ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ

Πώς αποχαιρέτησα την παλιά, too-cool-to-be-true γειτονιά μου, αλλά όχι και τα στέκια που αγαπάω στο Παγκράτι.

Αν ρωτήσεις έναν παλιό ενοικιαστή διαμερίσματος στο κάτω Παγκράτι ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του, θα σου πει το τηλεφώνημα από τον ιδιοκτήτη που θα ζητάει μια εξωφρενική αύξηση ενοικίου ή αποχώρηση λόγω… ιδιοκατοίκησης. Το ξέρω γιατί ήμουν κι εγώ ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους, έχοντας εγκατασταθεί δυο βήματα από την πλατεία Προσκόπων όταν δεν υπήρχαν ακόμη αρκετά μαγαζιά για να γεμίσει μια λίστα του τύπου «Τα Χ καλύτερα στέκια στην πιο cool γειτονιά του κέντρου».

Μέχρι που έλαβα το μοιραίο τηλεφώνημα την πρώτη μέρα του Αυγούστου, που μου ανακοίνωνε ότι το μισθωτήριο δεν θα ανανεωνόταν, μαζί με μια προθεσμία να αφήσω το διαμέρισμα μέχρι το τέλος του χρόνου.

Δεν ξέρω πόσοι παλιοί ενοικιαστές-λάτρεις της γειτονιάς έχουν απομείνει που να μπορούν να ανταπεξέλθουν στα ενοίκια τα οποία πήραν την ανηφόρα όταν το κάτω Παγκράτι ανακηρύχθηκε από ξένα μέσα μια από τις πιο cool και hip περιοχές της Αθήνας. Με θυμώνει η απληστία των ιδιοκτητών και η βεβαιότητα ότι σε μερικούς μήνες θα δω στο Airbnb μια αγγελία με το παλιό μου διαμέρισμα ανακαινισμένο και επιπλωμένο βαρετά και ουδέτερα σε γήινους τόνους σαν display καταστήματος.

Γιατί αυτή τη γειτονιά την αγαπούσα. Ήταν ανθρώπινη, αυτόνομη, βουερή, με γείτονες ενδιαφέροντες ανθρώπους και τον… Jackson Pollock στο Μουσείο Γουλανδρή.

Τατιάνα Μπόλαρη/Eurokinissi

Love at first sight

Το κάτω Παγκράτι το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Όταν μια από τις ελάχιστες επιλογές για καφέ ήταν το Αερόστατο, με το καλλιτεχνίζον κοινό και τον παρισινό του αέρα, όπου οι θαμώνες ακόμη διαβάζουν την εφημερίδα ή το περιοδικό τους. Όταν ξεχνιόμασταν τα καλοκαιρινά βράδια πίνοντας τσίπουρα στο πεζοδρόμιο του Τριγώνου. Όταν περνώντας από τον Μαγεμένο Αυλό έφταναν στα αφτιά μου μελωδίες ελαφρού τραγουδιού από τους τραγουδιστές, όπως ο Βασίλης Λέκκας που διασκέδαζαν τους νοσταλγούς της παλιάς Αθήνας. Και όταν δίναμε τελευταία στιγμή ραντεβού με γείτονες φίλους στον Μαύρο Γάτο, επειδή βαριόμασταν να μαγειρέψουμε το βράδυ, για να καταβροχθίσουμε τα περιβόητα παϊδάκια με χόρτα και τηγανητές πατάτες, περιτριγυρισμένοι από τις τοιχογραφίες του Doris.

Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Αργότερα άνοιξαν πολλά νέα μαγαζιά, γιατί κάθε επιχειρηματίας θέλει να βρίσκεται στην πιο cool γειτονιά της πόλης. Τα ξέρετε, τα έχετε επισκεφτεί και έχετε δεινοπαθήσει ψάχνοντας ώρες να παρκάρετε αν έρχεστε από μακριά. Εγώ τα είχα στα πόδια μου. Κατέβαινα ας πούμε στο μίνι μάρκετ κάτω από το σπίτι, κάποιος με φώναζε από το Frater & Soror απέναντι, πήγαινα να χαιρετήσω και χωρίς να το καταλάβω, με την κουβέντα και τα κοκτέιλ του Μανώλη του Λυκιαρδόπουλου (που αρκετές φορές ήταν εκείνος που με φώναζε), η ώρα περνούσε, το μίνι μάρκετ έκλεινε… αλλά κι αύριο μέρα ήταν!

