ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗ: «ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ»

Η Μαρία Καλλιμάνη μεγάλωσε σε μια οικογένεια γεμάτη αγάπη και έκανε την επανάστασή της όταν έγινε ηθοποιός. Σήμερα, επιλέγει να εστιάζει στην καλοσύνη, φροντίζει τον εαυτό της και απολαμβάνει την αποδοχή που εισπράττει από το κοινό για τη δουλειά της.

Σε έναν κήπο γεμάτο τριαντάφυλλα, κερασιές και οπωροφόρα δέντρα. Στα μπουζούκια από μικρό παιδί, σε πανηγύρια, κάτω από τις σκιές των δέντρων. Έτσι μεγάλωσε. Η ηθοποιός Μαρία Καλλιμάνη υπάρχει και διαπρέπει στο καλλιτεχνικό σήμερα μοιράζοντας απλόχερα το ταλέντο και τη λάμψη μιας ατόφιας θεατρικής παρουσίας, που δεν σταματά να κερδίζει το χειροκρότημα και την αποδοχή του κοινού.

Η ιστορία της ζωής της έχει λίγες ζαβολιές, πολλή αγάπη, παππούδες και γιαγιάδες, αξιολάτρευτα αδέρφια και δυο γονείς που θα λάμπουν για πάντα στην ψυχή της!

Η Μαρία Καλλιμάνη θέλει να ζει στο παρόν

Μεγαλώνοντας δεν ανατρέχω στο παρελθόν. Δεν αναζητώ μνήμες, δεν κοιτάζω όλα όσα συνέβησαν για να αντλήσω δύναμη. Ο στόχος μου είναι να καταφέρω να ζήσω το σήμερα, σε αυτό δίνω σημασία, το παρόν είναι σπουδαίο. Αρκεί να μπορώ να βρίσκω ρωγμές χαράς. Στιγμές μέσα στην ημέρα, που θα μπορώ να χαμογελώ και να αντιστέκομαι σε αυτό που συμβαίνει. Μια προσωπική αντίσταση απέναντι στο σκοτάδι, που βρίσκει τρόπο και μας επιβάλλεται.

Είναι πολλές οι κακές ειδήσεις. Τις διαβάζουμε, τις ακούμε, τις επεξεργαζόμαστε, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε παρακάτω. Αναζητώ λοιπόν μικρές καθημερινές πράξεις αντίστασης. Το να κάνω ανακύκλωση, να μαζέψω τα σκουπίδια στη γειτονιά, την παραλία ή το χωριό μου. Να αγαπώ, να σέβομαι και να βοηθώ όπου και όπως μπορώ. Να ακούω αυτούς που μου μιλούν, να μιλώ κι εγώ ώστε να εξωτερικεύω τις φοβίες, το άγχος και καθετί που με κάνει να λιγοψυχώ. Μου δίνει τεράστια δύναμη και παρηγοριά η συζήτηση.

Ο κήπος με τα πολλά τριαντάφυλλα

Η παιδική μου ηλικία ήταν μια ζωή γεμάτη με γιορτές. Είχε ένα ανοιχτό σπίτι, στρωμένα τραπέζια με ωραία φαγητά, είχε πολλούς συγγενείς και φίλους καρδιάς. Είχε και τις γιαγιάδες και τους παππούδες που με φρόντιζαν, όλους μας φρόντιζαν. Έχω εγκάρδιες και ζεστές αναμνήσεις. Θυμάμαι τη γιαγιά, τη μητέρα της μητέρας μου, που αγαπούσε πολύ τα λουλούδια. Είχε έναν κήπο, ένα περιβόλι στην Ελίκη. Ο κήπος ήταν γεμάτος με πολλά τριαντάφυλλα, πολλά και σε όλα τα χρώματα. Η γιαγιά μου ήταν χρυσοχέρα. Τα φρόντιζε όλα και τους μιλούσε. Σηκωνόταν το πρωί και τους έλεγε καλημέρα. Θυμάμαι να ρωτά τα λουλούδια: Τι κάνεις εσύ χρυσό μου;

Σε αυτόν τον κήπο παίζαμε, σε αυτό το περιβόλι, όπου είχε και οπωροφόρα δέντρα. Είχε πορτοκαλιές και κερασιές, και τα καλοκαίρια βλέπαμε και μυρίζαμε τον ασβέστη. Ασβέστωνε στα πλακόστρωτα και αυτή η καθαριότητα ήταν τόσο ωραία! Έλαμπε ο τόπος.

Η γιαγιά Παναγιώτα ήταν μια υπέροχη γυναίκα. Είχε και έναν αργαλειό στο σπίτι της, κάποια στιγμή προσπάθησα να μάθω. Γενικώς αναζητούσα τη γνώση σε καθετί.

