό, η δυσπιστία απέναντι στη Θρησκεία και την σωτηριολογική της θεώρηση, αλλά και ο ανυπόκριτος σεβασμός για τους πιστούς και τους θρησκευόμενους όλων των δογμάτων…

Unsplash James

Έρχεται το Μεγαλοβδόμαδο και –τι να σας πω;– νιώθω να μου γνέφουν τα παιδιά που λέγαμε μαζί στην εκκλησία το «Ω, γλυκύ μου έαρ». Βλέπω μπροστά μου τα κρίνα στα χέρια των κοριτσιών που στόλιζαν τον Επιτάφιο, τη μάνα μου να λέει πως τη Σταυρωμένη Παρασκευή δεν τρώμε ούτε λάδι, τον ιερέα του χωριού να «εντέλλεται» στεντορεία τη φωνή «Άρατε Πύλας» και το εκκλησίασμα, που δεν ξέρει ούτε νοιάζεται τι πάει να πει «Άρατε», να οικειώνεται άγνωστες λέξεις και να τις έχει κάνει κτήμα του.

Με παρασέρνει στα βαθιά ο μυστικισμός των ημερών. Με συγκινεί το « κατ’ έθος», συστατικό στοιχείο της παράδοσης. Με ηλεκτρίζει η χοϊκότητα της Ανοιξης. Κι όλα μαζί –Θεία Πάθη και ανθρώπινα γλεντοκόπια τη μέρα της Λαμπρής– με καθιστούν συμμέτοχο, συμπάσχοντα, συμπότη και πανηγυριώτη.

Αναπάντητα ερωτήματα

Πώς φτάνει κανείς σ’ αυτή την παράδοξη διχοστασία που με χαρακτηρίζει; Από μικρός ένιωθα να ζαρώνω στη γωνιά των λογισμών μου οσάκις με επισκέπτονταν τα απαιτητικά πλην αναπάντητα ερωτήματα για την δημιουργία του Σύμπαντος, τον Θεό και την Ύπαρξη.

Κάποτε στην χριστιανική κατασκήνωση είχα ρωτήσει έναν θεολόγο: Ποιος έφτιαξε τον Θεό; Χαμογέλασε ευγενικά και μου είπε ότι το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει το μεγαλείο του Θεού. Κάπως έτσι ήταν η απάντηση. Αλλά απάντηση επί της ουσίας δεν πήρα.

Μα μήπως μου έλυσε τις απορίες μου η επιστήμη; Μπα. Ούτε το Μπιγκ Μπανγκ, ούτε η θεωρία του «κυκλικού σύμπαντος» του Χόκινγκ, ούτε το Μποζόνιο του Χιγκς –Σωματίδιο του Θεού το αποκάλεσαν– μου έλυσαν το μυστήριο για το πώς συγκροτήθηκε η ύλη και ποιος έφτιαξε τον Θεό.

Όμως, τέτοιες μέρες τ’ αφήνω όλα στην άκρη. Μεταλαβαίνω ευλαβώς το νόημα του πένθους –προπάντων της Μεγάλης Παρασκευής– και απολαμβάνω την ανατατική αλεγρία και τις χαρές της Λαμπρής.

Καλή Ανάσταση!