ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΗΓΟΣ: «ΧΟΡΕΥΩ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΩ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ»

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Χορού, ο Κωνσταντίνος Ρήγος, Διευθυντής Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, θυμάται πώς μπήκε ο χορός στη ζωή του, μιλάει για τη «Χρυσή εποχή» που ανεβάζει και εξηγεί πώς ισορροπεί στα πολλά –και συχνά ετερόκλητα– πράγματα που συνθέτουν το δημιουργικό του σύμπαν.

Αφού έκανα την απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, πριν δουλέψω το τελικό κείμενο έβαλα να ακούσω ένα τραγούδι του συγκροτήματος Eagles που το λες και θρυλικό: είναι το «Hotel California», που κυκλοφόρησε το 1977, όταν ο ίδιος δεν μπορούσε καν να διανοηθεί πόσο σημαντική θέση θα είχε μια μέρα ο χορός στη ζωή του. Στην κουβέντα μας, όμως, αναφέρει έναν συγκεκριμένο στίχο από αυτό: «Some dance to remember, some dance to forget».

Τον επικαλείται όταν επιχειρεί να μου εξηγήσει τι σημαίνει για τον ίδιο χορός, αλλά και όταν τον ρωτάω ποιο θα ήθελε να είναι το μήνυμα για τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Χορού, στις 29 Απριλίου. Καθόλου τυχαία, είναι ένας στίχος που παίζει στη «Χρυσή εποχή», τη νέα παράσταση μπαλέτου που δημιούργησε με το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής –του οποίου ηγείται ως διευθυντής από το 2018– σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου.

Η «Χρυσή εποχή» έκανε πρεμιέρα στα μέσα Απριλίου στο κατάμεστο Εθνικό Θέατρο της Σερβίας, στο Νόβι Σαντ, όπου το κοινό της επιφύλαξε θριαμβευτική υποδοχή. Είναι ένα απρόβλεπτο blend από στιγμές που έχουν σημαδέψει την 35ετή πορεία του Κωνσταντίνου Ρήγου και συνάμα ένα έργο για το μέλλον της τέχνης του χορού. Το δικαιούται, θα έλεγε κανείς, έχοντας συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα από το 1990, οπότε ίδρυσε το Χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ. Ένα από τα παράδοξα της πορείας του είναι ότι πρώτα χορογράφησε την πρώτη του παράσταση και μετά σπούδασε στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ), στην οποία από τον Οκτώβριο του 2019 είναι Πρόεδρος του Δ.Σ.

Κάτι ακόμα πολύ βασικό για να αρχίσεις να καταλαβαίνεις το «σύμπαν» του είναι ότι δεν είναι μόνο χορογράφος. Το βιογραφικό του που περιλαμβάνεται σε προγράμματα της ΕΛΣ τον αναφέρει αρχικά ως χορογράφο και σκηνοθέτη, για να προσθέσει μετά από τα highlights της μέχρι τώρα πορείας του ότι έχει συνεργαστεί επίσης με πολλά περιοδικά ως contributing artist και φωτογράφος, ενώ έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις ως εικαστικός καλλιτέχνης. Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς και συνεργασίες που είχε με μουσικά συγκροτήματα και τραγουδιστές, που όταν έγιναν προκάλεσαν ουκ ολίγα σχόλια.

Όπως και να ’χει, η ιδιότητα του χορογράφου παραμένει κυρίαρχη και η συζήτηση μαζί του ξεκαθαρίζει πώς προκύπτει η ισορροπία μέσα από τόση «αναρχία».

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος στον μαγικό κόσμο του χορού

– Πώς μπήκε ο χορός στη ζωή σου;

Μπήκε πολύ τυχαία και πολύ συναρπαστικά, θα έλεγε κανείς. Μου άρεσε πάρα πολύ να εκτονώνομαι μέσα από την κίνηση, να χορεύω στα παιδικά και τα εφηβικά πάρτι, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι αυτό θα γινόταν η τέχνη μου.

