ΜΑΡΤΥΡΙΑ: ΚΑΛΛΙΣΘΕΝΙΚΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ (ΣΧΕΔΟΝ)

Αν θες να ξεκινήσεις καλλισθενική γυμναστική, αλλά το σκέφτεσαι γιατί σου φαντάζει κάτι εξαιρετικά δύσκολο, μην αφήνεις τα βιντεάκια που κυκλοφορούν στα social media να σε τρομάζουν. Στην πραγματικότητα, είναι ένα είδος άσκησης κατάλληλο για τους περισσότερους από εμάς. Και το λέω εκ πείρας.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο φίλος μου ο Λευτεράκης είχε τη φαεινή ιδέα να κάνουμε μαζί γυμναστική. Ήθελε παρέα –υποθέτω– για να μην τα παρατήσει με το πρώτο μυϊκό πιάσιμο. «Πάμε να κάνουμε καλλισθενική γυμναστική», μου είχε πει τότε, χωρίς να δίνει περισσότερες πληροφορίες.

Μιας και η καθημερινότητά μου είναι άκρως καθιστική, μιας και βρίσκομαι σε ηλικία που διάφοροι πόνοι κάνουν την εμφάνισή τους εδώ κι εκεί, είπα το ναι. Και κάπως έτσι βρέθηκα ανάμεσα σε μονόζυγα, κρίκους και πολύζυγα.

Μια δύσκολη αρχή

Πριν πάω στο πρώτο μάθημα, έκανα το λάθος να γκουγκλάρω τι σόι γυμναστική είναι αυτή η καλλισθενική. Τα βίντεο που γέμισαν την οθόνη μου με έκαναν να αναρωτιέμαι τι σκεφτόταν ο Λευτέρης όταν μου το πρότεινε! Για έναν άνθρωπο όπως εγώ, που η επαφή μου με την άσκηση ξεκίνησε μετά την ηλικία των 35 ετών (μέχρι τότε ανήκα στην κλασική κατηγορία «γράφομαι στο γυμναστήριο και πατάω όποτε το θυμηθώ»), τα κατακόρυφα και οι διάφορες ασκήσεις με ονόματα όπως «ανθρώπινη σημαία» και «pike pushups» –πέρα από το ότι ακούγονται… κινέζικα–  λειτουργούν και αποτρεπτικά.

Το πρώτο μάθημα μετά βίας κατάφερα να το τελειώσω. Προφανώς «έκλεψα» στις περισσότερες ασκήσεις και προφανώς «έκλαψα» από το πιάσιμο λίγες μέρες μετά. Νομίζω ότι η πρώτη μου σκέψη μετά το μαρτύριο που πέρασα ήταν να τα παρατήσω, γιατί «I was too old for that s...t».

Κωπηλατικές / Rows. Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Τελικά, δεν τα παράτησα, αν και στα επόμενα μαθήματα οι επιδόσεις μου ήταν εξίσου δραματικές. Στην δική μου περίπτωση χρειάστηκαν περίπου έξι μήνες μέχρι να καταφέρω να με εντυπωσιάσω. Ο Λευτέρης, από την άλλη, χρειάστηκε λιγότερο καιρό, μιας και λόγω φύλου το μυϊκό μας σύστημα διαφέρει.

Γιατί, τελικά, δεν το έβαλα στα πόδια;

Κατ’ αρχάς, λόγω της απέχθειάς μου για τα παραδοσιακά γυμναστηριακά όργανα. Ευτυχώς, η καλλισθενική πέρα από κάποιον πολύ βασικό εξοπλισμό (όπως π.χ. το μονόζυγο, το πολύζυγο, οι κρίκοι και τα λάστιχα) δεν έχει αυτά τα μεταλλικά θηρία που βρίσκεις στα διάφορα γυμναστήρια. Εδώ, τα βασικά εργαλεία είναι η βαρύτητα και το βάρος του σώματός σου.

