ΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΕ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΓΚΟ

Δυο μέρες δεν φτάνουν για να εξαντλήσεις όσα έχουν να προσφέρουν τα Γιάννενα και το Πάπιγκο, αλλά παίρνεις μια καλή ιδέα ώστε να θέλεις σίγουρα να ξαναέρθεις!

Σχεδόν πάντα όταν μιλάμε για εξορμήσεις ή ολιγοήμερες διακοπές, το μυαλό μας πάει αυτόματα σε καλοκαιρινούς προορισμούς, όπως παραθαλάσσιες περιοχές ή νησιά. Από την άλλη, χάρηκα που τελικά δεν έκανα αυτή τη σκέψη και κινήθηκα προς τα Γιάννενα και τα Ζαγοροχώρια, αφού διαφορετικά δεν θα ανακάλυπτα ποτέ τη μαγεία της ολάνθιστης ηπειρωτικής γης την άνοιξη.

Μετά το διήμερο ταξίδι μου στην καρδιά της βόρειας Ελλάδας, και συγκεκριμένα στα Γιάννενα, το Μικρό και το Μεγάλο Πάπιγκο, οφείλω να παραδεχτώ δύο πράγματα: Πρώτον, ότι αυτοί οι τρεις προορισμοί συνδυάζουν μοναδικά την ομορφιά της φύσης με την πλούσια ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό.

Δεύτερον, ότι ακόμη κι αν δύο ημέρες δεν είναι αρκετές για να απολαύσει κανείς στο μέγιστο τους κρυμμένους θησαυρούς της περιοχής, είναι βέβαιο ότι μπορεί να πάρει μια καλή γεύση από το τι σημαίνει Ήπειρος και να θελήσει σίγουρα να επιστρέψει ξανά και ξανά.

Ημέρα 1η: Γιάννενα – 24 ώρες στο διαμάντι της Ηπείρου

Τα Γιάννενα μ’ αρέσουν
την άνοιξη πολύ
γιατ’ έχουν περιπάτους
γιατ’ έχουν εξοχή.

Έχουν το καλοκαίρι
στη λίμνη στο νησί
ζωή χαριτωμένη
τραγούδια και κρασί.

–Κώστας Κρυστάλλης

Από τη διαδρομή μας κιόλας, πριν ακόμη φτάσουμε στην όμορφη, κοσμοπολίτικη πόλη της Ηπείρου με τη μεγάλη ιστορία, ανυπομονούσαμε να αντικρίσουμε τη χαρακτηριστική γαλαζοπράσινη λίμνη της: Η Παμβώτιδα ή Παμβώτις, που σύμφωνα με την ετυμολογία της και τα παλιά στόματα των Γιαννιωτών έτρεφε τους πάντες.

Το μέρος είναι πραγματικά μαγικό, η λίμνη μοιάζει απέραντη και, δεμένη αρμονικά με το καταπράσινο τοπίο της περιοχής, σου εμπνέει μια μοναδική ηρεμία.

Εντυπωσιασμένοι από τη θέα, ξεκινήσαμε να περπατάμε στο μόλο, μέχρι που αντικρίσαμε ένα καραβάκι. Μας πληροφόρησαν ότι πάει στο Νησί των Ιωαννίνων ή αλλιώς Νησί της λίμνης Παμβώτιδας, σε μια διαδρομή που διαρκεί το πολύ δέκα λεπτά.

Μπήκαμε χωρίς να το σκεφτούμε, και πράγματι λίγο αργότερα βρεθήκαμε σε ένα καταπράσινο κομμάτι γης, μόλις 240 περίπου στρεμμάτων και 150 περίπου μόνιμων κατοίκων, με ασβεστωμένα σοκάκια και ιστορία αιώνων.

Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στον παραδοσιακό οικισμό με τα πόδια, άλλωστε δεν γίνεται αλλιώς, καθώς στο νησί δύο πράγματα δεν θα δεις: αυτοκίνητα και καταλύματα.

Αφετηρία μας στάθηκε  το σημείο αναφοράς του νησιού, που δεν είναι άλλο από το Μουσείο Αλή Πασά και Επαναστατικής Περιόδου. Στεγάζεται στον ιστορικό χώρο όπου σκοτώθηκε ο Αλή Πασάς και εγκαινιάστηκε επίσημα το 1958. Εκεί, όσοι επισκέπτες έχουν την τύχη να το βρουν ανοιχτό (εμείς δυστυχώς δεν την είχαμε) θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν τη σπουδαία συλλογή του Φώτη Ραπακούση, συλλέκτη και ιδιοκτήτη του μουσείου.

Συνεχίζοντας το δρόμο μας, συναντήσαμε πολλά μικρά μαγαζάκια με είδη λαϊκής τέχνης, γιαννιώτικα κοσμήματα και σουβενίρ, αλλά και αρκετές ταβέρνες και παραδοσιακά καφέ, κυρίως στην κεντρική πλατεία του νησιού, δίπλα στο μεγάλο πλάτανο. Αν μπορούσα να αναφέρω μόνο ένα χαρακτηριστικό του νησιού ως το πιο εντυπωσιακό για μένα, σίγουρα αυτό θα ήταν η ζεστασιά και η φιλοξενία των ανθρώπων του, που μας μιλούσαν και μας χαιρετούσαν σα να μας ήξεραν χρόνια.

