ΝΙΚΟΣ ΨΑΡΡΑΣ: «ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ»

Έφυγε από το πατρικό του στα 17, άφησε τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα και μετά την Ελλάδα για την Αμερική, γύρισε για λίγο αλλά έμεινε για πάντα. Ο Νίκος Ψαρράς ξέρει πια πολύ καλά τι θέλει από τη ζωή, τη δουλειά του και τον έρωτα.

Η ζωή του Νίκου Ψαρρά γράφεται με έναν ενθουσιασμό που πηγάζει από την αέναη περιπέτεια και την ανάγκη για «γκρεμίσματα». Όταν τα κομμάτια μπαίνουν και πάλι σε καινούργιες, σταθερές βάσεις, φτιάχνεται κάτι πολύ ωραίο και ουσιαστικό, που χαρακτηρίζεται από την αγάπη και το σεβασμό.

Ο αξιαγάπητος Κανέλλος της τηλεοπτικής «Μάγισσας» του Αντέννα, μα και ο απελπισμένος  Γιόχαν της θεατρικής επιτυχίας «Σκηνές από ένα γάμο», μιλά για τα ταξίδια της ζωής του, την οικογένεια, την πατρότητα, τις τελετές ενηλικίωσης, την τέχνη του ηθοποιού, τους λυγμούς του στη Santa Monica Boulevard, τη δουλειά του σερβιτόρου στα μαγαζιά της Αμερικής, αλλά και για το πώς όταν ήταν μικρό παιδί έψαχνε να βρει μωρά στα ορμητικά ποτάμια που σχημάτιζε η βροχή έξω από το παράθυρο του.

Ο Νίκος Ψαρράς θέλει να εξελίσσεται

– Μετά από 30 χρόνια δουλειάς, πόσο εξοικειωμένος είσαι με την εικόνα σου;

Η εικόνα μου, επιφανειακά, είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι καθόλου, δεν με απασχολεί το πώς φαίνομαι. Αυτό που με νοιάζει πολύ είναι να αλλάζω, να εξελίσσομαι. Τόσο στην προσωπική μου ζωή όσο και στη δουλειά που κάνω. Για παράδειγμα, του χρόνου έχω κλείσει μία θεατρική δουλειά που θα με αναγκάσει να γίνω κάτι άλλο, τόσο εξωτερικά όσο και «εσωτερικά».

– Δεν παύει όμως κάποιος να σε κοιτάζει, να ασχολείται μαζί σου. Αυτός ο κάποιος τι βλέπει;

Η εικόνα μας είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Έχει να κάνει με την καθημερινή μας στάση, από το πώς διαλέγουμε τις δουλειές μας μέχρι τι λέμε στις συνεντεύξεις μας, πώς κινούμαστε στον εργασιακό χώρο αλλά και μέσα στην κοινωνία. Προσπαθώ αυτό που βλέπουν οι άλλοι να είναι η αλήθεια, να είμαι εγώ. Δεν έχει σημασία αν αρέσω ή όχι. Μπορεί κάτι που θα πω να προκαλέσει αντιδράσεις, να μην είναι δημοφιλές. Δεν με πειράζει. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ειλικρινής. Όταν δεν λες ψέματα, είσαι ασφαλής. Δεν χρειάζεται να θυμάσαι ή να εξηγείς κάτι.

– Έχεις φτιάξει την ζωή σου επιλέγοντας να είσαι ηθοποιός, είναι μία ωραία δουλειά;

Ο ηθοποιός είναι φτιαγμένος, από τα γεννοφάσκια του ώστε να αντιμετωπίζει την ανασφάλεια της ανεργίας τουλάχιστον δύο φορές μέσα σε έναν χρόνο. Αυτή η δουλειά μας βάζει στη διαδικασία να ψάχνουμε συνεχώς την επόμενη. Να αναζητούμε τον ρόλο που θα έρθει για να καλύψει το κενό. Είναι μία πολύ ωραία δουλειά, αλλά έχει φοβερό άγχος. Σκεφτόμαστε διαρκώς αν θα τα καταφέρουμε. Και μετά, αναρωτιόμαστε: Θα είμαι καλός, θα μπορέσω να επικοινωνήσω και να συνυπάρξω με τους άλλους; Μπαίνουμε κάθε φορά με μεγάλη φόρα και χαρά. Όταν ξεκινά κάτι καινούριο, μας βασανίζει η ανάγκη να καταλάβουμε τον συμπαίκτη μας, να τον αφουγκραστούμε και μαζί να ταξιδέψουμε σε αυτό που συμβαίνει. Και όταν τελειώσει; Θέλουμε να μείνει κάτι περισσότερο από κάποιες φωτογραφίες και πέντε ή έξι κριτικές.

