Η ΜΑΙΡΗ ΜΗΝΑ ΜΙΛΑ ΣΤΟ OW ΓΙΑ ΤΑ «ΒΑΤΡΑΧΙΑ», ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗ «ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΦΩΤΟΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ»

Η Μαίρη Μηνά μίλησε στο OW για τα περιοδεύοντα «Βατράχια», τις προετοιμασίες της χειμερινής σεζόν, τον πολιτισμό στη σύγχρονη Ελλάδα και τη σχέση της με τον Μιχάλη Σαράντη μετά τον ερχομό του μωρού.

Το ευρύ κοινό τη γνώρισε μέσα από την τηλεοπτική σειρά «Αγγελική», όμως η ίδια νιώθει πως το ντεμπούτο της έγινε με την παράσταση «Με λένε Έμμα», στην οποία πρωταγωνίστησε λαμβάνοντας εγκωμιαστικές κριτικές. Η Μαίρη Μηνά διαγράφει ήδη λαμπρή πορεία στην υποκριτική, έχοντας την τύχη στα λίγα χρόνια παρουσίας της στα θεατρικά δρώμενα να συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες και ηθοποιούς της νέας γενιάς.

Φέτος το καλοκαίρι θα έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε στα «Βατράχια» του Αριστοφάνη –σε σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα, με τον Άρη Σερβετάλη– που θα περιοδεύσουν ανά την Ελλάδα, με στάση στην Επίδαυρο στις 28 και 29 Ιουλίου. Την ίδια ώρα ετοιμάζεται και για τη χειμερινή θεατρική σεζόν, καθώς θα είναι η μοναδική γυναικεία παρουσία στον «Άσχημο», μια μαύρη κωμωδία του Marius Von Mayenburg, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή.

Μαίρη Μηνά: Από τη δραματοθεραπεία στο θέατρο

Τη συναντήσαμε ένα ζεστό μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και μιλήσαμε για όλα: για την πορεία της μέχρι σήμερα, τη δραματοθεραπεία που την οδήγησε στο να συνειδητοποιήσει τι ήθελε πραγματικά να κάνει στη ζωή της, τον πολιτισμό στη σύγχρονη Ελλάδα, τον ερχομό του παιδιού που απέκτησε με τον σύντροφό της, Μιχάλη Σαράντη, πριν από 9 μήνες και τους άλλαξε τη ζωή, αλλά και το πώς αντιλαμβάνεται εκείνη το wellness στην καθημερινότητά της.

– Καταρχάς, ας γνωριστούμε. Μίλησέ μας για την καταγωγή σου, τα παιδικά σου χρόνια και την πρώτη σου επαφή με την υποκριτική.

Η καταγωγή μου είναι από τα Τρίκαλα Θεσσαλίας, μα έχω ζήσει την παιδική μου ηλικία ανάμεσα σε Τρίκαλα και Πάρο, γιατί οι γονείς μου είχαν εστιατόριο εκεί. Στην Αθήνα ήρθα έπειτα από σπουδές και κάποια χρόνια στο εξωτερικό, χωρίς να το έχω βάλει στόχο, σαν μια παύση πριν το επόμενο βήμα. Ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου πάνω στην κοινωνική εργασία και την δραματοθεραπεία και έτσι κάπως άρχισε να με προσελκύει η δραματική σαν μια σπουδή εκ των έσω. Μπήκα, λοιπόν, στο Ωδείο Αθηνών και τα υπόλοιπα ακολούθησαν πολύ φυσικά.

Σαν παιδί με ενδιέφερε το θέατρο, συμμετείχα σε θεατρικές ομάδες, αλλά δεν είχα αποφασίσει τι θα γίνω μεγαλώνοντας. Σαν έφηβη έλεγα ότι θέλω πρώτα να ταξιδέψω, να μορφωθώ και μετά να το αποφασίσω. Το να γίνω ηθοποιός είναι κάτι που αποφάσισα αφού μπήκα στη σχολή.

