ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΝ ΠΑΣ ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ
Αν σε φοβίζει η προοπτική του να κάνεις ένα ταξίδι χωρίς παρέα, έχω να σου πω ότι με φόβιζε κι εμένα. Αλλά το τόλμησα και μόνο κερδισμένη βγήκα.
Πριν από λίγα χρόνια, αποφάσισα να κάνω κάτι που μέχρι τότε πάντα με φόβιζε: να κάνω ένα ταξίδι χωρίς παρέα, μόνη μου. Είχα περάσει έναν πολύ δύσκολο –σωματικά μα κυρίως ψυχικά– χειμώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου δεν είχα πολλές φορές τη δυνατότητα να μείνω λίγο μόνη.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος. Από καιρό τριγύρναγε στο κεφάλι μου η σκέψη να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, μέχρι που έγινε ανάγκη. Κάνοντας ένα ταξίδι χωρίς παρέα ήθελα να ανακαλύψω νέα μέρη, να δω τι μπορώ και τι δυσκολεύομαι να κάνω σε έναν ξένο τόπο όπου δεν γνωρίζω κανέναν, να κάνω το πρόγραμμά μου χωρίς να χρειάζεται να υποχωρήσω για να συμβαδίσω με τα θέλω κανενός, να μείνω σιωπηλή, να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου.
Έτσι, έκλεισα ένα εισιτήριο μετ’ επιστροφής για την Αμοργό, ένα νησί που δεν είχα επισκεφτεί ποτέ αλλά είχα ακούσει πολλά για αυτό (όπως ότι είναι ένα από τα νησιά των Κυκλάδων που προσφέρονται για πεζοπορία, μάλλον βέβαια όχι στο κατακαλόκαιρο). Το ταξίδι θα διαρκούσε μόλις τρεις ημέρες.
Την επόμενη κιόλας μπήκα στο πλοίο χωρίς παρέα, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προσδοκίες. Δεν είχα ιδέα τι να περιμένω, αλλά ήμουν χαρούμενη που επιτέλους έβγαινα από το «comfort zone» μου, τολμώντας κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι μπορώ.
Κάθε αρχή και δύσκολη
Η πρώτη μέρα στο νησί μπορώ να πω πως ήταν γεμάτη με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, ένιωθα ελεύθερη, ανεξάρτητη, δυναμική. Μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα χωρίς κανείς να με περιορίζει και για οτιδήποτε προέκυπτε έπρεπε να βρω λύσεις μόνη μου.
Από την άλλη, ένιωθα μια ελαφριά ανασφάλεια. Βρισκόμουν σε ένα άγνωστο νησί, χωρίς κανέναν, και παρόλο που η γλώσσα ήταν γνώριμη, εγώ αισθανόμουν ξένη, σαν τουρίστρια σε έναν ξένο τόπο. Στη διαδρομή από το λιμάνι προς το ξενοδοχείο συναντούσα συνεχώς παρέες φίλων ή ζευγάρια και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς θα ήταν αν είχα παρέα και αν τελικά είχα κάνει τη σωστή επιλογή.
Γιατί λένε πως είναι καλό να κάνεις ένα ταξίδι χωρίς παρέα έστω και μια φορά στη ζωή σου;
Την απάντηση την πήρα με το πέρασμα των ημερών, όταν άρχισα να «λύνομαι» και να ανακαλύπτω πόσο μαγικό είναι το να ταξιδεύεις μόνος σου. Το επόμενο πρωί πήρα τον δρόμο για τη Χώρα.
Περπατούσα αρκετή ώρα στα στενά σοκάκια της, παρατηρούσα τους ανθρώπους, απολάμβανα τις μυρωδιές των πρωινών που σέρβιραν τα τοπικά μαγαζάκια. Έκατσα στο Γιασεμί, ένα μικρό καφέ που αποδείχθηκε αγαπημένο στέκι και για το επόμενο πρωί, και ήπια ελληνικό καφέ. Νομίζω δεν έχει υπάρξει άλλη στιγμή στη ζωή μου που να έχω νιώσει να την απολαμβάνω πραγματικά στο έπακρο.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά , μπορώ με σιγουριά να πω ότι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που παίρνεις από ένα ταξίδι χωρίς παρέα είναι πως έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Έχεις χρόνο να σκεφτείς, να αναλύσεις, να ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι και αν σου αρέσει αυτό που είσαι.
Θυμάμαι το ίδιο μεσημέρι να επισκέπτομαι το μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας, που θεωρείται και η προστάτιδα του νησιού. Αφού ανέβηκα τα 365 σκαλιά, στάθηκα μπροστά στο μοναστήρι και κοιτούσα το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας για ώρα. Ήμουν μόνο εγώ και οι σκέψεις μου. Συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να παίρνεις χρόνο για να εκτιμήσεις την ομορφιά γύρω σου. Στην καθημερινότητά μου ίσως αυτό είναι κάτι που δεν το έχω κάνει ποτέ.
