12 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΑΡΙΟΜΑΣΤΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ

Τι κάνει μια ταινία να μην παλιώνει ποτέ; Και δεν εννοούμε να είναι κλασική με την παραδοσιακή έννοια. Αναφερόμαστε σε εκείνη ποιότητα που μπορεί να έχει μια ταινία, ώστε να κάνει τον θεατή να νιώθει οικεία και ζεστά κάθε φορά που τη βλέπει.

Θα έλεγα ότι κάποιες ταινίες μοιάζουν με comfort food, επειδή προσφέρουν αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα θαλπωρής και παρηγοριάς κάθε φορά που τις βλέπεις. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν είναι αντικειμενικό, γι' αυτό και δεν θα ήθελα να τις χαρακτηρίσω κλασικές.

Μια ταινία που δεν παλιώνει ποτέ είναι σαν τον φίλο που ξέρεις από το δημοτικό. Ακόμα κι αν γνωρίζεις τα πάντα γι' αυτόν, δεν βαριέσαι ποτέ να τον βλέπεις. Εξακολουθεί να σε κάνει να γελάς, να κλαις και να αισθάνεσαι ζεστασιά και ασφάλεια.

Καθένας μπορεί να έχει διαφορετικά γούστα, αλλά μετά από ένα μίνι γκάλοπ στο γραφείο –και με την υποκειμενική ματιά της γράφουσας– καταλήξαμε σε 12 ελληνικές και ξένες ταινίες. Η σειρά που τις παραθέτουμε είναι τυχαία.

Dirty Dancing (1987)

Η ιστορία αγάπης του Johnny και της Baby είναι αυτή που έντυσε τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μας –τουλάχιστον της δικής μου γενιάς– και θα μείνει για πάντα στην καρδιά μας. Ένας έρωτας που εκφράζεται μέσα από ένα ξεσηκωτικό τραγούδι είναι αδύνατον να ξεχαστεί.

Πικάντικη λεπτομέρεια: το τραγούδι Love Man του Ottis Redding, που ακούγεται στην ταινία, ηχογραφήθηκε το 1967, ενώ η υπόθεση διαδραματίζεται στο μακρινό 1963. Και κάτι ακόμη: η πρωταγωνίστρια Jennifer Grey αντιπαθούσε αφάνταστα τον Patrick Swayze και χρειάστηκε αρκετές προσπάθειες για να πειστεί να παίξει μαζί του.

Casablanca (1942)

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ειδικά σε αυτή την περίπτωση πρόκειται και για κλασική και για comfort ταινία. Άλλωστε, η φωτογραφία του συμπρωταγωνιστών Humphrey Bogart και Ingrid Bergman πρέπει να είναι μία από τις πιο προβεβλημένες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Το παράδοξο με αυτή την ταινία, που προβλήθηκε εν μέσω πολέμου και αποτέλεσε σταθμό της 7ης Τέχνης, ήταν ότι κανείς από τους παραγωγούς δεν περίμενε ότι θα ξεχώριζε. Η Casablanca ουσιαστικά επωφελήθηκε από την εισβολή των Συμμάχων στη Βόρεια Αφρική λίγες εβδομάδες νωρίτερα από την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας, που προβλήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1942 στη Νέα Υόρκη. Έκτοτε, τίποτε δεν τη σταμάτησε.

Τζένη, Τζένη (1966)

Σίγουρα έχεις φωνάξει κάποια στιγμή «Γκόρ-τσος! Γκόρ-τσος!» και «Μα-ντάς! Μα-ντάς» και μάλλον θυμάσαι ότι «ο δικαστής ήταν γκάγκστερ». Από τις πρώτες έγχρωμες ταινίες του αγαπημένου ελληνικού κινηματογράφου, που έχουν συνοδεύσει αμέτρητες μαζώξεις σε σπίτια φίλων και αρκετά μοναχικά βράδια.

Η αίσθηση είναι αυτή της τηλεόρασης που παίζει κάπου στο βάθος, όταν εσύ βρίσκεσαι με τους φίλους ή την οικογένειά σου, και νιώθεις ότι ξέρεις το έργο τόσο καλά όσο κι εκείνους. Την αγαπάμε επειδή είναι το κινηματογραφικό χαλί των αναμνήσεών μας.

Αξίσει λοιπόν να μάθουμε ότι το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο θεατρικό έργο Κρατικές υποθέσεις του Λουί Βερνέιγ, που είχε ανέβει με μεγάλη επιτυχία από τον θίασο Καρέζη-Κωνσταντάρα τη σεζόν 1962-1963.

Jurassic Park (1993)

Αν και ως περιπέτεια δείχνει γερασμένη εξαιτίας των λιγοστών τεχνικών μέσων που υπήρχαν στην εποχή της, δεν σταματά ποτέ να μοιάζει με συναρπαστική βόλτα γεμάτη αδρεναλίνη. Κάθε φορά που τη βλέπουμε, μας κάνει να νιώθουμε παιδιά.

Love Actually (2003)

Οκτώ διαφορετικά ζευγάρια με τις δικές τους ιστορίες να κυλάνε σχεδόν παράλληλα στο Λονδίνο, έναν μήνα πριν από τα Χριστούγεννα. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται καταθλιπτική, σε άλλους υπερτιμημένη, εμείς όμως τη θεωρούμε την απόλυτη ρομαντική comedy, μια ταινία σπαρακτικά συναισθηματική και ερωτεύσιμη.