– Τι θα μείνει από τους δύο ρόλους που έχεις φέτος, τον Κανέλλο στην τηλεοπτική «Μάγισσα» και τον Γιόχαν στην παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο»;

Φέτος έχω δύο δουλειές που ο κόσμος τις ξεχωρίζει και αυτό είναι ευτυχία. Έχουμε πάρει τόση αγάπη και στις δύο, τόσο χειροκρότημα! Με ξαφνιάζει η ανταπόκριση που έχουν. Από τη μία διαβάζω τα γενναιόδωρα σχόλια αγάπης για τον Κανέλλο στα social media και θέλω να τους δικαιώσω, να φανώ αντάξιος αυτής της αποδοχής.

Σκέφτομαι, τι είναι αυτό που τους κάνει να με θεωρούν καλό και γιατί με τιμούν με αυτόν τον τρόπο; Γιατί ο Καννέλος είναι τόσο αγαπητός; Έχει να κάνει, άραγε, με το ότι με αφορά και με συγκινεί τόσο πολύ; Και στο θέατρο, όμως. Βλέπω ανθρώπους να έρχονται ξανά και ξανά και όταν τους ρωτάμε, με την Μαρίνα Ασλάνογλου, «πάλι εδώ;» η απάντηση τους είναι «μας αγγίζει και μας αφορά αυτό που συμβαίνει». Αυτό θα μείνει λοιπόν, η αποδοχή και η αγάπη

– Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι δύο κόσμοι που συνυπάρχουν στην ψυχή σου;

Ο Κανέλλος είναι ένα δικό μου κομμάτι. Άλλωστε, κάθε ρόλος περνά μέσα από τα κύτταρά μας. Είναι αιχμηρός, καυστικός, δίκαιος και έχει χιούμορ. Ναι, και γλεντζές υπήρξε, και στον αγοραίο έρωτα πήγε, αλλά συμβαίνουν τόσα πολλά στη ζωή του που δεν ασχολείται πλέον με αυτά, δεν τον απασχολεί ο εαυτός του. Τώρα τρέχει για να σβήνει φωτιές, τρέχει για τους άλλους.

Ο Γιόχαν είναι ακόμα πιο κοντά σε εμένα, αφού είναι ένας πενηντάρης που τον βασανίζει ο χρόνος που περνά και η ζωή που του απομένει. Με συγκινεί βαθιά. Βλέπω εμένα που κάθομαι και σκέφτομαι ότι είμαι στ’ αλήθεια 50 ετών. Και λέω, έχω μπροστά μου 20 ή 30 χρόνια ζωής. Συνειδητοποιώ ότι πριν από 20 χρόνια επέστρεψα από την Αμερική και έφτασα εδώ όπου βρίσκομαι με τον χρόνο να κυλά σαν νερό, έφυγαν όλα τόσο γρήγορα. Το λέω και τρέμω. Σκέφτομαι, και τα επόμενα 20 έτσι θα φύγουν; Θα περάσω τα 70 και θα γίνω συνταξιούχος; Και μετά; Βεβαίως αυτό που με σώζει είναι η ύπαρξη της οικογένειας. Έχω οικογένεια και ένα παιδί. Είμαι πατέρας.

Ο Νίκος Ψαρράς και τα «γκρεμίσματα»

– Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σου, θα γκρέμιζες την ζωή σου για να φτιάξεις μία άλλη ζωή;

Όχι! Είμαι ένας άνθρωπος που έχω τινάξει πολλές φορές τα πάντα στο αέρα και ξεκίνησα εκ του μηδενός. Αρχής γενομένης από τη Θεσσαλονίκη. Μετά τη σχολή έφυγα και ήρθα στην Αθήνα, ανίδεος, χωρίς να ξέρω τι μου γίνεται. Με το που δούλεψα δύο χρόνια, έφυγα για φαντάρος. Επέστρεψα, πήγα στο θέατρο Αμόρε, δούλεψα, και στα τρία χρόνια περίπου τα παράτησα όλα και έφυγα για τη Νέα Υόρκη.

