ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ ΤΗΝ ΙΔΑΝΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΤΗΝ ΙΔΑΝΙΚΗ ΜΕΡΑ

Δεν μεγαλώσαμε όλοι γνωρίζοντας από νωρίς τι δουλειά θέλουμε να κάνουμε. Για κάποιους έχει μεγαλύτερη σημασία να ανακαλύψουν πώς θέλουν να ζουν. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό.

Εσύ τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Τα κατάφερες να κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου; Πώς νιώθεις σήμερα γι’ αυτό; Για να έκανες «κλικ» εδώ, το πιθανότερο είναι ότι «τρώγεσαι» ακόμα με τον επαγγελματικό προσανατολισμό σου και ο λόγος είναι ότι έστω και τώρα, πολλά χρόνια μετά, συνειδητοποίησες πόσο άρρηκτα συνδεδεμένος είναι με τον προσωπικό.

Όχι, δεν εννοώ ότι ζούμε για να δουλεύουμε ή το αντίστροφο, αλλά πως εκ των πραγμάτων αν αναγκάζεσαι να δουλεύεις για να ζεις –και δεν είσαι ρομπότ– κάποια στιγμή θα σε απασχολήσει το πώς «επενδύεις» ή «ξοδεύεις» (εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς) τη μισή σου ζωή.

Η αναζήτηση της ιδανικής δουλειάς για μένα, όταν ήμουν έφηβη, σήμαινε πολύ συγκεκριμένα πράγματα:

• Αναλαμβάνεις την επιχείρηση των γονιών για να συνεχίσεις την οικογενειακή παράδοση.
• Επιλέγεις ένα επάγγελμα που να σου εγγυάται –κυρίως οικονομική– ασφάλεια (βλέπε: Δημόσιο).
• Γίνεσαι γιατρός ή δικηγόρος (ίσως και μηχανικός, αν και οι οικοδομές εκείνα τα χρόνια είχαν «παγώσει» και λίγοι γνώριζαν πως το πτυχίο αυτό μπορεί να έχει κι άλλες εφαρμογές.)

Τα πρώτα τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού που είχαν έρθει στην Ελλάδα τότε (αναφέρομαι στα τέλη της δεκαετίας του 1990 με αρχές του 2000) δεν ήταν ακόμα τρομερά αξιόπιστα (και όχι άδικα). Στα χρόνια που ακολούθησαν υπήρξε τέτοια άνθηση νέων επαγγελμάτων, που δύσκολα ένα τεστ βγαλμένο από την αναλογική εποχή θα μπορούσε να έχει προβλέψει!

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Με λίγα λόγια, είμαστε πολλοί εμείς που καταλήξαμε σε μία δουλειά καθοδηγούμενοι κυρίως από τα παραπάνω κριτήρια και λιγότερο επειδή ξέραμε από νωρίς πού ονειρευόμαστε να περνάμε 8 ώρες (ιδανικά) της κάθε μας ημέρας. Και, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πολλοί δεν είχαν την τύχη να αγαπήσουν τη δουλειά τους, είναι και αρκετοί εκείνοι που 10 ή 20 χρόνια μετά υποφέρουν.

Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Κανείς δεν σου απαγορεύει, λοιπόν, να θέσεις ξανά στον εαυτό σου το ερώτημα και να απαντήσεις ίσως πιο συνειδητά αυτή τη φορά, λαμβάνοντας υπόψη όχι απαραίτητα τη δουλειά που θα ήθελες να κάνεις καθαυτή, αλλά το πώς θα ήθελες να ζεις.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Ο Κώστας, ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, δούλευε για χρόνια σε τράπεζα, στην οποία κατέληξε έπειτα από σπουδές στο Μαθηματικό και μεταπτυχιακό στα Οικονομικά. Παρόλο που πολύ σύντομα ανακάλυψε τα μεγάλα περιθώρια εξέλιξης που είχε, διαπίστωνε μέρα με τη μέρα πως σιχαινόταν κάθε στιγμή εκεί. Επειδή έπρεπε να ξυπνά πολύ νωρίς κάθε πρωί, να φορά κοστούμι, να διανύει μεγάλες αποστάσεις για να φτάσει στον χώρο εργασίας, να διαχειριστεί ανθρώπους που «έβγαζαν» τον χειρότερο εαυτό τους στο πλαίσιο της συνεργασίας τους. Στο κερασάκι, έφτασε να αναρωτιέται: Για ποιον πραγματικά κατέβαλε όλη αυτή την προσπάθεια; Για να κερδοφορεί, επί της ουσίας, ποιος;

Η εθελουσία έξοδος (και τα χρήματα αυτής) δεν ήταν ο σκοπός, αλλά το μέσο που χρησιμοποίησε για να φύγει τρέχοντας από τη συγκεκριμένη δουλειά και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε μια δική του επιχειρηματική ιδέα, ένα μικρόβιο που υπήρχε ανέκαθεν μέσα του αλλά το αίσθημα «ασφάλειας» που λέγαμε παραπάνω τον αποθάρρυνε να κυνηγήσει.