Το καραβάκι σφύριξε την επιστροφή μας και η πόλη των Ιωαννίνων μας περίμενε να ανακαλύψουμε το πολυσύχναστο κέντρο της. Εκεί θα βρεις μια όντως καλή αγορά, με μια ποικιλία καταστημάτων που δεν υστερεί σε τίποτα από άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας.

Η πρώτη βόλτα στην πόλη κατέληξε στη –νούμερο ένα στις επιλογές τουριστών αλλά και ντόπιων– παραλίμνια πλατεία Μαβίλη, με τις πολλές καφετέριες και τα μπαράκια, το ένα δίπλα στο άλλο.

Καθίσαμε στο Ludost, ένα vintage αισθητικής μαγαζί, στεγασμένο σε παλιό πέτρινο σπίτι. Το Ludost φημίζεται όχι μόνο για την αισθητική και την ποιότητα των προϊόντων του, αλλά και γιατί ό,τι κι αν πάρεις το εξυπηρετικό προσωπικό θα σου προσφέρει και ένα πλούσιο συνοδευτικό!

Είχαμε πάρει πια δυνάμεις για αυτό που ακολουθούσε, μια εκτενής περιήγηση στο θρυλικό Κάστρο των Ιωαννίνων, το πιο σημαντικό αξιοθέατο της πόλης αλλά και ένα πραγματικό ζωντανό μουσείο, που κλείνει μέσα του ολόκληρη την ιστορία της, το παρελθόν και το παρόν της.

Τα θεμέλια χρονολογούνται από τη βυζαντινή εποχή και το «βαρύ» οθωμανικό παρελθόν δε γίνεται να κρυφτεί. Είναι άλλωστε κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας.

Κοιτώντας τον ορίζοντα θα δεις να δεσπόζουν επιβλητικά το Βυζαντινό Μουσείο, που διαθέτει μια μεγάλη γκάμα από εκθέματα της οθωμανικής περιόδου, και στα αριστερά του το Φατιχιέ Τζαμί και ο τάφος του Αλή Πασά.

Όπως πληροφορηθήκαμε από τα κείμενα που βρήκαμε μέσα στο τζαμί, εκεί έχει θαφτεί μόνο το σώμα του, ενώ το κεφάλι του θάφτηκε κάπου στην Κωνσταντινούπολη.

Εγγυημένα, αξίζουν μια επίσκεψη και τα δύο. Και όχι μόνο.

Λίγο πιο κάτω θα συναντήσουμε το πρωτότυπο Μουσείο Αργυροτεχνίας στην ακρόπολη του Ιτς Καλέ, ένα εντυπωσιακό θεματικό και τεχνολογικό μουσείο που πραγματεύεται την τεχνολογία της αργυροχοΐας κατά την προβιομηχανική περίοδο, αλλά ταυτόχρονα κι ένα μουσείο περιφερειακό, αφού εστιάζει κυρίως στην ιστορία της στην περιοχή της Ηπείρου.

Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Στον ήσυχο πεζόδρομο της Αραβαντινού στο κέντρο της πόλης, παίρνει το μάτι μου μια μικρή γκαλερί σύγχρονης τέχνης, που βλέποντάς την απέξω δε σου γεμίζει και πολύ το μάτι. Πρόκειται για την Γκαλερί 3 Πόρτες, που αυτή την περίοδο παρουσιάζει την σκοτεινής αισθητικής έκθεση «Heart of Darkness», από τους καλλιτέχνες Αλίκη Παππά και Νίκο Σεπετζόγλου, βασισμένη στο σπουδαίο λογοτεχνικό έργο του Joseph Conrad.

Έχει φτάσει πια απόγευμα. Σταματάμε στο παραδοσιακό μεζεδοπωλείο Ρακουμέλ, στην καρδιά της παλιάς πόλης, για να τσιμπήσουμε και να πιούμε κάτι.

Όση ώρα απολαμβάνουμε τις ποιοτικές γεύσεις της τοπικής ηπειρώτικης κουζίνας και τη ζεστή φιλοξενία, συζητάμε τα όσα εντυπωσιακά καταφέραμε να δούμε σε μια μόνο μέρα, τι μας κέντρισε το ενδιαφέρον, τι δεν περιμέναμε αλλά και πόσο ανυπομονούμε για όσα μας περιμένουν αύριο…

Ημέρα 2η: Όλη η γραφικότητα της Ηπείρου κρυμμένη στο Πάπιγκο

Λένε ότι ποτέ ένα ταξίδι στα Ιωάννινα δεν είναι ολοκληρωμένο χωρίς μια επίσκεψη στα γοητευτικά και ξακουστά Ζαγοροχώρια, αποτελούμενα από 46 γραφικά ηπειρώτικα χωριά.

