ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΩΣ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΖΑΜΕ ΤΙΣ BARBIE ΜΑΣ;

Γιατί καταστρέφαμε ως παιδιά τις Barbie μας; Μια ειδικός εξηγεί τι μπορεί να έδειχνε αυτό για την ψυχολογία μας.

Πρέπει να ήμουν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, όταν η μαμά μου με πήγε με το ζόρι να κόψω τα μαλλιά μου ένα κοντό καρέ (καταλαβαίνω σήμερα πόσο διευκολύνει το κοντό καρέ τις μαμάδες κοριτσιών). Κι εγώ τόσο πολύ θύμωσα με το αποτέλεσμα, που επιστρέφοντας στο σπίτι πήρα μία προς μία τις Barbie μου και τις κούρεψα, επίσης. Γιατί, δηλαδή, εκείνες να έχουν υπέροχα, κατάξανθα μακριά μαλλιά; Κοντά κι εκείνες!

Άλλες φορές με εκνεύριζε το απαλό ροζ μακιγιάζ τους, βαριόμουν τα υπέρκομψα ρούχα τους, ήθελα να τις κάνω λίγο πιο «ροκ», έπαιρνα στυλό και μαρκαδόρους και τις έβαφα στα χείλη και τα μάτια. Χάλια το αποτέλεσμα! Έμοιαζαν με τέρατα! Μία φορά τους έκοψα και τα νύχια, δηλαδή… τα δάχτυλα!

Κοιτάζοντας σήμερα τις παλιές μου Barbie, γελάω. Σε κάποια λείπει ένα πόδι, σε άλλη ένα χέρι. Μιλώντας με φίλες επιβεβαιώνω ότι δεν ήμουν η μόνη βασανίστρια. Κάποιες πιο «σκληρές» από εμένα, μετά τα ευφάνταστα βασανιστήρια, τις αποκεφάλιζαν! Μια φίλη μου τις έδενε από σχοινιά στον ανεμιστήρα στο ταβάνι και έπαιζε «λούνα παρκ» και μια άλλη είχε κάψει με αναπτήρα το μηρό μιας κούκλας «για να δει αν θα έλιωνε».

Τι να σήμαιναν άραγε όλα αυτά για την ιδιοσυγκρασία μας; Μήπως βαθιά μέσα μας κρύβαμε έναν εξαιρετικά βίαιο εαυτό;

«Το παιχνίδι με κούκλες είναι η απόλυτη μορφή αυτοέκφρασης του παιδιού»

Η Amber Przybyla, οικογενειακή σύμβουλος και θεραπεύτρια τέχνης, καθησυχάζει λέγοντας στο Today.com ότι το να παίζει ένα παιδί «άγρια» με τις Barbie του είναι απόλυτα φυσιολογικό και «όχι μια υποσημείωση στη βιογραφία ενός μελλοντικού εγκληματία».

«Αυτό που βλέπω εγώ, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, είδους παιχνιδιού, είναι ότι για τα παιδιά είναι τρομερά διασκεδαστικό να καταστρέφουν πράγματα! Παράλληλα, αποτελεί και ένα σημαντικό μέρος της εξελικτικής διαδικασίας», λέει η Przybyla. «Επιθετικό ή καταστροφικό, το παιχνίδι είναι παιχνίδι. Είναι μέρος της ανάπτυξης κοινωνικών και συναισθηματικών δεξιοτήτων. Και οι κούκλες, ένα τόσο απτό παιχνίδι, προσφέρονται ιδανικά για καταστροφές!»

iStock

Η Przybyla προσθέτει ότι το παιχνίδι με κούκλες είναι η απόλυτη μορφή αυτοέκφρασης για ένα παιδί, είτε σε αυτό χρησιμοποιεί φανταστικά είτε πραγματικά σενάρια.

«Το παιχνίδι αυτό προσφέρει έναν ασφαλή χώρο για εξερεύνηση και επεξεργασία καταστάσεων, χωρίς το ρίσκο της αντίδρασης κάποιου άλλου», προσθέτει η ίδια. «Δεν θα σε μαλώσει κανείς αν κόψεις τα μαλλιά της Barbie – τα δικά σου, όμως; Το παιχνίδι με τις κούκλες επιτρέπει στο παιδί να σπρώχνει τα όρια με χαμηλό ρίσκο. Είναι ζωτικό, λοιπόν, για την ανάπτυξή του»,

«Το παιχνίδι με κούκλες δημιουργεί στο παιδί αίσθηση ελέγχου»

Ένα άλλο θέμα που θίγει η Przybyla αναφορικά με τον τρόπο που παίζουν τα παιδιά με τις κούκλες είναι αυτό του ελέγχου: «Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες του να είσαι παιδί είναι ότι δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο σε διάφορα πράγματα. Η αυτονομία σου είναι μικρή. Και έτσι με τις κούκλες ένα παιδί μπορεί να ασκήσει όσο έλεγχο θέλει. Όταν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο σε μία πτυχή της ζωής μας, καταφέρνουμε πιο εύκολα να διαχειριστούμε και τις πτυχές που δεν ελέγχουμε».

Είναι γεγονός. Σε μια ηλικία που τα πάντα καθαρίζονται για εμάς από τους άλλους, κατά κανόνα από τους γονείς μας (όπως το πολύ κοντό καρέ), οι Barbie ήταν το απόλυτο πεδίο επιβολής μας. Μπορούσαμε να κάνουμε με αυτές ό,τι θέλαμε, χωρίς κανείς να μας ελέγχει, κανείς να μας ψέγει. Ως παιδιά ήμασταν κάτι σαν… θεοί για τις Barbie μας.

Θυμηθείτε λίγο τα «σενάρια» που παίζατε με αυτές: Τις βάζατε να ετοιμάζονται για πάρτι, να τσακώνονται, να ερωτεύονται τους Κεν! Πιθανώς μέσω αυτών να δώσατε νοητά τα πρώτα φιλιά – μπορεί ακόμα και να επιδίδονταν σε ερωτικές περιπτύξεις, όπως το 9χρονο μυαλό σας μπορούσε να τις φανταστεί!

«Το παιχνίδι με τις κούκλες δίνει χώρο στα παιδιά να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να πειραματιστούν σε όσα τα ενδιαφέρουν ή δεν τα ενδιαφέρουν, σε έναν δικό τους ιδιωτικό χώρο», λέει η Przybyla. Και συμπληρώνει ότι μπορεί μέσα από αυτό το παιχνίδι να ανακαλύψει ένα παιδί κάποιο πολύ συγκεκριμένο πάθος ή ταλέντο που μπορεί να έχει.

Ένα, πάντως, είναι σίγουρο: Σε αντίθεση με αυτό που η ανδροκρατούμενη ποπ κουλτούρα προσπάθησε να μας επιβάλλει καθώς μεγαλώναμε, καμία Barbie δεν μας πίεσε ποτέ να της μοιάσουμε. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ως παιδιά ότι πρέπει να είμαστε λεπτές, ξανθιές και πανέμορφες, όπως εκείνη. Αντίθετα, ήμασταν εμείς που αναγκάζαμε τις Barbie να «ζουν» όπως η φαντασία μας επέβαλλε, ακόμα και με κομμένα κεφάλια.