3+1 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΧΩΡΙΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ

Ο γιος μου ήταν το κύριο μέλημά μου όταν χώρισα με τον μπαμπά του και, σήμερα, ως ενήλικας, αυτοί είναι οι λόγοι που με ευγνωμονεί.

Όταν γέννησα το Γιώργο, είχα μόλις γίνει 26 ετών. Δύο χρόνια μετά, κι ενώ ήμασταν ήδη ζευγάρι για μία περίπου δεκαετία, ο μπαμπάς του και εγώ χωρίσαμε. Το βάρος της ευθύνης που φέρνει ο γάμος ήταν βαρύ για τους ώμους του, και εγώ δεν ήμουν έτοιμη να συμβιβαστώ με το ελάχιστο που έβλεπα ότι θα μου δινόταν για το υπόλοιπο της κοινής μας ζωής.

Θα έλεγε κανείς ότι το διαζύγιο ήταν σχετικά βελούδινο, παρά τα απωθημένα που έκαναν σιγά σιγά την εμφάνισή τους, τη διατροφή που δεν πλήρωσε ποτέ και τις απανωτές απογοητεύσεις από τις πατρικές υποσχέσεις που δεν μετουσιώνονταν ποτέ σε βόλτα, σαββατοκύριακο, ιατρικά έξοδα, εκδρομή, δώρο.

Η πρώτη μου έγνοια έγινε τότε ο γιος μου και το τι όφειλα να κάνω για να τον στηρίξω. Αντί, λοιπόν, να εστιάσω στο τι δεν έκανε ο μπαμπάς του, συγκεντρώθηκα στο τι έπρεπε να κάνω εγώ. Παραμερίζοντας την πίκρα και την προσωπική μου απογοήτευση από ένα μέλλον που δεν έζησα και δεν μοιράστηκα ποτέ, ήξερα ότι η πρώτη μου δουλειά ήταν το να είμαι μαμά του Γιώργου.

Ξεκίνησα ψυχανάλυση, γνωρίζοντας πόσο με είχε βοηθήσει σε προηγούμενες περιόδους κρίσεως, όπως η εφηβεία μου, κι επισκέφτηκα κάμποσες φορές μία παιδοψυχολόγο, ζητώντας της να με εφοδιάσει με την κατανόηση που χρειαζόταν ο γιος μου, ειδικά λόγω της απόρριψης που βίωνε από το πατρικό πρότυπο.

Σήμερα, 23 χρόνια μετά, ο Γιώργος είναι στην ηλικία που ήμουν εγώ και ο μπαμπάς του όταν αποφασίσαμε να γίνουμε γονείς (του), και πλέον μπορούμε να κάνουμε ανοιχτές και μακροσκελείς συζητήσεις σχετικά με την εποχή που βρεθήκαμε ξαφνικά οι δυο μας σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Παγκράτι. Ένα θα σας πω, αυτό που λένε «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις» ισχύει απόλυτα και απαράβατα όταν μιλάμε για το παιδί σου. Να, ποια είναι τα πράγματα που έκανα τότε, σαν χωρισμένη μαμά, για τα οποία με ευγνωμονεί σήμερα το παιδί μου.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Τα 4 πράγματα που έκανα για τον γιο μου όταν χώρισα με τον μπαμπά του

1. Έφτιαξα γύρω του έναν κύκλο από πατρικά πρότυπα

«Αντί να διεκδικείς για τον γιο σου την προσοχή του πατέρα του, βρες του άνδρες να τον αντικαταστήσουν», μου είχε πει η παιδοψυχολόγος. Ο πρώτος που επιστρατεύτηκε ήταν ο μπαμπάς μου. Ένας υπέροχος μπαμπάς, που έγινε ακόμη πιο υπέροχος παππούς, κολλητός του εγγονού του. Τον έπαιρνε από το μπάσκετ, έφευγαν μαζί Σαββατοκύριακα στο χωριό, όπου κοιμόντουσαν παρέα τα μεσημέρια και «δούλευαν» στο αμπέλι του μπαμπά μου, το χόμπι που είχε γίνει ψύχωση και γέμιζε και τους δύο με χαρά και τον Γιώργο σήμερα με τρομερές αναμνήσεις σύνδεσης.

Ο Γιώργος μπορεί να μην είχε δίπλα του τον μπαμπά του, αλλά είχε έναν άνδρα να θαυμάζει, να του μαθαίνει πώς να δένει γραβάτες, να βγάζει νότες ενώ αερίζεται, και ήξερε πώς αν ήθελε να ρωτήσει κάτι γύρω από το σεξ, εάν δεν ήθελε να το συζητήσει μαζί μου, είχε τον άνθρωπό του. Την ίδια στιγμή, οι άνδρες φίλοι μου σήκωσαν και κείνοι μανίκια, μετά από δική μου προτροπή. Ο ένας τον έμαθε να χορεύει, ο άλλος να ντύνεται, ο τρίτος, που έμενε και στην ίδια γειτονιά, τον περιέθαλψε σε έναν ξαφνικό πυρετό μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι από κλείσιμο τεύχους που με κράτησε πολλή περισσότερη ώρα στο γραφείο.

2. Ποτέ δεν κατηγόρησα τον μπαμπά του

Ο Γιώργος δεν με άκουσε ποτέ να μιλάω άσχημα για τον μπαμπά του. Ποτέ δεν μοιράστηκα μαζί του, μέχρι την ημέρα που ενηλικιώθηκε, τους λόγους που χωρίσαμε, σε σημείο που να μην καταλαβαίνει, κάποιες φορές, γιατί δεν είμαστε ακόμη μαζί. Όταν με ρωτούσε, του έλεγα απλά ότι σταματήσαμε να αγαπιόμαστε, κι επειδή αγαπούσαμε πιο πολύ από το οτιδήποτε εκείνον, δεν θέλαμε να αρχίσουμε να τσακωνόμαστε μπροστά του.