Έτσι, τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί παίρνοντας το δρόμο με κατεύθυνση προς το Πάπιγκο, στο Δυτικό Ζαγόρι, έναν από τους εμβληματικότερους προορισμούς της Ηπείρου, που «χωρίζεται» στην πραγματικότητα σε δύο ξεχωριστούς οικισμούς, το Μεγάλο και το Μικρό Πάπιγκο.

Η διαδρομή είναι πανέμορφη, είτε διαλέξεις εκείνη που περνά από το Φαράγγι του Βίκου είτε εκείνη που διασχίζει τον γαλαζοπράσινο ποταμό Βοϊδομάτη. Και στις δύο περιπτώσεις να είσαι προετοιμασμένος για πολλές, μα πολλές και απότομες στροφές!

Σε απόσταση μίας ώρας περίπου από την πόλη των Ιωαννίνων, συναντάμε το Μεγάλο Πάπιγκο. Ο παραδοσιακός και απόλυτα τουριστικός οικισμός βρίσκεται σε υψόμετρο 980 μέτρων και φημίζεται, μεταξύ άλλων, για τα πετρόχτιστα κτίσματα και τα καλοδιατηρημένα λιθόστρωτα σοκάκια του.

Ήταν πολύ πρωί όταν φτάσαμε, έτσι επιλέξαμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα απολαμβάνοντας το φυσικό κάλλος του χωριού και τον καθαρό αέρα.

Στην είσοδο, βλέπουμε την πρώτη και ίσως επιβλητικότερη εκκλησία με το πέτρινο καμπαναριό, χτισμένη το 1852 και αφιερωμένη στον Άγιο Βλάσιο, στον Άγιο Δημήτριο και στην Αγία Τριάδα.

Όση ώρα περπατούσα συνειδητοποιούσα πως, εκτός από την απόλυτη ηρεμία που ένιωθα, αυτός ο τόπος έχει πράγματι χαρακτηριστικά που δεν θυμίζουν κανένα άλλο μέρος της Ελλάδας.

Μιλάω φυσικά για τα πέτρινα, διώροφα ή τριώροφα σπίτια του 18ου και 19ου αιώνα, χαρακτηριστικά δείγματα της ηπειρωτικής, ζαγορίτικης αρχιτεκτονικής, που βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με τους βράχους που τα περικλείουν. Άλλωστε, στα Ζαγοροχώρια η πέτρα πρωταγωνιστεί παντού, ούσα ο μεγαλύτερος φυσικός πλούτος όλης της ευρύτερης περιοχής.

Πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο απέχει μόνο το Μεγάλο από το Μικρό Πάπιγκο, με τον ψηλό, αιωνόβιο πλάτανο να μας καλωσορίζει στον οικισμό.

Κι εδώ η ίδια αρχιτεκτονική. Πανέμορφα γραφικά μονοπάτια (κάποια δύσβατα), πέτρινα καλντερίμια και απαράμιλλη φυσική ομορφιά. Πολλά από τα πετρόχτιστα σπίτια εδώ, για να μην πω τα περισσότερα, έχουν μετατραπεί σε ξενοδοχεία και ξενώνες, καθώς η οικονομία του χωριού εξαρτάται κατά βάση από τον τουρισμό.

Είναι γεγονός ότι και στους δύο οικισμούς θα βρεις εξαιρετικές παραδοσιακές ταβέρνες, που σερβίρουν ποιοτικό, τοπικό φαγητό (δεν έβρισκες τραπέζι να κάτσεις) αλλά και πανέμορφα καφέ. Εμείς επιλέξαμε ίσως το πιο διάσημο του χωριού, τον ξενώνα-καφέ Pinocchio, με την πετρόχτιστη vintage αυλή του και την καλύτερη θέα της περιοχής!

Εδώ μάθαμε από κατοίκους του χωριού ότι από το Μικρό Πάπιγκο ξεκινάει και το περίφημο μονοπάτι που οδηγεί στο καταφύγιο της Αστράκας. Βρίσκεται περίπου 3 ώρες μακριά, δηλαδή 3 ώρες πεζοπορίας, σε μια σχετικά απλή διαδρομή που οδηγεί στην ξακουστή Δρακολίμνη της Τύμφης ή Γκαμήλας.

Εμείς μπορεί να μην το τολμήσαμε, καθώς δεν ήμασταν προετοιμασμένοι κατάλληλα, γενικότερα όμως το Πάπιγκο και η γύρω περιοχή προσφέρουν στον επισκέπτη πληθώρα δραστηριοτήτων και extreme sports, όπως πεζοπορία, rafting και canyoning στον Βοϊδομάτη, ιππασία και φυσικά ορειβασία και περιήγηση στα βουνά και στα φαράγγια. Με λίγα λόγια, αυτό το μέρος τα έχει όλα!

Αναζωογονημένοι από τη φυσική ομορφιά, τα εντυπωσιακά τοπία και τη ζεστασιά των ανθρώπων, αφήσαμε πίσω αυτούς τους απόλυτα δικαιολογημένα δημοφιλείς προορισμούς της ορεινής Ελλάδας και, μαζί με τις αξέχαστες αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν πάντα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής...