3 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ

Η Brené Brown μιλά για τη δύναμη των ορίων, εντοπίζοντας τρία πράγματα που οι σοφοί άνθρωποι δεν μοιράζονται με όλους – από αυτοσεβασμό, όχι από απόσταση.

Eίστε εξωστρεφείς ή εσωστρεφείς; Αν σκεφτείτε με ποιους μοιράζεστε ό,τι έχει αξία για εσάς, θα λέγατε πως είστε ιδιωτικός ή δημόσιος άνθρωπος; Νιώθετε την ανάγκη να δείχνετε στους άλλους πώς περνάτε ή σας αρκεί να περνάτε καλά κι ας μην το ξέρει κανείς άλλος; Ζείτε στον πραγματικό κόσμο ή στα social media, με τους ακόλουθούς σας να ξέρουν ό,τι σκέφτεστε, νιώθετε, ζείτε; Ή μήπως βρίσκεστε κάπου ανάμεσα; Οι απαντήσεις σας σε αυτές τις ερωτήσεις σχετικά με την ψηφιακή σας συμπεριφορά και το πόσο «ανοιχτοί» είστε κρίνουν αν είστε σοφοί ή όχι. Τι εννοούμε;

Κάποια πράγματα πρέπει να μένουν ιδιωτικά από αυτοσεβασμό

H Brené Brown είναι κλινική κοινωνική λειτουργός και καθηγήτρια έρευνας στο University of Houston, γνωστή για τη δουλειά της επί της ντροπής, της ευαλωτότητας και της ηγεσίας.

Σε ομιλία της αναφέρθηκε στους λόγους που κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να έχουν ακλόνητη αυτοπεποίθηση, ασταμάτητη επιτυχία και βαθιές, ουσιαστικές σχέσεις. Διευκρίνισε πως δεν είναι ευνοημένοι από την τύχη, αλλά στην ουσία αδράχνουν τους καρπούς της απόφασης τους να κρατούν ιδιωτικά –με κάθε κόστος– τρία πράγματα που τους αφορούν.

«Υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο στην επιθυμία μας να συνδεόμαστε», ανέφερε η ίδια. «Είμαστε “κατασκευασμένοι” για αυτό, είναι κάτι που λαχταράμε. Παρ’ όλα αυτά, στην ανυπομονησία μας να μας δουν και να μας κατανοήσουν, κάποιες φορές ξεχνάμε ένα σημαντικό πράγμα: η πραγματική σύνδεση δεν οικοδομείται πάνω στο πόσο ανοιχτοί είμαστε, αλλά στα όρια που βάζουμε».

Για αυτό αποφάσισε να μιλήσει για κάτι που, όπως είπε, δεν επισημαίνεται συχνά: «Είναι η δύναμη του να κρατάμε κάποια πράγματα ιδιωτικά. Όχι από μυστικοπάθεια, αλλά από αυτοσεβασμό. Υπάρχει λόγος που οι σοφοί άνθρωποι δεν μοιράζονται τα πάντα με όλους. Ξέρουν πως υπάρχουν πράγματα που πρέπει να διαφυλάττουν, να προστατεύουν και να τιμούν, ώστε να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους, την ειρήνη τους και την εξέλιξη τους».

Τι θεωρεί η Brené Brown ότι (δεν) κάνουν οι σοφοί άνθρωποι

1. Δεν μοιραζόμαστε τις μάχες μας πριν αναρρώσουμε

Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις, πένθος, αποτυχίες, απογοητεύσεις, προσωπικά τραύματα. Όταν πονάμε, είναι φυσικό να θέλουμε να νιώσουμε πως κάποιος μας υποστηρίζει, μας ακούει και μας καταλαβαίνει. Υπάρχει, όμως, μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ της αναζήτησης ειλικρινούς βοήθειας και της έκθεσης των πληγών μας στο λάθος κοινό: Ο κίνδυνος να μοιραστούμε πράγματα ενώ είναι ακόμα πολύ νωρίς.

ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΝΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ, ΕΚΘΕΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ.

