ΡΕΝΑ ΜΟΡΦΗ

Μικρή φανταζόσουν ποτέ τη ζωή σου όπως είναι σήμερα; Να ζεις από τη μουσική σου, να ανεβαίνεις στη σκηνή και να τραγουδάς δίπλα στους καλύτερους Έλληνες μουσικούς;

Ναι, νομίζω ότι μόνο έτσι τη φανταζόμουνα. Αυτό είναι που μου δίνει και την ευγνωμοσύνη που νιώθω σήμερα. Το ότι τα παιδικά μου όνειρα έγιναν πραγματικότητα. Προέκυψαν βέβαια και κάποια πράγματα στην πορεία που δεν τα είχα φανταστεί καν. Πάντως, από πολύ νωρίς ήξερα ότι αυτό που θα έκανα θα είχε να κάνει με έκθεση στη σκηνή και με επαφή με το κοινό.

Η Ρένα Μόρφη είχε από μικρή την άνεση να εκτίθεται;

Από πολύ μικρή ήμουν έτσι. Δεν ήμουν καθόλου ντροπαλό παιδάκι.

Ο ερχομός στην Αθήνα πώς ήταν;

Ήρθα από τον Βόλο στην Αθήνα για να σπουδάσω στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Οι σπουδές στο Πανεπιστήμιο ήταν για μένα το όχημα για να μπορέσω παράλληλα να σπουδάσω μουσική. Τότε ήταν η εποχή που –όχι αδίκως– οι γονείς ήθελαν να εξασφαλίσουν κάποιο μορφωτικό επίπεδο στα παιδιά τους. Έτσι λοιπόν για να ακολουθήσω το όνειρο μου, τη μουσική, προϋπόθεση ήταν να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο.

Για κάποιους βέβαια μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά όλο αυτό. Οι σπουδές και κάποια επαγγελματική ευκαιρία μπορεί να σε απομακρύνουν από το όνειρό σου και τελικά να καταλήξεις δυστυχισμένος. Έχω συναντήσει τέτοια παραδείγματα, όπου φοβίες και ανασφάλειες των γονιών έκαναν τα παιδιά να πάρουν μια λάθος κατεύθυνση. Είναι πολύ τρυφερές και ευάλωτες αυτές οι ηλικίες.

Πώς ήταν τα χρόνια στο πανεπιστήμιο;

Την αγάπησα πολύ την Ιστορία. Σε βοηθά να καταλάβεις τον εαυτό σου. Το πιο βασικό έλλειμμα αυτήν τη στιγμή στην κοινωνία μας είναι ότι δεν υπάρχει επαφή με το παρελθόν και γνώση γι’ αυτό, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Τα πιο άσχημα πράγματα γίνονται από άγνοια. Ο ρατσισμός για παράδειγμα είναι κατεξοχήν θεμελιωμένος στην άγνοια. Δεν ξέρεις ποιος είσαι εσύ, δεν ξέρεις ποιος είναι ο διπλανός σου.

Mε όλα αυτά τα δύσκολα που συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή στην κοινωνία, ποιος νιώθεις ότι είναι ο ρόλος της Ρένας Μόρφη σαν καλλιτέχνιδας;

Υπάρχει σίγουρα μια επιπλέον ευθύνη στο τι θα πεις όταν σε ακούει περισσότερος κόσμος. Αυτό ωστόσο δεν σου δίνει μεγαλύτερη εξουσία. Ούτε δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στη δική σου άποψη. Εκτιμώ και θαυμάζω πολύ τους καλλιτέχνες που εκφράζουν έντονα την άποψή τους. Που θέλουν να πάρουν τον κόσμο μαζί τους ή να εκφράσουν και να εκπροσωπήσουν μια άποψη, έναν σκοπό.

Αν κάποια στιγμή νιώσω την ανάγκη να το κάνω και εγώ, δεν θα φοβηθώ. Πολλές φορές αναλογίζομαι και ζυγίζω. Γιατί ζούμε και σε μια κοινωνία που είναι πολύ διαφορετική από αυτή στην οποία μεγαλώσαμε εμείς. Τα τελευταία 5-6 χρόνια έχει μεταλλαχθεί σε κάτι που εγώ ακόμη ψηλαφίζω και δεν αντιλαμβάνομαι πάντα.

Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτήν την πόλωση που επικρατεί στα social media;

Από τη μια είναι θετικό που έχουν σπάσει κάποια στεγανά τα οποία κρατούσαν πίσω την εξέλιξη και την πρόοδο της κοινωνίας. Από την άλλη, παρακολουθώ με ενδιαφέρον μέχρι πού μπορεί να φτάσει όλο αυτό. Κάποιες φορές φτάνει στην άλλη άκρη. Δεν μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα από την άλλη πλευρά.