Αλλά και στο χωριό του πατέρα μου, κοντά στην Πλατανιώτισσα, προς τα Καλάβρυτα, ζήσαμε όμορφα χρόνια. Είχε πολλά πανηγύρια και ξενύχτια. Ο πατέρας μου υπήρξε ένας σπουδαίος άνθρωπος. Αγαπούσε τη ζωή και ήταν γλεντζές. Δίπλα του ζήσαμε ξέγνοιαστα χρόνια. Πηγαίναμε και στα μπουζούκια, μικρά παιδιά. Και μετά ξαπλώναμε κάτω από τα δέντρα, σε ωραίες, δροσερές σκιές, πίναμε νερό από μία βρύση. Ο πατέρας μου έζησε μια έντονη ζωή, με πάθος για το γλέντι, τη δουλειά, την οικογένεια. Λάτρευε και το ποδόσφαιρο. Αυτό που θυμάμαι είναι ένας υπέροχος, πανέμορφος άνθρωπος.

Οι χαμένες αταξίες και η επανάσταση της Μαρίας Καλλιμάνη

Δεν ήμουν ανήσυχο παιδί, δεν έκανα αταξίες. Ίσως παραήμουν ήσυχη, σοβαρή και υπεύθυνη. Αυτό με έκανε να χάσω χρόνια στη ζαβολιά και την επανάσταση. Την έκανα όμως όταν πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός. Ό,τι μου έλειψε το βρήκα στο θέατρο. Από τη δραματική σχολή ξεκίνησα να ζω αλλιώς. Βρήκα κομμάτια του εαυτό μου που δεν τα είχα εκφράσει. Δεν είχα κάνει ποτέ κοπάνα στο σχολείο. Και ξαφνικά η ζωή μου γέμισε με περισσότερα γέλια, με βόλτες και με πολύ ωραίες παρέες. Είμαστε ακόμη φίλοι, με τα παιδιά του «Εμπρός».

Οι γονείς της τρυφερότητας

Πολύ σπάνια μας μάλωναν, αλλά ήταν προτεραιότητα να μας θέσουν όρια. Ως παιδιά δεν είχαμε μόνο απεριόριστα δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Μας προέτρεπαν να βοηθάμε στις δουλειές του σπιτιού και εμείς συνεισφέραμε επί της ουσίας. Στρώναμε τα κρεβάτια μας, καθαρίζαμε, ετοιμάζαμε το τραπέζι για το φαγητό. Δεν ήταν όλα «πάρε ό,τι θέλεις». Μας έδιναν κίνητρα για να καταφέρουμε το περισσότερο, το επιπλέον που θα μας έφερνε καλούς βαθμούς και που μας έβαλε στο 15μελές του σχολείου, ενώ μας ενθάρρυναν να κάνουμε ζωγραφική και θέατρο. Πήραμε χρόνο και χώρο για να κάνουμε καθετί που αγαπήσαμε. Και όταν κάτι γινόταν, στα «δύσκολα», που ένα παιδί κάνει ζαβολιές και ψάχνει συμπαράσταση, τρέχαμε στην αγκαλιά του πατέρα. Η μητέρα μας ήταν η αυστηρή και είχαμε τον φόβο της. Αλλά και οι δύο ήταν πολύ τρυφεροί και γεμάτοι αγάπη.

Ο πατέρας μου δεν με είδε ποτέ στο θέατρο. Η μητέρα μου όταν άφησα την Αρχαιολογία για τη τέχνη του ηθοποιού μου είπε: Μα τι πας να κάνεις και γιατί;

Σήμερα σκέφτομαι ότι ίσως στράφηκα στην τέχνη εξαιτίας της απώλειας του πατέρα μου, έφυγε από την ζωή πολύ ξαφνικά. Ήθελα τόσο πολύ να εκφραστώ, να βρω τρόπο να βγάλω τον θυμό, ίσως και την απογοήτευση. Ήμουν και παραμένω ίσως συνεσταλμένος άνθρωπος. Η απότομη φυγή του πατέρα μου λοιπόν ήταν ένα σοκ που με τάραξε. Επάνω στη σκηνή μπορούσα να φωνάξω, να θυμώσω, να πονέσω αλλά και να γελάσω

Η εξοικείωση της Μαρίας Καλλιμάνη με το πένθος

Έχουν περάσει 35 χρόνια από τη στιγμή που τον έχασα. Με σοκάρει ο χρόνος που έχει περάσει. Τώρα πια έχω εξοικειωθεί με την απώλεια. Όμως το πένθος έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Εμφανίζεται απροσδόκητα. Οι άνθρωποι που χάνουμε μπορεί να έχουν φύγει, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν στα πράγματα που αγαπούσαν, σε ό,τι έχεις αγαπήσει και μοιραστεί μαζί τους.