Σπούδασα από την αρχή. Πήρα άδεια επαγγέλματος και, ενώ ξεκίνησα να δουλεύω, τινάζω τα πάντα στον αέρα και πηγαίνω στο Λος Άντζελες. Εκεί ένιωσα αμήχανα, αφού οι δυσκολίες ήταν τόσες πολλές. Έπιασα δουλειά σε δύο εστιατόρια, έγινα σερβιτόρος ελληνικών φαγητών για να έχω οικονομική άνεση, για να μπορέσω να ζήσω. Μετά από περίπου τέσσερα χρόνια επέστρεψα στην Ελλάδα. Όλα αυτά τα έκανα επειδή ήμουν μόνος μου, είχα την ευθύνη του εαυτού μου. Τώρα έχω μία γυναίκα και ένα παιδί, αυτά τα «γκρεμίσματα» δεν είναι επιλογή.

Επίσης, είναι κάτι που δεν έχω τη διάθεση να το κάνω. Ο γιος μου πηγαίνει στο Γερμανικό σχολείο, είναι στην τρίτη δημοτικού. Όλοι στο σπίτι μιλάμε γερμανικά. Κάλλιστα θα μπορούσαμε να κάνουμε μία παύση και να πάμε στο Βερολίνο, να αναζητήσουμε μία άλλη ζωή, άλλες ευκαιρίες. Μα όχι, δεν έχω πλέον το κουράγιο.

– Νιώθεις ευλογημένος για τις περιπέτειες που έζησες, για όλα αυτά τα «γκρεμίσματα»;

Πολύ. Η ζωή μου στην Αμερική είχε πολλές δυσκολίες. Έπαθα σοβαρή κρίση σε σχέση με τις επιλογές μου. Σκέφτηκα ότι ίσως δεν διάλεξα το σωστό επάγγελμα. Ένιωσα άχρηστος, κακός, έπαθα πανικό. Είχα μεγάλη ανασφάλεια και άγχος. Τα δύο πρώτα χρόνια που ζούσα στο Λος Άντζελες δεν είχα χρήματα για να βγάλω εισιτήριο και να επιστρέψω στην Ελλάδα, δεν μου έφταναν. Μα, και να μου έλεγαν ότι αυτά θα συνέβαιναν, αν τα ήξερα πάλι τα ίδια θα έκανα, διότι η ζωή μου στην Αμερική ήταν υπέροχη.

– Δούλευες για την καριέρα ή για να καταφέρεις να γυρίσεις πίσω;

Δούλευα επειδή είχα ξοδέψει όλα μου τα λεφτά για να φτιάξω ένα σπίτι και να πάρω ένα αυτοκίνητο. Όμως η δουλειά που είχα κλείσει και για την οποία βρισκόμουν εκεί ακυρώθηκε. Βρέθηκα ξεκρέμαστος και σκέφτηκα: Είτε τα ξαναπουλάω όλα και επιστρέφω στην Ελλάδα, είτε δίνω μία δεύτερη ευκαιρία. Επέλεξα τη δεύτερη ευκαιρία

– Τα χαστούκια που έφαγες πλήγωσαν τον εγωισμό σου;

Πολύ. Όταν λένε σε έναν ηθοποιό ότι δεν είναι καλός, εννοούν ότι δεν είναι καλός στην ψυχή του. Δεν είμαι μαραγκός που φτιάχνει ένα στραβό τραπέζι και το πετάει στην φωτιά, το ξεφορτώνεται. Στη δική μας δουλειά ο πυρήνας είναι η ψυχή μας. Δεν μπορείς να την πετάξεις. Είναι τόση η ανασφάλεια, που δεν υπάρχει χώρος για τον εγωισμό.