Τα πρώτα χρόνια δεν ήταν εύκολα, όμως δεν απογοητεύτηκε. Εμβάθυνε στο νέο αντικείμενο με επιπλέον σπουδές (που ως έφηβος δεν είχε ποτέ σκεφτεί) και αφιέρωσε τον χρόνο και το μεράκι του για να φτάσει σήμερα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, όχι να έχει βρει τη δουλειά των ονείρων του, αλλά να έχει φτιάξει τη μέρα των ονείρων του!

Σίγουρα τον ενδιαφέρει η νέα επαγγελματική του δραστηριότητα. Όμως αυτό που πραγματικά απολαμβάνει είναι ότι πλέον αποτελεί απλά ένα κομμάτι της ημέρας του, την οποία έχει διαμορφώσει όπως ακριβώς τον ευχαριστεί: Ξυπνώντας πολύ πιο αργά το πρωί, φορώντας ό,τι του αρέσει και έχοντας την ελευθερία να ρυθμίσει το πρόγραμμά του όπως τον εξυπηρετεί. Όσο για τις οικονομικές απολαβές, παρόλο που δεν ήταν το πρωταρχικό του ζητούμενο, πλέον είναι πολύ μεγαλύτερες.

Η ιστορία του Κώστα μοιάζει βγαλμένη από ένα άρθρο που διάβαζα πρόσφατα, της επαγγελματικής συμβούλου και συγγραφέα Sarah Cordivano, η οποία καλεί όσους  βρίσκονται σε στάδιο επαναξιολόγησης της καριέρας τους να αναρωτηθούν: Πώς θέλεις να μοιάζει η μέρα σου;

Τους καλεί, με λίγα λόγια, να εκμαιεύσουν την απάντηση «στο τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις» μέσω των παρακάτω ερωτήσεων που δεν αφορούν αποκλειστικά τη δουλειά:

1. Πού θέλεις να εργάζεσαι (σε γραφείο, από το σπίτι, σε εξωτερικούς χώρους κ.λπ.);
2. Πώς θέλεις να μοιάζει ο χώρος εργασίας σου;
3. Τι θέλεις να γεμίζει τη μέρα σου;
4. Με ποιους θέλεις να αλληλεπιδράς μέσα στη μέρα;
5. Τι είδους εργασιακή σχέση θέλεις να έχεις με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι;
6. Σε ποιο επαγγελματικό σενάριο αισθάνεσαι πιο παραγωγικός;
7. Σε ποιο σενάριο αισθάνεσαι λιγότερο παραγωγικός;

Αυτό που θα καταφέρεις απαντώντας με ειλικρίνεια στα παραπάνω είναι όχι μόνο να ανακαλύψεις ποιες συγκεκριμένες αλλαγές πρέπει να κάνεις άμεσα στη ζωή σου, αλλά και να οδηγηθείς σε φιλοδοξίες που προκύπτουν από το ποιος είσαι πραγματικά σήμερα, όχι από το τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν παιδί.

Μπορεί, μάλιστα, μέσα από τις απαντήσεις σου να ανακαλύψεις ότι πολλά από αυτά που ονειρεύεσαι τα έχεις ήδη πετύχει: ότι ίσως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταφέρνεις να κάνεις, αν όχι την κάθε μέρα, πάντως τις περισσότερες όσο τον δυνατόν πιο «ιδανικές». Αυτό θα σε οδηγήσει στο να νιώσεις ευγνωμοσύνη.

Αν πάλι δυσκολεύεσαι να βρεις κάτι «ιδανικό», υπάρχουν παραδείγματα όπως αυτό του Κώστα, που δεν είναι λίγα, για να σε πείσουν πως το να ξέρεις έστω πώς δεν θέλεις να είναι η κάθε σου μέρα αποτελεί ένα καλό πρώτο βήμα για να οδηγηθείς στο επόμενο: στην απόφαση να αλλάξεις δουλειά.