ΜΑΡΤΥΡΙΑ: «ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΤΙ ΕΧΑΣΑ 80 ΚΙΛΑ»

Ο Γιάννης Χ. είναι δημοσιογράφος. Για δεκαετίες ερχόταν αντιμέτωπος με χοντροκομμένα αστεία που τότε ήταν μέρος της καθημερινότητας. Τώρα είναι ξεκάθαρες περιπτώσεις bullying. Ο λόγος που είχε γίνει στόχος ήταν τα κιλά του. Όπως λέει, εκείνος πάντα ήταν ΟΚ με τον εαυτό του και την εικόνα του. Όσο και αν προσπαθούσαν να τον βυθίσουν άλλοι στη μιζέρια τους. Ώσπου προέκυψε ένα θέμα υγείας και έχασε 80 κιλά σε 20 μήνες. Μετά, έκλεισε και τα 50. Τώρα εξηγεί τους λόγους που νιώθει πως η ζωή του μόλις ξανάρχισε. Την ξανακέρδισε.

Η ζωή μας είναι ένα bucket list. Σβήνεις, ξαναγράφεις, έγινε πράξη, δεν έγινε πράξη. Ή, καλύτερα, δεν έγινε ακόμα πράξη. Και πάλι από την αρχή. Bλέπεις, οι συνθήκες είναι αυτές που σε κάνουν να διαφοροποιείς τη λίστα σου. Ειδικά όσο γουστάρεις να μεγαλώνεις και έχεις διάθεση να ικανοποιείς τα θέλω σου, η λίστα σου μεγαλώνει. Και θέλεις περισσότερα.

Όχι πράγματα υλικά. Όχι χρήματα, πολυτέλειες και εξουσία. Απλά πράγματα. Της καθημερινότητας.

Ίσως και λίγο πιο extreme. Όπως, ας πούμε, ονειρεύεσαι να συμμετάσχεις σε έναν μαραθώνιο. Ή να μπορείς να κάνεις καταδύσεις με μπουκάλες. Ή να περιδιαβείς τα μονοπάτια του Ολύμπου. Ή να περάσεις το φαράγγι της Σαμαριάς. Απλά πράγματα, που χρειάζονται όρεξη για ζωή και όχι απαραίτητα χρήματα. Γιατί χρήματα απέκτησαν πολλοί. Τη δυνατότητα να ζήσουν όμως με τα θέλω τους –τα απλά θέλω τους– έχουν λιγότεροι από τους μισούς!

Η απώλεια κιλών δεν βρισκόταν στην ημερήσια διάταξή μου. Παρά το bullying που δεχόμουν, ακόμη και από συναδέλφους (ο θεός να τους κάνει) μεγαλοδημοσιογράφους, που πίστευαν ότι με έναν δημόσιο χαρακτηρισμό («χοντρέ») ή ένα δημόσιο αστείο («να κόψουμε το γραφείο για να χωράει η κοιλιά σου») έκαναν τους άλλους να γελούν και κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνονταν αρεστοί!

Ακόμη και τη στιγμή που ήμουν (ή έτσι πίστευα) ο δακτυλοδεικτούμενος σε μια εκδήλωση ή σε μια παρέα λόγω του υπερβολικού πάχους, εγώ ένιωθα καλά με τον εαυτό μου. Με τον καθρέφτη μου.

Πίστευα σε μένα, γιατί μπορεί να μην είμαι ο καλύτερος αθλητικός συντάκτης του κόσμου, όμως είμαι φιλότιμος και δουλευταράς. Χωρίς καμιά δόση υπερβολής. Γιατί πολύ απλά μου αρέσει η δουλειά μου.