– Και τι κάνεις; Κλαις;

Έκλαψα τόσο πολύ! Θυμάμαι ακόμη μία στιγμή στη Santa Monica Boulevard, πήγαινα στο σπίτι μου, οδηγούσα και έκλαιγα με λυγμούς. Με κοιτούσαν από τα διπλανά αυτοκίνητα και με ρωτούσαν αν είμαι καλά.

– Και μετά;

Μετά σκεφτόμουν και έδινα σημασία στο ότι όλα γίνονταν για τη δουλειά, είχα έναν στόχο. Και εκτός από τα κλάματα υπήρχε και μία πολύ όμορφη ζωή με εκδρομές και εξόδους, που ένιωθα ότι όλα ήταν θεϊκά. Υπήρχαν και οι ευκαιρίες που με έκαναν να πετώ. Ένα πρωί με κάλεσαν και μου είπαν ότι οι άνθρωποι που είχα σερβίρει το προηγούμενο βράδυ και στους οποίους κέρασα τον μπακλαβά που είχαν φάει στο εστιατόριο όπου δούλευα ήθελαν να με δουν για μια ταινία που ετοίμαζαν. Πήρα ένα σακίδιο και πήγα Σολτ Λέικ Σίτι για γυρίσματα, πετούσα στην κυριολεξία. Αν είσαι κάπου και παιδεύεσαι και νιώθεις ότι όλα είναι στάσιμα, κάτι τέτοιο σε κάνει να νιώθεις παντοδύναμος, να νιώθεις υπέροχα.

– Αλλά επέστρεψες στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα ήρθα για να μείνω τρεις μήνες και να κάνω γυρίσματα για τις «Μάγισσες της Σμύρνης». Είχε προηγηθεί ένας αγώνας που έδωσα για να βρω καλύτερη εκπροσώπηση στην Αμερική, να βρω τον καλύτερο ατζέντη για να μπορέσω να πάω παρακάτω, να κάνω το επόμενο βήμα. Κίνησα γη και ουρανό μα δεν τα κατάφερα. Ήρθα λοιπόν για τρεις μήνες, που πολύ γρήγορα έγιναν οκτώ. Προέκυψε μία δουλειά στην Επίδαυρο με τη Μαρία Ναυπλιώτου, βρέθηκα στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις». Κάπως έτσι πέρασαν δυο χρόνια και κάτι.

Γύρισα στην Αμερική για να κλείσω τα πάντα και να επιστρέψω μόνιμα στην Ελλάδα. Αρκετό καιρό μετά, κατάλαβα ότι αυτός ο κύκλος με είχε αλλάξει ριζικά, και σαν άνθρωπο και σαν ηθοποιό. Έγινα πιο δουλευταράς και πιο συνεπής σε σχέση με όλα όσα ήθελα και εξακολουθώ να θέλω. Επιθυμώ διακαώς να είμαι καλός ηθοποιός και να μη λέω απλώς λόγια. Να ανακαλύπτω τι υπάρχει ανάμεσα στα λόγια που καλούμαι να πω δυνατά, να φτιάχνω ανθρώπους-ρόλους από την αρχή.

Ο Νίκος Ψαρράς έχει ζήσει κακοποιητική σχέση

– Στο σήμερα, το καλλιτεχνικό σου τώρα, νιώθεις άνετα; Σε είδα στις «Σκηνές από ένα γάμο» και η βία που εκφράζεται επί σκηνής είναι καθηλωτική. Πόσο εύκολο είναι να γίνεσαι έτσι;

Θέλει πολλή δουλειά, θέλει αφοσίωση και συνεχές ψάξιμο. Καλούμαι να γίνω βίαιος αλλά είναι κάτι που απεχθάνομαι. Προσπαθώ όμως να καταλάβω τον χαρακτήρα μου και να αποφασίσω τους λόγους που τον οδηγούν σε αυτή την ακραία κατάσταση, γιατί ο Γιόχαν δέρνει την γυναίκα του; Η βία, είτε σωματική είτε λεκτική, είναι αποκρουστική, μα αυτοί οι δύο άνθρωποι υπογράφουν ένα διαζύγιο με το αίμα τους. Η σκηνή του ξύλου είναι πολύ άγρια, είναι σοκαριστική.

