REVENGE QUITTING: H ΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟ 2025
Η νέα τάση που φαίνεται να εξαπλώνεται στον εργασιακό μας βίο λέγεται «revenge quitting» και αφορά τους απογοητευμένους εργαζόμενους.
Ξέχνα την τάση «quiet quitting» (σιωπηλή παραίτηση). Ξέχνα και τον διάδοχό της, το «resenteeism». Η εργασιακή τάση που φαίνεται να επικρατεί τη νέα χρονιά είναι το «revenge quitting» ή αλλιώς η «εκδικητική παραίτηση».
Το φαινόμενο δεν αποτελεί απλώς μια περαστική τάση, αλλά αναπόφευκτο αποτέλεσμα των εργασιακών πρακτικών και συνθηκών που κυριαρχούν εδώ και χρόνια, και ένα μήνυμα αφύπνισης για όσους αρνούνται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Σύμφωνα με την Έκθεση Glassdoor Worklife Trends 2025, το 65% των εργαζομένων αισθάνεται «κολλημένο» στον τρέχοντα ρόλο του. Aν η κατάσταση αφεθεί ανεξέλεγκτη, η δυσαρέσκεια θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο, πυροδοτώντας ένα κύμα «revenge quitting».
Τι είναι το «revenge quitting»
Αυτό που κάνει την «εκδικητική παραίτηση» να ξεχωρίζει είναι το συναισθηματικό κίνητρο πίσω από την απόφαση. Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό τρόπο παραίτησης (συχνά είναι προγραμματισμένη, δίνει περιθώριο εύρεσης αντικαταστάτη, λήγει την συνεργασία με ήπιους τόνους), το «revenge quitting» χαρακτηρίζεται από αιφνίδιες αποχωρήσεις, χωρίς ιδιαίτερη έμφαση στη διατήρηση καλών σχέσεων με τους εργοδότες. Στην πράξη, αντικατοπτρίζει μια βαθιά ριζωμένη δυσαρέσκεια, που προέρχεται από προβλήματα τα οποία δεν έχουν επιλυθεί, όπως η έλλειψη αναγνώρισης, η κακή επικοινωνία, η εξουθένωση.
Όπως σχολιάζει ο Marais Bester, σύμβουλος στην εταιρία SHL, η «εκδικητική παραίτηση» δίνει στους εργαζόμενους τον έλεγχο σε έναν κόσμο όπου ιστορικά είχαν λίγη δύναμη. «Είναι ένα μήνυμα προς τους εργοδότες: “εξελιχθείτε ή χάστε τα καλύτερα ταλέντα σας”».
Πώς φτάσαμε εδώ;
Η πανδημία άλλαξε δραματικά τις προσδοκίες των εργαζομένων σχετικά με την ισορροπία μεταξύ προσωπικής ζωής και εργασίας, τη σημασία της ευελιξίας και την ουσιαστική εμπλοκή. Πολλοί απέδειξαν ότι αποδίδουν αποτελεσματικά όταν εργάζονται εξ αποστάσεως, αλλά μετά το τέλος της κρίσης ήρθαν αντιμέτωποι με αυστηρές εντολές επιστροφής στο γραφείο, βλέποντας τις ανάγκες τους να αγνοούνται.
Ταυτόχρονα, το να είναι διαρκώς «συνδεδεμένοι», μια κουλτούρα που τροφοδοτείται από την τεχνολογία, θολώνει ακόμα περισσότερο τα όρια μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, επιβαρύνοντας περαιτέρω το ηθικό των εργαζομένων.
Σημαντικότατο ρόλο παίζει και η διαφορά ανάμεσα στις προτεραιότητες της ηγεσίας και τις ανάγκες των εργαζομένων. «Ενώ οι πρώτοι μπορεί να επικεντρώνονται σε παραδοσιακά προνόμια, όπως τα προγράμματα ευεξίας, οι εργαζόμενοι απαιτούν ουσιαστικές αλλαγές σε τομείς, όπως ο μισθός, τα ευέλικτα ωράρια, οι διαφανείς πρακτικές διαχείρισης της απόδοσης», αναφέρει ο John Scott, επικεφαλής σχεδιασμού μάθησης και στρατηγικής της εταιρείας MasterClass at Work.
