«Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ»: Η ΠΙΟ ΤΡΥΦΕΡΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ
Ο «Χορός των εραστών» εξελισσεται στη Μικρή Σκηνή της Στέγης σαν ένα μεγάλο ερωτικό ποίημα που παραμένει κάθε στιγμή βαθιά ανθρώπινο.
Τρυφερή! Αν έπρεπε να διαλέξω μια μόνο λέξη για να χαρακτηρίσω την παράσταση «Ο χορός των εραστών», θα ήταν αυτή. Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα, αν και καταλήγω ότι από τη Στέγη πρέπει να τα περιμένω όλα, κι αυτό με κάνει να εκτιμώ χρόνο με τον χρόνο όλο και περισσότερο το πρόγραμμά της.
Έχω δει εκεί παραστάσεις πολύ προκλητικές και πολύ πρωτοποριακές. Κάποιες δεν μου άρεσαν καθόλου, άλλες με συνεπήραν και θα τις θυμάμαι πάντα. Αν παρακολουθείς το πρόγραμμά της, μάλλον περιμένεις να δεις το διαφορετικό, το προχωρημένο, το καινούργιο. Άλλοτε σε ενθουσιάζει (όπως με ενθουσίασε π.χ. πρόπερσι το «Σπιρτόκουτο», ή πέρυσι η «Νέκυια»), άλλοτε όχι. Σίγουρα πάντως θα σου ανοίξει ορίζοντες, ενώ αυτό που θα σε «στείλει» αρκεί να σε αποζημιώσει για ό,τι θα προτιμούσες ίσως να ξεχάσεις.
Ο «Χορός των εραστών», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Πορτογάλου Τιάγκο Ροντρίγκες, περιγράφεται ως ένα «έργο-ύμνος στις σχέσεις αγάπης και τη συντροφικότητα κι ένα μεγάλο ερωτικό ποίημα, με δύο ηθοποιούς να γίνονται ένα».
Στη Μικρή Σκηνή της Στέγης, ο Νίκος Καραθάνος και η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου ενσαρκώνουν ένα ζευγάρι που ζει μέσα σε 50 λεπτά μια ολόκληρη ζωή κι ακόμα παραπέρα, βάζοντας πλώρη για την αιωνιότητα.
Είναι μια ιστορία χιλιοειπωμένη, θα έλεγε κανείς, αναγνωρίσιμη, δοσμένη όμως με τρόπο σαρωτικό, τόσο από πλευράς γραφής όσο και σκηνοθετικά και υποκριτικά. Μιλώντας σε μεγάλο μέρος του έργου ταυτόχρονα, με αξιοθαύμαστο συγχρονισμό, οι δύο ήρωες αφηγούνται τα ίδια γεγονότα, μόνο που πότε πότε μια διαφορά δείχνει ένα από τα βασικά στοιχεία των σχέσεων: ότι μπορεί να ζούμε το ίδιο πράγμα, αλλά καθένας μας το ζει με τον τρόπο του.
Δεν βλέπουμε μια σχέση στην οποία είναι όλα τέλεια, ούτε μια σχέση πάντα ανέφελη – και μάλλον αυτό την κάνει να φαίνεται τόσο αληθινή. Είναι σαν ένα γειωμένο rom-com, που ακριβώς επειδή πατάει τόσο πολύ στην πραγματική ζωή σε βοηθάει να ταυτιστείς. Την ίδια στιγμή, ο λόγος, η σκηνοθεσία και η υποκριτική το απογειώνουν, δίνοντάς του «την ποιότητα των αριστουργημάτων».
Αυτό το τελευταίο αναφέρεται στο σάιτ του Centre Dramatique National de Normandie-Rouen, όπου το έργο παίχτηκε τον Ιανουάριο του 2024. Έναν περίπου μήνα νωρίτερα εμείς βλέπαμε επίσης στη Στέγη ένα άλλο έργο του Τιάγκο Ροντρίγκες, με τίτλο «Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες». Η «Καταρίνα» (που την είδαμε στα πορτογαλικά) και ο «Χορός των εραστών» (που είδαμε μεταφρασμένο στα ελληνικά από τη Μαρία Παπαδήμα) είναι έργα τόσο διαφορετικά, που θα μπορούσαν να ανήκουν και σε άλλο δημιουργό. Κατά μία έννοια, είναι άλλος δημιουργός ο Ροντρίγκες που άρχισε να γράφει τον «Χορό των εραστών» το 2006 –ήταν το πρώτο του θεατρικό, και πιο αυτοβιογραφικό– για να τον ολοκληρώσει το 2020, γράφοντας ένα νέο κεφάλαιο.
«Επανεξετάζοντας τους χαρακτήρες μου και το τι έχουν ζήσει, είναι σαν να επανεξετάζω την πορεία του θεάτρου μου από τότε που ξεκίνησα να γράφω», έχει πει ο 47χρονος σήμερα δημιουργός. «Οι χαρακτήρες θα είναι ακόμα ερωτευμένοι; Ο νέος άντρας που ήμουν τότε, που τόλμησε να γράψει αυτό το έργο, θα έχει την ίδια ανάγκη να κάνει θέατρο; Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να ακούσω την απάντηση, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω την ερώτηση».
Αυτό που κάνουν επί σκηνής ο Νίκος Καραθάνος και η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου το λες και άθλο. Είναι σαν ένα υποκριτικό «κατοστάρι» που το βγάζουν θαρρείς με μια κοινή ανάσα, κάνοντας έναν έρωτα της διπλανής πόρτας να φαντάζει μεγάλος.
Θέλω να πιστεύω ότι ο «Χορός των εραστών» δεν θα σου αρέσει μόνο αν είσαι ρομαντική ψυχή. Θα σου αρέσει για πολλούς λόγους – κι ίσως πιο πολύ απ’ όλα γιατί είναι ένα έργο ανθρώπινο, που θα σε κάνει να πιστέψεις ότι καθένας μας θα μπορούσε να είναι ήρωάς του.
Η παράσταση «Ο χορός των εραστών» θα παίζεται στη Μικρή Σκηνή της Στέγης έως τις 19 Ιανουαρίου 2025. Κλείσε εισιτήρια