5 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ Η «ΜΠΛΟΥΙ» ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΤΕΡΑ

Υπάρχουν κινούμενα σχέδια. Και μετά υπάρχει και η «Μπλούι». Το κινούμενο σχέδιο της Disney που ήρθε από την Αυστραλία και καθήλωσε μικρούς και μεγάλους στην οθόνη.

«Τα κινούμενα σχέδια είναι για παιδιά». Μία πρόταση που ακούει κάποιος συνεχώς. Ξέχωρα από το γεγονός ότι αυτή η πρόταση είναι λάθος –και τα γιαπωνέζικα anime αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη, αν και εκεί μιλάμε πλέον για κουλτούρα–, υπάρχει επίσης το: «Είναι παιδικά». Τι γίνεται, όμως, όταν ένα παιδικό πρόγραμμα είναι πράγματι και για μεγάλους και παιδιά;

Υπάρχουν πολλά κινούμενα σχέδια που μπορούν υπό προϋποθέσεις να μπουν σε αυτή την συζήτηση. Υπάρχει όμως κι ένα που αποτελεί ένα κεφάλαιο από μόνο του: Η «Bluey» ή στα ελληνικά «Μπλούι».

Ένα απίθανο κινούμενο σχέδιο από την Αυστραλία, που μιλάει για μία οικογένεια σκυλιών, τον μπαμπά (Μπάντιτ), τη μαμά (Τσίλι), δύο… κουτάβια (την Μπλούι, 6 ετών, και την Μπίνγκο, 4 ετών) και την καθημερινότητά τους. Η οποία μοιάζει πολύ με την καθημερινότητα ενός ανθρώπου.

Η «Μπλούι» δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά παγκόσμιο. Οι χαρακτήρες, ο τρόπος αφήγησης –η ελληνική μεταγλώττιση είναι από τις καλύτερες που θα βρει κάποιος σε οποιοδήποτε κινούμενο σχέδιο–, τα προβλήματα μικρών και μεγάλων, όλα χωρούν με κάποιο μαγικό τρόπο σε ένα διπλό επεισόδιο συνολικής διάρκειας 8-9 λεπτών (υπάρχει και επεισόδιο διάρκειας 30 λεπτών, αλλά περισσότερα γι’ αυτό σε λίγο).

Στο φινάλε του επεισοδίου, απλώς έχεις ένα χαμόγελο στα χείλη. Ίσως και το συναίσθημα ότι είσαι λίγο καλύτερος άνθρωπος. Υπερβολή; Στα αυτιά κάποιων, ίσως. Αν όμως κάποιος είναι γονιός και δει μερικά επεισόδια της «Μπλούι», θα καταλάβει τι σημαίνει αυτή η πρόταση.

Η «Μπλούι» δεν είναι μία ιστορία με σούπερ γονείς, σούπερ ήρωες ή σούπερ παιδάκια, που σώζουν τον κόσμο ή κάνουν χαζομάρες και γελάνε. Οι γονείς δεν είναι τέλειοι. Έχουν ψεγάδια, έχουν τις δικές τους διαφωνίες –όπως το πώς γνωρίστηκαν, με τον πατέρα και την μητέρα να λένε διαφορετική ιστορία, με απόσταση πολλών επεισοδίων–, κάνουν λάθη, αλλά τα παραδέχονται και σπεύδουν να τα διορθώσουν.

Τα παιδιά έχουν την ανωριμότητα και την χαρά της ηλικίας. Ανταγωνίζονται όπως όλα τα αδέλφια, έχουν κόντρα. Μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Στο τέλος μονιάζουν.

Μοιάζει περίεργο, αλλά στα μάτια κάποιων γονιών –μεταξύ των οποίων και του γράφοντος– η «Μπλούι» μοιάζει με ένα είδος ψυχοθεραπείας. Το να βλέπεις μια οικογένεια σκυλιών να διαχειρίζεται παρόμοια προβλήματα με εσένα και να τα παρουσιάζει με μία παιδικότητα, με κάποιο τρόπο το κάνει ακόμα πιο αληθινό.

Εμένα μου έμαθε και μου μαθαίνει ακόμα πράγματα που αισθάνθηκα ότι με βελτίωσαν κατά κάποιον τρόπο ως γονιό. Τα καταγράφω με την ελπίδα να μην κάνω spoiler.

1. Η «Μπλούι» μου έμαθε καινούρια παιχνίδια για να παίξω με τα παιδιά μου

Τα παιδιά έχουν φαντασία. Μπορούν να παίξουν με οτιδήποτε, να θεωρήσουν παιχνίδι το οτιδήποτε. Στην «Μπλούι» αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις για τα καλά. Η Μπλούι και η Μπίνγκο πάντα ψάχνουν ένα καινούριο παιχνίδι για να παίξουν, ώστε να μην βαρεθούν. Και οι γονείς τους είναι πάντα εκεί να βοηθήσουν.

Μαξιλάρια, χαρτόκουτα, φύλλα δέντρων, χνουδωτά παιχνίδια. Οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παιχνίδι για να μην βαρεθούν τα παιδιά. Υπάρχει μέχρι και επεισόδιο που ο πατέρας της οικογένειας, ο Μπάντιτ, πηγαίνει να παίξει σκουός με τον αδελφό του και τα δύο παιδιά έχουν από ένα χειριστήριο για να τους κινούν, σαν να παίζουν videogame!

Λίγη φαντασία δεν βλάπτει. Τα παιδιά και οι γονείς που βλέπουν την σειρά μπορούν να πάρουν ιδέες. Τα δικά μου παιδιά κι εγώ, τουλάχιστον, πήραμε.