Οι επιπτώσεις του «revenge quitting» στις εταιρείες
Το «revenge quitting» δεν οδηγεί μόνο σε κενές θέσεις εργασίας, αλλά διαταράσσει τη δυναμική της ομάδας, επηρεάζει την παραγωγικότητα και επιφέρει σημαντικά κόστη επαναπρόσληψης και εκπαίδευσης. Η υψηλή κινητικότητα προσωπικού μπορεί να βλάψει τη φήμη ενός οργανισμού, καθιστώντας δυσκολότερη την προσέλκυση ταλέντων. Επιπλέον, όταν δυσαρεστημένοι εργαζόμενοι μοιράζονται τις αρνητικές εμπειρίες τους, αυτό μπορεί να αποτρέψει πιθανούς υποψήφιους και να επηρεάσει αρνητικά την εμπιστοσύνη των πελατών.
Η ευθύνη του εργαζόμενου
Από την πλευρά του, ο εργαζόμενος οφείλει να είναι ξεκάθαρος με τις συνθήκες εργασίας που επιθυμεί, τους στόχους του και τον φόρτο εργασίας. Είναι επίσης σημαντικό να εστιάσει στο να φέρει αποτελέσματα, ώστε να υποστηρίξει με επιχειρήματα την αξία του. Εξίσου σημαντικό είναι και το να θέτει όρια, όπως η αποσύνδεση από το επαγγελματικό μέιλ μετά το πέρας του ωραρίου.
4 σημάδια που δείχνουν ότι ένας εργαζόμενος σκέφτεται να φύγει
1. Έλλειψη διαφάνειας στις προαγωγές και τις ευκαιρίες εξέλιξης
Όταν οι εργαζόμενοι νιώθουν ότι η επαγγελματική εξέλιξη είναι ασαφής ή άδικη, δημιουργείται δυσαρέσκεια. Τη λύση μπορεί να δώσει η σαφής επικοινωνία σχετικά με τις ευκαιρίες και τις προσδοκίες.
2. Αποσύνδεση από έναν σκοπό
Σε γενικές γραμμές, οι εργαζόμενοι επιθυμούν να συμβάλλουν ουσιαστικά στην υλοποίηση ενός σκοπού. Όταν οι εργασίες με τις οποίες επιφορτίζονται φαίνονται μονότονες ή αποκομμένες από ένα ευρύτερο πλαίσιο, αναπόφευκτα ακολουθεί η αποσύνδεση.
3. Συγκρούσεις που δεν έχουν αντιμετωπιστεί
Τα τοξικά εργασιακά περιβάλλοντα μπορούν να ωθήσουν τους εργαζόμενους στα όριά τους. Είναι απαραίτητο να υπάρχουν ανοιχτά κανάλια επικοινωνίας και αποτελεσματικές στρατηγικές επίλυσης συγκρούσεων.
4. Αποστασιοποίηση από δραστηριότητες που δεν αφορούν άμεσα τον εργασιακό τους ρόλο
Οι εργαζόμενοι που αποσύρονται από ομαδικές εκδηλώσεις (οι οποίες σχετίζονται με τα ενδιαφέροντά τους) ή από ευκαιρίες επαγγελματικής ανάπτυξης ενδέχεται να έχουν ήδη διανοητικά… αποχωρήσει. Επομένως, στην πρώτη ευκαιρία θα υποβάλουν την παραίτησή τους.
Η «ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ» ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΕΙΧΑΝ ΛΙΓΗ ΔΥΝΑΜΗ.
Η ευθύνη του εργοδότη
Πώς μπορούν οι εργοδότες να αντιμετωπίσουν το «revenge quitting»; Ο Matt Paese, αντιπρόεδρος της εταιρείας συμβούλων DDI, αναφέρει ότι προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι βαθύτερες αιτίες της αυξανόμενης δυσαρέσκειας των εργαζομένων, θα πρέπει τα στελέχη να βγάλουν τα… ροζ γυαλιά και να αποκτήσουν μεγαλύτερη αυτογνωσία, γιατί «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Έκθεση της συγκεκριμένης εταιρείας διαπίστωσε σημαντικό χάσμα όσον αφορά την αντίληψη μεταξύ εργαζομένων και CEOs για ζητήματα όπως η επαγγελματική εξουθένωση, με τους δεύτερους να είναι πολύ πιο αισιόδοξοι.
Εστιάζει, μάλιστα, σε σημαντικές ερωτήσεις που θα πρέπει να κάνουν οι CEOs στον εαυτό τους. Ανάμεσα σε αυτές είναι:
- Αν προωθούν ανθρώπους με γνώσεις και ταλέντο ή αν δίνουν βάρος στις επιδόσεις.
- Κατά πόσο οι ίδιοι προωθούν στην πράξη μια εργασιακή κουλτούρα που περιορίζει τις πιθανότητες burnout (π.χ. δεν στέλνουν μέιλ μετά τη λήξη του ωραρίου εργασίας).
- Αν επενδύουν σε εργαζόμενους που έχουν δυνατότητες εξέλιξης.