Συγχυζόμουν όταν έπρεπε να πάω σε ειδικό μαγαζί με ρούχα για ανθρώπους με ρούχα πολλών XL. Όμως γρήγορα το ξεχνούσα και συμβιβαζόμουν. Γιατί γούσταρα αυτό που ήμουν. Γιατί ήξερα ότι η καρδιά μου ήταν αγνή. Γιατί ήξερα ότι ο Γιάννης ήταν ένας καλός άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση. Με αγάπη για τον διπλανό του. Με αγάπη για τα ζώα. Με αγάπη για τη ζωή. Πάντα φρόντιζα πρώτα τους φίλους μου (και όχι μόνο) και στη συνέχεια τον εαυτό μου. Πάντα! Από ανασφάλεια; Ίσως. Επειδή έτσι ο άλλος θα έβλεπε τον Γιάννη από μια διαφορετική οπτική γωνία και όχι την βασική εικόνα ενός υπέρβαρου ανθρώπου; Ίσως.

Ώσπου γύρισε ο «διακόπτης» στην πρώτη καραντίνα. «Οι υπέρβαροι πεθαίνουν πιο εύκολα από τον κορονοϊό», έλεγαν τα ΜΜΕ. Όμως εγώ ήθελα να ζήσω... «Δυστυχώς δεν μπορείτε να κάνετε λιθοτριψία, γιατί είστε υπέρβαρος», μου είπε ο γιατρός μου όταν αντιμετώπισα θέμα με το νεφρό μου. Και να σου τα χειρουργεία.

Κι όλα αυτά, τη στιγμή που έπρεπε να αντιμετωπίσω και το σοβαρό θέμα με την ψωρίαση. Επί οκτώ χρόνια, συγκεκριμένα μία εβδομάδα μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, με χτύπησε αλύπητα το αυτοάνοσο. Ένιωθα μισός άνθρωπος. Έχανα δουλειές λόγω του «προβλήματός» μου. Ή, καλύτερα, λόγω της εικόνας που είχαν τα χέρια μου, που σύμφωνα με κάποιους απαγορευόταν να είναι σε δημόσια θέα. Οπότε, έχανα δουλειές λόγω της εικόνας μου. Λόγω του κόμπλεξ που είχαν ορισμένοι αθλητικοί παράγοντες, οι οποίοι προφανώς έψαχναν για να έχουν δίπλα τους έναν άνθρωπο τέλειο. Χωρίς σημάδια. Και όχι έναν άνθρωπο εργατικό και φιλότιμο. Γιατί αυτή είναι η κοινωνία μας: σκληρή και αδυσώπητη απέναντι στο διαφορετικό.

«Τώρα που αδυνάτισες, θα σε παίρνουμε μαζί μας στις εκδηλώσεις». Άκουσον-άκουσον! Ο αδύνατος Γιάννης ήταν πλέον αρεστός. Αποδεκτός. Όμως, για να φτάσουμε εκεί χρειάστηκε αγώνας. Ένα χειρουργείο, μια επιπλοκή. Και ταλαιπωρία. Άγχος και αγωνία, όχι τόσο από μένα, όσο από την οικογένειά μου και τους ανθρώπους που με αγαπούσαν ως χοντρό και συνεχίζουν να με αγαπάνε ως αδύνατο.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

80 κιλά. 20 μήνες. Θα μου πει κάποιος ότι έκανα χειρουργείο (γαστρική παράκαμψη), οπότε σίγουρα θα έχανα κιλά. Δεν είναι έτσι. Όσοι είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρουν. Ρωτήστε κι εμένα. Εννοείται πως ακόμη κι αν γνώριζα τι καθημερινός αγώνας, τι στερήσεις απλών καθημερινών απολαύσεων θα χρειάζονταν για να χάσω αυτά τα κιλά, θα επαναλάμβανα με την ίδια σειρά (και ίσως νωρίτερα) το συγκεκριμένο χειρουργείο.

Όμως, η αλήθεια κρύβεται στις λεπτομέρειες. Και τις λεπτομέρειες δεν μπορούσα να τις γνωρίζω εκ των προτέρων. Τις ένιωσα στο πετσί μου όλους αυτούς τους μήνες. Και θα συνεχίσω να τις ζω.

