O ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΟΛΙΣΤΑΣ RICKY RUBIO ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΙΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥ ΥΓΕΙΑ

Ο Ricky Rubio, σταρ του μπάσκετ, αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα από τα πάντα για να ασχοληθεί με την ψυχική του υγεία. Ο θάνατος της μητέρας του από καρκίνο σε ηλικία 56 ετών, ήταν καταλυτικός παράγοντας στον τρόπο που βλέπει τη ζωή.

Πριν πεθάνει η μητέρα του, τον έβαλε να της υποσχεθεί πως θα βοηθήσει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί. Ο σταρ του παγκόσμιου μπάσκετ, Ricky Rubio, ήταν και παραμένει κύριος στη δέσμευσή του αυτή, ενώ αλλάζει προτεραιότητες και τρόπο ζωής.

Η νέα του αποστολή είναι να αφοσιωθεί στη ψυχική του υγεία. Ένα θέμα που τον απασχολεί από όταν ήταν  10 ετών. Τότε είχε διαγνωστεί η γιαγιά του με καρκίνο. Ακολούθησε η μητέρα του. Έκτοτε η ζωή ήταν μια διαρκής πρόκληση.

Ο Ricky Rubio έχασε πολλούς ανθρώπους που αγαπούσε από καρκίνο

Στις 15 Οκτωβρίου του 2018 ο Ricard Rubio Vives, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην κορυφαία ευρωπαϊκή λίγκα μπάσκετ, την ισπανική ACB. Φορούσε τη φανέλα της DKV Joventut. Είχε γίνει ο νεαρότερος σε ηλικία παίκτης που έπαιξε ποτέ στην πρώτη τη τάξει ισπανική λίγκα. Ήταν μόλις 14 χρόνων και 11 μηνών.

Στις 5 Αυγούστου του 2023 ανακοίνωσε πως θέλει να σταματήσει να σκέφτεται το μπάσκετ για να συγκεντρωθεί στη ψυχική του υγεία. Δεν είπε πως αποχωρεί. Είπε ότι κάνει ένα διάλειμμα, γιατί αυτό έχει ανάγκη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αλλάζει προτεραιότητες. Η εταιρεία Lokai έχει έδρα στη Νέα Υόρκη και παράγει/πουλάει βραχιόλια από σιλικόνη. Τουλάχιστον αυτό γινόταν στην αρχή. Θα σου εξηγήσω τι εννοώ. Το όνομα "Lokai" προήλθε από τον όρο Lōkahi που θα βρεις στο λεξικό της Χαβάης και σημαίνει «ενότητα» και «αρμονία». Το βραχιόλι αποτελείται από χάντρες που περιέχουν νερό από το Έβερεστ και λάσπη από τη Νεκρά Θάλασσα. Κάτι δηλαδή, από το πιο ψηλό και το πιο χαμηλό σημείο της γης. Η λευκή χάντρα αντιπροσωπεύει τις καλύτερες στιγμές στη ζωή μας και θυμίζει σ' αυτόν που το φορά να παραμένει ταπεινός. Η μαύρη χάντρα αφορά τις δυσκολότερες στιγμές μας και την ανάγκη να είμαστε, σε εκείνες τις περιόδους, αισιόδοξοι.

Ο αντιπρόεδρος των Timberwolves (ομάδα στην οποία αγωνιζόταν τότε στο ΝΒΑ) ήταν αυτός που σύστησε τον Rubio με τα Lokai, το 2015. Του είχε δώσει δυο βραχιολάκια. Ο Rubio κράτησε το ένα για εκείνον. Το άλλο το έδωσε στη μητέρα του, Tona. Μ' αυτόν τον τρόπο ήθελε να την κάνει να νιώσει πως ήταν πάντα δίπλα της.
Ήταν τότε που εκείνη είχε διαγνωστεί για τρίτη φορά με καρκίνο στον πνεύμονα (η οποία μάλιστα δεν ήταν καπνίστρια).