Βυθίσεις / Dips. Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Ένας ακόμα σοβαρός –για μένα– λόγος ήταν ότι η συγκεκριμένη προπόνηση γυμνάζει αρκετά τους ώμους. Στην περίπτωσή μου, η περιοχή αυτή χρειαζόταν ενδυνάμωση, εξαιτίας ενός παλιού τραυματισμού. Τώρα, αν στην πορεία της ενδυνάμωσης κατάφερνα να κάνω και κατακόρυφο, καλοδεχούμενη η εξέλιξη αυτή.

Συνεχίζοντας τη διαδικτυακή μου έρευνα, είδα ότι αυτού του είδους η γυμναστική είναι κατάλληλη ακόμα και για ασθενείς με Parkinson και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Αν, λοιπόν, ήταν ασφαλής για κάποιες ευπαθείς ομάδες, τότε θα ήταν ασφαλής και για μένα, κάτι που με καθησύχασε αρκετά.

Κατακόρυφο / Handstand. Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Τι έχω κερδίσει από την καλλισθενική γυμναστική

Τι έχω καταφέρει μέσα στα δύο χρόνια που ασχολούμαι; Όχι, «ανθρώπινη σημαία» δεν κάνω, ούτε έλξεις με το ένα χέρι, ούτε αυτά τα εντυπωσιακά ακροβατικά που θα δεις να κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα. Ίσως μου λείπει η πειθαρχία, ίσως χρειάζονται περισσότερες προπονήσεις, ίσως απλά οι ασκήσεις αυτές είναι εξαιρετικά δύσκολες για κάποιον χωρίς προηγούμενη εμπειρία σε σχετικό άθλημα (π.χ. ενόργανη γυμναστική).

Βέβαια, όπως λέει και ο Αλέξανδρος Κρητικός, longevity expert και υπεύθυνος του προπονητικού κέντρου, όπου ταλαιπωρούμαι δυο φορές την εβδομάδα, «η μυϊκή μνήμη βοηθάει, οπότε όσοι έχουν ήδη εμπειρία θα δουν πιο γρήγορα αποτελέσματα. Όμως, το σώμα προσαρμόζεται σταδιακά». Οπότε, keep trying και κάποια μέρα θα βιώσεις κι εσύ αυτό το «ρε συ, τι έκανα τώρα;» και θα είσαι όντως χαρούμενος για το λίγο ή το πολύ που θα έχεις καταφέρει.

Άρσεις Ποδιών / Leg Raises. Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Ακόμα κι αν δεν μου φαίνεται (αφού συνεχίζω να τρώω ό,τι να 'ναι), χαμένη δεν έχω βγει. Οι ώμοι μου έχουν δυναμώσει αισθητά, η μέση και η πλάτη μου σταμάτησαν να πονούν από το πολύωρο καθισιό μπροστά σε μια οθόνη, η ισορροπία μου έχει βελτιωθεί αρκετά και φυσικά έχω δει μεγάλη αλλαγή στη δύναμή μου.

Στα 43 πλέον, δεν φανταζόμουν ότι θα «παίζω» με κρίκους σαν τον Πετρούνια (εντάξει, όχι τόσο καλά, αλλά μικρή σημασία έχει) ή ότι προπόνηση την προπόνηση όλο και κάτι θα μαθαίνω, όλο και θα εξελίσσομαι. Ίσως αυτό είναι το κομμάτι που με κέρδισε περισσότερο από όλα: στην καλλισθενική γυμναστική έχεις πάντα περιθώριο να πας ένα βήμα παραπέρα και διαρκώς εντυπωσιάζεσαι με όσα μπορεί να καταφέρει το σώμα σου.

Ισομετρικό κάθισμα με στήριξη στον τοίχο / Wall assisted Squat. Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Αν σκέφτεσαι να της δώσεις μια ευκαιρία, σου προτείνω να το κάνεις και να μην απογοητευτείς. Δώσε χρόνο και… πόνο. Ακόμα κι αν δεν αποκτήσεις εντυπωσιακό six-pack, θα βελτιωθεί σημαντικά τόσο η ψυχολογία όσο και η καθημερινότητά σου. Άλλωστε, όπως λέει και ο Άλεξ, για να δεις τέτοια αλλαγή στο σώμα πρέπει να προσέχεις τη διατροφή σου. Η γυμναστική λειτουργεί επικουρικά.