ΜΗΝ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΑΙ, ΜΩΡΕ…

Μην στεχοχωριέσαι αν σε προσπέρασαν κάποιοι με μέσον και πήραν θέσεις και ρόλους χαριστικά. Η αξιοσύνη, η συγκρότηση, οι δεξιότητες, η εντιμότητα είναι σαν το χρυσάφι: Όσο και να θαφτεί στο χώμα, το χρυσάφι δεν χάνει την αξία του.

Το βλέπεις ότι σε αδίκησαν, σε αγνόησαν, σε απέκλεισαν μικρόψυχα, σε προσπέρασαν κάποιοι με μέσον και πήραν θέσεις και ρόλους χαριστικά, επειδή είναι δικοί τους – των αφεντάδων, του εργοδότη, του κόμματος.

Μην στενοχωριέσαι. Και προπαντός μην βγαίνεις στις ρούγες να το φωνάξεις. Πες το στον εαυτό σου, που ξέρει τι αξίζεις. Και σε λίγους δικούς σου, που επίσης το γνωρίζουν. Πες το και προχώρα. Σε περιμένουν ξέφωτα και πεδιάδες του ήλιου. Θα το δεις.

Α! Παραλίγο να το ξεχάσω. Ξέρεις τι κάνουν πολλοί από αυτούς που αποτυγχάνουν; Γι’ αυτούς λέω, που αποδεικνύονται κατώτεροι έναντι άλλων ικανών, ακατάρτιστοι, ανέμπνευστοι, αδιάβαστοι και θιασώτες της ήσσονος προσπάθειας;

Μιλάνε για κλίκες και για σκοτεινά κέντρα που «τους έφαγαν». Ψάχνουν για άλλοθι, αποφεύγοντας να αναρωτηθούν μήπως φταίνε οι ίδιοι για την αποτυχία τους. Μήπως δεν αξίζουν, βρε αδερφέ.

Η αξιοσύνη δεν χάνεται

Εσύ δεν ανήκεις σ’ αυτούς. Γι’ αυτό σου λέω, μην αρχίζεις τις κραυγές και τις δημόσιες καταγγελίες ότι αδικήθηκες. Το ξέρουν εκείνοι που πρέπει. Και θα το μάθουν με τον καιρό κι όσοι το αγνοούσαν.

Ξέρεις γιατί; Διότι η αξιοσύνη, η συγκρότηση, οι δεξιότητες, η εντιμότητα –η αλήθεια, με δυο λόγια– είναι σαν το χρυσάφι. Όσο και να θαφτεί στο χώμα το χρυσάφι δεν χάνει την αξία του.

Κάποιοι –να ’σαι βέβαιος– σε είχαν προσέξει. Θα σε αναζητήσουν, θα σε βρουν και θα σε αξιοποιήσουν. Δεν θα σου κάνουν χάρη. Θα σε δικαιώσουν, όχι επειδή είναι δίκαιοι –συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά– αλλά γιατί χρειάζονται αυτό που είσαι. Ικανός, εργατικός, χαλκέντερος, εμπνευσμένος, συνεπής, ευθύς και έντιμος.

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΦΩΣ ΕΚΤΥΦΛΩΤΙΚΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΠΙΟ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ.

Το δικό σου φως

Κι αν δεν τα διαθέτεις όλα αυτά, μην σε πιάνει τρόμος. Για όλους υπάρχει δουλειά, ρόλος και χώρος να καταδείξουν τις ικανότητες και τα προσόντα τους. Θα πετύχεις εκεί που αξίζεις και μπορείς.

Αρκεί να ξέρεις το όριό σου. Μην είσαι υπερφίαλος και φαντασμένος. Και προπαντός να μην φθονείς εκείνους που υπερέχουν.

Ε, δεν γεννηθήκαμε όλοι Μέσι και Ντοστογιέφσκι, Σαίξπηρ και Καμί, Θεοδωράκηδες, Ελύτηδες και Χατζηπαναγήδες. Καθένας αληθεύει στο δικό του φως.

Και, καμιά φορά, οι «άλλοι», αυτοί που είναι ικανοί αλλά δεν διαθέτουν φως εκτυφλωτικό αποδεικνύονται πιο χρήσιμοι στη δουλειά τους. Και πολύτιμοι για την κοινωνία.

Κάνε το δικό σου

Κάτι τελευταίο: Μπορεί να μην αντέξεις την αδικία, τη μικροψυχία και το ίζημα ενός χώρου. Να μην αντέχει το στομάχι σου ποικίλες αγριότητες και να πάρεις των ομματιών σου.

Δεν πειράζει. Κάπου αλλού θα στραφείς. Θα το βρουν οι αντένες σου. Και θα πετύχεις. Να το ξέρεις. Όχι, μωρέ, με όρους εφήμερης επιτυχίας, αλλά με εξασφαλίσεις διαρκούς επιβράβευσης, απότοκες ρεαλιστικού προσανατολισμού και εσωτερικής ισορροπίας.

Αυτά. Και ελπίζω να μην θεωρήσεις την αρμαθιά κάποιων σκέψεων ως κατάλογο δυναστικών «πρέπει». Παραφράζοντας έναν στίχο του Μιχάλη Κατσαρού, θα έλεγα το εξής: Αγνόησε και εμένα που σας ιστορώ. Και κάνε το δικό σου…