– Η σύζυγος σου, Ελένη Καρακούλη, που σκηνοθετεί την παράσταση, σε οδηγεί σε αυτό το «θεατρικό σοκ». Πώς αισθάνεται όταν σε βλέπει σε αυτή την κατάσταση;

Η Ελένη γνωρίζει ότι αυτό που γίνεται είναι ένας ρόλος, τίποτα περισσότερο. Επίσης, συνηθίζει να μου λέει ότι αν υπάρχει οτιδήποτε που με βασανίζει είναι καλό να το ξορκίζω επί σκηνής και εκεί να το αφήνω. Με τη Μαρίνα γελούσαμε πολύ, όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες. Υπάρχει η σκηνή της αποπλάνησης και όσο προσπαθούσαμε να βρούμε τον τρόπο έκφρασης, η Έλενα της έλεγε, «ανέβα επάνω του, πιάσε τον από εδώ και από εκεί, βάλε τα χέρια σου στο σώμα του». Κάποια στιγμή η Μαρίνα σταμάτησε την πρόβα και της είπε «αυτός είναι ο άντρας σου, τι κάνουμε;» Της απάντησε ότι όλα όσα έκανε τα έκανε στον Γιόχαν. Είναι πολύ ξεκάθαρο ότι όταν αγγίζουμε τέτοιες ανθρώπινες συμπεριφορές, όταν μπαίνουμε σε περιοχές ψυχής και έκφρασης, πρέπει να είναι σοκαριστικές, δεν υπάρχουν καλλιτεχνικές αναστολές

– Έχεις ζήσει κακοποιητικές σχέσεις;

Ναι. Υπήρξε γυναίκα που έπαιξε τόσο πολύ μαζί μου, που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όταν σου ταράζουν τον εγωισμό δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, είναι πολύ εύκολο το να χάσεις την μπάλα. Κατάφερα να απομακρυνθώ. Χώρισα, έφυγα, άλλαξα ήπειρο, μα υπήρξαν στιγμές που συγκρατούσα τον εαυτό μου για να μη χάσω το μυαλό μου. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο και νιώθεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις μακριά του, αυτός ο άνθρωπος παίζει με το νευρικό σου σύστημα και σε καταστρέφει.

– Ανατρέχεις στο ερωτικό παρελθόν σου, σε νοιάζουν ακόμη όλα όσα έχουν συμβεί;

Όχι. Σέβομαι το παρελθόν μου, αλλά όλα όσα συνέβησαν ανήκουν εκεί. Ναι, μας έχουν διαμορφώσει αυτά που έχουμε ζήσει, αλλά δεν υπάρχει λόγος να τα θυμόμαστε. Από τις παλιές μου σχέσεις δεν έχω ούτε μία φωτογραφία. Επίσης, δε με αφορά το παρελθόν του ανθρώπου που έχω δίπλα μου. Για παράδειγμα, λέω στη γυναίκα μου ότι δεν θέλω να ξέρω λεπτομέρειες για αυτά που έχει ζήσει πριν από τη δική μας σχέση. Γιατί; Διότι δεν μπορώ να αλλάξω κάτι, σε περίπτωση που αυτό το κάτι θα με πληγώσει. Από την άλλη πλευρά, όταν τη γνώρισα, οι επιλογές της μέχρι τότε συνέβαλλαν στο να γίνει η γυναίκα που αγάπησα και αγαπώ πολύ. Οι αλήθειες που μπορεί να μοιραστεί ένα ζευγάρι ίσως να του κάνουν κακό. Σε κάθε σχέση υπήρξες με έναν τρόπο διαφορετικό, αυτό δεν σημαίνει ότι παραμένεις ο ίδιος. Αν έχεις απιστήσει στο παρελθόν, κάτι σε οδήγησε σε αυτό. Η κάθε σχέση είναι μοναδική

– Έχεις πληγώσει ανθρώπους που υπήρξαν στην ζωή σου;

