ΑΝΤΙΝΟΟΣ ΑΛΜΠΑΝΗΣ: «ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΛΑΤΡΕΥΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΗΤΑΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΙΚΟΙ»

Με αφορμή την παράσταση «Κάποιος να με προσέχει», ο Αντίνοος Αλμπάνης μιλάει στο OW για τις σχέσεις, την ψυχοθεραπεία, τον καρκίνο, την ομορφιά, την αυτοφροντίδα και τη δουλειά που θέλει να κάνει όταν γεράσει.

«Κάποιος να με προσέχει». Ο τίτλος του θεατρικού έργου στο οποίο παίζει ο Αντίνοος Αλμπάνης τριγύριζε στο μυαλό μου καθώς πήγαινα να τον συναντήσω στο κέντρο της Αθήνας. Μαζί και μια φράση του, που έβγαινε πάνω πάνω στα αποτελέσματα της Google την προηγούμενη μέρα, όταν έβαλα το όνομά του στη μηχανή αναζήτησης: «Είμαι σαν την καλαμιά στον κάμπο».

Για το έργο σίγουρα θα μιλούσαμε. Για την «καλαμιά στον κάμπο» τον ρώτησα λίγο πριν το τέλος της συνέντευξής μας: Πώς σου φαίνεται όταν παίρνουν μια τέτοια φράση σου και την απομονώνουν σε τίτλο;

«Πια μου φαίνεται ως φυσιολογικό», απάντησε. «Τα πρώτα χρόνια που μπήκε για τα καλά το ίντερνετ στη δημοσιογραφία, μου φαινόταν εξωπραγματικό, μου φαινόταν εξωφρενικό, μου φαινόταν πρόστυχο, μου φαινόταν αδιανόητο να χρησιμοποιείς μια φράση μου η οποία υπόσχεται στον αναγνώστη κάτι, όμως δεν του δίνει τελικά τίποτα. Είναι απλά ένα δόλωμα για να κάνει το κλικ, κι αυτό το κλικ να φέρει χρήματα σε όποιον έχει ποστάρει τον συγκεκριμένο τίτλο.

»Όμως πια δεν μου κάνει εντύπωση. Περισσότερο νιώθω άσχημα για τον άνθρωπο που θα ξεγελαστεί από έναν τίτλο, θα μπει στο σάιτ και θα χάσει τον χρόνο του, παρά για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται αυτό».

Πριν αρχίσουμε τη συνέντευξη, παρακολουθώ τον Αντίνοο Αλμπάνη να ανταποκρίνεται αβίαστα στις οδηγίες του φωτογράφου και είναι προφανές από τις πρώτες κιόλας λήψεις ότι ο φακός τον λατρεύει. Το επιβεβαιώνουν νομίζω και οι σχεδόν 140 χιλιάδες ακόλουθοι που έχει στο Instagram – για να μην πω η απήχηση που είχε στο TikTok το σύντομο βιντεάκι που κάναμε για το OW.

Και να σκεφτεί κανείς πως, όπως μου εξομολογείται, μικρός ήταν πολύ ντροπαλός και συνεσταλμένος. Ήθελε πάντα να γίνει ηθοποιός; «Όχι, όχι», μου λέει. «Απλώς στην εφηβεία έψαχνα να βρω τρόπους να εκφραστώ. Έψαχνα διεξόδους σε ένα σχολικό περιβάλλον όπου το ενδιαφέρον των αγοριών εξαντλούταν στο ποδόσφαιρο, το μηχανάκι και την καφετέρια. Ευτυχώς, ήμουν σε ένα πρότυπο σχολείο στη Χαλκίδα που είχε και θεατρική ομάδα. Εντάχθηκα σε αυτήν, είδα πόσο όμορφα περνούσα και έφτασα στο σημείο να πιστεύω ότι αν δεν επιδιώξω να κάνω αυτή τη δουλειά μπορεί να καταλήξω δυστυχισμένος άνθρωπος. Οπότε, πήρα το ρίσκο».