Η πρώτη εξέταση που έδειξε ότι υπάρχει θέμα, είχε γίνει το 2012. Έκανε ό,τι της είπαν οι γιατροί. Μετά την ολοκλήρωση της χημειοθεραπείας, οι ειδικοί τής είπαν πως ο καρκίνος ήταν σε ύφεση. Από ότι αποδείχθηκε, όχι για πολύ. Ακολούθησε νέος κύκλος χημειοθεραπείας, νέα ύφεση και τρίτη εμφάνιση. Που συνοδεύτηκε με μετάσταση στη σπονδυλική στήλη.

Τα Χριστούγεννα ταξίδεψε για τη Minneapolis, όπου βρισκόταν ο γιος της. Την ακολούθησαν τα αδέλφια του Ricky, Marc και Lila. «Η μητέρα μου ήταν ο άνθρωπος που ένωνε όλα τα κομμάτια. Έβαλε τα αδέλφια μου να έρθουν στην πόλη, για να μην είμαι μόνος στις γιορτές», είχε πει ο ίδιος. Μολονότι η κατάστασή της ήταν ιδιαίτερη, θέλησε να κρατήσει τις παραδόσεις. Επέστρεψε στην Ισπανία τον Γενάρη του 2016. Εκεί πέθανε τον Μάιο του ίδιου χρόνου. Ήταν 56 χρόνων.

«Ήταν και ο πιο θετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου», είχε πει ο Rubio. «Επί τέσσερα χρόνια δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται. Και πάντα είχε το χαμόγελο στο πρόσωπό της. Πάντα μας έδινε κουράγιο. Μου έδινε κουράγιο, όταν υποτίθεται πως αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να κάνω εγώ για εκείνη. Είμαι πολύ υπερήφανος για εκείνη και για τον τρόπο που με μεγάλωσε. Μου λείπει πραγματικά. Ήταν η καλύτερή μου φίλη».

Ο Rubio είχε δηλώσει επίσης πως νιώθει ευτυχής που πρόλαβε να τη δει ζωντανή, «Αλλιώς δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου». Όταν έμαθε πως η μητέρα του είχε μπει στην προθανάτια οδό, ο ίδιος βρισκόταν 4500 μίλια μακριά.

«Με έκανε να σκεφτώ και να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες που είχα για τη ζωή μου». Για καλή του τύχη, το πρωτάθλημα είχε τελειώσει. Και πρόλαβε να πει στη μητέρα του πως την αγαπά. Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει και με τη γιαγιά του, Maria Rosa. Ο Rubio ήταν 10 χρονών όταν εκείνη νικήθηκε από τον καρκίνο στο συκώτι. Τότε η φαμίλια ζούσε στο Erl Masnou, μια μικρή πόλη στα 25 λεπτά βορειοανατολικά της Βαρκελώνης.

Δυο χρόνια αργότερα, ο Rubio έχασε τον παππού του, Vicente, από καρκίνο στον πνεύμονα. Ήταν μεγάλος φαν του ποδοσφαίρου και συνήθιζε να παίρνει τον εγγονό του στο γήπεδο.

Ο Rubio ασχολείτο με όλα τα σπορ. Την κολύμβηση, το beach volley, γενικά με ό,τι αφορούσε το νερό. Και με το μπάσκετ. Αυτό έγινε η διέξοδός του. Ο τρόπος που εκτόνωνε τον πόνο του. Τις πληγές των διαδοχικών απωλειών.

Πέραν των όσων περνούσε ο ίδιος, έβλεπε διαρκώς γύρω του, συμμαθητές του να «χάνουν» τους γονείς τους από λέμφωμα και καρκίνο στον πνεύμονα. Από λέμφωμα πέθανε και ο προπονητής του, στη Minessota, τη σεζόν 2014-'15, Flip Saunders. Ήταν 60 χρόνων. Ο Saunders υπήρξε ο δεύτερος πατέρας του Rubio. Θαύμαζε τον Rubio για την αγάπη που είχε για την οικογένειά του και για το πάθος του για το μπάσκετ.