Κατέβηκα στην παραλία της Αγίας Άννας, εκείνη που είναι ακριβώς κάτω από το μοναστήρι. Κάθισα στην άμμο. Δεν είχα καταλάβει πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα μέχρι που ο ήλιος άρχισε να δύει.
Η αίσθηση της ηρεμίας εκείνη τη στιγμή ήταν πραγματικά ανεκτίμητη. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο συνδεδεμένη με το μέρος όπου βρισκόμουν, χωρίς να σκέφτομαι την επόμενη στάση μου στο νησί ή, ακόμα χειρότερα, όσα με περίμεναν όταν θα επέστρεφα.
Το ίδιο βράδυ, μπορώ να πω με περηφάνια πως έγινε πραγματικά αυτό που είπα στην αρχή: βγήκα από τη ζώνη άνεσής μου. Γνώριζα πριν ακόμη πάω ότι εκείνη τη βραδιά θα γίνει ένα τοπικό πανηγύρι στο λιμάνι της Αιγιάλης. Με δυσκολία, πήρα το δρόμο για εκεί. Δεν ήξερα κανέναν, αλλά αποφάσισα να τολμήσω.
Όταν το κέφι άρχισε να ανάβει σηκώθηκα, χόρεψα με αγνώστους, γέλασα, έκανα νέες γνωριμίες, οι οποίες φυσικά και απόρησαν που είχα αποφασίσει να έρθω στο νησί μόνη μου. Ήταν μια εμπειρία που δεν θα ζούσα ποτέ αν είχα κάποιον μαζί μου. Με δίδαξε πόσο σημαντικό είναι να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να τολμάς και να ζεις τη στιγμή.
Η επόμενη μέρα ήταν εκείνη της επιστροφής. Έφευγα όμως αργά, επομένως προλάβαινα να χαρώ το νησί για λίγο ακόμα. Αφού ήπια τον πρωινό μου καφέ στο Γιασεμί και στη συνέχεια κάθισα να φάω ένα από τα εξαιρετικά χειροποίητα γλυκά στην Καλλιστώ στη Χώρα, σκέφτηκα να επισκεφτώ τα Θολάρια. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για έναν από τους πιο όμορφους παραδοσιακούς οικισμούς της Αμοργού.
Έκανα τη βόλτα μου στο χωριό και κάθισα σε ένα μικρό ταβερνάκι να φάω κάτι. Εκεί συνάντησα έναν εξαιρετικά ευγενικό και φιλόξενο Αμοργιανό ψαρά, που μου μίλησε για τη ζωή στο νησί, τους δύσκολους χειμώνες, τη δεμένη οικογένειά του αλλά και το πόσο του λείπουν τα παιδιά του που εδώ και τρία χρόνια είχαν μετακομίσει στο εξωτερικό για σπουδές. Αυτή η συνάντηση με δίδαξε πόσο σημαντικό είναι να επικοινωνείς αληθινά με τους άλλους, ακόμη κι αν είναι άγνωστοι. Πόσο αξίζει να ακούς, να μαθαίνεις, να μοιράζεσαι…
Ευγνωμοσύνη
Αν έφτιαχνα μια λίστα με τα πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων στη ζωή μου, σίγουρα το να κάνω αυτό το μοναχικό ταξίδι στην Αμοργό θα ήταν μέσα σε αυτά.
Και λέω μοναχικό, γιατί μέσα από αυτή την απόδραση άρχισα να εκτιμώ την αξία της μοναχικότητας, διαχωρίζοντάς την από την έννοια της μοναξιάς. Συχνά, η μοναξιά θεωρείται αρνητική, ίσως και να είναι. Στο άκουσμά της, οι περισσότεροι νιώθουμε φόβο και θλίψη. Η μοναχικότητα από την άλλη, για εμένα τουλάχιστον, αποτελεί πια ένα πολύτιμο εργαλείο αυτοβελτίωσης. Μου έδωσε χρόνο να σκεφτώ, να φορτίσω τις μπαταρίες μου και να επανέλθω πιο δυνατή, σίγουρη και συνειδητοποιημένη. Η μοναχικότητα δεν είναι για μένα κάτι που πρέπει να φοβόμαστε, αλλά να το αγκαλιάζουμε και να το αξιοποιούμε.
Επέστρεψα από ένα ταξίδι στο οποίο είχα δημιουργήσει απόλυτα δικές μου αναμνήσεις και εμπειρίες. Δεν είχα κάποιον να μου πει τι να κάνω ή που να πάω, αλλά ήμουν ελεύθερη να ζήσω την εμπειρία με τον δικό μου τρόπο. Έμαθα να εκτιμώ τις μικρές στιγμές, να ζω το παρόν και να τολμώ να βγαίνω από τη βολή μου, γιατί η ζωή είναι γεμάτη απρόσμενες ευκαιρίες που από την «ασφάλειά» μου ίσως να μη τις είχα βιώσει ποτέ.
Εάν δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ να ταξιδέψεις μόνος/η σου, σου προτείνω να το κάνεις. Θα είναι μια εμπειρία που θα σε αλλάξει για πάντα!
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