– Τι σε οδήγησε προς δραματοθεραπεία ως θεραπευτικό μέσο;

Είχα αυτό το μικρόβιο λόγω της εμπλοκής μου σε θεατρικές ομάδες και καταλάβαινα ότι δεν είναι αρκετή η συμβουλευτική. Στην δική μου προσωπική δουλειά κατάλαβα ότι αυτά που εμένα μου προσφέραν ανάταση, που με έκαναν να ξεπερνάω τον εαυτό μου, ήταν πράγματα πιο δραστικά στα οποία μπλεκόταν και το ίδιο το σώμα, όχι μόνο η διανόηση. Και ένα πράγμα όπως το θέατρο, που εμπεριέχει το παιχνίδι, την αλλαγή ρόλων κ.λπ., έμοιαζε για εμένα το ιδανικό πλαίσιο για να μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει δουλειά με τον εαυτό του.

– Έχεις δουλέψει στη Σουηδία σε θέατρο για άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά και στη Βιέννη, σε ψυχοθεραπευτικό κέντρο κατά του εθισμού. Τι σου έμαθε αυτή η εμπειρία; Υπάρχουν κάποιες «δυνατές» στιγμές που θυμάσαι;

Κατά την προετοιμασία μου από Ελλάδα για να πάω στη Σουηδία είχα την αίσθηση ότι θα είμαι τρομερά βοηθητική, ότι θα κάνω πολλά πράγματα. Φτάνοντας συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι εκεί είναι τόσο αυτάρκεις. Είναι όλα τόσα οργανωμένα και «λυμένα» σε σχέση με την δική μου ελληνική εμπειρία, που αυτό με άφησε έκπληκτη. Είναι βαθιά συγκινητικό να βλέπεις ένα πραγματικό κράτος πρόνοιας, στο οποίο άνθρωποι που φέρουν μια τέτοια ιδιαιτερότητα να μπορούν να είναι τόσο λειτουργικοί κοινωνικά. Αυτό ήταν το πρώτο που μου έκανε εντύπωση, καθώς και ότι οι άνθρωποι που ζουν εκεί θεωρούν ότι είναι πολύ πίσω συγκριτικά με όλα αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν. Όλα αυτά την ώρα που εμείς εδώ δεν έχουμε τα βασικά, π.χ. προσβασιμότητα παντού.

Όλα τα παιδιά εκεί με αγκάλιασαν με πολλή αγάπη και –παρότι εκείνα δεν μιλούσαν αγγλικά και εγώ ήξερα μόνο κάποιες λέξης στη νοηματική– εξαρχής ψάχναμε κάποιον τρόπο να επικοινωνήσουμε. Σκέφτηκα, λοιπόν, τι μπορεί να ξέρουν εκείνοι από Ελλάδα, πέρα π.χ. από τα φαγητά; Ήξεραν ελληνικές μουσικές! Και έτσι αποφάσισα να κάνουμε ένα μάθημα με δημοτικούς χορούς, το οποίο ήταν αφορμή για να έρθουμε πιο κοντά. Έπειτα από έναν-δύο μήνες που οι σχέσεις μας είχαν πλέον εξελιχθεί, είχαν έρθει κάποιοι Ιάπωνες για να δουν τι κάνουμε. Τα παιδιά τότε είπαν ότι με τη Μαίρη έχουμε μάθει παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς. Και όντως σηκώθηκαν, έβαλαν μουσική και άρχισαν να χορεύουν με θαυμαστή ακρίβεια!

Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα ταξίδι που είχαμε κάνει όλοι μαζί στο νότιο τμήμα της χώρας. Στην επιστροφή κάναμε μια στάση σε έναν βουδιστικό ναό, σε ένα αδιανόητο τοπίο, με έναν γιγαντιαίο Βούδα να δεσπόζει. Όλο αυτό το τοπίο μου δημιούργησε μια εσωτερική γαλήνη και μια κατάνυξη. Κάποια στιγμή, όμως, συνειδητοποίησα πως η φίλη μου η Μάργκοτ, 64 ετών με Σύνδρομο Down, αγνοείται. Κάνω, λοιπόν, τον γύρο του Βούδα και τη βλέπω να έχει κατεβάσει τα εσώρουχά της και να… ουρεί πανευτυχής, σα να έχει κάνει μια αδιανόητη σκανταλιά! Όλο αυτό, πέρα από έκπληξη, μου δημιούργησε έναν συμβολισμό: ότι η αγνότητα της ψυχής δεν έχει κοινωνικά στεγανά.