Κάπως έτσι υπάρχει και ο δικός μου πατέρας και, που και που, του απευθύνομαι, στις χαρές κυρίως αλλά και τις λύπες. Υπάρχουν φύλακες-άγγελοι. Δε μπορώ να το εξηγήσω, μα το πιστεύω.

Η πίστη

Έχω πίστη στο καλό και την αγάπη. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη στη ζωή, συμβαίνουν ακραία γεγονότα που μας ξεπερνούν, μα η προσωπική πορεία του καθενός είναι πιο όμορφη όταν έχει καλοσύνη και αγάπη, αυτός ο δρόμος μού δίνει φως

Οι καθημερινές πράξεις αγάπης

Ένας καφές, ένα λουλούδι, μια χειρονομία καλοσύνης. Η καθημερινότητα έχει ένα ρυθμό που σε κάνει να ξεχνιέσαι, αλλά είναι σημαντικό να αναζητάς την τέχνη της ζωής.

Μία έκπληξη που θα σου κάνουν ή θα κάνεις. Η τρυφερότητα που κρύβεται σε ένα χαμόγελο ή σε μια αγκαλιά. Ένα ωραίο φαγητό που θα ετοιμάσεις ή θα σου ετοιμάσουν, μια βόλτα με ένα φίλο ή τον σύντροφό σου. Αυτός είναι ο δικός μου πλούτος.

Η Μαρία Καλλιμάνη και η αυτοφροντίδα της

Η αυτοφροντίδα είναι σημαντική. Όταν ασχολούμαι και φροντίζω το σώμα μου, αλλάζει η διάθεση μου. Κάνω χρόνια yoga και pilates. Όταν δεν έχω τον χρόνο να γυμναστώ, θα επιδιώξω να περπατήσω, να πάρω τους δρόμους. Εκεί, στον δρόμο, νιώθω το κεφάλι μου να αδειάζει, δεν σκέφτομαι κάτι.

Επίσης, είναι πολύ σημαντικό το να προσέχουμε τι τρώμε. Αγαπώ τη μεσογειακή διατροφή, επιδιώκω να τρέφομαι σωστά. Μία συνήθεια που έχω αποκτήσει και μου κάνει καλό είναι να ανακαλύπτω και να δοκιμάζω καινούρια πράγματα. Φέτος ξεκίνησα σύγχρονο χορό, ενώ έχω βρει και δάσκαλο για να κάνω μαθήματα πιάνου. Αυτό είναι ένα μεγάλο όνειρο και προσπαθώ να βρω τον χρόνο για να τα καταφέρω.

Η ζωή που περνά

Έχω χάσει χρόνο που θα ήθελα να περάσω με τους ανθρώπους που αγαπώ. Έχει τύχει να «χάνομαι» πολύ στη δουλειά και σηκώνοντας το κεφάλι σκέφτομαι ότι έχω αφήσει στην άκρη αυτούς που αγαπώ. Τους φροντίζω και νοιάζομαι πολύ, να νιώθω ότι είναι καλό να γίνει περισσότερο.

Ίσως έχει να κάνει με το ότι είμαι το μεγαλύτερο από τα τέσσερα αδέρφια της οικογένειας και έχω το αίσθημα της ευθύνης, να είμαι εκεί για τους άλλους, να τους νοιάζομαι. Πάντα έχω την έγνοια τους και ορισμένες φορές ίσως σε υπερβολικό βαθμό. Αυτό μπορεί να γίνει κουραστικό για έμενα. Αλλά μόνη μου το κάνω, δεν μου το ζητάνε. Γίνεται από κεκτημένη ταχύτητα, αφού έτσι έχω μάθει από μικρή.

Επαγγελματική αποδοχή

Με τις «Άγριες Μέλισσες» και τους «Πανθέους» ένιωσα ένα κύμα αγάπης που μου έδωσε μεγάλη χαρά. Συνάντησα ανθρώπους στο δρόμο που μου μίλησαν με λόγια αγάπης και αποδοχής. Αυτά τα λόγια τα κρατώ για πάντα. Θυμάμαι ένα ζευγάρι στη Βουκουρεστίου. Εκεί που περπατούσα με σταμάτησαν και αφού με χαιρέτησαν και με ευχαρίστησαν για τη δουλειά μου μου ζήτησαν να καθίσω να πιω έναν καφέ μαζί τους, ήταν ένα ζευγάρι μεγάλης ηλικίας.

