ΓΙΑΤΙ ΤΡΩΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ;

Η πραγματική αιτία που οι σύγχρονοι άνθρωποι τρώμε τόσο πολύ δεν βρίσκεται στην απληστία μας, μα στο γεγονός ότι στερούμαστε αυτά που θρέφουν την ψυχή μας.

Ο βιολόγος και επιγενετιστής Dr. Bruce Lipton, προκειμένου να εξηγήσει γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος δεν ζει παραπάνω χρόνια ενώ βιολογικά έχει τη δυνατότητα να το κάνει, υπογραμμίζει πως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε και μας σκοτώνει είναι ότι τρώμε πάρα πολύ.

Το εξηγεί επιστημονικά (αν και με απλά λόγια) λέγοντας πως το πρόβλημα σχετίζεται με τη διαδικασία της πέψης της τροφής, που προκειμένου να εκτελέσει ο οργανισμός μας αναγκάζεται να παράγει ελεύθερες ρίζες. Οι ελεύθερες ρίζες είναι βλαβερά μόρια τα οποία σε μεγάλες ποσότητες προκαλούν οξειδωτικό στρες στον οργανισμό, οδηγώντας σε πρόωρη γήρανση και ασθένειες. Όσο περισσότερες θερμίδες καταναλώνουμε, τόσο περισσότερες ελεύθερες ρίζες παράγει το σώμα μας για να προχωρήσει στην πέψη. Γι’ αυτό οι ειδικοί επιμένουν συχνά στη σημασία των αντιοξειδωτικών τροφών, καθώς δείχνουν να μπορούν να αναστείλουν τη ζημιά.

Πολύ κατανοητά ακούγονται όλα τα παραπάνω στη θεωρία, αλλά γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να τα κάνουμε πράξη; Η απάντηση βρίσκεται στη ρίζα του προβλήματος: Γιατί τρώμε τόσο πολύ;

Η επιστημονική ομάδα της εταιρείας The School of Life, που έχει ιδρύσει ο συγγραφέας και σύγχρονος φιλόσοφος Alain de Botton, πιστεύει πως η πραγματικά αιτία της υπερφαγίας δεν εστιάζεται στο φαγητό, αλλά στον ψυχικό μας υποσιτισμό. Και ότι θα αρχίσουμε να τρώμε λιγότερο όταν νιώσουμε περισσότερο συνδεδεμένοι, όταν θα εισπράξουμε κατανόηση και όταν θα συντονιστούμε με τα αληθινά συναισθήματά μας.

iStock

Γιατί οι δίαιτες συχνά αποτυγχάνουν να μας κάνουν να τρώμε λιγότερο

«Η δίαιτα δεν είναι ο λογικός δρόμος για να ξεκινήσει κανείς όταν θέλει να μειώσει τις θερμίδες που τρώει», αναφέρουν οι ειδικοί του School of Life, εξηγώντας ότι στρεφόμαστε αναγκαστικά στις τροφές γιατί «αυτό για το οποίο πεινάμε δεν είναι διαθέσιμο».

Τι έχουμε ανάγκη για να χορτάσουμε πραγματικά την πείνα μας; Στην υπερκαταναλωτική κοινωνία που ζούμε, η απάντηση θα έπρεπε να είναι εύκολη. Τα σούπερ μάρκετ, τα ντελικατέσεν και τα εστιατόρια δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό να ικανοποιήσουν κάθε γαστριμαργική επιθυμία. Όμως, «το μενού που πραγματικά θα μας χόρταινε, αποτελείται από κάτι διαφορετικό», λένε οι ειδικοί. Όπως:

• Συζητήσεις χωρίς στρες με τον πατέρα μας, μαριναρισμένες με αμοιβαία συγχώρεση.
• Τρυφερή μητρική αγάπη, κατάλληλη γι’ αυτούς που προτιμούν μια διατροφή χωρίς αυτοκριτική.
• Ώριμη φιλία σερβιρισμένη σε ψιθυριστά αστεία, συνοδευόμενη από μία μερίδα αγαπησιάρικου πειράγματος.
• Φρέσκες συζητήσεις, ελεύθερα γαρνιρισμένες με εύστοχα ανέκδοτα.
• Σεξουαλική ικανοποίηση με όλα τα συνοδευτικά (ο σομελιέ προτείνει και ένα κρασί με σώμα γεμάτο φαντασία).
• Και, για επιδόρπιο, μία γενναία μερίδα καραμελωμένης αυτογνωσίας.

iStock

Με λίγα λόγια, δεν λαχταράμε φαγητό. Κι όμως, συλλογικά συζητάμε πολύ περισσότερο γι’αυτό παρά για όσα πραγματικά χρειαζόμαστε. Οι ειδικοί συνοψίζουν: «Χρειαζόμαστε φιλίες στις οποίες να μπορούμε να εξομολογηθούμε τις μεγαλύτερες αγωνίες μας, και να μας ακούσουν, και να μας συγχωρέσουν. Χρειαζόμαστε βοήθεια για να ηρεμούμε σε δύσκολες στιγμές, τη διαβεβαίωση ότι μπορούμε να χειριστούμε ακόμα και τα χειρότερα που μπορεί να μας συμβούν. Είμαστε μοναχικοί και θυμωμένοι μέσα στις ίδιες μας τις οικογένειες και αποζητάμε λύτρωση και καθαρτική ειλικρίνεια.

»Χρειαζόμαστε κάποιον που να μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τα πραγματικά μας ταλέντα στην εργασία και να μας καθοδηγήσει στο να πραγματοποιήσουμε αυτά για τα οποία είμαστε ικανοί. Ξέρουμε όταν ανοίγουμε μία ακόμα σακούλα με πατατάκια ότι το πρόβλημα δεν ξεκινά από εκεί. Απλά δεν ξέρουμε πού αλλού να στραφούμε, οπότε εκεί βρίσκουμε τουλάχιστον μια βραχύβια ικανοποίηση.

Τρώμε τόσο πολύ γιατί μισούμε τον εαυτό μας υπερβολικά για να του κάνουμε την τιμή να τον φροντίσουμε και να σεβαστούμε το σώμα μας. Η τραγωδία μας δεν είναι η απεριόριστη όρεξή μας, μα η δυσκολία μας να έχουμε πρόσβαση σε συναισθηματική και ψυχολογική "τροφή" που θα θρέψει τις τραυματισμένες μας ψυχές: κατανόηση, τρυφερότητα, συγχώρεση, συμφιλίωση, εγγύτητα.

»Τρώμε πολύ όχι επειδή είμαστε –όπως σκληρά κατηγορούμε τον εαυτό μας– άπληστοι, αλλά επειδή ζούμε σε έναν κόσμο που από τα ράφια λείπουν τα πραγματικά υλικά που λαχταράμε».