– Αποφοίτησες από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2016 και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχεις διαγράψει σημαντική πορεία, ειδικά στο θέατρο. Το ταλέντο σου σίγουρα συνέβαλε σε αυτό, αλλά θα συμφωνούσες ότι η πορεία σου αποδεικνύει πως και ανάγκη για νέους ηθοποιούς υπάρχει και ευκαιρίες δίνονται;

Πάντα υπάρχει ανάγκη για «νέο αίμα», το χρειάζεται τόσο η δραματουργία όσο και ο κόσμος, οι θεατές, κι εμένα μου αρέσει να βλέπω να γεννιέται κάτι νέο. Κάθε γενιά έχει τους εκπροσώπους της, όχι μόνο στο θέατρο ή στα καλλιτεχνικά. Εγώ σίγουρα ήμουν και τυχερή. Μπορεί να μην βρήκα αμέσως δουλειά, αλλά είχα πίστη.

Το ντεμπούτο μου νιώθω ότι έγινε στο «Με λένε Έμμα», στο οποίο βρέθηκα επειδή η πρωταγωνίστρια που είχε αρχικά επιλεγεί δεν κατάφερε να συνεχίσει. Υπάρχει και μια πολύ γλυκιά ιστορία για το έργο αυτό: Μόλις είχα τελειώσει τη σχολή, ψάχναμε να βρούμε ένα έργο με τους συμφοιτητές για να κάνουμε όλοι μαζί, ανσάμπλ. Μέσα από έρευνα βρήκα αυτό το έργο, το οποίο ήθελα πάρα πολύ να κάνω. Επειδή όμως δεν ήταν τόσο ανσάμπλ, το έβαλα στην άκρη. Όταν ήρθε αυτή η πρόταση, ένιωσα πραγματικά σαν το σύμπαν να με είχε ακούσει.

Η σχέση της Μαίρης Μηνά με το θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση

– Σε αγχώνει το τι θα σου φέρει επαγγελματικά το μέλλον; Αν θα είναι, δηλαδή, αντάξιο της τόσο επιτυχημένης σου μέχρι σήμερα πορείας;

Άγχος δεν έχω. Προτιμώ να έχω πίστη. Κι όταν με πιάνουν τέτοιου είδους αγωνίες, πάντα προσπαθώ να επαναφέρω τη σκέψη ότι υπάρχει μια φυσική ροή πραγμάτων και όσο την ακολουθώ χωρίς να τη βιάζω όλο και πιο σωστά με πάει. Όταν έχω άγχη τέτοιου τύπου, τα οποία έχουν σαν πηγή φοβίες, ανασφάλειες και καταπιεσμένες φιλοδοξίες μου, κάνω βεβιασμένες κινήσεις. Επειδή το έχω καταλάβει, προσπαθώ να κάνω υπομονή και να περιμένω την κατάλληλη στιγμή. Προσπαθώ να ακούω το ένστικτό μου.

– Σε είδαμε στην τηλεοπτική σειρά IQ 160, με τη Σμαράγδα Καρύδη και τον Νίκο Κουρή, με τους οποίους μάλιστα φάνηκε να ταιριάξατε απόλυτα. Αναπόφευκτα θα σε ρωτήσω, λοιπόν: Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος; Ποιο πεδίο σε εκφράζει περισσότερο;

Ήταν ωραία στιγμή η συνεργασία μας στο IQ 160, τα παιδιά ήταν πολύ ζεστά και φιλόξενα μαζί μου. Δεν ξέρω ακόμα αν θα συνεχίσει ο ρόλος μου, ωστόσο η σειρά ξέρω ότι στο εξωτερικό συνεχίζεται.

