«ΤΟ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ», ΛΕΕΙ Ο CHRIS MACASKILL

Η 12η Απριλίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Παιδιών του Δρόμου. Ένα τέτοιο παιδί υπήρξε κάποτε ο Chris MacAskill,  απόφοιτος του Stanford, γεωφυσικός, συνεργάτης του Steve Jobs, επιχειρηματίας και entrepreneur, η συγκλονιστική ιστορία του οποίου υπενθυμίζει ότι στη ζωή όλα είναι πιθανά.

Η ζωή του είναι μια αυθεντική ιστορία «rug to riches». O απόφοιτος του Stanford, γεωφυσικός, συνεργάτης του Steve Jobs, επιχειρηματίας και entrepreneur Chris MacAskill είναι ένα παιδί που μεγάλωσε περιπλανώμενος στους δρόμους του Όκλαντ με την ψυχικά ασθενή μητέρα του και η ιστορία του υπενθυμίζει πως τα πράγματα στην ζωή σου που μπορεί να σου προκαλούν αμηχανία, αίσθημα μειονεξίας ή ντροπή μπορεί να εξελιχθούν σε υπερδύναμη σου.

Αυτήν την ιστορία προσκλήθηκε να διηγηθεί στο TEDxBeacon Street. «Με κάλεσαν αλλά δεν μου έδωσαν κάποιο συγκεκριμένο θέμα. Συνήθως έχουν κάτι στο μυαλό τους σχετικό με τα πράγματα με τα οποία ασχολείσαι. Εγώ άρχισα να σκέφτομαι τα δικά μου πεδία ενδιαφέροντος. Την τεχνολογία, τις μοτοσικλέτες, τη φωτογραφία. Αλλά η κόρη μου είπε: Όχι, μπαμπά. Aυτό που είναι ενδιαφέρον με σένα είναι ότι μεγάλωσες στο δρόμο και με ποιον τρόπο αυτό σε διαμόρφωσε».

Τα χρόνια που έζησε στο δρόμο

Για τον Chris MacAskill αυτή ήταν η πιο δύσκολη ιστορία να διηγηθεί, μόλις όμως στο TEDx άκουσαν για αυτή την πιθανότητα ενθουσιάστηκαν. Η κόρη του τον βοήθησε να γράψει το κείμενο της ομιλίας και η γυναίκα του ήταν δίπλα του για να τον εμψυχώνει κάθε φορά που το μετάνιωνε και αποφάσιζε πως δεν θα το έκανε.

Η ομιλία του ξεκινούσε ως εξής: «Την πρώτη φορά που βρέθηκα στο Stanford, έσκυψα και φίλησα το έδαφος, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είμαι πάντα ευγνώμων για το ότι κατάφερα να βρεθώ εκεί. Ακόμη και σήμερα κάθε φορά που ξαναβρίσκομαι στο Stanford στο μυαλό μου σκύβω και φιλάω το έδαφος», είπε ο 70χρονος σήμερα Chris MacAskill στην ομιλία που τελικά έδωσε στο TEDx τον Νοέμβριο του 2019.

Όταν στα 22 του o MacAskill έγινε δεκτός στο Stanford, ήταν σίγουρος πως αν οι υπεύθυνοι του Πανεπιστημίου γνώριζαν το παρελθόν του δεν θα τον είχαν δεχτεί. Το παρελθόν αυτό περιλάμβανε τα χρόνια που ζούσε στους δρόμους του Όκλαντ με τη μητέρα του, η οποία έπασχε από σχιζοφρένεια και απήγγειλε φωναχτά έργα του Σαίξπηρ καθώς περιπλανιόντουσαν μαζί στους δρόμους, κάνοντας τον μικρό Chris να ντρέπεται. Λίγο αργότερα, βρέθηκε στο αναμορφωτήριο για την κλοπή ενός πουλόβερ, και όταν τελικά κατάφεραν να τον πάρουν από την μητέρα του για να πάει να ζήσει με τον πατέρα του, τη δεύτερη γυναίκα του και την αδερφή του, είχε εξαιρετικά χαμηλούς βαθμούς στο σχολείο και ένα πολύ χαμηλό σκορ στο IQ τεστ στο οποίο τον υπέβαλλαν.

Στο Γυμνάσιο, ο Chris φοιτούσε σε τάξεις για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και ήταν ένας πολύ εμπνευσμένος καθηγητής αυτός που τον έπεισε ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει στα Μαθηματικά και την Φυσική. Τα φιλολογικά μαθήματα για αυτόν ήταν ένας εφιάλτης, ενώ κάθε φορά που αναφέρονταν ο Σαίξπηρ ένα είδος συνδρόμου μετατραυματικού στρες τον χτυπούσε και έκανε τις αναμνήσεις του από τον δρόμο να επιστρέφουν, κάνοντας τον να θέλει να τρέξει έξω από την αίθουσα ουρλιάζοντας.

Η χαμηλή επίδοση του στα φιλολογικά του στοίχισε την είσοδο του στο Πανεπιστήμιο, μέχρι που το κορίτσι που γνώρισε σε ένα summer camp και αργότερα έγινε η σύντροφος της ζωής του τον έπεισε να μην τα παρατήσει και προσφέρθηκε να τον βοηθήσει με τα θεωρητικά μαθήματα. Τελικά, ο MacAskill κατάφερε και μπήκε στο Πανεπιστήμιο της Utah και στην συνέχεια στο Stanford.

