3 ΑΝΤΡΕΣ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ

Θέλοντας να φωτίσουμε τα συναισθήματα των αντρών, που μένουν συνήθως στη σκιά σε μια διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης, μιλήσαμε με 3 κυρίους που έζησαν την εμπειρία της.

Το ψυχικό κόστος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι μεγάλο για πάρα πολλά ζευγάρια που βιώνουν την υπογονιμότητα. Συνηθίζουμε να λέμε ότι η γυναίκα προέχει τόσο στην εγκυμοσύνη όσο και στην επιδίωξή της, τα δικά της συναισθήματα και η δική της υγεία. Συνηθίζουμε να εστιάζουμε στο πώς αισθάνονται οι γυναίκες αν δεν μπορέσουν να αποκτήσουν παιδιά, τι γίνεται όμως με τα συναισθήματα του άντρα;

Με αυτό το σκεπτικό ζητήσαμε από τρεις άντρες που έχουν βιώσει τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης να μοιραστούν το πώς ένιωσαν εκείνοι. Δεν έχει σημασία αν τελικά απέκτησαν παιδί ή αν προσπαθούν ακόμη. Σημασία έχει πώς αισθάνονται εκείνοι. Έστω για μία φορά. Παρόλο που οι ίδιοι, όπως όλοι απάντησαν, βάζουν σε δεύτερη μοίρα τη δική τους συναισθηματική κατάσταση.

Η συναισθηματική εμπειρία της εξωσωματικής σε 12 ερωτήσεις

Ο Ηλίας, ο Νίκος και ο Δημήτρης (τα ονόματα είναι πραγματικά, αν και ορισμένοι προτίμησαν να μην δημοσιευτούν τα επίθετά τους), κλήθηκαν να απαντήσουν στις παρακάτω ερωτήσεις:

1. Είναι κοινή παραδοχή ότι η γυναίκα προέχει σε μια τέτοια διαδικασία. Τι γίνεται όμως με τα συναισθήματα του άντρα; Χρειάστηκε να τα βάλεις σε δεύτερη μοίρα;
2. Σε μια διαδικασία IVF, η ελπίδα απέχει μια ανάσα από την απογοήτευση. Ισχύει; Το ένιωσες; Πώς το βίωσες;
3. Θα έλεγες ότι έμοιαζε με εισβολή στην προσωπική σου ζωή;
4. Τι φοβήθηκες πιο πολύ;
5. Ποια ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που χρειάστηκε να πάρεις;
6. Τι θα άλλαζες τώρα αν ξεκινούσες από την αρχή; Τι θα έκανες διαφορετικά;
7. Το είχες/έχεις πει στους φίλους σου;
8. Σου έτυχε να ζηλέψεις κάποιον που είχε παιδί;
9. Σας έφερε πιο κοντά με τη γυναίκα σου ή σας απομάκρυνε η εμπειρία;
10. Είχες σκεφτεί να επισκεφτείς ψυχολόγο; Μήπως το έκανες ή σκέφτεσαι να το κάνεις;
11. Πώς θα χαρακτήριζες με 3 λέξεις τη διαδικασία της εξωσωματικής;
12. Τι θα συμβούλευες έναν άλλο άντρα που θα έμπαινε τώρα σε αυτή τη διαδικασία;

Μαρτυρία #1 Ίσως οι γυναίκες μας να είναι ανώτερες από εμάς

Η διαδικασία είναι πιο επώδυνη για τα συναισθήματα της γυναίκας. Αυτό από μόνο του σε κάνει να βάζεις σε προτεραιότητα την ψυχική ηρεμία της γυναίκας σου.

Είναι αλήθεια ότι η ελπίδα απέχει μια ανάσα από την απογοήτευση. Όπως συμβαίνει σε κάθε διαδικασία έτσι και αυτή βασίζεται σε βήματα. Ακολουθώντας τα βήματα, συνειδητοποιείς πως αφού ολοκληρωθεί επιτυχημένα το ένα, ακολουθεί το άλλο. Σε οποιαδήποτε στιγμή μπορεί η ελπίδα να γίνει απογοήτευση.

Και βέβαια φοβάσαι. Ειδικά την πρώτη φορά που όλα είναι καινούργια και κινείσαι σε άγνωστα εδάφη, αυτό που φοβάσαι περισσότερο είναι η υγεία της γυναίκας σου.

Δεν ένιωσα ότι υπάρχουν δύσκολες αποφάσεις. Αν μπορείς, προχωράς, αν δεν μπορείς... σφίγγεις τα δόντια και προχωράς. Αν υπάρχει επιλογή, η απόφαση είναι πάντα να προχωρήσεις.

Αν ωστόσο ξεκινούσαμε τώρα τη σχέση μας με τη γυναίκα μου, θα της πρότεινα να καταψύξει κάποια ωάρια, προτού ακόμη αποφασίσω ότι θέλω να την παντρευτώ.

Μόνο και μόνο για να μην έχει τόσο άγχος όταν θα αποφασίσει να κάνει παιδί. Το ίδιο προτείνω να κάνουν όλες οι γυναίκες! Φαντάσου ότι και στη βαφτιστήρα μου που τώρα είναι 21 χρονών το ίδιο θα προτείνω.

