ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΝΤΩΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ;

Η «επιδημία της ανδρικής μοναχικότητας» είναι αυτό που προκαλείται στην ενήλικη ζωή του αγοριού που κάποτε «φιμώθηκε» συναισθηματικά και πλέον δυσκολεύεται να συνδεθεί με τους γύρω του.

Θα θεωρούσα την γκρίνια που ακούω από τις ελεύθερες φίλες μου υπερβολή, αν δεν το παρατηρούσα κι εγώ όλο και περισσότερο γύρω μου: Πού είναι οι άνδρες; Πας στο θέατρο και η μεγάλη πλειοψηφία των θεατών είναι γυναίκες. Βγαίνεις μετά για ποτό ή φαγητό, βλέπεις κυρίως γυναικοπαρέες. Στο ecstatic dance session που βρέθηκα τις προάλλες, μετρημένοι οι άντρες στα δάχτυλα των χεριών. Τι έχει συμβεί;

Συμπωματικά (ή και όχι τόσο, δεδομένου ότι «τα κινητά μας ακούν») πετυχαίνω στους New York Times άρθρα για την «επιδημία της ανδρικής μοναχικότητας» που, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, αποτελεί απότοκο μιας μεγάλης κρίσης που βιώνουν τα αγόρια από νωρίς στην εφηβεία, η οποία τους στοιχειώνει και στην ενήλικη ζωή: Κρίση στην επαφή και τη σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους. Γιατί;

«Τα αγόρια γεννιούνται με την ίδια συναισθηματική ικανότητα όπως τα κορίτσια, όμως καθώς μεγαλώνουν και γίνονται άντρες αρχίζουν να αποσυνδέονται από τη “μαλακή” πλευρά τους, εξαιτίας των απαιτήσεων που έχει η κοινωνία από αυτά: η κουλτούρα των αγοριών δεν τα ενθαρρύνει να είναι ευαίσθητα και τρυφερά, δεν επιτρέπει ενσυναίσθηση και σχεσιακή ευφυΐα. Όμως χωρίς αυτά τα στοιχεία, δεν καλλιεργείται η ικανότητα να ακούσεις ούτε τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου, ούτε τους άλλους. Σταδιακά αυτό δημιουργεί αποσύνδεση, τόσο από τη “μαλακή” πλευρά όσο και από τους ανθρώπους, και αυτό οδηγεί στην κατάθλιψη, το άγχος και τη μοναχικότητα», λέει η Dr. Niobe Way, καθηγήτρια αναπτυξιακής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και συγγραφέας του βιβλίου Rebels with a Cause: Reimagining Boys, Ourselves, and Our Culture.

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Δυστυχώς, τα νούμερα την επιβεβαιώνουν: Μελέτη του 2021 αποδεικνύει ότι οι άνδρες έχουν κατά μέσο όρο 50% λιγότερους στενούς φίλους από τις γυναίκες, ενώ ο αριθμός των στενών τους φίλων έχει πέσει τα τελευταία 20 χρόνια σημαντικά.

Τα πράγματα κάνει χειρότερα η οικονομική κρίση και η έλλειψη εργασίας με αξιοπρεπείς απολαβές. Αποτέλεσμα;

• Περισσότεροι άνδρες παρά γυναίκες μετά τα 24 συνεχίζουν να ζουν με τους γονείς τους.
• Περισσότεροι άνδρες παρά γυναίκες είναι single στα 30.
• Το ένα τρίτο των ανδρών δεν έκανε καθόλου σεξ τη χρονιά που πέρασε (γενικότερα όλοι κάνουν λιγότερο σεξ την τελευταία δεκαετία).
• Τα προβλήματα στυτικής δυσλειτουργίας εμφανίζονται σε όλο και νεότερους.

Φαινόμενα όπως αυτά προκαλούν αυτολύπηση, προκαλούν οργή, προκαλούν ξεσπάσματα προς την κοινωνία, προς το άλλο φύλλο, προς τον ίδιο τον εαυτό.

Μοναδική διέξοδος στην ανδρική μοναχικότητα; Οι οθόνες και οι εφαρμογές. Εκεί που δεν έχεις καμία ευθύνη. Που δεν χρειάζεται να κάνεις καμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Που αποσυνδέεσαι ακόμα πιο εύκολα. Και έτσι ο φαύλος κύκλος της μοναχικότητας διαιωνίζεται.

Οι άνθρωποι, όμως, ανεξαρτήτως φύλου, δεν είμαστε φύσει μοναχικοί. Είμαστε όντα κοινωνικά, χρειαζόμαστε τη σύνδεση για να νιώσουμε χαρά, χρειαζόμαστε το σεξ τόσο βιολογικά όσο και συναισθηματικά. Χρειαζόμαστε το «μαζί» για να αναπτυχθούμε. Χρειαζόμαστε την κίνηση και μάλιστα έξω, στη φύση, για να έχουμε σωματική και ψυχική υγεία. Και χρειάζεται να τολμάμε για να νιώθουμε ικανοί, άξιοι και σημαντικοί. Να βιώνουμε τη ζωή με πληρότητα, με δυσκολίες μα και χαρές. Αυτό δεν σημαίνει να ζεις;

Φυσικά, χρειαζόμαστε επίσης χρόνο μόνοι μας, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να εστιάσουμε στον εαυτό μας και στις ανάγκες μας. Για να ανασυνταχθούμε, να ασχοληθούμε με όσα μας ενδιαφέρουν, να βρούμε λύσεις σε καταστάσεις που μας απασχολούν χωρίς τη φασαρία του έξω κόσμου. Δεν τα καταφέρνουμε; Τότε ίσως χρειαζόμαστε τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

Όλα αυτά έχει νόημα να γίνονται για να οδηγούν σε έναν σκοπό: τη διατήρηση της υγιούς σχέσης με τον εαυτό μας και με τους άλλους.

Έναν σκοπό που δεν ορίζει η κοινωνία –αυτή που «φιμώνει» συναισθηματικά τους άνδρες– αλλά η ίδια μας η φύση, που μας έκανε να νιώθουμε. Να τα νιώθουμε όλα, ελεύθερα.