Toy Story (1995)

Η πρώτη ταινία της Pixar εξακολουθεί να είναι η πιο αξέχαστη ταινία της Pixar. Η περιπέτεια του Γούντι και του Μπαζ μας κάνει πάντα να γελάμε και να νιώθουμε καλά για την ανθρωπότητα κάθε φορά που την παρακολουθούμε, πλέον, μαζί με τα παιδιά μας.

Δεσποινίς Διευθυντής (1964)

Αγαπώ τόσο τη Λίλα, τον μπαμπά της, τον ναύαρχο και τα πάρτι του, τον Αλέκο-χρυσό μου, τον Γιαγκούκο και την Βίκυ, που δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική ούτε στο ελάχιστο με αυτή την ταινία.

Μπορώ να χαμογελάω πάντα με μια ιστορία που ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά και διακόπτω ό,τι κι αν κάνω για να ξανακούσω την ατάκα «Ενοχλώ; Δεν ενοχλώ» του Παπαγιαννόπουλου σα να είναι η αγαπημένη μου συνήθεια.

Breakfast Club (1985)

Οι επαναστατημένοι έφηβοι της καρδιάς μας δεν ξεχνιούνται, γιατί παρά τα τραύματά τους, πρωταγωνιστούν σε μια λυτρωτικά απολαυστική ταινία που δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι για κάποιους η ταινία αποτελεί ένα νοερό ταξίδι επιστροφής στα θρανία, αλλά για άλλους ένα στιγμιότυπο από τα χρόνια που βιάζονταν να μεγαλώσουν.

Μόνος στο σπίτι (1990)

Νομίζω ότι θα συμφωνήσεις πως Χριστούγεννα χωρίς τον πιτσιρικά Κέβιν ΜακΚάλιστερ δεν γίνονται. Καθόλου τυχαία λοιπόν η ταινία προβάλλεται κάθε χρόνο την περίοδο των γιορτών από κάποιο κανάλι.

Αξίζει να ξέρεις ότι έγινε η κωμωδία με τα περισσότερα έσοδα στο box office όλων των εποχών στις ΗΠΑ, ένα ρεκόρ το οποίο κατέρριψε το 2011 η ταινία The Hangover II. Στη δική μας καρδιά όμως παραμένει Νο 1, γιατί καταφέρνει και μας συγκεντρώνει όλους μαζί, μικρούς και μεγάλους, εκείνες τις μεγαλύτερες νύχτες του χρόνου που έχουμε τόση ανάγκη ο ένας τον άλλον. Και γι' αυτό τον λόγο θα είναι πάντα συνώνυμη του πνεύματος των Χριστουγέννων.

Καλύτερα δεν γίνεται (1997)

Πόσο συμπαθής μπορεί να σου γίνει ένας μισάνθρωπος; Πόσο πολύ μπορείς να ταυτιστείς μαζί του; Μήπως ο Τζακ Νίκολσον ως Μέλβιν σε κάνει να αποδεχτείς και τις πιο σκοτεινές πλευρές του εαυτού σου;

Αν και η λογική υπαγορεύει ότι το happy end της ταινίας μόνο καλά δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί υπό πραγματικές συνθήκες, αγαπάμε να βλέπουμε αυτή την ταινία ξανά και ξανά. Επειδή κι αυτή αγαπάει τα ελαττώματα και τα προβλήματα όλων μας, και υπονοεί σαφέστατα ότι φυσικά και μπορεί να έχουν happy end.

Γαλάζια λίμνη (1980)

Ίσως από τις πιο χαζές κλασικές ταινίες, με κακές μάλιστα κριτικές. Γιατί μας αρέσει τότε να τη βλέπουμε; Νομίζω για το εντελώς αναληθές και παραμυθένιο στόρι της, για το τροπικό τοπίο και για τα δύο αυτά υπέροχα πλάσματα. Μια ταινία-ορόσημο, που έχω την αίσθηση ότι έβαλε τον σύγχρονο κινηματογράφο μέσα στα σπίτια μας.

Αν και όλοι ξέρουν ότι ήταν η πρώτη εμφάνιση της Βrooke Shields στη μεγάλη οθόνη, ίσως αγνοούν ότι λόγω της πολύ νεαρής της ηλικίας –ήταν μόλις 14 ετών– στις γυμνές σκηνές την πρωταγωνίστρια ντούμπλαρε το μοντέλο-ηθοποιός Kathy Troutt.

Ο Ηλίας του 16ου (1959)

Η κωμωδία που καθιέρωσε τον Χατζηχρήστο και τους αυτοσχεδιασμούς του έχει ενώσει γενιές και γενιές. Είναι η ταινία που βλέπουν μαζί γιαγιάδες και δισέγγονα και συμπυκνώνει την ουσία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Σημείωσε ότι τα χαστούκια που δίνει ο Ηλίας (Χατζηχρήστος) στον Θωμά (Βέγγο) στην τελευταία σκηνή, λίγο πριν το σκάσουν από το αστυνομικό τμήμα, είναι αληθινά. Όπως θυμόταν ο ίδιος ο Χατζηχρήστος, τους πήρε σχεδόν μία ολόκληρη μέρα γυρισμάτων για να πετύχουν το σωστό χαστούκι!

Θα μου θυμίζει πάντα τη γιαγιά μου και την αδελφή της, τους θείους μου, τα ξαδέλφια μου και τους γονείς μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Νομίζω στους περισσότερους από εμάς. Κι αν αυτή δεν είναι ταινία comfort, τότε ποια;