Για πολλά χρόνια στην ζωή του, ο Chris ντρεπόταν για το παρελθόν του στους δρόμους του Όκλαντ και δεν ήθελε να το μοιραστεί με κανέναν. Ούτε με τους καθηγητές και τους συμφοιτητές του, ούτε με εκείνο το κορίτσι που γνώρισε στο summer camp και έγινε η γυναίκα της ζωής του. Ένιωθε συνεχώς «απροσάρμοστος» και έβλεπε αυτό το παρελθόν σαν βάρος και αδυναμία.
Μέχρι την ημέρα που ο κοσμήτορας του Stanford τον επέλεξε για τον μοναδικό φοιτητή που θα μιλούσε σε μια σημαντική εκδήλωση του πανεπιστημίου, η οποία γινόταν προς τιμήν ενός δωρητή και θα παρευρίσκονταν πολλά στελέχη εταιρειών που θα χρηματοδοτούσαν έρευνες του πανεπιστημίου.

Ήταν η πρώτη φορά που ο Chris σκέφτηκε πως το ιδιαίτερο παρελθόν του θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν μια ιστορία έμπνευσης που θα ήταν ικανή να πείσει ότι το πανεπιστήμιο μπορεί να κάνει πραγματικά θαύματα. Ο ίδιος άλλωστε ήταν το ζωντανό παράδειγμα. Ένα παιδί του δρόμου με μια σχιζοφρενή μητέρα που κατάφερε να μπει στο Stanford. Και αποφάσισε να το κάνει.

TedXBeaconStreet

Στην διάρκεια της ομιλίας του, στην αίθουσα έπεσε νεκρική σιγή. «Θα μπορούσες να ακούσεις ακόμη και μια καρφίτσα να πέφτει. Άρχισα να ανησυχώ. Φαντάστηκα ότι ο κόσμος μπορεί να θεώρησε ότι ήταν αρκετά ανάρμοστο όλο αυτό που περιέγραφα. Τελικά, έκλεισα άρον άρον την ομιλία μου και έτρεξα γρήγορα έξω από την αίθουσα. Ένας από τους CEO έτρεξε πίσω μου. Ήμουνα σίγουρος ότι προσπαθούσε να με προλάβει για να μου πει πόσο ανεπίτρεπτο ήταν να μιλάω για τη ζωή μου στο δρόμο στην αίθουσα τελετών ενός καταξιωμένου πανεπιστημίου. Τελικά ήθελε να με προλάβει για να μου προτείνει δουλειά». Λίγο μετά, ο κοσμήτορας του Stanford θα του έλεγε ότι ήταν ο καλύτερος λόγος που είχε ακούσει ποτέ να βγάζει φοιτητής.

Μια ιστορία έμπνευσης

«Ήταν τότε η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως αυτό το παρελθόν, η ζωή μου στον δρόμο που με έκανε τόσο πολύ να ντρέπομαι, μπορεί να ήταν τελικά η δύναμη μου και αυτό που με έκανε να ξεχωρίσω στο Stanford. Και τότε σκέφτηκα από τη μια τους συμφοιτητές μου που συνεχώς γκρίνιαζαν για τις εργασίες τους και τους καθηγητές, και από την άλλη εμένα να προσπαθώ να απορροφήσω την παραμικρή πληροφορία που άκουγα εκεί».

Για δέκα χρόνια ο Chris MacAskill, ξεκινώντας από εκείνη την δουλειά που του προτάθηκε μετά την ομιλία του στο Stanford, δούλεψε σαν γεωφυσικός ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, περιμένοντας στο αεροδρόμιο ανακάλυψε το βιβλίο του Guy Kawasaki The Macintosh Way, το οποίο δεν μπορούσε να σταματήσει να διαβάζει. Σκέφτηκε ότι αφού η Apple είχε προσλάβει έναν διδακτορικό φοιτητή με ειδίκευση στην Αρχαιολογία της Μέσης Ανατολής για product manager, o Jobs μπορεί να ήθελε να προσλάβει έναν γεωφυσικό στη νέα του εταιρεία, τη Next Computers.

Και όντως ήθελε. O MacΑskill πήρε το ρίσκο να μετακομίσει να μετακομίσει στη Σίλικον Βάλει με την οικογένεια του και να κάνει αίτηση για δουλειά στην εταιρεία Next. Και πήρε τη δουλειά. «Ήταν σαν να ήμουν στην 6η δημοτικού και πάλι δεν καταλάβαινα τίποτα». Όμως ο MacAskill πια ήξερε. Αυτό δεν ήταν μειονέκτημα. Η διαφορετική του ματιά σε όσα για τους προγραμματιστές ήταν δεδομένα ήταν αυτό που τον έκανε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Jobs και να ξεχωρίσει.

Δύο εταιρείες τεχνολογίας και ένα παγκόσμιο μοτοσικλετιστικό forum (το Adventure Rider) αργότερα, όλα δικό του δημιούργημα, ο MacAskill συνεχίζει να προχωρά με όπλο το ιδιαίτερο παρελθόν του, τη διαφορετική ματιά και το θάρρος του να παραμένει «απροσάρμοστος» και να παίρνει τολμηρές αποφάσεις.