Η ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η επιθανάτια εμπειρία της Anita Moorjani, στα 47 της χρόνια, άνοιξε νέους ορίζοντες στον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό της και τον κόσμο, και τη βοήθησε να βρει το νόημα της ζωής της.

Οι γιατροί έδιναν στην Anita Moorjani μόλις λίγες ώρες ζωής όταν έφτασε στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση, τον Φεβρουάριο του 2006. Αδύναμη να κινηθεί εξαιτίας του καρκίνου με τον οποίο έδινε μάχη επί 4 χρόνια (είχε λέμφωμα τελικού σταδίου), η 47χρονη τότε γυναίκα εισήλθε στην εντατική σε μία άλλη διάσταση, στην οποία, όπως θα πει αργότερα, βίωσε μια πρωτόγνωρη διαύγεια και κατανόηση για τη ζωή της και τον σκοπό της πάνω στη Γη.

Όπως  περιγράφει στο βιβλίο της «Dying to be Me», που έγινε παγκόσμιο best-seller και ταινία μικρού μήκους το 2015, ενώ πλέον ετοιμάζεται για μεγάλου μήκους, εκείνες τις στιγμές τη δόθηκε μια επιλογή: Να επιστρέψει στη ζωή ή όχι. Εκείνη επέλεξε να επιστρέψει, συνειδητοποιώντας ότι ο «παράδεισος» είναι μια κατάσταση και όχι ένα μέρος για το οποίο μιλούν οι θρησκείες.

Το απίθανο της υπόθεσης είναι ότι μερικές ημέρες μετά η Moorjani ανέρρωσε πλήρως. Έφυγε από το νοσοκομείο χωρίς ίχνος καρκίνου στο σώμα της. Και αποφάσισε να αλλάξει συθέμελα τη ζωή της.

Η ομιλία που έδωσε στο TEDxBayArea πριν από μερικά χρόνια είναι από αυτές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο δύναμη μπορεί να κρύβουμε μέσα μας, αλλά και πόσα μπορούμε να κάνουμε με αυτή αν το πάρουμε απόφαση.

Anita Moorjani: «Βρισκόμουν σε κώμα κι όμως καταλάβαινα τα πάντα γύρω μου»

«Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, τα όργανά μου κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο. Οι γιατροί είπαν στην οικογένειά μου ότι αν υπήρχε κάποιος που ήθελε να με δει για να με αποχαιρετήσει, είχε έρθει η ώρα. Κανείς δεν γνώριζε ότι παρόλο που φαινομενικά βρισκόμουν σε κώμα, είχα πλήρη συνείδηση για οτιδήποτε συνέβαινε γύρω μου.

Ένιωθα τον άντρα μου που ήταν θλιμμένος στο πλευρό μου, συνειδητοποιούσα όσα έκαναν οι γιατροί, που αφαιρούσαν υγρό από τους πνεύμονές μου για να αναπνέω καλύτερα. Καταλάβαινα τα πάντα. Ένιωθα σα να έχω περιφερειακή όραση 360 μοιρών, έβλεπα ό,τι συνέβαινε γύρω από το σώμα μου, αλλά και έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου, ήταν σα να είχα επεκταθεί έξω από το σώμα μου. Ήταν σα να μπορώ να είμαι παντού την ίδια στιγμή: όπου έστρεφα την προσοχή μου, εκεί βρισκόμουν.

Όλα αυτά συνέβαιναν στο Χονγκ Κονγκ, όμως εγώ μπορούσα να δω τον αδερφό μου στην Ινδία, ο οποίος πάλευε να προλάβει την πτήση του για να έρθει να με δει για τελευταία φορά. Και είχα συναίσθηση του πατέρα μου και της καλύτερής μου φίλης που ενώ είχαν πεθάνει εδώ και χρόνια, ένιωθα την παρουσία τους δίπλα μου σα να με καθοδηγούν και να επικοινωνούν μαζί μου.

Το κυριότερο, όμως, ήταν ότι εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν σε μία κατάσταση διαύγειας που καταλάβαινα τα πάντα: Καταλάβαινα γιατί έχω καρκίνο, καταλάβαινα ότι είμαι –όλοι είμαστε– πολύ σπουδαιότεροι και ισχυροί από όσο συνειδητοποιούμε, και ένιωθα ότι συνδέομαι με όλους όσοι βρίσκονταν γύρω μου, ότι μπορώ να νιώσω ό,τι ένιωθαν. Δεν βυθιζόμουν από τη θλίψη τους, απλά συναισθανόμουν. Σα να μοιραζόμασταν όλοι την ίδια συνείδηση, σα να ήμασταν όλοι εκφάνσεις της ίδιας συνείδησης.

