ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΗ ΔΑΔΙΑ

Ένα κείμενο σαν μνημόσυνη δέηση για τους 18 μετανάστες που έχασαν μαρτυρικά τη ζωή τους στη Δαδιά…

Στα μαύρα δάση και στις σκοτεινιές, με την πατρίδα που άφησαν πίσω σκονισμένη στην ψυχή τους, με αποσκευές την ελπίδα ότι θα βρουν απάγκιο σε χώματα που τα φωτίζει άλλος ήλιος, εκεί στα μαύρα δάση εκείνοι.

Που έφτασαν στο άγνωστο περνώντας ερημιές και αγκαθένια σύνορα, νύχτες ολόκληρες να περπατούν και να μην φτάνουν, να πληρώνουν όσα είχε μαζέψει ο ιδρώτας τους στην πατρίδα για να περάσουν απέναντι, στο άγνωστο, όπου παραμονεύουν συρματοπλέγματα και χωροφύλακες.

Εκείνοι. Που αλαφιάζονται, ανησυχούν και τρέμουν μη και τους βρουν οι περίπολοι και μετά ησυχάζουν κοιτάζοντας στα μάτια τα περαστικά ελάφια, τους λύκους και τα τσακάλια –τόσο ήμερα κι αυτά στα μάτια τους, σα να καταλαβαίνουν τον καημό τους κι απομακρύνονται ήσυχα– κι εκείνα τα παράξενα πουλιά που τους ξυπνάνε το πρωί και τους κρατάνε συντροφιά στις άδειες ώρες της απορίας.

Εκείνοι. Που λαγοκοιμούνται και κρατάνε βάρδιες –πιο βαριές κι από τις βάρδιες στα εργοστάσια που τους περιμένουν–, αλλά εκείνοι δεν σκέφτονται τις δυσκολίες που θα βρουν εκεί που θα τους στείλει η μοίρα. Να πάνε θέλουν, να φτάσουν, να ξαποστάσουν για λίγο, να μοιραστούν χαμόγελα με τους δικούς τους κι ύστερα θα ψάξουν και θα βρουν τι θα κάνουν.

© ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ/ΜΟΤΙΟΝ ΤΕΑΜ/EUROKINISSI

Τώρα προέχει να φτάσουν επιτέλους και να γίνει ανάμνηση μακρινή το πικρό ταξίδι στις ερημιές και στα αμίλητα μαύρα δάση που τους έκρυψαν προσωρινά και τους φάνηκε παράδεισος ο ίσκιος, η δροσιά και τα ζωντανά –ακόμη και οι λύκοι– που τους παρατηρούσαν με περιέργεια και τους άφηναν απείραχτους στην «ησυχία» τους.

Εκείνοι. Που ένιωσαν ξαφνικά τον θυμό της πυρκαγιάς να τους κυνηγάει μανιασμένα κι άρχισαν να τρέχουν τρομαγμένοι ψάχνοντας ένα άνοιγμα, ένα κάτι, ένα δρόμο να σωθούν, αλλά πού να πάνε και πώς να προλάβουν που έτρεχε δαιμονισμένος ο αέρας και τους έκαιγε τα μάτια, τους έκλεινε το δρόμο με κάτι κατακόκκινα τείχη από αιμάτινες φλόγες και καπνούς που τους έπνιγαν σιγά σιγά και τους άφησαν νεκρούς στο πυρωμένο χώμα – νούμερα σε μακάβριες στατιστικές.

© 2023 Achilleas Chiras / AP Photo

Όπως κι εκείνοι της Πύλου. Και χιλιάδες άλλοι που χάνονται στα αχανή της θάλασσας και των δασών, προσπαθώντας να φύγουν, να πάνε σε εύκρατη γη και να διαψεύσουν τη μοίρα των καταφρονεμένων που τους έσπειρε σε άξενες και άκαρδες πατρίδες, σε χώρες-λάφυρα των ξένων που τις απομυζούν παρέα με δικούς τους πρόθυμους –κατσαπλιάδες, ολετήρες, φονιάδες– υπηρέτες ξένων αφεντικών και συμφερόντων.

Τέλος δεν έχει τούτη η θανάσιμη παρτίδα. Χθες στη Δαδιά, πρωτύτερα στην Πύλο, αύριο ποιος ξέρει που… Κι αυτές οι μαγκωμένες λέξεις του κειμένου, ας θεωρηθούν μνημόσυνη δέηση με δυο λουλούδια των αγρών στον τόπο που έχασαν μαρτυρικά τη ζωή τους…

Υ.Γ.: Ήταν κακότεχνη διατύπωση κι όχι ρατσιστικό αποτύπωμα η αναφορά στους νεκρούς μετανάστες της Δαδιάς από τη δημοσιογράφο της ΕΡΤ. Πάντως, τέτοιες τραγικές στιγμές απαιτούν μεγαλύτερη συγκέντρωση και πλήρη ετοιμότητα...