Έχοντας πλέον κλείσει είκοσι χρόνια σε αυτή τη δουλειά, ο Αντίνοος Αλμπάνης δεν περιμένει με σταυρωμένα τα χέρια να του έρθουν προτάσεις. «Στον βαθμό που αντέχω και μπορώ, έχω πει στον εαυτό μου ότι για να περνάω καλά στο θέατρο, πρέπει να βάλω κάπως το χεράκι μου σε ό,τι κάνω, είτε βρίσκοντας το έργο, είτε τους συνεργάτες είτε τους παραγωγούς», εξηγεί. Έτσι προέκυψε η συνεργασία του με τη σκηνοθέτιδα Αθανασία Καραγιαννοπούλου –την οποία θεωρεί «από τις πιο σπουδαίες που έχουμε στην Ελλάδα»– στο «Κάποιος να με προσέχει», του Frank McGuinness.

Το έργο έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη σεζόν στη Θεσσαλονίκη και συνέχισε με μεγάλη επιτυχία την πορεία του στην Αθήνα. Από τις 16 Οκτωβρίου θα παίζεται και πάλι στο θέατρο Βεάκη, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Ο Αντίνοος Αλμπάνης στο «Κάποιος να με προσέχει»

– Ποιος είναι ο ρόλος σου στο έργο;

Εγώ υποδύομαι τον Έντουαρντ, έναν Ιρλανδό φωτορεπόρτερ, πολεμικό ανταποκριτή, ο οποίος έχει πάει σε αποστολή στο Λίβανο. Εκεί τον απαγάγει μια τρομοκρατική οργάνωση και βρίσκεται έγκλειστος μέσα σε ένα κελί, μαζί με άλλους δύο Δυτικούς, έναν Άγγλο και έναν Αμερικανό, έναν ιατρό και έναν καθηγητή. Είναι μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, που συνέβησαν στις αρχές δεκαετίας του ’90, ενώ οι πρακτικές αυτές συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Πέρσι, μία βδομάδα πριν την πρεμιέρα μας, απήχθη ένας Άγγλος καθηγητής, ο οποίος εκτελέστηκε. Δυστυχώς, τα μέσα στη Δύση δεν πολυρίχνουν πια φως σε αυτές τις υποθέσεις, αλλά συμβαίνουν.

Το έργο είναι η ιστορία τριών ανθρώπων που είναι φαινομενικά πολύ ίδιοι, δεδομένης της δυτικής καταγωγής και της καυκάσιας όψης τους, όμως προκύπτει ότι έχουν σοβαρές διαφορές, τόσο ιδεολογικές, όσο και πατριωτικές. Όλα αυτά λειτουργούν ουσιαστικά σαν ένα περιβάλλον στο οποίο βλέπουμε να ανθίζει η ανάγκη για επαφή, η ανάγκη για επικοινωνία, η ανάγκη για δέσιμο και ουσιαστική αγάπη.

Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, ο ένας περισσότερο από τον άλλον, καταβάλλουν πολύ μεγάλες προσπάθειες να συνειδητοποιήσουν ότι σε ένα τέτοιο, επικίνδυνο, δύσκολο, ζόρικο περιβάλλον, ο ένας αποτελεί τον καθρέφτη του άλλου. Και μπορεί να γίνει ο παράδεισος στα μάτια του άλλου. Γιατί, όπως έχει πει και η σκηνοθέτιδά μας, σε αυτές τις στιγμές, τις πολύ άγριες, όταν σου έχουν αρπάξει τα πάντα, όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα, το μόνο που σου απομένει είναι τα μάτια του διπλανού σου. Να μπορέσεις να κάνεις στην άκρη τις όποιες διαφορές, τις όποιες διαφωνίες έχετε, και να γίνεις γι' αυτόν και μητέρα του, και πατέρας του και αδερφός του, και σύντροφός του και φίλος του. Να πάρεις μία μεγάλη ανάσα και να συνεχίζεις να ελπίζεις, για ένα καλύτερο αύριο, για την ελευθερία σου, για την ίδια σου τη ζωή.

