ΣΤΟ ΠΗΛΙΟ ΔΕΝ ΠΑΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

Πόσες φορές πρέπει να πας στο Πήλιο για να το χορτάσεις; Με αυτό το ερώτημα ξεκίνησε άλλη μια τριήμερη εκδρομή στο αγαπημένο βουνό των Κενταύρων με μεγάλη παρέα, ενήλικες και παιδιά, με συμπαθητικό καιρό (ούτε κρύο ούτε ζέστη) και με περίσσια όρεξη για βόλτες, τσίπουρα (οι μεγάλοι), παιχνίδι (οι μικροί) και φαγητό (όλοι). Το οποίο, μάλιστα, αυτή τη φορά, ήταν εξαιρετικά καλό. Ακολουθούν όλες οι λεπτομέρειες του ταξιδιού.

Η παρέα ήταν μεγάλη και έσμιξε στο Πήλιο από διαφορετικά γεωγραφικά σημεία: άλλοι ήρθαν από Αθήνα, άλλοι από Τρίκαλα και άλλοι από Λάρισα. Το ραντεβού δόθηκε παραλιακά, στην ωραία Γατζέα, για ανασυγκρότηση δυνάμεων και ένα μεζεδάκι θαλασσινό πριν αρχίσουν οι στροφές και η ανηφόρα.

Παιδιά και μεγάλοι βρήκαμε τους φίλους μας και φτιάξαμε ένα χαλαρό πρόγραμμα για τις μέρες που θα ακολουθούσαν. Η αλήθεια είναι πως έχοντας περάσει χρόνο και άλλες φορές στο Πήλιο, δεν είχαμε μεγάλη έγνοια να κάνουμε sightseeing τριγύρω (πράγμα που πάντα σώζει ζωές και παρέες). Μέλημά μας να χαλαρώσουμε απολαμβάνοντας όλα τα καλά που έχει να προσφέρει το κατάφυτο βουνό της Μαγνησίας, σε τούτη τη μεριά που θα μας φιλοξενούσε τουλάχιστον. Και όχι απ' άκρη σ' άκρη. Είπαμε, άλλωστε, στο Πήλιο δεν πας μονάχα μια φορά.

Απογευματινή όψη της πλατείας του Αγίου Γεωργίου Νηλείας. / Κική Βασσάλου

Κι έτσι είναι. Με ορμητήριο τον ξενώνα Έφιπποι στις Πινακάτες και καλές οδηγούς τις οικοδεσπότισσές μας, Ειρήνη και Πηνελόπη, η τριήμερη εκδρομή μας κινήθηκε στα πέριξ, από τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας μέχρι τις Μηλιές και είχε σύντομες πεζοπορίες, λίγα χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο και απολαυστικές στάσεις για φαγητό. Και ένα λίγο πιο μακρινό μπόνους για το τέλος, αλλά αυτό θα το αποκαλύψουμε παρακάτω. Ακολουθούν όλα όσα κάναμε, είδαμε, περπατήσαμε, φάγαμε, αλλά και μερικά tips επιβίωσης με τέσσερα αγόρια από εξίμισι έως έντεκα ετών.

Ταξιδεύοντας με μικρά παιδιά

Η εκδρομή με παιδιά στις ηλικίες που αναφέρουμε παραπάνω δεν περιλαμβάνει τα συμπράγκαλα που κουβαλάς παντού μαζί σου όταν έχεις μωρό ή μωρά· οι ανάγκες σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ διαφορετικές και έχουν να κάνουν πολύ περισσότερο με τη διασκέδασή τους παρά με τη διατροφή και τον ύπνο τους.

Βιβλία, επιτραπέζια και κάρτες τύπου uno ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε να πάρουμε μαζί μας οι ενήλικες· τάμπλετ και μπάλα ήταν τα ζητούμενα από την πλευρά των παιδιών. Όχι, δεν καταφέραμε να μην υποκύψουμε στις οθόνες – δεν θα πω ψέματα.

Αυτό που λειτούργησε, ωστόσο, σε μια βουνίσια αλλά και ολίγον θαλασσινή εκδρομή σαν κι αυτή, ήταν η περιορισμένη χρήση του αυτοκινήτου ο περίσσιος χρόνος έξω: σε πλατείες, μονοπάτια και παραλία, όπου τα παιδιά έπαιξαν μπάλα και κρυφτό, τσακώθηκαν και φίλιωσαν, έτρεξαν, λερώθηκαν, βράχηκαν. Αυτός ήταν επίσης ο τρόπος για να πεινάσουν και να φάνε με την ψυχή τους. Πάμε στο Πήλιο τώρα;

Με ορμητήριο τις Πινακάτες

Η αλήθεια είναι ότι τις Πινακάτες αργήσαμε πολύ να τις μάθουμε, γιατί παρόλο που η απόσταση που τις χωρίζει από τη δημοφιλή Βυζίτσα είναι μόλις 3 χιλιόμετρα, ο δρόμος που ενώνει τα δύο χωριά άνοιξε το 1999, ενώ μέχρι τότε υπήρχε δυνατότητα να τις προσεγγίσει κανείς μόνο από την πλευρά του Αγίου Γεωργίου Νηλείας. Αυτά για την ιστορία.