«Ο καρκίνος είναι ένα από τα πιο δύσκολα και πιο επώδυνα πράγματα που υπάρχουν. Κάποιες φορές δεν μπορείς να βρεις τη θεραπεία. Ο πόνος που νιώθεις, όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς να υποφέρει, είναι ανυπόφορος. Δεν μπορείς να τον ξεπεράσεις», έχει πει ο Ricky Rubio. Την ίδια σεζόν είχε θρηνήσει τον θάνατο της μητέρας του και του αγαπημένου του προπονητή. Προφανώς και επηρεάστηκε. Και εύλογα αποφάσισε να κάνει κάτι: Δημιούργησε ένα ίδρυμα για καρκινοπαθείς και παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Το ίδρυμα λέγεται Ricky Rubio Foundation. Το δημιούργησε με τον παιδικό του φίλο και επιχειρηματικό του μάνατζερ, Lucas Charte. Είναι το ίδρυμα που έφτιαξε (το πρώτο από τα πολλά), γιατί ήταν η τελευταία επιθυμία της μητέρας του. Το Tona Vives Cancer Awareness είναι εγχείρημα που συγκεντρώνει χρήματα, για την έρευνα για τον καρκίνο. Το ίδρυμά του συνεργάζεται με το Hospital Trueta στη Χιρόνα, που ασχολείται με την προηγμένη έρευνα για έγκαιρο εντοπισμό του καρκίνου του πνεύμονα.

Στο ίδρυμά του ασχολείται με τρεις τομείς: τη μάχη κατά του καρκίνου του πνεύμονα (αυξάνει την ευαισθητοποίηση μέσω ψηφιακών εκστρατειών), τη βοήθεια σε ευάλωτα παιδιά (στην Καταλονία και το Σολτ Λέικ Σίτι της Γιούτα) μέσω προγραμμάτων μπάσκετ μετά το σχολείο και τη βοήθεια σε παιδιά με αναπηρίες (υποστηρίζει το Unified Basketball των Special Olympics, πρόγραμμα μπάσκετ στο οποίο οι ομάδες αποτελούνται από άτομα με και χωρίς διανοητική αναπηρία).

Παράλληλα, ο Ricky Rubio έχει και το Luca Project, προς τιμήν του φίλου του Luca de la Vega, ενός 12χρονου αγοριού που είχε ταξιδέψει με την οικογένειά του στις ΗΠΑ για τον αγώνα των Τζαζ με τους Νικς, κατόπιν πρόσκλησης του Rubio. Ο 12χρονος είχε διαγνωστεί με επιθετικό καρκίνο. Το Luca Project είναι ένα πρόγραμμα που αφορά παιδιά με καρκίνο και προσφέρει ό,τι χρειάζονται. Συνεργάζεται με το Vall d'Hebron Hospital, ένα ιατρικό κέντρο αναφοράς βρεφικής ογκολογίας. Συνεργάζεται και με το Nixi for Children, για το πρόγραμμα I Am Ready που βοηθά παιδιά να εξοικειωθούν με τη διαδικασία των αντινοβολιών και να μειώσουν το άγχος τους.

«Ο καρκίνος σε κάνει να συνειδητοποιείς πολλά πράγματα, να αλλάζεις πολλά πράγματα. Σε βοηθάει να καταλάβεις τι είναι η ζωή και ότι οφείλεις να απολαμβάνεις κάθε μέρα που ζεις. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως ζούμε σε μια χαρούμενη χώρα, παίζουμε στο ΝΒΑ, αλλά δεν είναι όλα τέλεια. Περνάμε πολλά που δεν είναι τέλεια. Είναι, όμως, μέρος της εμπειρίας μας σε αυτήν τη ζωή και της ωρίμανσής μας. Όταν ζεις τόσο πόνο, μαθαίνεις να εκτιμάς όλα τα πράγματα περισσότερο. Ήταν πολύ επώδυνο να βλέπω και να ζω όσα περάσαμε με την οικογένειά μου. Θέλησα να κάνω κάτι γι' αυτό. Η μητέρα μου πρόσφερε πάντα, φρόντιζε ανθρώπους πάντα. Αυτή ήταν μια από τις δυνάμεις της. Ήθελα να διατηρήσω την κληρονομιά της.
Και βρήκα τον τρόπο».