Είναι ένα πανανθρώπινο έργο, που χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο πλαίσιο για να μας μιλήσει για κάτι πάρα πολύ απλό, το οποίο μας είναι πολύ γνώριμο, ειδικά μετά την περίοδο της πανδημίας και του εγκλεισμού εγκλεισμού: το πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε την επαφή, την επικοινωνία. Και δεν μιλάμε μόνο για τις περιπτώσεις του εξαναγκαστικού εγκλεισμού. Υπάρχουν και περιπτώσεις που εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να σηκώσουμε τείχη γύρω από τον εαυτό μας και να κλειστούμε σε αυτές τις φυλακές εθελοντικά. Είναι μια διεργασία περισσότερο ψυχολογική. Αλλά όταν δεν έχεις πού να καθρεφτίσεις την ψυχή σου, την καρδιά σου, τα μάτια σου, καταλήγεις ένας βαθύτατα δυστυχισμένος άνθρωπος.

– Έχεις βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση, να σηκώσεις εσύ τείχη ολόγυρά σου;

Ναι. Γιατί δεν έχω το εγχειρίδιο της ζωής στα χέρια μου, να ξέρω πώς να διαχειρίζομαι δύσκολες καταστάσεις. Το να απομονώνεσαι είναι μια εύκολη λύση. Δεν μπορώ να πω ότι μου βγήκε σε καλό. Μου παρείχε μια προστασία φαινομενική, εφήμερη, η οποία όμως δε με βοήθησε να πάω παρακάτω στη ζωή μου. Είναι και κάτι το οποίο λέω ξανά και ξανά, ως ένας άνθρωπος ο οποίος δέχομαι ψυχοθεραπεία, ότι τα πράγματα δεν μπορούν να μένουν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Πρέπει να τα εφαρμόζουμε και στην πράξη. Οπότε, μόνο μέσα από τη διάδραση, την επαφή μπορούμε να καλυτερεύουμε τον εαυτό μας και να πηγαίνουμε παρακάτω.

Η ψυχοθεραπεία στη ζωή του Αντίνοου Αλμπάνη

– Τι είδους ψυχοθεραπεία κάνεις;

Κάνω ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία. Είχα ξεκινήσει και πριν από είκοσι χρόνια περίπου, αλλά τη διέκοψα. Και ξανάρχισα τώρα, τα τελευταία 4-5 χρόνια.

– Γιατί την είχες διακόψει πριν από είκοσι χρόνια;

Ήμουν στα 20-21 και η ψυχίατρος που με είχε αναλάβει άρχισε να μου χορηγεί φάρμακα με τεράστια ευκολία. Και είχα καταλήξει να είμαι λίγο σαν ζόμπι και να εξαρτάται η καθημερινότητά μου από ψυχοφάρμακα. Παρά το νεαρό της ηλικίας μου, κατάλαβα για τον εαυτό μου ότι η λύση δεν ήταν σε καμία περίπτωση η φαρμακευτική αγωγή. Μπορούσαμε να διαλέξουμε πολλούς άλλους δρόμους, προτού καταλήξουμε σε μία αγωγή. Αυτό ήταν κάτι το οποίο μου φανέρωσε μια ευκολία της γιατρού στον τρόπο της δουλειάς της και με θύμωσε. Έχασα την πίστη μου στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας και τη διέκοψα.

Δεν ξέρω αν έκανα καλά ή κακά, αν είχα τότε αυτό που λέμε την ικανότητα να κρίνω εγώ κατά πόσο ήταν καλή και σωστή επαγγελματίας. Πάντως, το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω υπό αγωγή.

– Πώς ξανάπιασες το νήμα;

Ο λόγος που ξεκίνησα ξανά την ψυχοθεραπεία είναι γιατί, όταν νόσησα από τον καρκίνο και μετά, μου έγινε πολύ σαφές ότι χρειαζόμουν μια στήριξη. Χρειαζόμουν έναν άνθρωπο να μπορώ να συζητάω αυτά που με απασχολούν και να τα εκτονώνω με έναν τρόπο, να μην τα σωματοποιώ.