Δεν με είδε ποτέ να θυμώνω ή να τσακώνομαι μαζί του για τα χρήματα ή τη σημασία που δεν έδινε στο παιδί μας. Όταν όμως ο ίδιος ο Γιώργος ένιωθε απογοήτευση, εστίαζα στο δικό του συναίσθημα και τον βοηθούσα να νιώσει ασφάλεια. Του έλεγα ότι θα μιλήσω εγώ με τον μπαμπά του και θα σιγουρευτώ ότι θα του μεταφέρω ακριβώς το συναίσθημα του Γιώργου, υπερασπίζοντάς το και διεκδικώντας για εκείνον την αγάπη και την προσοχή που άξιζε. Όταν δεν τα κατάφερνα, δεν κάλυπτα ποτέ τον μπαμπά του, χρυσώνοντας το χάπι. Ποτέ όμως δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να αφεθεί, με αφορμή την απογοήτευση του παιδιού μου, και να του σερβίρω στο πιάτο τη δική μου.

Ο μπαμπάς του ήταν επιλογή μου, οι συνέπειες που με βάραιναν ήταν της δικής μου συνειδητής απόφασης να κάνω παιδί μαζί του, το ίδιο το παιδί δεν θα ήταν ποτέ κομμάτι της εξίσωσης και άρα του προβλήματός μου. Είχε αρκετό βάρος να διαχειριστεί, από μόνο του. Η θέση μου ήταν να πάρω όσο περισσότερο από αυτό το βάρος μπορούσα, από τα χέρια του.

3. Φρόντισα να του λέω συχνά πόσο επιθυμητός ήταν

Μιλώντας για επιλογές, η πρωταρχική μου έγνοια ήταν να τονίζω στον Γιώργο πόσο πολύ τον θέλαμε, πόσο συνειδητός ήταν ο ερχομός του στον κόσμο. Μπορεί ο μπαμπάς του να ήταν κάποιος με τον οποίο είχα χωρίσει, και άρα, στο παιδικό του μυαλό, απορρίψει, όμως ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο επέλεξα να κάνω παιδί.

Όσο και να με ξεβόλευε συναισθηματικά, έδειχνα στον μικρό Γιώργο φωτογραφίες μας από τις καλές παλιές στιγμές, τους τρεις μας στο μαιευτήριο, τον μπαμπά του και μένα πιτσιρίκια, και του έλεγα ιστορίες για την εποχή που ήμασταν μαζί και αγαπημένοι. Πολλές φορές του έλεγα πόσο πολύ ήθελα να κάνω παιδί μ' αυτόν τον άνθρωπο, πόσο ερωτευμένη ήμουν με τον μπαμπά του όταν γεννήθηκε ο Γιώργος και πόσο χαρούμενη με έκανε το γεγονός ότι είχα εκείνον να μου θυμίζει αυτή την τόσο μεγάλη αγάπη που είχα ζήσει. Ότι και να είχε γίνει στο τέλος, το δικό μου happy ending ήταν ο ερχομός του Γιώργου στη ζωή μου.

4. Αφού χώρισα, του βρήκα τον τέλειο μπαμπά

Πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το κείμενο, ζήτησα από τον Γιώργο να μου πει πιο είναι το αγαπημένο του πράγμα που έκανα για εκείνον. Μεταφέρω εδώ λέξη προς λέξη την απάντησή του: «Φρόντισες να είσαι με έναν άνθρωπο που με αγαπάει σαν να γεννήθηκα παιδί του και έβαλες ως προτεραιότητα το πώς μου φέρεται». Ο Χάρης, ο σύντροφός μου, ο άνθρωπος με τον οποίο μεγάλωσα τελικά τον Γιώργο, ο «μπαμπάς μας», με γνώρισε στα 29 μου, με ένα τρίχρονο να τριγυρίζει στα πόδια μου.

Με ερωτεύτηκε όταν με είδε μαζί με τον Γιώργο, στα γραφεία του περιοδικού που δουλεύαμε μαζί. Κι επέλεξε να μπει στη ζωή ΜΑΣ και να παίξει με τους δύσκολους κανόνες που μας συνόδευαν. Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να είμαστε μαζί εάν δεν με έβλεπε πρώτα σαν μαμά του Γιώργου και μετά σαν κορίτσι του. Όταν μου εξομολογήθηκε τον έρωτά του, του απάντησα «εγώ έχω την οικογένειά μου». Ο Γιώργος ήταν η πρώτη μου προτεραιότητα, και όποιος θα ερχόταν στη ζωή μου, θα έπρεπε να αισθάνεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.

Σήμερα, βλέποντάς τους μαζί, ξέρω ότι η απάντηση του Γιώργου δεν είναι υπερβολή. Το να κάνω ένα βήμα πίσω και να δώσω χώρο σε έναν τρίτο γονιό, να εμπιστευτώ την καρδιά του παιδιού μου σε έναν άνθρωπο που θα μπορούσε, εν δυνάμει, να του προκαλέσει ξανά το ίδιο τραύμα, ήταν δύσκολη άσκηση. Την έκανε πολύ πιο εύκολη το γεγονός ότι ο Χάρης ήταν ο άνθρωπος που ήθελε πολύ να το κάνει, και ήξερε πώς να το κάνει με σεβασμό στον βιολογικό μπαμπά του Γιώργου και απόλυτη αγάπη δίχως όρια στον ίδιο τον Γιώργο.