ΝΤΕΜΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ: «ΠΑΛΙΑ ΗΤΑΝ ΤΑΜΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ, ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ»

Ο Ντέμης Νικολαΐδης μιλάει για την ψυχοθεραπεία, την περίοδο της ζωής του που δεν ήταν χαρούμενος και δημιουργικός, την προσπάθεια να ανακαλύψει τον εαυτό του.

Με τον Ντέμη Νικολαΐδη ξεκινήσαμε να μιλάμε στις αρχές του έτους και χρειάστηκαν αρκετές συναντήσεις για να γνωριστούμε καλύτερα και να υπάρξει η απαραίτητη εμπιστοσύνη ώστε να διαβάσετε όλα όσα ακολουθούν παρακάτω. Ο Ντέμης πάντοτε ήθελε να είναι σίγουρος για κάτι πριν το κάνει. Καθίσαμε στο σαλόνι του, απέναντι από την τεράστια βιβλιοθήκη που είναι γεμάτη βιβλία, ξεκινήσαμε την κουβέντα και ο Ντέμης μου μίλησε για πράγματα πέρα από το ποδόσφαιρο, για πράγματα που δεν είχε ξαναπεί.

Για το –μέχρι πρότινος– ταμπού του να πάει ένας άντρας στον ψυχολόγο, για το πώς ο ίδιος συνειδητοποίησε κάποια στιγμή ότι δεν ήταν ευτυχισμένος και δημιουργικός, για το πώς προσπάθησε να ανακαλύψει τον εαυτό του.

– Θέλω να σε ρωτήσω αν όταν ήσουν ποδοσφαιριστής θυμάσαι ή καταλάβαινες ότι μπορεί να είχες συμπαίκτες που είχαν θέμα με την ψυχολογία τους.

Μπορεί να έβλεπες κάποιο πρόβλημα αλλά δεν καταλάβαινες τι ήταν. Αυτό ήταν το θέμα. Κάτι που δε συμβαίνει τώρα. Παλαιότερα ήταν ταμπού να πας σε ψυχολόγο. Ειδικά για τον άντρα. Ντρεπόταν να το πει. Και δε μιλάμε για ποδοσφαιριστή που θεωρείται macho και πολλές φορές υπάρχει η αντίληψη ότι «εμείς είμαστε άντρες και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα». Δεν υπάρχουν αυτά, δεν υπήρχαν ποτέ αυτά. Απλά τώρα το καταλαβαίνουμε κιόλας. Αν χρειάζεσαι βοήθεια και πρέπει να πας κάπου, πας. Τότε δεν πήγαινες. Πάλευες μόνος με τους δαίμονες και με τα συναισθήματά σου. Επίσης, σημαντικό είναι το τι ανθρώπους είχε ο καθένας δίπλα του. Από φίλους μέχρι στελέχη ομάδας, προπονητές κτλ.

– Η αγάπη για τα βιβλία ψυχολογίας πώς ξεκίνησε;

Διάβαζα πολύ όσο έπαιζα ποδόσφαιρο. Το διάβασμα ήταν η ευχαρίστηση μου. Όταν πέρασα μία περίοδο που δεν ήμουν χαρούμενος, ήθελα να μάθω πρωτίστως εμένα. Αποφάσισα να ασχοληθώ για να με μάθω. Δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου. Θέλεις και κάποιον ειδικό να σου πει πράγματα. Κάπως έτσι από αναζήτηση –είμαι περίεργος κιόλας– μου αρέσει η γνώση. Αργείς να το καταλάβεις. Το θέμα όμως είναι, όσο χρόνο κι αν έχεις χάσει, να το καταλάβεις. Να δεις γιατί δεν περνάς καλά. Να βάλεις ζυγαριές στη ζωή σου, να δεις ποια μέρα ήταν χαρούμενη και ποια στενάχωρη, πού οφείλεται όλο αυτό που νιώθεις.

Δεν είναι ότι είχα περισσότερες στενάχωρες μέρες από χαρούμενες. Απλά έβλεπα ότι δεν μπορώ να πάρω ευχαρίστηση από αυτά που έκανα – κι εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι. Και έλεγα ότι πρέπει να κάνω πράγματα που θα με γεμίσουν, γιατί αυτά που έκανα δε με ικανοποιούσαν. Ήταν σαν να κάθομαι όλη μέρα και να παίζω Playstation. Ένιωθα ότι δεν κάνω τίποτα για τον εαυτό μου, τίποτα δημιουργικό επί της ουσίας. Όσο ήμουν ποδοσφαιριστής δε νομίζω ότι είχα κάποιο θέμα. Μπορώ να πω ότι μάλλον ήμουν από τους τυχερούς.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο OneMan.