Όταν ξεκίνησα, όλα έγιναν πολύ αστραπιαία, συναρπαστικά και αναπάντεχα. Και ευτυχώς, γιατί ο χορός πραγματικά διαμόρφωσε και τον χαρακτήρα μου, και τη ζωή μου, και τη σκέψη μου, και τη στάση μου απέναντι στον άνθρωπο, στην πολιτική, στα πράγματα. Ολοκλήρωσε δηλαδή με έναν τρόπο τον χαρακτήρα μου, μέσα από την εμπειρία, τη γνώση και όλα όσα χρειάζονται για να μπορείς να κάνεις χορό. Γιατί χορός δεν είναι μόνο μια τέχνη στην οποία κινείς το σώμα σου. Είναι μια τέχνη που απαιτεί το μυαλό σου να εκπαιδευτεί έτσι, ώστε το σώμα σου να καταλάβει τον λόγο που κινείται.

– Ουσιαστικά, δεν ήσουν ποτέ χορευτής…

Όχι, δεν ήθελα. Με ενδιέφερε από την αρχή να είμαι χορογράφος, γιατί από την αρχή μου άρεσε να δημιουργώ, ο χορός ήταν ο τρόπος να σκηνοθετήσω ό,τι αισθανόμουν. Ακόμα και στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, έπαιρνα όλη την εκπαίδευση για να τη γνωρίζω και να μπορώ να τη χρησιμοποιήσω, όχι όμως επάνω μου. Ήξερα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να το κάνω αυτό. Μπορούσα μόνο να εκφραστώ μέσα από τη δική μου σωματικότητα, η οποία είναι ουσιαστική για κάθε χορογράφο, γιατί έτσι φτιάχνει το στιλ και την προσωπικότητά του.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΗΤΑΝ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΣΤΟΥΣ ΧΟΡΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΤΟ ΕΞΕΛΙΣΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ.

Δεν με ενδιέφερε να κοπιάρουν τη δική μου κινησιολογία, αλλά να δω πώς αυτή μετεξελίσσεται σε καθέναν από τους ερμηνευτές που διαλέγω. Γιατί για μένα οι χορευτές δεν είναι αντικείμενα, είναι άνθρωποι που βγάζουν έναν καινούργιο, δικό τους εαυτό μέσα από αυτό που τους δίνω εγώ.

– Μου κάνει εντύπωση που λες ότι ο χορός σε διαμόρφωσε από όλες τις απόψεις, ακόμα και πολιτικά.

Όταν θες να είσαι χορογράφος, πρέπει να αποκτήσεις μια γνώση. Εγώ ήδη από την περίοδο του σχολείου –και λόγω του ότι είχα μια εξαιρετική φιλόλογο– είχα μπει στη διαδικασία να διαβάζω, να κάνω μελέτες, να ασχολούμαι με την ελληνική λογοτεχνία, την ποίηση, τα ήθη και τα έθιμα. Γι’ αυτό και όταν τελείωσα το σχολείο, όσο σπούδαζα οικονομικά στη Νομική Αθηνών, είχα και μια ενασχόληση με τη δημοσιογραφία, σε περιοδικά και εφημερίδες.

Το διάβασμα, η γνώση και η έρευνα, ήταν κάτι που με ενδιέφερε από την αρχή. Παράλληλα με αυτό, ήρθαν όλες οι εμπειρίες από διαφορετικούς πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο όπου ταξιδέψαμε και με την ΟΚΤΑΝΑ και με το Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ, μέσα από τις οποίες ουσιαστικά αλλάζεις τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Βλέπεις διαφορετικά έθνη, διαφορετικούς ανθρώπους και φυλές, διαφορετικούς τρόπους ζωής, όλο αυτό συνιστά μια γνώση όχι μόνο για τη ζωή αλλά και για την τέχνη.