Για παράδειγμα, σε αυθαίρετες απόψεις. Δεν ξέρουν όλοι πώς να μας στηρίξουν. Έτσι, κάποιοι μπορεί να ευτελίσουν τον πόνο μας, να προσφέρουν μια συμβουλή που δεν βοηθάει ή να χρησιμοποιήσουν την ευαλωτότητά μας εναντίον μας. Να μας εκμεταλλευτούν συναισθηματικά.

Υπάρχουν άνθρωποι που ευδοκιμούν μέσω των κουτσομπολιών, της αρνητικότητας ή του δράματος. Το να μοιραζόμαστε, λοιπόν, τον πόνο μας με λάθος ανθρώπους μπορεί να μετατρέψει κάτι που για μας είναι μια πραγματική μας μάχη σε απλή διασκέδαση για κάποιον άλλον, κάνοντας πιο βαθιά την πληγή. Το να μιλάμε για τον πόνο μας ξανά και ξανά, ειδικά με εκείνους που δεν παρέχουν πραγματικές λύσεις, μπορεί να μας κρατήσει κολλημένους αντί να μας βοηθήσει να πάμε παρακάτω.

Αυτό που κάνουν οι σοφοί άνθρωποι είναι να διαχειρίζονται με ασφάλεια τον πόνο τους, σε ελεγχόμενα περιβάλλοντα, με έναν θεραπευτή, έναν στενό φίλο ή μόνοι. Αποφεύγουν τα δημόσια παραληρήματα ή αποκαλύψεις που προσκαλούν αχρείαστη κριτική. Αφοσιώνονται στο να γιατρευτούν πρώτα και να μοιραστούν αργότερα, όταν έχουν μάθει το μάθημά τους και δεν είναι ευαίσθητοι συναισθηματικά.

Δεν εκθέτεις την πληγή σου στον κόσμο πριν κλείσει. Μοιράσου τι σου συνέβη, ενώ πια είσαι δυνατός/δυνατή. Όχι από ανάγκη για επιβεβαίωση.

2. Δεν μοιραζόμαστε τους μεγαλύτερους στόχους μας πριν τους υλοποιήσουμε

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το να μοιραζόμαστε τους στόχους μας βοηθά στο να παραμείνουμε υπεύθυνοι ως προς την υλοποίησή τους. Έτσι κι αλλιώς, όταν ανακοινώνουμε τις φιλοδοξίες μας δεν νιώθουμε μεγαλύτερη πίεση ως προς την ανταπόκρισή μας σε αυτές. Κατά μεγάλη έκπληξη, η έρευνα έχει δείξει το αντίθετο.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΠΡΟΩΡΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΠΟΥ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ.

Όταν λαμβάνουμε εξωγενείς επαίνους ή αναγνώριση γιατί απλά δηλώσαμε έναν στόχο, ο εγκέφαλός μας μπορεί να μας «ξεγελάσει», ώστε να αισθανθούμε πως έχουμε ήδη επιτύχει κάτι, μειώνοντας τη θέληση μας να προχωρήσουμε σε πράξεις.

Οι κίνδυνοι της πρώιμης ανακοίνωσης των στόχων είναι οι εξής:

• Εξωτερική αμφισβήτηση, δημιουργία εσωτερικής αμφιβολίας. Δεν θα στηρίξουν όλοι το όραμά μας, κάποιοι θα προβάλουν τους φόβους τους σε εμάς. Ο σκεπτικισμός τους μπορεί να διαταράξει την αυτοπεποίθησή μας, ειδικά αν ο στόχος είναι φιλόδοξος ή αντισυμβατικός.
• Απώλεια του momentum. Το να μιλάμε για μια ιδέα κάποιες φορές μας κάνει να νιώθουμε ότι έχουμε κάνει τη δουλειά, όταν στην πραγματικότητα είναι μόνο λόγια. Όσο περισσότερο το συζητάμε, τόσο λιγότερο επιτακτικό θα το νιώθουμε, ώστε να κάνουμε πραγματική πρόοδο.
• Αχρείαστη πίεση των προσδοκιών. Αν πούμε σε πολλούς ανθρώπους τα πλάνα μας, ενδέχεται να αρχίσουμε να παίρνουμε αποφάσεις βάσει του πώς αντιλαμβάνονται οι άλλοι την επιτυχία μας, αντί να επικεντρώνουμε στο τι είναι καλύτερο για εμάς.