Μιλάς για την πολιτική ορθότητα και το πως συχνά αυτολογοκρινόμαστε ή προσέχουμε πως θα μιλήσουμε και με το τι θα κάνουμε χιούμορ;

Ναι, κυρίως στο χιούμορ αναφέρομαι – αν και δεν μπορώ πια ούτε να αστειευτώ. Από την άλλη, ίσως αυτό κάπου να οδηγεί και να μας κάνει να βρούμε καινούρια αστεία. Απλά όλο αυτό αλλάζει πολύ γρήγορα και καθώς προσπαθώ να το καταλάβω, νιώθω πως συνεχώς μου διαφεύγει. Αυτό βέβαια ίσως να ισχύει για τη δική μας γενιά. Βλέπω πως τα νεότερα παιδιά διαχειρίζονται καλύτερα αυτή την αλλαγή. Πάντως θέλω και εγώ να είμαι κομμάτι της. Να παρακολουθώ το πώς αλλάζει η κοινωνία μας για να μην βρεθώ σε δέκα χρόνια να είμαι εκτός.

Ήταν με τον Φοίβο Δεληβοριά που πρωτοανέβηκες στην σκηνή και είναι πάλι με τον Φοίβο που βρίσκεσαι φέτος στο Άλσος. Πώς είναι αυτή η συνύπαρξη;

Τον Φοίβο τον πρωτογνώρισα όσο ήμουν ακόμη στον Βόλο μαθήτρια, όταν είχε έρθει για μια παράσταση. Από εκεί και ύστερα κρατήσαμε κάποια επαφή. Είναι ένας άνθρωπος που μοιράζεται τις γνώσεις του και το φως του και το κάνει και στις παραστάσεις του αυτό. Για μένα υπήρξε πάντα έμπνευση. Το να υπάρχω δίπλα του ήταν τεράστιο σχολείο. Τον Φοίβο τον ξέρω 22 χρόνια.

Χαίρομαι πολύ που στην Ταράτσα του Φοίβου βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που γεμίζει συνεχώς με φως και αγάπη και δοτικότητα. Αυτό είναι ο Φοίβος για όλους. Όποιος έχει συνεργαστεί μαζί του, θα σου πει ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Τα προηγούμενα χρόνια είχες συμμετάσχει στην Ταράτσα σαν guest, αλλά φέτος είσαι από τους βασικούς συντελεστές. Πώς είναι αυτός ο ρόλος;

Απολαμβάνω πολύ που είμαι κομμάτι αυτής της παράστασης. Θεωρώ πως είναι η καλύτερη Ταράτσα μέχρι τώρα και θα ζήλευα πάρα πολύ αν δεν συμμετείχα. Για μένα είναι πολύ διαφορετικό από μια συναυλία, γιατί μπαινοβγαίνεις στη σκηνή και κάθε φορά διαμορφώνεις μια καινούργια σχέση με το κοινό. Για πρώτη φορά κάνω και ένα μικρό θεατρικό, οπότε το διασκεδάζω πάρα πολύ.

Είσαι μητέρα ενός τρίχρονου κοριτσιού. Πώς ισορροπείς τη δουλειά με την προσωπική ζωή;

Για τον καθένα λειτουργεί διαφορετικά. To ένστικτό μου, ο χαρακτήρας μου και η ενέργειά μου με οδήγησαν στο να κάνω λίγο πίσω στη δουλειά όταν ήρθε η μητρότητα. Νιώθω πως στο παιδί χρειάζεται να αφιερώσεις όλο σου το είναι. Εγώ έτσι το αισθάνθηκα – αυτό δεν πάει να πει ότι πρέπει να είναι έτσι για όλους.

Δεν ήταν εύκολο βέβαια. Ήταν και ο κορονοϊός. Με τον άνδρα μου τότε δουλεύαμε και οι δυο στο Μουσικό Κουτί και με ένα νεογέννητο, ε, κάποιος πρέπει να είναι εκεί. Εμένα το ένστικτό μου μου είπε να είμαι εκεί.

Για τον εαυτό σου βρίσκεις χρόνο;

Ναι, έχω περισσότερο χρόνο τώρα επειδή πλέον η μικρή πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. Το λέω σε όλες τις νέες μαμάδες. Τα δύο πρώτα χρόνια είναι δύσκολα. Μόλις πάει παιδικό, ελευθερώνεται αρκετός χρόνος που στην αρχή δεν ξέρεις και τι να τον κάνεις, έχεις ξεχάσει!

Είναι η πρώτη φορά που μιλάω για τη μητρότητα. Με είχε πιάσει μια τρομερή προστατευτικότητα για την κόρη μου. Οι ορμόνες ήταν; Δεν ξέρω. Δεν θέλω να μιλάω για εκείνη δημόσια. Είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο και νιώθω πως δεν έχω την άδειά της να το κάνω. Τώρα σιγά σιγά, αφού ελευθερώθηκε αυτός ο χρόνος και μπόρεσα να προσαρμοστώ στην νέα αυτή κατάσταση, έχουμε μπει στη διαδικασία να κάνουμε νέο δίσκο.