Η «Χρυσή εποχή» του Κωνσταντίνου Ρήγου

– Πώς σου φαίνεται που η καριέρα σου στον χορό μετράει πλέον 35 χρόνια;

Μου ακούγεται υπερβολικό, αλλά ταυτόχρονα είναι η πραγματικότητα. Το συνειδητοποίησα πέρσι κάποια στιγμή, όταν ξεκίνησα να φτιάχνω τη «Χρυσή εποχή». Η τελευταία φορά που το είχα σκεφτεί ήταν ακόμα στα 25 χρόνια. Από εκεί και μετά ακολούθησε μια περίοδος γρήγορη και τόσο έντονη, ίσως και επειδή βρέθηκα στην ΕΛΣ, που δεν μου έδινε χρόνο να σκεφτώ ποιος είμαι και τι είμαι μέσα σε όλα αυτά. Οπότε, με αφορμή τη «Χρυσή εποχή» έκανα το δικό μου flashback, άρα και το reboot, την επανεκκίνηση.

– Τι θα δούμε στη «Χρυσή εποχή»;

Θα δούμε ένα έργο που έχει να κάνει με εμμονές, με αισθήσεις, με κινήσεις, με τρέλα, με χάος. Θα έλεγα ότι είναι ένας αντικατοπτρισμός της ζωής μας μέσα στη συνθήκη ενός πάρτι, το οποίο δομείται και αποδομείται. Και μέσα σε αυτό υπάρχει η συγκίνηση, η θρησκεία, ο έρωτας, η πολιτική, τα πάντα. Είναι σαν να ανοίγεις ένα κινητό και να σκρολάρεις στο σύμπαν με έναν μεταφυσικό τρόπο.

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, Η «ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ» ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Ο ΧΟΡΟΣ.

– Τι είναι, λοιπόν, για σένα ο χορός;

Είναι αυτό που λέει ένας στίχος από το «Hotel California» ο οποίος είναι στην παράσταση: «Some dance to remember, some dance to forget». Χορεύω για να θυμάμαι, και χορεύω για να ξεχάσω, χορεύω για να υπάρχω. Αυτό είναι για μένα ο χορός και ταυτόχρονα η δημιουργία πάνω στον χορό. Γι’ αυτό και τα έργα μου είναι κατά κάποιον τρόπο άναρχα.

Ιδίως η «Χρυσή εποχή» δεν πατάει σε καμία λογική σύνθεσης με την έννοια που συνήθως έχουμε στο μυαλό μας. Μέσα από ένα random περιεχόμενο, δημιουργούνται αισθήσεις στους θεατές – και το λέω τώρα αυτό επειδή έχει παρουσιαστεί ήδη, οπότε έχω εμπειρία του πώς λειτουργεί. Αυτό που πήρα από τους θεατές που το είδαν στο Εθνικό Θέατρο της Σερβίας είναι ότι είναι μια παράσταση που τους άγγιξε συναισθηματικά και πνευματικά.

Στιγμιότυπο από τη «Χρυσή εποχή». Φωτογραφία: Βασίλης Κεχαγιάς

Ενώ έχει την επίφαση ενός χρυσού πάρτι, κάποιοι είπαν ότι είναι η απάντηση σ’ αυτό που ζούμε σήμερα. Κάποιοι είπαν ότι πρέπει να το δούμε για να καταλάβουμε πού θα πάει ο κόσμος αν δεν σταματήσουμε κάτι. Είπαν πολλά πράγματα, δεν θέλω να τα αναφέρω… Σε ένα διεθνές φεστιβάλ, ο αντίκτυπος αυτού που βλέπεις είναι πιο ακαριαίος, στην πραγματικότητα δεν περιμένεις κάτι. Ήρθε σαν μια καταιγίδα μέσα στο μυαλό τους η παράσταση, γι’ αυτό και το κοινό χειροκροτούσε όρθιο.