Τα τέσσερα χρόνια της περιπέτειας που πέρασε η Tona, ο Rubio είχε το μπάσκετ για ψυχοθεραπεία, για παρέα, για τρόπο εκτόνωσης, για να προετοιμαστεί γι' αυτό που ερχόταν. Ασχολήθηκε με τον διαλογισμό, έμαθε τεχνικές και άρχισε να διαβάζει βιβλία ψυχολογίας. Το μπάσκετ, σε συνδυασμό με τις νέες γνώσεις που είχε αποκτήσει, τον βοήθησαν όπως είπε «να έχω ελεύθερες στιγμές, στις οποίες ένιωθα πάλι ως παιδί που έπαιζα στην αυλή του σπιτιού μου και δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο».

Παρεμπιπτόντως, ο Rubio αποφάσισε να έρθει αντιμέτωπος με κάποιους φόβους του. Από παιδί ήθελε να κάνει skydiving αλλά, το απέφευγε. Μετά τον χαμό της μαμάς του, το έκανε. Πήγε επίσης για κολύμπι σε περιοχή που υπάρχουν λευκοί καρχαρίες «σε κλουβί», αλλά και για σαφάρι.

Ο Rubio άρχισε να ασχολείται και με παιδιά από διάφορες κοινότητες. Έγινε πρεσβευτής των Special Olympics και το μήνυμα που είχε για όλα τα παιδιά ήταν «Απολαύστε τη ζωή, κάθε μέρα ξεχωριστά και κάντε ό,τι σας κάνει χαρούμενα». Σύντομα, κατάλαβε πως μια μικρή κίνηση από εκείνον («να δώσω κάπου ένα ζευγάρι από τα παπούτσια μου») άλλαζε ζωές. «Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο ενός παιδιού σε ματς στη Νέα Υόρκη, μόλις του έδωσα τα παπούτσια μου. Ήταν ανεκτίμητη η έκφρασή του, όπως και αυτή των
γονιών του». Το παιδί ήταν από το ίδρυμα Make-A-Wish. «Αν μπορώ να κάνω κάτι για να χαμογελούν παιδιά, θα το κάνω. Οτιδήποτε. Να καλέσω κάποιο παιδί για να πάμε για φαγητό ή στην προπόνηση. Ό,τι ζητήσει ένα παιδί, θα προσπαθήσω να το έχει», είχε πει ο ίδιος.

«Για δέκα λεπτά, κάθε μέρα, κάνε κάτι που αγαπάς, δωρεάν», συνηθίζει να λέει στους φίλους του. Ακόμα σκέφτεται τη μητέρα του, όταν οδηγεί, όταν είναι στην προπόνηση, όταν χτυπά το κινητό του, όταν ακουμπά τα μαλλιά του («Με τρέλαινε όταν τα έφτιαχνε με τα χέρια της»). Ακόμα και όταν ήταν εκατομμυριούχος
έφηβος.

Όταν έγινε παίκτης των Utah Jazz (2017) αποκάλυψε και τον λόγο που βρήκε τη λύτρωση στη δοτικότητα. «Πριν πεθάνει η μητέρα μου, με έβαλε να της υποσχεθώ ότι θα βοηθούσα πολύ κόσμο, γιατί είχα τα εργαλεία». Για κάθε ασίστ που δίνει (ως NBAer έχει 7.9 κατά μέσο όρο ανά αγώνα), κόσμος μπορεί να δωρίζει χρήματα στο 5 For the Fight Foundation. Γενικά, βοηθά όπου κόσμος χρειάζεται βοήθεια. Είναι ο τρόπος που έχει πια, για να νιώθει συνδεδεμένος με τη μητέρα του την Tona.

«Το να μοιράζεσαι τον πόνο του άλλου και να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος, πως υπάρχουν άνθρωποι να σε στηρίξουν, είναι σούπερ σημαντικό. Όταν φεύγω από μια τέτοια συνάντηση, προφανώς και δεν έχω την καλύτερη διάθεση γιατί ξυπνούν πολλές αναμνήσεις μέσα μου. Την ίδια ώρα όμως, νιώθω πως έκανα κάτι για μια οικογένεια που είχε ανάγκη να καταλάβει ότι δεν είναι μόνη».