Οι πιο κοντινοί μου φίλοι γνώριζαν. Μιλήσαμε σε αυτούς που είναι διακριτικοί και πραγματικά μας αγαπούν. Όλοι οι υπόλοιποι καλό θα είναι να μένουν πιο μακριά σε αυτό το θέμα.

Δεν έτυχε να ζηλέψω κάποιον με παιδί. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι ελπίζω να εκτιμούν αυτό που έχουν. Κάπου διάβασα πως πατέρας μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε, μπαμπάς όμως δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει.

Η διαδικασία έχει πολλά σκαμπανεβάσματα και σου δημιουργεί συνέχεια συναισθήματα αγωνίας, χαράς, λύπης, ενθουσιασμού κ.ά. Όλα αυτά προσπαθείς να τα διαχειριστείς. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να νιώθεις απομακρυσμένος από τη σύντροφό σου.

Νομίζω πως το χρειάζομαι όμως καμιά φορά για να μπορέσω να τη βοηθήσω, όταν θα χρειάζεται. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που σκέφτομαι να δω κάποια στιγμή ψυχολόγο. Νομίζω ότι θα με βοηθήσει να βρω τρόπους να βοηθήσω τη γυναίκα μου.

Η διαδικασία της εξωσωματικής είναι επώδυνη, κουραστική και ανισόρροπη. Αν ξεκινούσε τώρα ένας φίλος αυτό το ταξίδι θα του υπενθύμιζα ότι η ενσυναίσθηση είναι προσόν.

Παρόλα αυτά είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουμε πως αντιμετωπίζουν οι γυναίκες μας αυτή την διαδικασία. Ίσως έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης τους ή με το ότι είναι ανώτερες από εμάς...

Σημασία έχει να είναι εκεί (ο άντρας) και να έχει στο μυαλό του ότι δεν φταίει κανείς, απλώς έτυχε, και ότι πρέπει να αλληλοϋποστηριζόμαστε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.

Θα χρειαστεί να γίνουμε οι βράχοι εμείς για να στηριχτούν εκείνες. Θα πρέπει επίσης να θυμάται ότι η διαδικασία είναι μια προσπάθεια και κανείς δεν γνωρίζει εξαρχής τα αποτελέσματα.

Ηλίας Κ. 

Μαρτυρία #2 Από τον παράδεισο πέφτεις στην κόλαση

Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να μπούμε στη διαδικασία της εξωσωματικής, έβαλα αυτομάτως σε δεύτερη μοίρα τα δικά μου συναισθήματα, αλλά και τις παλιές μου συνήθειες. Δεν το σκέφτηκα καν. Το έκανα αυθόρμητα.

Είναι αλήθεια ότι η ελπίδα απέχει μια ανάσα από την απογοήτευση. Θα το έλεγα και κάπως διαφορετικά. Αν τα αποτελέσματα των εξετάσεων δεν είναι αυτά που θες, πέφτεις από τον παράδεισο που έχεις δημιουργήσει με τις προσδοκίες στο μυαλό σου, στην κόλαση. Και μάλιστα σε χρόνο dt.

Η εξωσωματική μοιάζει με εισβολή στην προσωπική σου ζωή. Είναι κάτι εξωπραγματικό που σου επιβάλλει τους ρυθμούς του κι εσύ παραδίδεσαι άνευ όρων. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είναι λίγο σα να παγώνεις τη ζωή σου. Πρέπει να βάλεις τα πάντα σε δεύτερη μοίρα και αυτό είναι που με δυσκόλεψε περισσότερο.

Αν και είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, φοβήθηκα μήπως δεν καταφέρουμε ποτέ να αποκτήσουμε παιδί. Δεν ζήλεψα άλλους γονείς όμως, επειδή κάπου μέσα μου πίστευα ότι θα έρθει και η σειρά μας.

Αν ξεκινούσαμε τώρα, θα προσπαθούσα να μην είμαι τόσο εύπιστος και μερικές φορές αφελής. Στον δρόμο μας βρέθηκαν άνθρωποι - τόσο επαγγελματίες υγείας όσο και άτομα από τον κοινωνικό μας περίγυρο - που δεν φάνηκαν άξιοι της εμπιστοσύνης μου. Και δεν εννοώ τους πολύ φίλους μου, αυτούς στους οποίους επέλεξα να μιλήσω ανοιχτά.

Με τη γυναίκα μου ήρθαμε πιο κοντά, διότι φάνηκε ότι ο ένας στηρίζει τον άλλο στα δύσκολα. Αν θα χαρακτήριζα κάπως διαδικασία, θα έλεγα ότι είναι ένα δύσκολο μονοπάτι, επώδυνο, αλλά και θαύματουργο.

Αν κάποιος φίλος ξεκινούσε τώρα αυτό το ταξίδι, θα του έλεγα να μην έχει αμφιβολίες, να μην σταθεί απέναντι σε κανένα «ίσως». Στην εξωσωματική προχωράς ακάθεκτος, χωρίς φόβο και πάθος.