Οπότε έκανα μια πολύ μεγάλη έρευνα και το πρώτο πράγμα που είπα στον γιατρό μου, με το καλημέρα, ήταν: Γιατρέ, έρχομαι σε εσάς που είστε ψυχίατρος όχι για να εκμεταλλευτώ τη δυνατότητα που έχετε να συνταγογραφείτε φάρμακα, αλλά γιατί έχω την ανάγκη να μιλάω σε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει τελειώσει ιατρική και έχει μια εμπειρία ετών στον χώρο. Μου είπε: Σε καμία περίπτωση δε θα σας χορηγούσα κάποια αγωγή. Και χαίρομαι πολύ που, παρόλο που μιλάω σε ψυχίατρο, δεν έχει χρειαστεί να πάρω κανένα φάρμακο.

– Η ψυχοθεραπεία είναι κάτι που πιστεύεις ότι θα συνεχίσεις για καιρό;

Είναι κάτι που καθόλου δεν το έχω στο μυαλό μου σαν μια διαδρομή με αρχή, μέση και τέλος. Για μένα το να πηγαίνω στον ψυχοθεραπευτή μου κάθε εβδομάδα έχει την ίδια αξία με το να πηγαίνω στο γυμναστήριο και να προπονούμαι. Έχει την ίδια αξία με το να τρέφομαι, έχει την ίδια αξία με το να διασκεδάζω, να ψυχαγωγούμαι. Είναι πια τόσο κομμάτι της καθημερινότητάς μου, που δεν το βλέπω σαν μια διαδικασία παροδική, τωρινή. Είναι κάτι που το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη. Και το έχω ανάγκη, γιατί έχω αποδειχτεί τη δική μου αδυναμία διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων.

Το λέω αυτό πολύ συνειδητά, όχι επειδή θεωρώ τον εαυτό μου ανίκανο να μαθαίνει, αλλά γιατί –όσο κι αν είσαι καλά, όσο κι αν νιώθεις ισορροπημένα– τα περιβάλλοντα των μητροπόλεων στα οποία ζούμε είναι εξ ορισμού τόσο ανθυγιεινά, ώστε κάπου θα πρέπει να αποφορτίζεται ο εγκέφαλος και η ψυχή. Και από το να αποφορτίζομαι με ουσίες ή με πράγματα που ξεγελάνε τον οργανισμό μου και με κάνουν να πιστεύω ότι διαφεύγω της πραγματικότητας, προτιμώ να κάνω την ψυχοθεραπεία μου και δεν πειράζει, ας την κάνω και για αυτούς που δεν κάνουν ψυχοθεραπεία.

– Έχεις ανακαλύψει πράγματα για σένα που δεν φανταζόσουν;

Αυτό που με έχει εκπλήξει είναι το γεγονός ότι για πολλά χρόνια ήμουν θυμωμένος με ανθρώπους απέναντι στους οποίους θα έπρεπε να είμαι πιο συγκαταβατικός, ενώ λάτρευα ανθρώπους οι οποίοι συνειδητοποίησα ότι ασυνείδητα ήταν κακοποιητικοί, ήταν χειριστικοί και διεκδικούσαν την αγάπη μου με πολύ στρεβλό τρόπο. Αυτό με σόκαρε. Και εξακολουθεί και με σοκάρει, όταν μου φανερώνονται οι δυναμικές των σχέσεων.

Η ανάγκη για ένα ουσιαστικό «μαζί»

– Τελικά, ο τίτλος «Κάποιος να με προσέχει» τι σου λέει εσένα, προσωπικά;

Το «Κάποιος να με προσέχει» είναι η σκληρή, ωμή, βαριά αλήθεια, ως απάντηση στο, «είμαστε αυτόνομοι, είμαστε αυτάρκεις, μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας». Ναι, μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Αλλά το βράδυ που γυρνάμε στο σπίτι, το ταβάνι θα μας χαϊδέψει; Θα μας φιλήσει; Θα μας σκεπάσει; Άμα αρρωστήσουμε, άμα κρυώσουμε, άμα σπάσουμε ένα πόδι, άμα χρειαστούμε κάτι; Πάντα έχουμε κάποιον ανάγκη να μας προσέχει. Είτε ερωτικά, είτε φιλικά, είτε οικογενειακά, αυτό το τόσο απλό αλλά τόσο ουσιαστικό.