Αν με ρωτούσες πριν από κάποια χρόνια, θα σου έλεγα ότι δεν βάζω τίποτα πάνω από το θέατρο. Τώρα, έχοντας δοκιμάσει το σινεμά –στον μικρό βαθμό που το έχω δοκιμάσει– γοητεύομαι πολύ από τη διαδικασία και αρχίζει να μου λείπει. Στεναχωριέμαι που στην Ελλάδα δεν έχουμε μεγαλύτερη παραγωγή ταινιών. Γιατί θεωρώ ότι έχουμε πάρα πολύ ωραίο υλικό. Έχουμε πολύ φωτεινά μυαλά για να κάνουμε σινεμά και δεν υστερούμε σε τίποτα, παρά μόνο σε χρηματοδοτήσεις.

– Το φετινό καλοκαίρι επιστρέφεις στην Επίδαυρο, με τα «Βατράχια» του Αριστοφάνη, όπου συναντιέσαι ξανά με τον Άρη Σερβετάλη, ενώ συμπρωταγωνιστείς και με τον σύντροφό σου, τον Μιχάλη Σαράντη. Μίλησέ μας για τη συνεργασία αυτή.

Εγώ τον Άρη τον ήξερα πάρα πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή, πριν μπω στη Σχολή, έκανα ταξιθεσία σε ένα θέατρο, σε μία παράσταση που έπαιζε ο Άρης, οπότε τον έβλεπα κάθε βράδυ, τον θαύμαζα και του είχα μεγάλη αγάπη. Τα έφερε έτσι η ζωή και βρεθήκαμε στον Ορέστη πριν από δύο χρόνια. Αυτό για εμένα ήταν μια πολύ ωραία συγκυρία, γιατί τον Άρη τον θαυμάζω και σαν άνθρωπο και σαν performer και η στάση ζωής του με συγκινεί βαθιά. Οπότε τώρα το να ξαναβρεθούμε –και με αυτή την ομάδα, με σκηνοθέτιδα την Έφη, την οποία επίσης εκτιμώ βαθιά, και με μια ομάδα ανθρώπων που όλοι κάπως σχετιζόμαστε από παλιά– είναι ένα πολύ ωραίο δώρο.

Τα Βατράχια είναι ένα έργο που για εμένα ήταν εντελώς ανεξερεύνητο. Η Έφη, όμως, μας έχει βάλει σε μια διαδικασία να το σκάψουμε και έτσι κατάλαβα ότι έχει τρομερή ευαισθησία. Και απλά χρησιμοποιεί το χιούμορ και την κωμωδία για να μιλήσει για πράγματα σκληρά, βάζοντας το μαχαίρι στο κόκκαλο λίγο πιο βαθιά.

Το γεγονός ότι συνεργάζομαι με το Μιχάλη Σαράντη είναι επίσης πολύ ωραίο, γιατί ενώ τον θαύμαζα πριν βλέποντάς τον να παίζει, τώρα έχω την ευκαιρία να τον δω και στη διαδικασία. Βλέπω, λοιπόν, πράγματα που μπορούσα μεν να φανταστώ για τον τρόπο με τον οποίο εμπλέκεται, όμως τώρα, βλέποντάς το μπροστά μου, παρατηρώ πώς γεννά τη σκηνική του δράση και αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Με συγκινεί η αφοσίωσή του, η εργατικότητά του, το ήθος του, μου αρέσει πολύ που το βλέπω.

– Πώς είναι να ερμηνεύεις στην Επίδαυρο;

Το να ερμηνεύω στην Επίδαυρο είναι για εμένα μία από τις πιο ωραίες εμπειρίες που μπορεί να έχει ένας ηθοποιός. Την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, η σκηνή μου προκαλούσε τρόμο, ένιωθα ότι θα με καταπιεί. Όμως ένας φίλος μου, επίσης ηθοποιός και σκηνοθέτης, μου είπε πως αυτό το θέατρο έχει τη μαγική δύναμη να σου δίνει πίσω ό,τι του δίνεις. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Μόλις μπήκα στη σκηνή, με έπιασε ένα πράγμα… νόμιζα πως θα σπάσει η καρδιά μου. Μα με το που βγήκε η πρώτη νότα, ήμουν στον Χορό τότε, ήρθε πίσω σαν μια γλυκιά ζέστη. Αν σκεφτείς ότι το μέρος αυτό φτιάχτηκε για θεραπευτικούς σκοπούς, δηλαδή οι άνθρωποι τότε μαζί με την κούρα που έκαναν και τις θεραπείες τους, παρακολουθούσαν κάθε μέρα θέατρο για να θεραπεύσουν ψυχή, καταλαβαίνεις ότι στον χώρο αυτό το φορτίο που έχει αποτυπωθεί είναι πολύ ισχυρό. Και το ότι βρίσκονται τόσοι άνθρωποι μαζί, στον ίδιο χώρο, παρακολουθούν το ίδιο θέαμα, χωρίς εξωτερικές αποσπάσεις… αυτή η ενέργεια που συσσωρεύεται είναι κάτι μαγικό. Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο θαυμαστά θέατρα που υπάρχουν στον κόσμο.