Η «Χρυσή εποχή» είναι ένα έργο πολύπλοκο, δίνει πάρα πολλές πληροφορίες ταυτόχρονα. Πρέπει να διαβάσεις, να ακούσεις, να δεις, να αισθανθείς. Υπάρχουν στιγμές που είναι χαοτικές. Όμως, αυτή είναι η ζωή μας.

– Πώς σου φαίνεται που μια τόσο προσωπική παράσταση εντάσσεται στο πλαίσιο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής;

Κοίταξε, η ΕΛΣ είναι για μένα ένα σπίτι αυτή τη στιγμή. Μετά από επτά χρόνια που είμαι στη θέση του διευθυντή του Μπαλέτου, θεώρησα ότι μπορώ να είμαι απολύτως προσωπικός και να μιλήσω για πράγματα που απασχολούν εμένα αλλά σίγουρα και τον κόσμο.

– Όταν σου προτάθηκε να αναλάβεις αυτή τη θέση, πώς ένιωσες;

Ήταν ξάφνιασμα και για μένα. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, ούτε και θα έμπαινε ποτέ στους στόχους μου. Όμως, ο Γιώργος Κουμεντάκης, που ήταν και παραμένει καλλιτεχνικός διευθυντής της Λυρικής, με γνωρίζει πάρα πολλά χρόνια. Μάλλον σκέφτηκε τις δυνατότητες που μπορεί να είχα στο να λειτουργήσω σωστά μαζί του και να χαράξουμε για το μπαλέτο της Λυρικής –που είναι μια πολύ δύσκολη περίπτωση– μια πορεία η οποία θα έχει νόημα.

Έχει περάσει πια το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα και αυτή η ομάδα έπρεπε να εκσυγχρονιστεί προς τις κατευθύνσεις που επιτάσσει το παγκόσμιο γίγνεσθαι του χορού. Μια ομάδα μπαλέτου που λειτουργεί στο πλαίσιο ενός λυρικού οργανισμού δεν είναι όπως την ξέραμε στο παρελθόν. Τα παραδείγματα είναι η Όπερα του Παρισιού, η Όπερα του Λονδίνου, ομάδες που διαθέτουν ένα μεγάλο ρεπερτόριο, από κλασικά μέχρι πολύ σύγχρονα έργα, καλύπτοντας όλη την γκάμα του κοινού. Αυτό ήθελα να πετύχουμε κι εμείς.

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΑΡΑ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ.

Ήθελα να το ανοίξω σε νέους χορογράφους, ήθελα να το ανοίξω σε πρωτοπόρους του χορού, σε σημαντικούς διεθνώς χορογράφους, ώστε οι χορευτές της Λυρικής να δουλέψουν ένα ρεπερτόριο που θα τους εξελίξει σαν καλλιτέχνες. Ο χορευτής στην πραγματικότητα είναι αθλητής και η καριέρα του είναι πάρα πολύ μικρή, ιδίως στο κλασικό ρεπερτόριο. Είναι ένας καλλιτέχνης που θεωρώ ότι πρέπει να εξελίσσεται, ώστε όταν φτάνει στην ωριμότητά του να είναι σε θέση να μεταλλάξει την καριέρα του. Διαφορετικά, θα βουλιάξει σε μια άβυσσο, όταν πια το σώμα δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει.

Ο πολυπράγμων Κωνσταντίνος Ρήγος

– Εσύ πώς αισθάνεσαι που μεγαλώνεις;

Αισθάνομαι ότι εξελίσσομαι ως καλλιτέχνης κάθε μέρα που περνάει, οπότε η ηλικία είναι για μένα εμπειρία. Μπορεί να μην αντέχω όπως άντεχα στα 30 μου –η αλήθεια είναι πως μπορεί να αντέχω και περισσότερο– αλλά αυτό δεν μπορεί να με ρίξει, γιατί για μένα ο κόσμος είναι ένα απέραντο πεδίο δημιουργίας. Αν δεν κάνω χορό, θα κάνω θέατρο.