80 κιλά. 20 μήνες. Ναι. Τώρα είμαι αδύνατος. Ε, και; Άλλαξε κάτι στην καρδιά και το μυαλό του Γιάννη;  Απολύτως τίποτα. Απλά μου δίνεται η δυνατότητα να κάνω κάποια πράγματα στη ζωή μου που δεν θα μπορούσα όσο ήμουν υπέρβαρος. Όπως, ας πούμε, ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα έκανα την απόσταση των 10 χλμ στον μαραθώνιο. Ότι θα μπορούσα να φορέσω dobok για να κάνω ταεκβοντό. Ότι θα μπορούσα να φορέσω judoki και να ασχοληθώ με το judo.

Απωθημένα; Ναι. Απωθημένα. Και δεν σταματάω εκεί. Ο καρδιολόγος μου είπε ότι πλέον μπορώ να κάνω ακόμη και μαραθώνιο. Και θα το τολμήσω. Ήδη έχω βάλει στόχο το 2024. Θέλει δουλειά. Δεν είναι παίξε γέλασε η απόσταση. Όμως πλέον θέλω. Αν μπορώ, θα το δείξει η Ιστορία. Και πολλά ακόμα.

Και βέβαια η ψωρίαση. Τρεις μέρες μετά το χειρουργείο, η ψωρίαση ως διά μαγείας εξαφανίστηκε. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ένα reboot του οργανισμού με αποχή από νερό και φαγητό για μερικές ημέρες αναγεννά τα κύτταρα. Ιατρικό θαύμα, θρησκευτικό θαύμα. Ποιος ξέρει;

Εγώ πάντως πήγα στο Μανταμάδο για να ανάψω ένα κεράκι όπως το είχα υποσχεθεί στον Ταξιάρχη. Και τώρα είμαι αδύνατος. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν μπορούν να το αποδεχτούν. «Όσο ήσουν χοντρός, νιώθαμε καλύτερα με τον εαυτό μας γιατί ξέραμε ότι υπάρχουν και χειρότερα από εμάς». Το άκουσα κι αυτό. Και πολλά ακόμα.

Πλέον οι άνθρωποι με βλέπουν με άλλο μάτι. Γιατί είπαμε: η εικόνα πουλάει! Όσο κι αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε. «Χοντράνθρωποι» στο μυαλό και στα αισθήματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να τους αναγνωρίσουμε και να απαλλαγούμε από αυτούς. Δύσκολο; Δύσκολο. Όχι όμως ακατόρθωτο.

Οι έρευνες σχετικά με τις βαριατρικές εξετάσεις έλεγαν ότι η συμπεριφορά των ανθρώπων θα αλλάξει όταν ένας χοντρός γίνει αδύνατος. Και είναι αλήθεια. Είναι η φριχτή αλήθεια.

Γιατί ένας υπέρβαρος, χοντρός ή όπως θέλει να το πει κάποιος είναι λιγότερο αρεστός από έναν άνθρωπο αδύνατο. Κι αυτό δεν αλλάζει, όσο κι αν θα το ήθελα. Γιατί πέρασα από εκείνο το στάδιο. Πέρασα και ίσως ξαναπεράσω και στο μέλλον. Και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να είσαι ο χοντρός της παρέας!

Παραθέτω την τελευταία bucket list μου:

• Μαραθώνιος 2024.
• Καταδύσεις με μπουκάλες.
• Μαύρη ζώνη σε ταεκβοντό και τζούντο.
• Να ανέβω στον Όλυμπο από τα περιπατητικά μονοπάτια.
• Να περάσω το φαράγγι της Σαμαριάς.
• Να ζήσω μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Έσβησα το να γίνω ανάδοχος γονέας. Τραγική εμπειρία στην Ελλάδα του 2023. Αλλά αυτή είναι ιστορία για άλλη ημέρα.