Νίκος Σ.

Μαρτυρία #3 Όλα τα συναισθήματα μεγεθύνονται

Η γυναίκα μπαίνει στη διαδικασία με την ψυχή και με το σώμα. Η ματαίωση την αφορά προσωπικά, είναι ευάλωτη, η κοινωνία μας έχει συνηθίσει να τη θεωρούμε υπεύθυνη κι αυτό είναι ένα βάρος μεγάλο.

Εκείνη βλέπει το σώμα της να αλλάζει ή σε εκείνη έρχεται περίοδος. Μοιραία έρχονται σε δεύτερη μοίρα τα συναισθήματα του άντρα και δεν πειράζει καθόλου. Είναι απαραίτητο να μιλάμε, να συζητάμε, να εκφραζόμαστε με όποιον τρόπο.

Σε μια διαδικασία IVF αισθανόμαστε ότι η ελπίδα απέχει μια ανάσα από την απογοήτευση. Όμως όλα μεγεθύνονται: ο φόβος, η προσμονή, η πίστη, η ελπίδα, όλα. Οπότε 2 εβδομάδες μέχρι την πρώτη χοριακή μοιάζουν πια σαν να διήρκησαν 1 λεπτό ή 2 χρόνια. Είναι όλα ρευστά, ένας δείκτης θα σου αλλάξει τη ζωή και περιμένεις τις ημέρες μέχρι το πρώτο τεστ.

Περισσότερο φοβήθηκα τις πρώτες εβδομάδες της κύησης που η γυναίκα μου, η Μία, εμφάνισε αλλεργία στην προγεστερόνη και τη σταμάτησε. Φοβήθηκα ότι δεν θα ολοκληρωθεί η κύηση. Ήταν όμως υποδειγματική έγκυος, άκουγε τον γιατρό και πρόσεχε πολύ.

Από την άλλη, ο φόβος πάει αγκαλιά με τις εβδομάδες εγκυμοσύνης και σταματά όταν έρχεται το παιδί στην αγκαλιά σου κι είναι όλα καλά. Ξεχνάς ή μάλλον αγκαλιάζεις το προηγούμενο διάστημα και το τακτοποιείς μέσα σου.

Είμαστε με τη Μία από το 2006. Περάσαμε χρόνια που θέλαμε και όποτε προσπαθούσαμε να μπούμε σε διαδικασία εξωσωματικής (ο πελαργός δεν το έφερνε από μόνος του), εμφανίζονταν εμπόδια.

Οπότε σε κάποια φάση αποφασίσαμε να το αφήσουμε στην άκρη. Στα 49 της η Μία και με τον νόμο που όριζε τότε το όριο των 50 στις γυναίκες, είπαμε να το προσπαθήσουμε. Θα μπορούσαμε να έχουμε ένα παιδί 17 ετών αλλά δεν θα ήταν ο Άρης.

Είχα μιλήσει για την απόφασή μας μόνο στον κολλητό μου φίλο, καθώς θέλαμε να είμαστε συγκεντρωμένοι στην προσπάθειά μας και να αποφύγουμε συζητήσεις που θα μας αποπροσανατόλιζαν. Θεωρώ ότι επειδή είναι πολύ απαιτητική διαδικασία είναι λάθος να αναλώνεσαι σε συζητήσεις.

Δεν ζήλεψα άλλους γονείς. Αργότερα, ο Άρης μας άνοιξε το παράθυρο στην πατρότητα και στα μελωμένα χαμόγελα όταν βλέπω άλλα παιδιά. Και στα βλέμματα κατανόησης σε εκείνους που έχουν παιδιά και σε εκείνους που δεν θέλουν ή που προσπαθούν.

Συναισθηματικά, περάσαμε όλη τη γκάμα: από τον ενθουσιασμό του «πάμε», στην αγωνία που μοιραστήκαμε μέχρι το αποτέλεσμα, στην απομόνωση και στην αγκαλιά που μας έφερε πιο κοντά από ποτέ. Είναι λογικό. Όλα μεγεθύνονται. Από το αν αξίζεις, αν θα τα καταφέρεις, αν θα τα καταφέρει. Είναι πολύ προσωπικός δρόμος και θέλει πολλή συζήτηση, κατανόηση κι ανοιχτά χαρτιά.

Αν θα έδινα 3 επίθετα στη διαδικασία της εξωσωματική, αυτά θα ήταν: Αχαρτογράφητη, συναρπαστική, προσωπική.

Σε έναν άλλο άντρα που θα έμπαινε τώρα σε αυτή τη διαδικασία, θα του έλεγα να εμπιστευτεί τον γιατρό που έχουν επιλέξει κι όχι τις ιστορίες των άλλων ή το ίντερνετ. Να στηρίζει τη γυναίκα του. Να γνωρίζει ότι η διαδικασία, στρεσογόνα κι επίπονη, είναι μόνο ένα σκαλί προς τη γονεϊκότητα. Μπορεί να είναι το πρώτο. Σίγουρα δεν είναι το μόνο.

Δημήτρης Παπαδόπουλος