Αν δεν κάνω θέατρο, θα κάνω φωτογραφία, θα κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Μέσα σε αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τον χορό άνοιξα τους ορίζοντές μου σε πολύ διαφορετικά πράγματα, κάτι που λειτούργησε θετικά στο να αισθανθώ ολοκληρωμένος, να αισθανθώ ότι ελέγχω όλα τα μέσα με τα οποία μπορώ να εκφραστώ.

– Αυτό θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει και αντίστροφα, να ήταν μια διάσπαση προσοχής.

Θα μπορούσε, εξαρτάται από τον άνθρωπο πάντα. Αλλά είμαστε οι επιλογές μας, έτσι κι αλλιώς. Καθετί που κάνω το κάνω τη στιγμή που αισθάνομαι ότι μπορώ, όχι νωρίτερα, και δεν επιλέγω ποτέ κάτι αν δεν αισθάνομαι μια ασφάλεια ότι θα λειτουργήσει.

– Πάντως, η ιδιότητα του χορογράφου κυριαρχεί.

Θέλω να κυριαρχεί, είναι η έκφρασή μου αυτή – παρότι δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο όταν κινούμαι σε διαφορετικούς χώρους, όπως στη σκηνοθεσία θεάτρου, στη σκηνοθεσία μουσικής ή οτιδήποτε άλλο.

– Υπάρχουν επιλογές που έχεις κάνει στο παρελθόν και αν αναθεωρούσες τη ζωή σου δεν θα τις έκανες;

Όχι. Ίσως σκεφτόμουν λίγο διαφορετικά, αλλά θα τις έκανα ακόμα και αν ήταν μια καταστροφή, γιατί αν δεν περάσεις από πράγματα που δεν λειτούργησαν, τότε δεν θα μπορέσεις να ρισκάρεις για περισσότερα.

ΕΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΩ ΚΑΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ.

– Ενώ είσαι τόσο πολυπράγμων, ταυτόχρονα αποπνέεις μια ισορροπία.

Η ισορροπία είναι το παν για μένα. Βαδίζω πάντα πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, αλλά πάντα αναζητάω την ισορροπία. Γι’ αυτό και θέλω να έχω μια ηθική της αλήθειας: Δεν μ’ αρέσει να λέω πράγματα που δεν ισχύουν. Προτιμώ να μην λέω τίποτα και επιδιώκω πάντα να βρίσκω την ισορροπία σε ό,τι κάνω, αλλά και για μένα τον ίδιο ως άνθρωπο.

– Έχεις στηρίγματα έξω από την τέχνη σου;

Έχω τους φίλους μου, τους ανθρώπους μου, την οικογένειά μου, που κι αυτή με στηρίζει. Αυτό είναι το σημαντικό, στην πραγματικότητα.

– Έχεις haters;

Η «Χρυσή εποχή» ξεκινάει με τη φράση: Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμα να το λες. Δεν σ’ αρέσω; Θες να με μισείς; Αν αυτό εκτονώνει μια  προσωπική σου ανάγκη, it’s OK. Εγώ δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να αποδείξω ούτε ότι είμαι καλός, ούτε ότι πρέπει να είμαι αγαπητός.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΠΟΥ ΟΣΟΙ ΜΕ ΑΓΑΠΑΝΕ ΜΕ ΑΓΑΠΑΝΕ ΑΛΗΘΙΝΑ.

Μου αρκεί που το κοινό όλα αυτά τα χρόνια έχει στηρίξει την δουλειά μου και καταλαβαίνω ότι την έχει αγαπήσει. Μια παράσταση είναι μια εμπειρία για τον θεατή και κάποιες εικόνες από αυτήν περνάνε στην ψυχή, είτε ηθελημένα είτε άθελά του. Αυτό για μένα είναι τόσο σημαντικό και αξίζει τόσο πολύ τον κόπο, που τίποτα δεν μπορεί να το αντισταθμίσει και να το μειώσει.