Η δική μου γενιά τουλάχιστον εκπαιδεύτηκε στην αυτάρκεια, στο ότι είμαστε όλοι αρχηγοί και δεν έχουμε ανάγκη πολλά. Ναι, δεν έχουμε ανάγκη πολλά, ένα έχουμε ανάγκη: Το μαζί. Αλλά ένα μαζί το οποίο να είναι ειλικρινές, να είναι καθαρό, να έχει έναν κοινό στόχο. Να μην είναι ένα ινσταγκραμικό μαζί.

– Πώς τα πας με τα social media;

Τόσο, όσο. Θα μπορούσα να ζήσω πάρα πολύ άνετα και χωρίς τα social media. Περισσότερο προβληματίζομαι παρατηρώντας πόσο πολύ παρασύρονται και αφομοιώνουν κάποιοι το μέσο χωρίς να φιλτράρουν στ’ αλήθεια τι είναι αυτό το οποίο ανεβάζουν, σε ποιους απευθύνεται, τι μήνυμα θέλουν να περάσουν. Το κάνουν δηλαδή ασυνείδητα. Και το χειρότερο είναι ότι παρατηρώ κάτι το οποίο δεν ξέρω πού θα μας οδηγήσει ως κοινωνία: Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι πια έχουν χωρίσει τον εγκέφαλό τους στα δύο. Το ένα κομμάτι συμπεριφέρεται ανθρώπινα και πολιτισμένα, με την έννοια ότι περπατάνε στον δρόμο και δε βρίζουν κάποιον που θα συναντήσουν και δεν θα τους αρέσουν τα μαλλιά του. Στο διαδίκτυο, όμως, υπάρχει το άλλο κομμάτι τους, που συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που δεν θα συμπεριφερόταν στην πραγματική ζωή. Και αυτό έχει σχεδόν γίνει αποδεκτός.

Έχει απενοχοποιηθεί το να μπεις σε ένα προφίλ κάποιου που δεν τον ξέρεις, δεν σου αρέσει, δεν τον εκτιμάς, δεν σε αφορά, και να ξερνάς χολή, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν θα το έκανες ποτέ στη ζωή σου. Ποτέ! Το υπογράφω αυτό, δεν θα το έκανες ποτέ. Και δεν έχει να κάνει με την ανωνυμία, δεν έχει να κάνει με ότι κρύβομαι πίσω από το πληκτρολόγιο. Έχει να κάνει με μια ανάγκη για προσωρινή εκτόνωση. Είναι ένα φιξάκι που παίρνουν οι άνθρωποι, με το να εκτονώσουν έναν θυμό προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, για να μπορέσουν να συνεχίσουν τη μέρα τους. Αλλά αυτά τα φιξάκια είναι πολύ εθιστικά. Και όταν έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη να εκτονώνεις θυμό, τότε αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι ένα κοινό στο οποίο θα εκτονώνεις τον θυμό σου, αλλά να βρεις τι είναι αυτό που τον προκαλεί και να σταματήσεις να είσαι θυμωμένος.

Ο Αντίνοος Αλμπάνης μετά τον καρκίνο

– Όταν αναφερθήκαμε στην ψυχοθεραπεία, μίλησες για την περιπέτεια με τον καρκίνο. Τι έχεις κερδίσει μετά από όλο αυτό – αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη λέξη «κερδίσει»;

Φυσικά. Θα σου πω κάτι: Μην έχουμε ενοχές με τις λέξεις. Θα ήταν στενάχωρο το να έχω περάσει μία τόσο δύσκολη περιπέτεια και να μην έχω αποκομίσει θετικά πράγματα, να έχω μείνει μόνο στο αρνητικό. Οι δυσκολίες έρχονται, και θα έρχονται και θα ξανάρχονται, για να μας δείξουν κάτι, να μας μάθουν πράγματα. Μπορεί να μη μας βολεύει η κατάσταση στην οποία θα βρεθούμε, αλλά κανείς δεν μας έταξε ότι η ζωή μας θα είναι υπέροχη, μια άσφαλτος χωρίς λακκούβες, χωρίς πέτρες, χωρίς σπασμένο οδόστρωμα.