– Πώς φαντάζεσαι το επαγγελματικό σου μέλλον στην Ελλάδα; Αισιοδοξείς με την πολιτιστική πορεία της χώρας; Η παραμονή της Λίνας Μενδώνη στο υπ. Πολιτισμού θεωρείς ότι θα συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση;

Τώρα βγάζουμε το τραυμαπλάστ και εμφανίζεται η πληγή... Πάντα όταν συλλογίζομαι όλα αυτά που με ρωτάς, σκέφτομαι ότι έχει ανοιχτεί μια χαραμάδα φωτός μέσα σε αυτό το σκοτάδι, σε αυτόν τον ζόφο, και ψάχνω να βρω από πού μπορώ να αγκιστρωθώ σαν ψυχισμός και σαν ιδιότητα, για να μην πέσω σε βαθιά θλίψη.

Είμαστε μία χώρα που φέρει τόσο μεγάλο πολιτισμό και ο τρόπος με τον οποίον σήμερα τον παράγουμε είναι τόσο στείρος, από την πλευρά των κυβερνητικών δομών. Πολιτισμός δεν είναι μόνο θέατρο και εισπράξεις. Στο παρελθόν αφιερωνόταν άπλετος χρόνος, όχι μόνο για να δημιουργηθεί μια παράσταση, αλλά ένα νέο ρεύμα, μια νέα μέθοδος. Αυτό πια δεν υπάρχει. Ενώ έχουν μπει όλα σε έναν ρυθμό ανταποδοτικό και όλα έχουν να κάνουν με νούμερα, έχουμε ξεχάσει ότι αυτή η δομή χρειάζεται χρόνο και βάθος και διαστολή, χρειάζεται εκπαίδευση και για όλα αυτά δεν υπάρχει μέριμνα. Εκεί νομίζω ότι είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι του τραύματος.

Ο πολιτισμός, όμως, δεν μεταφράζεται μόνο σε χρηματοδοτήσεις για να έχουμε ένα κοσμικό καλοκαίρι – που είμαι κι εγώ κομμάτι του και είμαι ευγνώμων που έχω δουλειά κάθε χρόνο. Αλλά τώρα, αν πρέπει να αλλάξουμε λίγο σελίδα και να δούμε και τα ψιλά γράμματα, πολιτισμός είναι το να υπάρχει μια δομή που δεν ζητά από εσένα μόνο παραγωγή αποτελέσματος. Χρειάζεται να μπορείς να έχεις τον χρόνο μέσα εκεί να διερευνήσεις ένα νέο ύφος, ένα νέο ρεύμα, να μπορείς να κάνεις λάθη, να έχεις συνομιλία και με άλλες μορφές.

Πώς ήταν κάποτε που άνθρωποι φιλότεχνοι, μποέμ καλλιτέχνες –ηθοποιοί, ζωγράφοι, μουσικοί– μαζευόντουσαν από προσωπική τους ανάγκη και είχαν συνεχώς μια αλληλεπίδραση; Τώρα, ενώ υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, δεν υπάρχει αυτή η αλληλεπίδραση. Σα να μην υπάρχει αυτή η κοινωνική βεντάλια που να μπορεί να τα χωρέσει όλα αυτά. Σαν ο καθένας να έχει μια δική του, τυφλή διαδρομή και το «μαζί» να μην είναι αναγκαίο. Εμένα αυτό είναι που με θλίβει. Και που δεν είναι αυτό σκοπός ενός προγράμματος κυβερνητικού. Κάπως σαν όλα να γίνονται με μια αίσθηση καλοφτιαγμένης βιτρίνας. Δεν γίνονται επί της ουσίας πράγματα που φέρνουν την εξέλιξη.

«ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ: Η ΚΥΡΙΑ ΜΕΝΔΩΝΗ ΣΑΝ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΗ ΨΥΧΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΛΜΟ;»

Είναι σαν η ιστορία να κάνει κύκλους. Υπάρχει μια κοινωνική καταπίεση, κάποια στιγμή το πράγμα βράζει, ξεβράζει ένα καινούργιο ρεύμα, το οποίο έχει προκύψει από ανάγκη, και όλο αυτό αντί να αναδειχθεί και να εξελιχθεί, καταπνίγεται. Λες και πρέπει να υπάρχει η κατάρα του να υπάρχει πάντα ζόφος. Δεν ξέρω – ίσως να είναι και αλληλένδετο αυτό, ίσως κι εμείς να το κάναμε έτσι.

Αναφορικά με την επανεκλογή της κ. Μενδώνη, εγώ έχω ένα τεράστιο ερωτηματικό. Καμιά φορά σκέφτομαι, η ίδια σαν ψυχοσύνθεση και προσωπικότητα, πώς αισθάνεται; Είναι τόσο μουδιασμένη ψυχικά και συναισθηματικά που δεν αντιλαμβάνεται τον κοινωνικό παλμό; Τι είναι αυτό που της στέλνει; Και με όλα αυτά τα σφάλματα, τα οικτρά, η ίδια με τι σθένος το ξανακάνει και ξαναμπαίνει σε αυτό; Και με τι προγραμματισμό; Έρχεται μια πολύ δύσκολη περίοδος…

– Η σχέση σου με τα social media είναι, θα έλεγα, «μετρημένη». Φαίνεται να έχεις καταφέρει να τα χρησιμοποιείς χωρίς να σε «χρησιμοποιούν».

Ποτέ δεν ένιωσα ότι τα social media είναι κάτι άλλο από το να μου καλύπτουν την ανάγκη να μοιραστώ πράγματα με ανθρώπους που δεν είναι κοντά. Έτυχε να μην μπω σε αυτό το «τριπάκι». Ότι έχω έναν εθισμό με το κινητό, τον έχω – όποιος πει ότι δεν έχει είτε είναι ψεύτης είτε έχει κατακτήσει κάτι πολύτιμο. Προσπαθώ, όμως, να έχω αντίσταση. Τώρα με το μωρό δεν έχω και τον χρόνο. Πάντως, τα χρησιμοποιώ για να προωθώ τη δουλειά μου, στον βαθμό που νιώθω ότι με ωφελούν χωρίς να μου προσάπτουν μία ταυτότητα που δεν με αντιπροσωπεύει.

Η Μαίρη Μηνά ως σύντροφος και μητέρα

– Τον Δεκέμβριο του 2022 βλέπουμε την πρώτη σου φωτογραφία με το μωρό σου σε μια τρυφερή ανάρτηση που καταλήγει, απευθυνόμενη στον Μιχάλη Σαράντη, ότι η κόρη σας «σας διάλεξε, είστε οι τυχεροί της». Σκέφτεσαι καθόλου πώς θα είναι μεγαλώνοντας; Τη σχέση σας στο μέλλον;

Είμαι πολύ φρέσκια μέσα σε όλο αυτό και ακόμα ψάχνω κι εγώ να βρω τα πατήματά μου. Ακόμα είμαστε στη φάση που τα πράγματα είναι πρακτικά. Που καλύπτονται οι ανάγκες της. Και είμαι συνεχώς παρούσα στο να αφουγκράζομαι και να αρχίζω να καταλαβαίνω τον κώδικά της. Γιατί υπάρχει – το μωρό καταλαβαίνει τα πάντα. Και αρχίζει να συνομιλεί μαζί σου, με την δική της γλώσσα. Οπότε τώρα είμαστε σε αυτό το στάδιο που προσπαθούμε να καταλάβουμε η μία την άλλη. Αρχίζει, ωστόσο, να με πιάνει ένα άγχος ότι αυτό το πλάσμα θα μεγαλώσει και θα αρχίσει να έχει προσωπικότητα, να είναι ανεξάρτητη, να κάνει επιλογές, αλλά είναι ήδη έκδηλο ότι μπορείς να προστατεύσεις τα πράγματα με τη σχέση.