Χορός εντός και εκτός των συνόρων

– Τι σχέδια έχεις για το Μπαλέτο της Λυρικής;

Δουλεύουμε την εξωστρέφεια του Μπαλέτου της ΕΛΣ και ετοιμαζόμαστε πολύ καιρό, αλλά η περίοδος του covid μας καθυστέρησε λίγο. Θέλουμε να περιοδεύσει, να γίνει πολύ γνωστή ομάδα. Και ήδη συμβαίνει: εκεί που στην αρχή ξένοι χορογράφοι αρνούνταν να τη χορογραφήσουν, τώρα μας προτείνουν συμπαραγωγές. Είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα, με πολλά προβλήματα ενδογενή, με το συνταξιοδοτικό να μην έχει λυθεί ακόμα, με χορευτές πάνω από τα 45 χρόνια που δεν μπορούν πια να χορέψουν και που δυσκολεύονται να βρουν τον δρόμο τους. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένας αριθμός χορευτών που έχουν βρει το δρόμο τους. Παλεύουν για να εξελίσσονται και είναι έτοιμοι.

Στιγμιότυπο από τη «Χρυσή εποχή». Φωτογραφία: Βασίλης Κεχαγιάς

Αυτή τη στιγμή, όπου και να εμφανιστεί η ομάδα –είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, είτε σε μικρό πρότζεκτ είτε σε μεγάλο– πάντα κερδίζει τις εντυπώσεις. Οι χορογράφοι που έρχονται εδώ φεύγουν πάντα ενθουσιασμένοι από το αποτέλεσμα, ακόμα και με δύσκολα έργα, όπως ήταν ο «Τσαϊκόφσκι». Οι θεατές εισέπραξαν αυτό που θέλαμε, αντιλήφθηκαν αυτή την τομή σε ό,τι θεωρούμε ότι είναι χορός στο πλαίσιο μιας πολύ μεγάλης όπερας, ενώ ταυτόχρονα οι χορευτές οι ίδιοι άνοιξαν σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο. Και, αν κάθε φορά ανοίγουν σε έναν καινούργιο κόσμο, τότε είναι πολύ πλούσιοι και δημιουργούν για το μέλλον.

– Πώς σου φαίνεται το πεδίο του χορού στην Ελλάδα, πέρα από τη Λυρική;

Υπάρχουν εξαιρετικοί χορευτές και χορογράφοι, υπάρχει πολλή δημιουργία, υπάρχουν χώροι, γίνονται πάρα πολλές προτάσεις. Από την άλλη, θεωρώ ότι είμαστε σε μια εποχή που είναι πιο δύσκολο να σταθείς, ακριβώς γιατί μας κατακλύζουν τόσες πληροφορίες, που σχεδόν θολώνουν το τοπίο. Τα πρώτα χρόνια που δημιουργούσαμε εμείς, δεν υπήρχε το internet, δεν ξέραμε τι δημιουργούσαν άλλοι χορογράφοι, ούτε καν στην Ευρώπη. Υπήρχε μια αίσθηση ανακάλυψης, που έδινε μια τελείως διαφορετική διάθεση στα πράγματα. Ήταν κατά κάποιο τρόπο απελευθερωτικό, γιατί μπορούσες να χαράξεις τον δρόμο σου απερίσπαστος.

– Αν σου έλεγα να γράψεις το μήνυμα για τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Χορού, ποιο θα ήταν;

Να σου πω κάτι; Για μένα, ο χορός δεν είναι η σκηνή. Για μένα χορός είναι έκφραση οπουδήποτε, στην πλατεία, στα πάρκα, στα πανηγύρια, στα μαγαζιά, στα κλαμπ, παντού. Η σκηνή έρχεται στο τέλος.

H «Χρυσή εποχή», του Κωνσταντίνου Ρήγου, θα παρουσιαστεί στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ στις 9, 10, 14, 16 και 17 Μαΐου 2025. Κλείσε εισιτήρια online