Ένιωθα ακόμα σαν ο πατέρας μου να προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου και να μου πει ότι δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα μου. Ότι έπρεπε να επιστρέψω στο σώμα μου. Στην αρχή δεν ήθελα, γιατί δεν έβρισκα λόγο να επιστρέψω σε αυτό το άρρωστο, ετοιμοθάνατο σώμα. Ήμουν βάρος στην οικογένεια μου, υπέφερα… Αμέσως μετά, όμως, κατάλαβα ότι αν επέλεγα να επιστρέψω σε αυτό έχοντας βιώσει αυτή την επιθανάτια εμπειρία, θα μπορούσα να αναρρώσω. Και έτσι εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να γυρίσω, ακούγοντας τον πατέρα μου και τη φίλη μου να μου λένε: Τώρα που ξέρεις ποια πραγματικά είσαι γύρνα πίσω και ζήσε τη ζωή σου ατρόμητα.

Μερικά λεπτά μετά, ξύπνησα από το κώμα και η οικογένειά μου ενθουσιάστηκε, όμως οι γιατροί ήταν συγκρατημένοι. Εγώ ήξερα ότι θα γίνω καλά. Ότι δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα μου. Σε 5 μέρες οι όγκοι σε όλο μου το σώμα είχαν συρρικνωθεί κατά 70%. Έπειτα από 5 εβδομάδες, πήρα εξιτήριο και γύρισα στο σπίτι μου, απαλλαγμένη εντελώς από τον καρκίνο».

Πώς η επιθανάτια εμπειρία άλλαξε τη ζωή της Anita Moorjani

Η Moorjani έπρεπε να πιάσει τη ζωή της από το σημείο που την άφησε, όμως μετά την επιθανάτια εμπειρία τα πάντα ήταν διαφορετικά. Ο τρόπος που έβλεπε τον κόσμο είχε αλλάξει. Το περιγράφει με την εξής μεταφορά:

«Είναι σα να είσαι σε μια ολοσκότεινη αποθήκη, στην οποία δεν μπορείς να δεις τίποτα. Κρατάς, όμως, έναν μικρό φακό στο χέρι και βρίσκεις κάπως τον δρόμο σου. Όλα όσα βλέπεις είναι χάρη στο αχνό φως του φακού, όλα τα άλλα γύρω σου είναι στο σκοτάδι. Και ξαφνικά, κάποιος ανάβει το φως μέσα στην αποθήκη. Και εσύ μπορείς να δεις τα πάντα! Συνειδητοποιείς πόσο μεγάλη είναι, πόσο γεμάτη είναι και πως εκεί μέσα υπάρχει ό,τι μπορούσες ή δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς, τα πιο απίθανα πράγματα, κάποια εκ των οποίων είχες καταφέρει να δεις μόνο με τον φακό.

Φαντάσου τώρα το φως να σβήνει ξανά. Και να βρίσκεσαι πάλι με τον φακό στο χέρι. Αυτή τη φορά, παρόλο που συνεχίζεις να βλέπεις μόνο μερικώς, ξέρεις πως υπάρχουν πολλά περισσότερα, τα οποία βρίσκονται δίπλα σε αυτά που μπορείς να δεις. Το γεγονός ότι δεν τα βλέπεις δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Έτσι ένιωθα πλέον κι εγώ: υπάρχουν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούμε να δούμε».

Η ίδια εξήγησε ότι η αχτίδα φωτός του φακού είναι η συνείδησή μας, η επίγνωση που έχουμε για τον κόσμο. Όταν στέφουμε τη συνείδησή μας κάπου, αυτό γίνεται η πραγματικότητα και η εμπειρία μας, όμως μπορεί να υπάρχει κάτι άλλο ακριβώς δίπλα που αν δεν στρέψουμε εκεί την προσοχή μας δεν θα δούμε ποτέ.

«Σκεφτείτε πόση ενέργεια και χρήμα ξοδεύεται στην ευαισθητοποίηση του κόσμου για τον καρκίνο», λέει η Moorjani. Φανταστείτε τώρα η ίδια αυτή ενέργεια να ξοδευόταν για την ευεξία μας, πόσο πιο υγιείς θα ήμασταν όλοι. Να ξοδεύεται για να καθιερωθεί ειρήνη, αντί να γίνονται πόλεμοι, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας».