– Πόσο άλλαξε η ζωή σας μετά τον ερχομό της κόρης σας;

Άλλαξε εντελώς. Τα φέρνει όλα «τούμπα» το μωρό και είναι μεγάλη δοκιμασία. Δεν είναι καθόλου ροζ. Έχει ροζ στιγμές, αλλά έχει και μεγάλη δυσκολία, πρέπει να βρεις ξανά ισορροπίες, να συνεχίζεις να έχεις και εσύ επιθυμίες, ώστε να μπορείς να είσαι ολόκληρος.

«ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΟΡΜΗΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΑΡΑΝΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΟ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΕ».

– Ο Μιχάλης Σαράντης στις συνεντεύξεις του δεν σταματά να σε εκθειάζει. Εσένα τι σε κέρδισε σε αυτόν; Και πώς «κρατιέται» η σχέση μετά το μωρό;

Τώρα έχουμε γίνει περισσότερο ομάδα. Και αυτό είναι πολύ ωραίο. Έχει δυσκολίες αλλά οι δυναμικές αλληλοσυμπληρώνονται, δηλαδή εκεί που υστερώ εγώ αναλαμβάνει εκείνος και αντίστροφα, και προς το παρόν κάπως έχουμε βρει ένα ωραίο μοτίβο. Παρ’ όλα αυτά δοκιμάζεσαι κιόλας. Αρχίζεις να βλέπεις τον άνθρωπο και από άλλη ματιά. Εγώ τον Μιχάλη τον θαύμαζα και από πριν. Έχει μια ορμή σαν άνθρωπος που με συγκινεί πολύ, είναι πολύ «doer», πολύ δραστήριος σε σχέση με όλα. Και έχει και φοβερές ευαισθησίες. Aυτό το σύμπλεγμα ορμής και ευαισθησίας είναι ένα πράγμα πολύ σπάνιο, που δεν συναντώ συχνά, οπότε αυτό είναι κάτι που πάντα με γοητεύει.

– Έχεις πει σε παλαιότερη συνέντευξή σου: «Είναι μέρες που ξυπνάω και αυτό που αντικρίζω στον καθρέφτη είναι ένα κακόγουστο αστείο»! Tι είναι αυτό που τις μέρες εκείνες σε κάνει να νιώθεις καλά; Ποια είναι η δική σου πηγή ευεξίας;

Τώρα δεν έχω ιδιαίτερο χρόνο, λόγω και του παιδιού και της δουλειάς, αλλά προσπαθώ να έχω και σε αυτό μία αντίσταση, γιατί είναι πολύ εύκολο να επέλθει μια εγκατάλειψη και δεν θέλω να πάω προς τα εκεί. Όχι για να καλλιεργώ την εσωτερική μου ματαιοδοξία, έχει περισσότερο να κάνει με μία αίσθηση αυτοσεβασμού. Οπότε προσπαθώ να αφουγκράζομαι πότε αρχίζω να παρεκκλίνω και όταν συμβαίνει αυτό βάζω κάποια όρια και ξεκινάω από τα βασικά: Να πάρω τον χρόνο να κάνω ένα μπάνιο που θα απολαύσω, να κάνω μια ωραία βόλτα, να πάω να δω έναν φίλο μου, να διαβάσω κάτι που θα μου ανοίξει τον εγκέφαλο και όχι να κάνω ένα scroll down. Προσπαθώ να επαναφέρω μια αίσθηση αυτοσυνείδησης. Γιατί αυτό είναι που με καίει και έχω σκέψεις μαύρες καμιά φορά: Το ότι για καιρό σταμάτησα να είμαι συνειδητή. Κάπως με πήρε η μπάλα. Τώρα είναι και το μωρό, οπότε η αίσθηση παρουσίας και παρόντος με εξαναγκάζει να έχω συνείδηση και αυτό είναι αρκετά θεραπευτικό από μόνο του.