Βεβαίως και τώρα ντρέπομαι, επειδή έχω τη δύναμη να το παραδέχομαι. Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο, συνηθίζουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους. Όταν αγαπάμε, όταν χωρίζουμε είναι εύκολο να γίνουμε επιθετικοί και σκληροί. Για να αντέξει κάτι στα δύσκολα, για να μην κάνεις οτιδήποτε που μπορεί να μετανιώσεις αργότερα, πρέπει να θυμάσαι πάντα τη φιγούρα και την ενέργεια που αγάπησες και ένιωσες έλξη, εκείνη την πρώτη στιγμή που συνάντησες τον έρωτα της ζωής σου. Δεν χωρούν παιχνίδια και κακές συμπεριφορές όταν αγαπάς αληθινά. Γιατί να θέλεις να καταστρέψεις, να συνθλίψεις και να κάνεις κάτι άλλο το άτομο που σε έκανε να ερωτευθείς;

Ο οικογενειάρχης Νίκος Ψαρράς

– Με την Έλενα μπήκατε στη διαδικασία να διαμορφώσει ο ένας τον άλλον;

Ποτέ. Είμαστε μαζί 11 χρόνια. Μοιραζόμαστε μία καθημερινότητα, έχουμε ένα παιδί, και ναι μεν οι ανάγκες διαφέρουν από μέρα σε μέρα, αλλά ο πυρήνας της οικογένειας που έχουμε δημιουργήσει παραμένει ο ίδιος. Γιατί να διαμορφώσει ο ένας τον άλλον; Ακόμα και στις μικρές διαφορές που μπορεί να έχουμε τα βρίσκουμε και τα αντιμετωπίζουμε όλα με χιούμορ. Για παράδειγμα: Η γυναίκα μου περνά από κάθε δωμάτιο και το βομβαρδίζει. Τα κάνει όλα άνω κάτω. Εγώ είμαι πολύ της τάξης και θέλω από την πρώτη στιγμή που ξυπνώ το πρωί να είναι όλα στην εντέλεια. Μου αρέσει να τακτοποιώ τα πάντα και το σπίτι να είναι ελαφρύ. Είναι κάτι στο οποίο διαφωνούμε, αλλά τώρα πια γελάμε, υπάρχει σεβασμός και αγάπη

– Ποια είναι η αγαπημένη σας οικογενειακή στιγμή;

Είναι τα βράδια που μένουμε οι τρεις μας στο σπίτι και κάνουμε συζητήσεις. Διαβάζουμε και προγραμματίζουμε την επόμενη μέρα. Βλέπουμε τηλεόραση και τρώμε όλοι μαζί. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με μικρές, ευχάριστες εκπλήξεις, όπως αυτή που μας έκανε ο Πάνος αποφασίζοντας από μία δική του ανάγκη να λέει την προσευχή, όταν καθόμαστε στο τραπέζι. Του αρέσει να λέει το Πάτερ Ημών. Το δεχόμαστε με μεγάλη χαρά.

– Ο Πάνος τι λέει για τη δουλειά σας;

Το ξορκίζει το θέατρο και δεν του αρέσει καθόλου αυτό που κάνουμε. Μας έχει πει ότι δεν θέλει να γίνει καθόλου σαν εμάς, δεν του αρέσει μία δουλειά που κρατάει μακριά τον μπαμπά και τη μαμά. Τον θυμώνει που δουλεύουμε τα Σαββατοκύριακα. Επίσης, είναι μία δουλειά που απαιτεί συνεχές διάβασμα.

– Όταν κάνει παράπονα νιώθεις ενοχές;

Πολλές. Μα προσπαθώ να τον κάνω να καταλάβει λέγοντας την αλήθεια. Του εξηγώ ότι δουλεύω για να μπορούμε να ζούμε. Αγαπώ τη δουλειά μου μα είναι και μέσο βιοπορισμού. Δεν έχει κάποια σχέση με την αγάπη μου για το παιδί μου, που ήταν και θα είναι πάντα η προτεραιότητα μου. Το ότι αναγκάζομαι να τον αφήνω και να φεύγω τα απογεύματα για την παράσταση ή το γύρισμα δεν έχει να κάνει με τον ίδιο και δεν πρέπει να το βλέπει ανταγωνιστικά.