Οπότε, πήρα πράγματα πολλά, και αυτά τα οποία κρατάω είναι κυρίως το γεγονός ότι πρέπει να μάθω να ακούω τον εαυτό μου, το σώμα μου, τις ανάγκες μου, οι οποίες είναι ουσιαστικές, δεν είναι επιπόλαιες. Η ανάγκη για ξεκούραση, η ανάγκη για διασκέδαση, η ανάγκη για ύπνο, για ψυχαγωγία, για έρωτα, για σεξ, για σκόρπισμα, για φαγητό, είναι ουσιαστικές ανάγκες. Και, αν τις στερώ από τον εαυτό μου για ένα χρονικό διάστημα, θα πρέπει κάπως να τις αναπληρώνω.

Κατάλαβα ότι πρέπει εγώ να επιβάλλω τους ρυθμούς μου στα πράγματα, κι όχι τα πράγματα να επιβάλλονται σε εμένα. Ότι πρέπει να τρέφομαι πολύ πιο σωστά από ό,τι τρεφόμουν. Ότι δεν πρέπει να κάνω 58 δουλειές ταυτόχρονα. Επίσης, κάτι πολύ, πολύ σημαντικό: έμαθα ότι πρέπει να εμπιστεύομαι την ιατρική κοινότητα, και να την εμπιστεύομαι όχι γιατί δεν κάνει λάθη, όχι γιατί είναι όλα παγιωμένα, αλλά γιατί εγώ δεν ξέρω καλύτερα από αυτήν. Και αφού δεν ξέρω καλύτερα από αυτήν, θα πρέπει να την ακούσω.

– Αναφέρθηκες στη διατροφή. Ακολουθείς κάποια συγκεκριμένη;

Όχι. Πέρασα από διάφορες ακρότητες, ειδικά μετά και τις τελευταίες θεραπείες που έκανα. Κινδύνεψα δηλαδή να φτάσω στο όριο της ορθορεξίας. Αλλά, ευτυχώς, επειδή έβλεπα τον οργανισμό μου να αντιδρά, και όχι καλά, κάπως το έστριψα το τιμόνι, και εμπιστεύτηκα πολύ τη μεσογειακή διατροφή. Για πολύ μεγάλο διάστημα δεν κατανάλωνα καθόλου ζάχαρη, ή τουλάχιστον ζάχαρη την οποία να μπορώ να την ελέγξω, γιατί οι περισσότερες τροφές έχουν μέσα ζάχαρη.

Δεν κατανάλωνα και δεν καταναλώνω ακόμα και σήμερα κόκκινο κρέας, λιπαρά. Τρώω πάρα πολλά όσπρια, πολλά λαχανικά, πίνω πολλούς χυμούς, κάνω μια μεσογειακή διατροφή πολύ ισορροπημένη, σαν αυτές που κάνανε παλιά η γιαγιά μας και ο παππούς μας, που τρώγανε μία φορά τη βδομάδα κρέας, τρώγανε ψάρι, λαδερά, όσπρια. Οι άνθρωποι, βέβαια, από ανάγκη.

– Από ανάγκη, αλλά είχε και μια ισορροπία. Κακές συνήθειες έχεις;

Το κάπνισμα. Το έκοψα για δύο χρόνια, μετά την ασθένεια. Αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να μείνω πιστός σε αυτό.

– Θέλεις να ξαναπροσπαθήσεις;

Θα ήθελα να ξαναπροσπαθήσω. Ίσως τώρα που μιλάμε δεν είναι μια καλή περίοδος για αυτό. Γιατί και το τσιγάρο είναι ένας εθισμός, από τους μεγαλύτερους εθισμούς που υπάρχουν. Η έλλειψή του προκαλεί πολύ μεγάλη ένταση και εκνευρισμό. Οπότε δεν θέλω να φέρω σε μια κατάσταση ζόρικη τους ανθρώπους που είναι γύρω μου.