Ο παιδικός του φίλος, Charte, ομολόγησε ότι ήταν εκείνος που ωθούσε την οικογένειά του να μείνει ενωμένη και δυνατή. Να απολαύσει κάθε στιγμή με τη μητέρα του, μέχρι το τέλος. Έμαθε να ελέγχει τα συναισθήματά του, με τρόπο που μόνο 25χρονο δεν θύμιζαν.

Λίγους μήνες μετά τον θάνατο της μητέρας του, στο πρόγραμμα ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν ήθελε να πάει. Η οικογένειά του τον πίεσε να το κάνει γιατί όπως του είπαν, η ζωή συνεχίζεται, οπότε πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Η Ισπανία πήρε το ασημένιο μετάλλιο στο Rio. «Έδειξα στη μητέρα μου πως δεν θα παραιτηθώ ποτέ. Ό,τι και αν σου δίνει η ζωή, εσύ πρέπει να προχωράς. Να μη μένεις ακίνητος».

Σε αυτό το πλαίσιο, έγινε και σύζυγος. Παντρεύτηκε τον Μάιο του 2018 τη Veronica. «Ήταν Σάββατο βράδυ όταν συναντηθήκαμε. Η καλύτερή μου φίλη με είχε καλέσει σε ένα ματς των Timberwolves», είχε πει η Veronica. «Δεν ήθελα να πάω. Ήμουν άρρωστη όλη την εβδομάδα και ήθελα να μείνω σπίτι, να ξεκουραστώ. Είμαι τόσο χαρούμενη που τελικά πήγα, γιατί διαφορετικά δεν θα είχα παντρευτεί τον Ricky». Βοήθησε βέβαια και κάτι άλλο. «Η φίλη μου είχε μια ειδική προσφορά. Μπορούσε να πάει στον αγωνιστικό χώρο μετά το ματς και να εκτελέσει ένα σουτ. Ντράπηκα τόσο για εκείνη. Αστόχησε, αλλά εγώ πήρα μια νίκη ζωής. Ο Ricky έπεσε πάνω μου, εγώ έπεσα στο παρκέ και για να μου ζητήσει συγγνώμη, με κάλεσε σε δείπνο». Δυο χρόνια μετά, την ίδια ημέρα (12/5), παντρεύτηκαν. Aυτό που εκτίμησε η Veronica πάνω του είναι πως ζει κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, δεν θεωρεί κάτι ως δεδομένο και δεν ξεχνά να αναγνωρίζει τις ευλογίες του.

«Ο θάνατος της μητέρας μου, σίγουρα με έκανε διαφορετικό άνθρωπο. Μια τέτοια εμπειρία αλλάζει τη ζωή σου και την προοπτική που έχεις γι΄ αυτή. Δεν σε νοιάζουν τόσο πολύ πια τα μικρά πράγματα. Ανησυχείς περισσότερο για τη μεγαλύτερη εικόνα. Και συνειδητοποιείς πως το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ», είχε πει ο ίδιος.

Το μπάσκετ συνεχίζει να είναι σημαντικό για τον Rubio. O ίδιος όμως θεωρεί ότι η ζωή είναι σημαντικότερη όλων. «Ακόμα εκνευρίζομαι, ακόμα θυμώνω, ακόμα μπορεί να έχω μια κακή μέρα. Ξυπνώ
όμως, την επομένη και σκέφτομαι πως έχω μια νέα ευκαιρία».

Έτσι κινήθηκε και αφότου έμεινε εκτός για έναν χρόνο, λόγω τραυματισμού στο γόνατο. Είχε μόλις επιστρέψει στην ενεργό δράση, όταν ανακοίνωσε πως ρίχνει τίτλους τέλους, για να αφοσιωθεί στον σημαντικότερο αγώνα που έχει δώσει ποτέ: αυτόν για τη ζωή του. Δεν κάθισε να σκεφτεί δευτερόλεπτο τα πολλά
εκατομμύρια δολαρίων των δυο χρόνων που έχει ακόμα συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Μηδέ το Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ, όπου η Ισπανία είναι και πάλι μεταξύ των φαβορί. Τα θέλω του είναι ξεκάθαρα. Για μια από τις ελάχιστες φορές στη ζωή του, θα θέσει ως προτεραιότητα τον εαυτό του, μήπως και καταφέρει επιτέλους να διαχειριστεί σωστά τις πληγές του.