– Έχει εκφράσει έντονα την άρνηση να τον αφήσεις και να πας στη δουλειά;

Θυμάμαι ένα περιστατικό όταν ήταν 5 ετών. Ήταν η εποχή που κάθε φορά που έπρεπε να φύγω τυλιγόταν στο πόδι μου και έκλαιγε. Δεν με άφηνε να βγω από το σπίτι. Κάθε φορά μιλούσαμε, του εξηγούσα πού έπρεπε να πάω και γιατί, και αφού τον ηρεμούσα έφευγα γεμάτος ενοχές. Ανέκαθεν προσπαθούσα να είμαι μαζί του όσο πιο πολύ μπορούσα. Κάνουμε πολύ καλή παρέα. Τα παιδιά θέλουν να νιώθουν ασφάλεια και να ξέρουν ότι οι γονείς τους αγαπιούνται και είναι μαζί επί της ουσίας. Είναι δίπλα του.

– Πόσο ξεχωριστός είναι ο γιος σου;

Είναι ένα υπέροχο παιδί. Έχει μία ξεχωριστή τρυφερότητα και δε διστάζει να εκδηλώνει όλα όσα νιώθει και σκέφτεται. Δεν κρύβεται. Μιλάμε, γελάμε πολύ, εκφραζόμαστε και έχουμε μία πολύ ωραία επικοινωνία. Θέλω να του μιλάω για όλα. Ακόμα και για θέματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Δεν μου αρέσει να μεγαλώνει και μη γνωρίζει την αλήθεια. Απεχθάνομαι τα ψέματα με τα οποία μεγαλώσαμε εμείς. Εγώ έμαθα ότι τα παιδιά ερχόταν από ένα ποτάμι. Η γιαγιά μου μου είχε πει ότι εκεί με βρήκαν, σε ένα ορμητικό ποτάμι. Κάθε φορά λοιπόν που έβρεχε κοιτούσα έξω από το παράθυρο μήπως υπάρχει κάποιο μωρό μέσα στα νερά! Όταν έμαθα ότι τα μωρά δεν έρχονται από τα ποτάμια, απογοητεύτηκα πολύ αφού κατάλαβα ότι μου έλεγαν ψέματα

– Με ποιον τρόπο σε συγκινεί ο Πάνος;

Με την αγκαλιά του. Όταν με αγκαλιάζει και μου λέει το σ’ αγαπώ, η καρδιά μου χτυπά διαφορετικά.  Επίσης, φέτος για πρώτη φορά δεν μηδενίζει αυτά που κάνω. Παλαιότερα με έβλεπε  στην τηλεόραση και μου έλεγε ότι είμαι χάλια, ότι είμαι γέρος και γιατί φαίνομαι έτσι. Φέτος αγαπάει πολύ τον Κανέλλο και με επιβραβεύει, αυτή είναι μεγάλη χαρά.

– Από όλα όσα έχεις ζήσει, ποια είναι η δική σου «τελετή ενηλικίωσης»;

Ενηλικιώθηκα νωρίς, αφού αποφάσισα να μείνω μόνος μου φεύγοντας από το σπίτι μου σε ηλικία 17 ετών. Πήρα τη ζωή στα χέρια μου και άρχισα να τρέχω. Όμως αυτό που με καθόρισε και θα με καθορίζει από εδώ και στο εξής είναι η απώλεια του πατέρα μου, πριν από έναν χρόνο. Είναι κάτι που με ταρακούνησε βαθιά. Όταν φεύγουν οι γονείς, ανοίγεται ένα τεράστιο κενό που δεν επουλώνεται ποτέ. Από μικρός το σκεφτόμουν και έτρεμα στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα τους χάσω. Με τρόμαζε περισσότερο η εικόνα του να γυρίσω στο σπίτι, μετά την κηδεία, και να είμαι μόνος μου. Και ναι, ο πατέρας μου έφυγε, αλλά όταν γύρισα είχα την τύχη να αγκαλιάσω το παιδί και την γυναίκα μου, να νιώσω τυχερός που τους έχω στην ζωή μου. Όσο οδυνηρή και να είναι η απώλεια, είναι αναπόφευκτη. Αλλά έτσι μεγαλώνεις.

Η παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο» κάνει περιοδεία σε μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, με πρώτο σταθμό την Πάτρα στις 9, 10 & 11 Φεβρουαρίου 2024. Από 23 Φεβρουαρίου έως 16 Μαρτίου 2024 θα παίζεται πάλι στην Αθήνα, στο Σύγχρονο Θέατρο. Κλείσε εισιτήρια