Η ομορφιά και το μέλλον

– Πώς φροντίζεις τη φυσική σου κατάσταση;

Γυμνάζομαι ανελλιπώς, γυμναζόμουν και την περίοδο της ασθένειάς μου. Δεν κάνω τρέλες, crossfit και τέτοια. Αυτό το οποίο κάνω συστηματικά είναι τρέξιμο, τρέχω δηλαδή περίπου πέντε χιλιόμετρα την ημέρα, και κάνω και κάποια βάρη μέσα στην εβδομάδα. Απλά πράγματα. Απλώς για να είναι σε κίνηση ο οργανισμός, να είναι ξύπνιο το σώμα, να λειτουργούν οι μύες. Γιατί, ξέρεις, εγώ έχω και σκελετικά προβλήματα, λόγω των θεραπειών. Αν πάρω βάρος ή αν δεν είναι γυμνασμένοι οι μύες μου, τα κόκαλά μου δεν μπορούν να σηκώσουν εύκολα το βάρος μου και πονάω. Οπότε πρέπει να γυμνάζομαι για να μην έχω πόνους.

– Νιώθεις όμορφος;

Το να νιώθεις όμορφος δεν είναι ένα τατουάζ που υπάρχει πάνω μας και δεν αλλάζει. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και η ψυχολογία μου είναι τέτοια που δεν μου επιτρέπει να δω καμία ομορφιά. Και υπάρχουν και μέρες που ξυπνάω και νιώθω πολύ λαμπερός, νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Μέσα στα χρόνια έχω ακούσει πάρα πολλές φορές, πόσο όμορφος είσαι, πόσο γοητευτικός είσαι, πόσο σέξι είσαι. Και είναι ωραίο να στο λένε, είναι ωραίο να το ακούς, απλώς ή αξία του δεν είναι μεγάλη. Γιατί ό,τι και αν σου λένε, αν εσύ μέσα σου δεν νιώθεις καλά, δεν θα ακουμπήσει ποτέ πάνω σου.

Μην είμαι και αχάριστος, δόξα τω Θεώ, οι γονείς μου με έφτιαξαν εύμορφο για τα πρότυπα της ομορφιάς της Δύσης και κάνω τον σταυρό μου που δεν μεγάλωσα με συμπλέγματα, να έχω φτάσει σε σημείο να θέλω να αλλάξω τα πάντα πάνω μου. Αλλά δεν με απασχολεί η ομορφιά.

– Κάνεις όνειρα, έχεις σχέδια για το μέλλον, επιθυμίες;

Δεν κάνω όνειρα, δεν κάνω σχέδια. Τον τελευταίο χρόνο αυτό που μου έχει γίνει πολύ σαφές είναι ότι δεν θέλω να γεράσω κάνοντας αυτήν τη δουλειά. Είναι μια δουλειά η οποία μου δίνει πολλή χαρά, με κάνει να θέλω να ξυπνάω το πρωί, να θέλω να μελετάω, να θέλω να μορφώνομαι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου στα 60-70-80 να κάνω βιοποριστικά αυτήν τη δουλειά.

Το συζητούσα και με τον ψυχίατρό μου και μου λέει, τι δουλειά θα θέλατε να κάνετε; Του λέω, δεν το ξέρω. Και δεν το ξέρω όχι γιατί δεν το έχω σκεφτεί, αλλά γιατί ακόμα και η επόμενη δουλειά που θα ήθελα να κάνω ενδεχομένως να μην είναι αυτή που θα ήθελα να ακολουθήσω και στο μέλλον. Νομίζω ότι αν χρειαστεί να πάρω μια τέτοια απόφαση, θα είναι σαν να έχω γεράσει. Να έχω γεράσει μέσα μου, εννοώ. Και δεν το θέλω.

Ο Αντίνοος Αλμπάνης φωτογραφήθηκε στο ξενοδοχείο Dave Red Athens – ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία. Grooming: Ελισάβετ Σταμπουλίδου.