Κι όταν λαχταρούσα μια πίτσα ή ένα μιλανέζικο οσομπούκο, πεταγόμουν μέχρι το Cupola, που είναι από τα πιο τίμια ιταλικά εστιατόρια της Αθήνας.

Τώρα τελευταία, βγαίνοντας στον δρόμο κολλούσα κατευθείαν το πρόσωπό μου στη βιτρίνα των Άκρων, ενός από τα πιο πολυσυζητημένα openings της περασμένης χρονιάς, για να τσεκάρω αν είχε απομείνει ένα καρβελάκι χειροποίητο ψωμί, χορτόπιτα, κοκορόπιτα ή κάποιο από τα μαγικά γλυκά του Πεδιαδιτάκη.

Κι αν ήταν όλα sold out, πράγμα πολύ συνηθισμένο, ανηφόριζα μέχρι τον Μονόκερο, έναν φούρνο νέας γενιάς που φτιάχνει κι αυτός ωραία προζυμένια ψωμιά και μπαγκέτες, κέικ και γλυκά.

Αν και δεν έχω κατοικίδιο, είχα κάνει στέκι μου το Ris Project στην Ερατοσθένους, ένα χαρούμενο φιλοζωικό καφέ για σκυλιά, για τους ιδιοκτήτες τους που θέλουν να τα κακομάθουν με γλυκά και treats φτιαγμένα αποκλειστικά γι’ αυτά, αλλά και για πολύωρες συζητήσεις επί παντός επιστητού με μια παρέα που όλο και μεγάλωνε.

Μια φορά Παγκρατιώτισσα, για πάντα Παγκρατιώτισσα

Φυσικά δεν θα αποχωριστώ κανένα απ’ αυτά τα στέκια, γιατί το έβαλα πείσμα ψάχνοντας καινούργιο διαμέρισμα να μην απομακρυνθώ πολύ από τη γειτονιά. Την εμπειρία μου από την αναζήτηση θέλω να τη μοιραστώ σύντομα. Ξέρω ότι πολλοί έχετε περάσει τα ίδια και θα με καταλάβετε. Δεν έφταναν, λοιπόν, οι αδιάκριτοι και φιλάργυροι ιδιοκτήτες, που ζητούσαν για ξεχαρβαλωμένα διαμερίσματα ενοίκια… Διονυσίου Αεροπαγίτου, απογοητευόμουν όταν μάθαινα για ευκαιρίες τις οποίες δεν πρόλαβα, όταν άκουγα θεωρίες για το πώς πρέπει να ψάχνεις σπίτι ή συνειδητοποιούσα ότι ίσως έπρεπε να εγκαταλείψω συνολικά την ιδέα του Παγκρατίου.

iStock

Κάποιοι έσπευσαν να βοηθήσουν, όπως η πολυμήχανη παρέα του Ris Project, αλλά κόντεψα και να τσακωθώ με έναν πολύ αγαπημένο φίλο μου γιατί με γέμιζε άγχος λέγοντας μου ότι δεν το κυνηγούσα αρκετά!

Τελικά τα κατάφερα στην εκπνοή του χρόνου να βρω διαμέρισμα. Στο Παγκράτι! Είναι άνετο, φωτεινό, σε έναν ήσυχο δρόμο, με αρκετά λογικό ενοίκιο, τεράστιο μπαλκόνι, πάρκινγκ και αποθήκη, και έχει εμπνεύσει τις φίλες μου να με βοηθήσουν στη διακόσμηση. Α, ξέχασα ότι έχει ένα ακόμη μεγάλο πλεονέκτημα: πείτε με κολλημένη, αλλά απέχει μόλις 15 λεπτά με τα πόδια από την πλατεία Προσκόπων. Το χρονομέτρησα πριν υπογράψω το συμβόλαιο!