Ακόμη και σήμερα το σκέφτομαι και μετανιώνω που δεν πρόλαβα να μοιραστώ μαζί τους αυτή τη στιγμή, αυτόν τον καφέ. Ήταν ένα υπέροχο ζευγάρι που με γέμισε με χαρά. Η δουλειά μας άλλωστε γίνεται για να δίνουμε και να λαμβάνουμε αγάπη και αποδοχή. Αυτό γεμίζει την ψυχή μας.

Η σταρ στην οικογένεια της Μαρίας Καλλιμάνη

Η οικογένεια μου είναι τρία αδέρφια και μία μαμά, που είναι η σταρ ανάμεσα σε όλους εμάς. Η μητέρα μας έπαιξε στην κινηματογραφική ταινία «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», του Οικονομίδη. Είναι η Βασιλική Καλλιμάνη, κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Β΄ γυναικείου ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Δεν μας επέτρεπε να πάμε στις πρόβες και τα γυρίσματα. Είναι μια γυναίκα με ξεχωριστή λάμψη και αξία.

Πολλοί μου λένε ότι θυμίζω τη μητέρα μου, εγώ δεν το βλέπω. Ίσως έχουμε την ίδια έκφραση, ίσως στο ρόλο μου στις «Άγριες Μέλισσες» την είδα και με είδα. Σε κάποιους ρόλους συνειδητά κλέβω από αυτή. Αγαπώ τη ζωντάνια, την εξέλιξη και την ωραία την τρέλα της. Είναι το σημείο αναφοράς, τόσο για εμένα όσο και για τα αδέρφια μου. Όσο περνούν τα χρόνια, οι ποιότητες στη σχέση μας αλλάζουν, γίνονται καλύτερες. Είναι ένας πολύ ισχυρός χαρακτήρας, μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Η αγαπημένη μου στιγμή είναι να μιλάμε στο τηλέφωνο, κάθε μέρα.

Η προσωπική εξέλιξη

Τον τελευταίο καιρό έχω σταματήσει να κοιτάζω το μαύρο που ζούμε, θέλω να δω τι υπάρχει από κάτω, την αλήθεια που μπορεί να έχει και να φέρει κάτι αισιόδοξο, κάτι φωτεινό μακριά από την καταστροφολογία. Δεν είμαι άνθρωπος που κάνει όνειρα ρόλων και έργων. Μου αρέσει να με συναντούν τα πράγματα. Με νοιάζει η ισορροπία. Θέλω να διεκδικώ διακριτικά και να αφήνω χώρο προκειμένου τα καλά να βρουν τον δρόμο τους, να βρουν εμένα. Πιστεύω στις συναντήσεις.

Η δουλειά μας έχει κάτι ερωτικό στη φύση της. Στον έρωτα δεν πιέζεις και δεν απαιτείς για να αποφύγεις την καταστροφή. Αναμένω και εύχομαι να επικοινωνώ περισσότερο καλλιτεχνικά και δημιουργικά. Να μπορώ να μιλώ σε μία δουλειά που θα μπολιάζεται από την αγάπη και την ψυχή των ανθρώπων που τη δημιουργούν από την αρχή. Να υπάρχει μία ομαδική ζύμωση. Κάπως έτσι, θέλω χώρο και χρόνο. Να μην τρέχω, να απολαμβάνω τις στιγμές και να μπορώ να ζω χαρούμενη.

Δεν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, δεν έχω πολύ καλή σχέση με τον εαυτό μου. Νιώθω ικανοποίηση και είμαι καλά όταν βρίσκω το παιδικό μου κομμάτι, όταν του απευθύνομαι. Θέλω να μιλώ με το παιδί που έχω μέσα μου. Τώρα έχω αρχίσει να το φροντίζω όλο και πιο πολύ. Παλαιότερα το είχα παραμελήσει. Του χρωστώ αγάπη, περιπέτεια ανεμελιά. Όταν χάνομαι, επιστρέφω σε αυτό το παιδί και επιδίδομαι σε έναν εσωτερικό διάλογο που με βοηθά να βρίσκω το κέντρο μου, είναι η πυξίδα μου.

Η ζωή

Όσο είμαι εδώ με ενδιαφέρει να μην φοβάμαι τον θάνατο. Αυτόν που κρύβεται στα καθημερινά. Αυτόν που μπορεί να σου παγώσει την ψυχή και το μυαλό. Μου δίνει όρεξη και χαρά το να μην επιτρέπω στον θάνατο να εισχωρεί μέσα μου.

Η Μαρία Καλλιμάνη παίζει στην τηλεοπτική σειρά «Οι Πανθέοι», που προβάλλεται από τον ΣΚΑΪ, και θα πρωταγωνιστήσει στη νέα μίνι σειρά του Νίκου Κουτελιδάκη με τίτλο «Αθώοι», που αποτελεί τηλεοπτική μεταφορά του έργου «Κατάδικος» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και θα προβληθεί από το MEGA.