Στις σελίδες του βιβλίου της, η συγγραφέας αφηγείται ιστορίες της παιδικής της ηλικίας, πώς βρήκε την αληθινή αγάπη μετά την απόρριψη ενός κανονισμένου γάμου και πώς, ως μέλος μιας παραδοσιακής ινδουιστικής οικογένειας που ζούσε σε μία κινεζική-βρετανική κοινωνία στο Χονγκ Κονγκ, είχε πιεστεί να ακολουθεί διάφορα κοινωνικά και θρησκευτικά έθιμα που δεν της ταίριαζαν, ενώ προσπαθούσε διαρκώς να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όλων των άλλων.

Η Anita Moorjani ολοκληρώνει την ομιλία της με τα 5 σπουδαιότερα μαθήματα που της έδωσε η επιθανάτια εμπειρία:

1. Να αγαπώ τον εαυτό μου

«Το πιο σημαντικό πράγμα στο οποίο οφείλουμε να στρέψουμε τη συνείδησή μας είναι η αγάπη. Ακούγεται εύκολο να το λες: να αγαπάμε τους γύρω μας, όμως αυτό που εννοώ εγώ είναι ότι ένας από τους λόγους που εμφάνισα καρκίνο ήταν ότι δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, του δίνουμε αξία και έτσι μαθαίνουμε στους άλλους πώς να μας φέρονται. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν έχεις λόγο να ελέγχεις ή να κακοποιείς τους άλλους. Το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι εξίσου σημαντικό με το να αγαπάς τους γύρω σου».

2. Να ζω τη ζωή μου χωρίς φόβο

«Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να φοβόμαστε τα πάντα. Εγώ φοβόμουν τον καρκίνο, μη φάω κάτι λάθος, μη στεναχωρήσω τους γύρω μου, μην αποτύχω… Πολλοί πιστεύουν ότι ο φόβος σε κρατά ασφαλή, όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Η αγάπη σε κρατά ασφαλή. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου και τους άλλους, εξασφαλίζεις ότι θα είσαι ασφαλής και εσύ και οι άλλοι».

3. Να βάλω τη χαρά, το γέλιο, το χιούμορ στη ζωή μου

«Είμαστε γεννημένοι γνωρίζοντας πόσο σημαντικό είναι το γέλιο και η χαρά, το κάνουμε συνέχεια, αυθόρμητα ως παιδιά, είναι πιο σημαντικό από κάθε άλλη πνευματική δραστηριότητα. Αν είχαμε περισσότερο γέλιο στη ζωή μας, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος, πολύ πιο υγιής και πολύ πιο ασφαλής».

4. Η επιθανάτια εμπειρία μου έμαθε ότι η ζωή είναι ένα δώρο

«Οι περισσότεροι ζούμε τη ζωή μας σαν μια δουλειά. Όμως δεν πρέπει να είναι έτσι. Και είναι τραγικό ότι το συνειδητοποιούμε μόνο όταν χάσουμε κάτι που έχει μεγάλη σημασία για εμάς. Εγώ κόντεψα να χάσω τη ζωή μου για να συνειδητοποιήσω την αξία της, δεν θέλω να κάνουν κι άλλοι το ίδιο. Ακόμα και οι δυσκολίες της ζωής είναι δώρο. Όσο είχα καρκίνο, θεωρούσα ότι ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου. Σήμερα νιώθω ότι ήταν το μεγαλύτερο δώρο. Όλοι πιστεύαμε ότι ο καρκίνος με σκοτώνει, όμως στην πραγματικότητα εγώ σκότωνα τον εαυτό μου πριν τον εμφανίσω. Ο καρκίνος μου έσωσε τη ζωή. Αν αντιμετωπίζεις μια δυσκολία που δεν μπορείς να δεις ως δώρο, σημαίνει ότι δεν έχεις φτάσει ακόμα στο τέλος της».

5. Να είμαι πάντα ο εαυτός μου

«Να είσαι όσο πιο εσύ μπορείς. Λάμψε όσο πιο δυνατά μπορείς. Αποδέξου τη μοναδικότητά σου. Γνώρισε ποιος είσαι και αγάπα τον εαυτό σου».