ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ ΣΟΥ ΣΤΟΧΟΥΣ;

Έχεις την τάση να προσπαθείς να πετύχεις στόχους που έθεσες παλιότερα, ακόμα κι αν έχεις κουραστεί ή βαρεθεί; Μάλλον έχει έρθει η ώρα να το επανεξετάσεις.

Μεγάλωσα στην εποχή που οι συμβουλές ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ανατροφής των παιδιών. Τα συναισθήματα των μεγαλύτερων, οι ιδέες τους για την ζωή και η «κληρονομιά» για τους νεότερους είχαν συχνά τη μορφή αρχαίων αποφθεγμάτων και λαϊκών παροιμιών.

Από το «σπεύδε βραδέως» στο «των φρονίμων τα παιδιά….» και από το «φασούλι το φασούλι...» στο «αν δεν πάθεις, δεν θα μάθεις», η προτροπή για την επιτυχία στην ζωή κατέληγε συνήθως στα «ποτέ μην αφήνεις κάτι στην μέση», «μην τα παρατάς», «μην εγκαταλείπεις τον στόχο».

Πολλά από αυτά εντυπώθηκαν στο μυαλό μου και βρήκαν εφαρμογή στα μετέπειτα χρόνια, ενώ αυτό το ζήτημα της στοχοπροσήλωσης, τολμώ να πω, με «κέρδισε» ως έννοια. Αρχικά με δυσκόλεψε πολύ να το εφαρμόσω, γιατί από τη φύση μου δεν μπορώ εύκολα να συγκεντρώσω το ενδιαφέρον και τις δυνάμεις μου σε έναν σκοπό. Προσπάθησα λοιπόν πολύ να είμαι συνεπής με τους στόχους που έθετα και να μην τα παρατάω όταν κάτι δεν πήγαινε όπως θα το ήθελα.

iStock

Δεν θα πω ότι τελειοποίησα την τεχνική, αλλά θα πω ότι το «πάλεψα» και ενίοτε αποκόμισα τα οφέλη του αγώνα. Πρόσφατα, όμως, έπιασα τον εαυτό μου να επιμένει ανησυχητικά στην επίτευξη κάποιων πραγμάτων που αφενός δεν λειτουργούσαν, αφετέρου δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.

Το να παλεύω π.χ να τελειώσω μια σειρά έξι κύκλων (με οκτώ επεισόδια ο καθένας), επειδή όλοι την έχουν παρακολουθήσει, το να «σέρνω» επί μήνες ένα βιβλίο 1.000 σελίδων που περιγράφεται σαν αριστουργηματικό μυθιστόρημα, το να προσπαθώ μάταια να σταματήσω να τρώω υδατάνθρακες –τους οποίους υπεραγαπώ– και πολλά άλλα με οδήγησαν στο ερώτημα: Τι πραγματικά θέλω από όλα αυτά;

Πότε γίνονται οι στόχοι πραγματικότητα;

Πολλές έρευνες έχουν καταπιαστεί με το τι μας ενεργοποιεί ώστε να πετύχουμε έναν στόχο και όλες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: οι πιθανότητες να τον πραγματοποιήσουμε αυξάνονται δραστικά όταν επιχειρούμε κάτι που έχουμε επιλέξει εμείς και το βρίσκουμε σημαντικό. Αντίθετα, όταν προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε κάτι που μας έχει επιβληθεί άμεσα ή έμμεσα, είναι πιο πιθανό να παρατήσουμε τη διαδικασία.

Το ίδιο συμβαίνει και στις προσωπικές σχέσεις: Όταν η επικοινωνία με κάποιον μας ενδιαφέρει πραγματικά και δεν πρόκειται για τυπική συναναστροφή, είμαστε σε θέση να προσπαθήσουμε πραγματικά για να επιτύχουμε την βέλτιστη εκδοχή της σχέσης μας μαζί του. Ακόμα κι η απόφαση να αλλάξουμε διατροφικές συνήθειες δεν θα βρει εύκολα εφαρμογή στην ζωή μας αν δεν υποκινείται από καθαρά προσωπικά κίνητρα, για να αναφερθώ στο θέμα μου με τους υδατάνθρακες.

ΤΟ ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΣΕ ΣΤΟΧΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝ ΠΙΑ ΑΥΞΑΝΕΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΕΥΝΟΕΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ.

Είναι ΟΚ να παρατάς τους στόχους σου;

Βλέποντας ότι συνεχίζεις να προσπαθείς για στόχους που είχες θέσει παλιότερα ενώ δεν «σου βγαίνουν», φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι εάν πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς ή να εγκαταλείψεις τον αγώνα.

H Dr. Anne Holding, κλινική ψυχολόγος ονομάζει την κατάσταση αυτή «κρίση δράσης» (action crisis) περιγράφοντας έτσι το μεταίχμιο στο οποίο βρίσκεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι ένας στόχος που είχες θέσει στη ζωή του δεν σε ενδιαφέρει πλέον, είτε γιατί μοιάζει αδύνατο να επιτευχθεί, είτε γιατί προϋποθέτει πολύ χρόνο, είτε γιατί απλώς βαρέθηκες.

Η Holding υποστηρίζει ότι, όπως για να πετύχεις έναν στόχο πρέπει να τον επιθυμείς πραγματικά και να μην σου έχει επιβληθεί, έτσι και για να τον εγκαταλείψεις χρειάζεται προσωπική απόφαση. Είναι αναγκαίο να γνωρίζεις εσύ το γιατί.

Όποια κι αν είναι η αιτία που σε κάνει να σταματήσεις, είναι καλό να γνωρίζεις το εξής: έρευνα της Holding (2021) έδειξε ότι το να μένεις προσκολλημένος σε στόχους που δεν σε ικανοποιούν πια –είτε από υποχρέωση είτε από ενοχές– αυξάνει το άγχος και ευνοεί τα συμπτώματα κατάθλιψης.

Αν λοιπόν ανήκεις σε εκείνους που χρειάζεται πάντα να τελειώνουν ό,τι αρχίζουν, ακόμα κι αν κάτι τους πιέζει ή δεν τους αρκεί πια, ίσως ήρθε η ώρα να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να απαλλαγείς από την αιώνια δέσμευση παλιότερων στόχων.