Προσπαθώ ακόμη μέσα μου να συνδυάσω τη δουλειά και τη μητρότητα. Γιατί ομολογώ ότι η μητρότητα έχει καταλάβει πολύ μεγάλο χώρο μέσα μου.

Υπήρξαν στιγμές που δυσκολεύτηκες να διαχειριστείς τη δημοσιότητα;

Η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθω διάσημη, ποτέ δεν ένιωσα. Εγώ αισθάνομαι ότι είμαι ακόμη στον Βόλο. Εντάξει, λόγω της τηλεόρασης η αναγνωρισιμότητα έχει πολλαπλασιαστεί, αλλά δεν με έχει κάνει όλο αυτό να αισθάνομαι κάπως. Ακόμη δεν έχω νιώσει τη δημοσιότητα. Βγαίνω όπως να ’ναι και δεν μπαίνω στον ρόλο ενός αναγνωρίσιμου ανθρώπου. Και ξαφνικά, βλέπω ότι μου ζητούν να βγούμε φωτογραφία. Πάντα έχω την αίσθηση ότι αν είμαι άβαφη και με φόρμες δεν θα με αναγνωρίσουν.

Σε τι σε έχει βοηθήσει το ταλέντο σου;

Δεν αισθάνομαι ότι έχω ταλέντο. Νομίζω ότι αυτό που μου βγαίνει είναι μια ανάγκη για έκφραση. Η τάση μου είναι περισσότερο να εκφράζω εσωτερικό συναίσθημα, το όποιο δεν το βλέπω σαν ταλέντο, αλλά σαν να μην μπορώ να κάνω αλλιώς. Στη σκηνή αισθάνομαι ότι είμαι στο σπίτι μου.

Δεν έχεις τρακ δηλαδή;

Δεν είχα ποτέ, γιατί ποτέ δεν πήρα το μήνυμα ότι είναι κάποιος κάτω από τη σκηνή για να με κρίνει κακοπροαίρετα.

Πού οφείλεται αυτό πιστεύεις;

Ίσως έχει να κάνει με το ότι αν έχεις εκτεθεί σε σοβαρό bullying, έρχεται κάποια στιγμή που δεν σε νοιάζει τίποτα. Όλη αυτή η αρνητική εμπειρία μπορεί τελικά να λειτουργήσει απελευθερωτικά. Νομίζω ότι τα παιδικά τραύματα είναι τα πιο μεγάλα. Οπότε τα υπόλοιπα μετά δεν μπορούν να σε επηρεάσουν.

Η επιτυχία είναι θέμα τύχης ή δουλειάς;

Είναι ένας συνδυασμός. Υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι άνθρωποι που δουλεύουν πολύ και με πρόγραμμα, είναι τρομερά δημιουργικοί και τελικά δε βρίσκουν την ευκαιρία ή το σωστό κοινό. Μπορεί ακόμη και να βρίσκονται σε λάθος χώρα και αυτό που κάνουν, αν και είναι υπέροχο, να μην έχει ανταπόκριση. Αυτό είναι πολύ απογοητευτικό. Εγώ δεν αισθάνομαι ότι έχω πετύχει ακόμη. Την επιτυχία θέλω να τη βλέπω πάντα μπροστά και όχι πίσω. Ωστόσο, αισθάνομαι πολλές φορές ευγνώμων και τυχερή γιατί έχω τριγύρω μου ανθρώπους φωτεινούς.

Υπάρχει επιτυχημένη συνταγή στις σχέσεις;

Η απάντηση είναι πως όχι. Παρατηρώντας γύρω μου, βλέπω ότι το μόνο που χρειάζεται μια σχέση, είτε είναι φιλική είτε ερωτική ή οικογενειακή, είναι δουλειά. Αυτό χρειάζεται για να μπορέσεις να συνυπάρξεις. Όταν κάποιος από τους δύο παραιτηθεί, τότε ξεκινούν τα προβλήματα. Πρέπει να μην παραιτηθεί και να μην εγκαταλείψει.

Τι θα έλεγες στην νεαρή Ρένα Μόρφη;

Θα της έλεγα να κοιμηθεί περισσότερο, όσο προλαβαίνει!

Μάλλον μιλά η νέα μαμά τώρα;

Ναι, μετά το παιδί δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Η μητρότητα τα μετατοπίζει όλα. Όλη τη ζωή σου. Ότι και να σου πουν γι’ αυτό δεν μπορείς να το καταλάβεις μέχρι να το βιώσεις. Φαντάζομαι καθώς το παιδί μεγαλώνει, όλο αυτό εξισορροπείται. Εγώ είμαι ακόμη μέσα στον ανεμοστρόβιλο που ανοίγει πόρτες στην καρδιά και σε κάνει να νιώθεις συναισθήματα πολύ πρωτόγνωρα.

Ευχαριστούμε το Minu Athens, όπου έγινε η φωτογράφιση, για τη φιλοξενία.