2. Με βοήθησε να μιλήσω στα παιδιά μου για τον φόβο της απώλειας

Υπάρχουν επεισόδια που μοιάζουν πιο αληθινά από κάποια άλλα. Σαν να έρχονται ως υπενθύμιση ότι η ζωή δεν είναι μόνο παιχνίδι, ακόμα κι αν τελικά αφορά το παιχνίδι. Σε ένα από αυτά, η μητέρα, η Τσίλι, πάει στην εξοχή να βρει τον πατέρα της, ο οποίος είναι σε προχωρημένη ηλικία και πρέπει να προσέχει την υγεία του. Ο ίδιος δεν την ακούει, παρά θέλει να παίξει με τα εγγόνια του, με αποτέλεσμα να το σκάσει μαζί τους στο δάσος.

Σε όλο το επεισόδιο ο παππούς κάνει παιχνίδια με τα εγγόνια του, κρύβεται από την κόρη του. Αυτή όμως έχει αγωνία. Θέλει να είναι ο πατέρας της καλά, να μην ζορίζεται. Θέλει να τον έχει μαζί της.

Όλο το επεισόδιο πραγματεύεται το πώς προσπαθεί η κόρη να τον προστατεύσει, αλλά και παράλληλα να τον αφήσει να παίξει με τα εγγόνια του. Ο φόβος της απώλειας πλανάται σε όλο το επεισόδιο. Είναι ένα θέμα για το οποίο θα σε ρωτήσει το παιδί σου, ίσως και κατά την διάρκειά του. Κι εσύ θα πρέπει να δώσεις απαντήσεις.

3. Η «Μπλούι» με βοήθησε να μιλήσω στα παιδιά μου για τον θάνατο

Μπορεί ένα μικρό πουλί που βρήκαν στον δρόμο ο μπαμπάς και η μεγάλη κόρη του να υποστηρίξουν ολόκληρο επεισόδιο που να πραγματεύεται τον θάνατο; Στην «Μπλούι» γίνεται. Ο Μπάντιτ και η Μπλούι βρίσκουν ένα πουλί που είναι ετοιμοθάνατο, το οποίο θέλουν να σώσουν. Και κάνουν τα πάντα γι’ αυτό, με αποκορύφωμα να το πάνε σε ιατρείο μικρών ζώων.

Το μικρό πουλάκι τελικά δεν τα κατάφερε. Πατέρας και κόρη γύρισαν στο σπίτι στεναχωρημένοι. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Το ίδιο και στον πραγματικό κόσμο, για όποιον παρακολουθεί το επεισόδιο εκείνη την ώρα. Έγιναν ερωτήσεις του στυλ «πέθανε το πουλάκι;» και έπρεπε να δοθούν απαντήσεις. Άλλες τις έδωσε ο πατέρας της Μπλούι. Άλλες τις έδωσα εγώ.

4. Με βοήθησε να μιλάω με τα παιδιά μου για την αξία της φιλίας και του συμβιβασμού

Είναι δεκάδες τα επεισόδια όπου η Μπλούι και η Μπίνγκο προσπαθούν να παίξουν με άλλα σκυλάκια, σε διάφορους χώρους. Άλλοτε είναι ανυπόμονες, άλλοτε πεισματάρες, άλλοτε νευριάζουν ή στεναχωριούνται επειδή δεν περνάει το δικό τους. Συχνά συμβιβάζονται, προκειμένου να συνυπάρξουν όλοι.

Υπάρχει βέβαια κι ένα επεισόδιο όπου εμφανίζεται ένας σκυλί από την Γαλλία, ο Ζαν Λου, όταν η οικογένεια της Μπλούι έχει πάει για ελεύθερο camping. Η Μπλούι δεν ξέρει γαλλικά και ο Ζαν Λου δεν ξέρει ελληνικά. Με κάποιο τρόπο όμως καταφέρνουν να τα βρουν και παίζουν μαζί κάθε μέρα. Όταν ο Ζαν Λου φεύγει, η Μπλούι στεναχωριέται. Κάνει μία όμορφη συζήτηση με τη μητέρα της για το νόημα της φιλίας και τους ανθρώπους που έρχονται στην ζωή μας.

Το συγκεκριμένο επεισόδιο υπάρχει και σε βιβλίο (εννοείται πως το πήρα, είναι το αγαπημένο μου, το έχω στην βιβλιοθήκη μου δίπλα στην «Σιωπηλή Ασθενή» του Άλεξ Μιχαηλίδη, που είναι το αγαπημένο μου «ενήλικο» βιβλίο).

5. Με βοήθησε να μιλήσω για την αλλαγή περιβάλλοντος

Η μετακόμιση, η αλλαγή σχολείου αλλά και γενικά περιβάλλοντος είναι δύσκολη για κάθε άνθρωπο. Παιδί ή ενήλικα. Όταν εμπλέκεται και ένας γάμος στην ίδια ιστορία, όπου όλα πάνε στραβά, τότε το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα επεισόδια παιδικής σειράς που έχουν γυριστεί ποτέ. Ή, αλλιώς, το επεισόδιο με τίτλο «The Sign», που έχει διπλή μετάφραση: «Σημάδι», αλλά και «Πινακίδα».

Το συγκεκριμένο επεισόδιο έχει διάρκεια 30 λεπτά, είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια της «Bluey». Και περιλαμβάνει τα πάντα: Έντονα συναισθήματα, ανατροπές, το άγχος για το αν θα γίνει ένας γάμος, αν θα μετακομίσει μία οικογένεια, το άγχος της αποχώρησης των φίλων σου. Αν κάποιος πρόκειται να μετακομίσει, ας δει το επεισόδιο. Θα μπορούσα να πω περισσότερα, αλλά θα ήταν κρίμα να κάνω spoiler.

Η σειρά είναι διαθέσιμη στο Disney+ και στο επίσημο κανάλι της Μπλούι στο You Tube.