Αυτό που κάνουν οι σοφοί άνθρωποι είναι να δουλεύουν στη σιωπή και να αφήνουν τα αποτελέσματα να μιλάνε πιο δυνατά από τις λέξεις. Μοιράζονται επιλεκτικά τα σχέδιά τους με μέντορες ή με εκείνους που μπορούν ειλικρινά να τους βοηθήσουν. Καταλαβαίνουν ότι δεν χρειάζεται να ξέρουν όλοι τι δουλεύουν. Κάποια πράγματα αναπτύσσονται καλύτερα όταν φροντίζονται ιδιωτικά, χωρίς εξωτερική παρέμβαση. Φροντίζονται και προστατεύονται από σκληρές συνθήκες, καθώς μόνο όταν κάτι είναι αρκετά δυνατό μπορεί να αντέξει τους ανέμους του εξωτερικού κόσμου.

Κατά συνέπεια, πρώτα «χτίστε» και μετά αποκαλύψτε.

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

3. Δεν μοιραζόμαστε την ιδιωτική μας ζωή

Σε μια εποχή διαρκούς μοιράσματος, είναι εύκολο να νιώσουμε ότι πρέπει να τα βγάλουμε όλα στη φόρα – μεταξύ άλλων, των δυναμικών της σχέσης μας ή προσωπικά ορόσημα. Οι σοφοί άνθρωποι καταλαβαίνουν πως κάποια πράγματα χάνουν την αξία τους όταν εκτίθενται σε πολλούς ανθρώπους.

Η υπερβολική έκθεση προσωπικών ζητημάτων έχει τους εξής κινδύνους:

• Ανεπιθύμητη παρεμβολή. Όταν γνωρίζουν πολλοί για την προσωπική μας ζωή, αρχίζουν να νιώθουν ότι έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν την άποψή τους, ενώ αυτό δεν χρειάζεται. Είτε πρόκειται για γάμο, είτε για σχέση, για φιλίες ή για οικογενειακά, η αυτόκλητη συμβουλή μπορεί να δημιουργήσει αχρείαστη ένταση.
• Αυξανόμενη ευαλωτότητα. Οι σχέσεις, είτε είναι ρομαντικές είτε πλατωνικές, ανθίζουν στην οικειότητα και την εμπιστοσύνη. Όχι μέσα από τη δημόσια επιβεβαίωση. Όσοι περισσότεροι γνωρίζουν λεπτομέρειες, τόσοι περισσότεροι νιώθουν πως έχουν λόγο σε αυτές. Κάποιες φορές η επιρροή μπορεί να είναι καταστροφική.
• Επιτελεστική ή αυθεντική αγάπη; Τα social media έχουν δημιουργήσει μια κουλτούρα στην οποία οι άνθρωποι εκθέτουν τις σχέσεις τους προς έγκριση. Μια αγάπη που υπάρχει περισσότερο για το βλέμμα του κοινού, παρά ως εσωτερικό βίωμα είναι επιτελεστική αγάπη. Η πραγματική αγάπη δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα likes και τα σχόλια. Αφορά τη βαθιά, ουσιαστική σύνδεση. Κάποιες από τις πιο δυνατές σχέσεις είναι αυτές που δεν παρουσιάζονται συνέχεια. Αντ’ αυτού, φροντίζονται ήσυχα, στο παρασκήνιο.

Αυτό που κάνουν οι σοφοί άνθρωποι είναι να προστατεύουν τις σχέσεις τους από την αχρείαστη έκθεση. Δεν αισθάνονται την ανάγκη να αποδείξουν την αγάπη ή τις φιλίες τους στον κόσμο. Τα μοιράζονται επιλεκτικά μόνο με τους ανθρώπους που έχουν κερδίσει το δικαίωμα να ακούσουν τις προσωπικές τους ιστορίες. Καταλαβαίνουν πως η ιδιωτικότητα δεν είναι μυστικότητα, αλλά αυτοσεβασμός. Η προσωπική μας ζωή είναι δική μας. Δεν είναι περιεχόμενο για δημόσια κατανάλωση.