ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΟΠΟΥ Η «ΑΝΑΡΧΙΑ» ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Η 3η ατομική έκθεση σκίτσων του The Rabbit Knows έρχεται να μας θυμίσει παραμύθια για μικρούς και μεγάλους και να βάλει ένα μικρό ερωτηματικό στο τέλος του «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς...».

«Το γέλιο έχει πολύ μεγάλη θέση στον κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό, αλλά δυστυχώς δεν έχει τον χώρο που θα έπρεπε, ειδικά στην Ελλάδα. Δίνουμε μία υπεραξία σε κάτι που φαίνεται σοβαρό, ενώ πολλές φορές θα έπρεπε να δείχνουμε περισσότερη σοβαρότητα απέναντι στα αστεία. Το χιούμορ, είχε πει ο Όργουελ, είναι μία μικρή επανάσταση. Υπό αυτή την έννοια έχει τεράστια θέση στον πολιτικό σχολιασμό».

Για αυτές του τις απόψεις και για τα σχέδιά του, ο The Rabbit Knows είναι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Η 3η ατομική έκθεση σκίτσων του στάθηκε μία καλή ευκαιρία να συναντηθούμε και να συνομιλήσω ξανά μετά από καιρό.

Μια έκθεση σκίτσων γεμάτη... παραμύθια

Η έκθεση με τίτλο «Αναρχία στα παραμύθια» επικεντρώνεται σε… παραμύθια ειπωμένα μέσα από το κοινωνικοπολιτικό πρίσμα της σημερινής Ελλάδας. Παραμύθια που μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί, για να μας πάρει ο ύπνος. Παραμύθια που μας λένε τώρα για να μην ξυπνήσουμε. Παραμύθια που «προσπαθούμε να γράψουμε, καθώς προσπαθούμε να αποφύγουμε τα παραμύθια που μας πουλάνε».

Άλλωστε, όπως ο ίδιος έχει εξηγήσει, η σειρά «αναρχία» περιστρέφεται γύρω από την έννοια της ανατροπής αυτόματων σκέψεων, αυτόματων συνειρμών, με σκοπό να δημιουργήσει έναν χώρο ελευθερίας.

«Οι ήρωες του Rabbit είναι αθώοι, γι’ αυτό και μπορούν να γίνονται ανορθόδοξοι, σαρκαστικοί, κανιβαλιστικοί με την χοντροκοπιά της συνήθειας ή της πραγματικότητας. Υπονομεύουν τα πάντα, γιατί πρώτα έχουν υπονομευθεί οι ίδιοι. Έτσι, μπορούν να εστιάσουν σε μια ελάχιστη λεπτομέρεια και να πετάξουν πάνω από τα τετριμμένα, προτείνοντάς μας μια φαινομενικώς λοξή, αλλά λογική και γοητευτική άλλη ανάγνωση του κόσμου», γράφει ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός.

Μιλώντας μέσα από τα παραμύθια

«Η ιδέα να συνδυαστούν τα παραμύθια με αντίστοιχα κοινωνικοπολιτικά σκίτσα, προέκυψε μέσα από συζητήσεις με τη σύντροφό μου, ακούγοντας το "ένα παράξενο τραγούδι" από τα Ξύλινα Σπαθιά και τον στίχο "τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα".

»Θεωρώ ότι οι ανάγκες, οι επιθυμίες και οι διαθέσεις μας δεν αλλάζουν πολύ από αυτές που είχαμε ως παιδιά. Μπορεί να φαινόμαστε πιο ώριμοι και περίπλοκοι, αλλά πίσω από την ενήλικη βιτρίνα είμαστε περίπου όπως ήμασταν τότε. Έτσι, ενώ μικροί ακούγαμε παραμύθια για να ταξιδέψει το μυαλό και να αποκοιμηθούμε, τώρα ακούμε παραμύθια της εξουσίας για να παραμένουμε κοιμισμένοι. Η ιδέα αυτή είναι μία από τις βασικές της συγκεκριμένης έκθεσης».

Πόση δύναμη μπορεί να έχει ένα σκίτσο; Μπορεί να εγείρει προβληματισμό; «Ένα σκίτσο, όπως και κάθε μορφή τέχνης, μπορεί να έχει όση δύναμη του δώσει ο δημιουργός του. Τα δικά μου σκίτσα χαρακτηρίζονται σε μεγάλο βαθμό από μια παιδικότητα και έναν μινιμαλισμό, καθώς και από μια σχετικά ήπια γλώσσα. Ίσως με αυτό τον τρόπο γίνονται προσβάσιμα σε κάποιον που πιθανώς διαφωνεί με το περιεχόμενό τους. Ίσως με τον τρόπο αυτό μπορούν να τον προβληματίσουν έστω λίγο. Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που μπορεί να προκύψει, μιας και τα σκίτσα τα κάνω κυρίως για να ικανοποιηθώ εγώ ο ίδιος».

Ποιος είναι, όμως, ο σκοπός της έκθεσης αυτής και τι μπορεί να επιθυμεί ο αναρχικός λαγός όσον αφορά τις αντιδράσεις του κόσμου που θα την επισκεφτεί; «Θα ήθελα ο κόσμος να γελάσει με αυτό που βλέπει και πιθανώς λίγο με τον εαυτό του. Κατά μία έννοια θα ήθελα να "μαλακώσει" κάπως τα συναισθήματά του και την αντίληψή του. Από εκεί και πέρα είμαι ανοιχτός σε οτιδήποτε, καθώς δεν μπορώ να έχω κανέναν έλεγχο στο πως θα νοιώσει κάποιος που έρχεται σε επαφή με τη δουλειά μου».

Εγκαίνια έκθεσης: Παρασκευή 05/05/2023, 19.00 - 23.00. Διάρκεια έως 20/05. Χώρος: It’s all, oh so souvenir to me!, Σίνα 44, Αθήνα