Κατά τ' άλλα, τις Πινακάτες τις βλέπεις και τις ευχαριστιέσαι μόνο αν παρκάρεις το αυτοκίνητο και τις περπατήσεις, καθώς πάνω και κάτω από τον κεντρικό δρόμο απλώνονται όλα τα πετρόκτιστα και πάρα πολύ περιποιημένα σπίτια και αρχοντικά του χωριού, κάποια από τα οποία έχουν μετατραπεί σε ξενώνες, ενώ παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η περίκλειστη από κτίρια και τον ναό του Αγίου Δημητρίου πλατεία του χωριού, πλατανοσκέπαστη, όπως και οι πλατείες όλων των υπολοίπων πηλιορείτικων χωριών, με τραπεζάκια έξω και τη νεοκλασική χαρακτηριστική βρύση με καθαρό πόσιμο νερό από την πηγή «Δόκανα», δωρεά των ντόπιων μεταναστών στην Αίγυπτο,, αδελφών Τσιρογιάννη.

Περπατήματα για όλους

Από τις Πινακάτες περνάει και το κυκλικό μονοπάτι μήκους 14 χιλιομέτρων που περιλαμβάνει επίσης τη Βυζίτσα, τις Μηλιές και τα Καλά Νερά, και το οποίο δεν χρειάζεται να κάνετε ολόκληρο αν δεν είστε δεινοί πεζοπόροι. Μπορείτε όμως να διανύσετε κάποια μέρη του (εμείς αυτό κάναμε). Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής γίνεται σε καλντερίμι και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για μικρούς και μεγάλους.

Τα παιδιά πάντα δυσανασχετούν στην αρχή κάθε πεζοπορικής διαδρομής, αλλά μετά το χαίρονται τόσο πολύ που η αρχική γκρίνια εξαφανίζεται. Έχουν επίσης πάρα πολλές αντοχές – ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Ακολουθώντας τη σιδηροδρομική γραμμή

Στη δική μας εκδρομή περπατήσαμε πολύ και μέσα στις Πινακάτες, και από εκεί μέχρι τη Βυζίτσα, αλλά και όταν προσεγγίσαμε τις διάσημες Μηλιές οδικώς, παρκάραμε το αυτοκίνητο και μετά τον πρωινό καφέ στο χωριό ακολουθήσαμε το κατηφορικό καλντερίμι των 800 μ. περίπου μέχρι τον Σιδηροδρομικό Σταθμό των Μηλιών. Ναι, είναι ο φοβερός αυτός σταθμός, όπου κάθε καλοκαίρι ολοκληρώνει τη διαδρομή του ο Μουντζούρης, το τουριστικό τρενάκι του Πηλίου που ξεκινάει από τα Άνω Λεχώνια.

Άποψη του χαρακτηριστικού κτηρίου που στεγάζει τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Μηλεών. / Κική Βασσάλου

Τώρα όμως που βρεθήκαμε εμείς εκεί δεν είχε δρομολόγια και έτσι μπορέσαμε με ασφάλεια να περπατήσουμε άλλα 500 μ. επάνω στις γραμμές μέχρι την περίφημη σιδερένια «Γέφυρα ντε Κίρικο» (ο σχεδιαστής της, ονόματι Εβαρέστο, ήταν ο πατέρας του γνωστού ζωγράφου Τζόρτζιο Ντε Κίρικο), η οποία θεωρείται θαύμα της μηχανικής, καθώς οι ράγες κάνουν καμπύλη πάνω στον φορέα της γέφυρας που είναι ευθύγραμμος!

Η «Γέφυρα Ντε Κίρικο» θεωρείται θαύμα της μηχανικής. / Κική Βασσάλου

Η γέφυρα αυτή περνάει πάνω από τον χείμαρρο Ταξιάρχη (αν έχετε ακροφοβία δεν χρειάζεται να πλησιάσετε πολύ κοντά) και η αλήθεια είναι πως μοιάζει να έχει γίνει ένα με την άγρια φύση και ομορφιά της περιοχής.

Ένα έργο ζωής που πραγματεύεται... τη ζωή

Επιστρέφοντας στις Μηλιές, δυστυχώς δεν προλάβαμε τη Δημόσια Βιβλιοθήκη (τηλ. 2423086260) ανοιχτή – αν την πετύχετε μην παραλείψετε μια επίσκεψη. Περάσαμε ωστόσο το κατώφλι του Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών (18ος αιώνας) που ήταν μια αληθινή αποκάλυψη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πρόκειται για έναν ναό που εξωτερικά δεν θυμίζει ναό, ενώ για την αγιογράφηση του εσωτερικού του εργάστηκε επί 33 συναπτά έτη ένας μοναχός αγιογράφος.

Η Ημέρα της Κρίσης στον πρόναο του Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις Μηλιές. / Κική Βασσάλου

Έργο ζωής για τον αγιογράφο και μια σπουδαία πολιτισμική κληρονομιά για όλους εμάς –ανεξαρτήτως πίστης και θρησκείας– με τον πρόναο του ναού, εκεί όπου, όπως μάθαμε, γινόταν κάποτε η κατήχηση στους νέους ώστε να αποφασίσουν αν θα βαπτιστούν ή όχι, να είναι αποτυπωμένη με κάθε λεπτομέρεια η Αποκάλυψη του Ιωάννη, η Κόλαση και ο Παράδεισος, η Ημέρα της Κρίσης, άγιοι και σατανάδες, η αιώνια ζωή και ο θάνατος.

Καλό φαγητό σε κάθε χωριό

Στις Μηλιές βρίσκεται μια σταθερά αγαπημένη στάση για καφέ και ποτό, το Άννα να ένα μήλο (τηλ. 2423086889), ενώ και στη διπλανή Βυζίτσα, ο χαριτωμένος Ερωδιός (τηλ. 2423086070) προσφέρεται για ροφήματα και γλυκά, αλλά και για ποτό και καλή μουσική.

Η είσοδος της ταβέρνας «Η Δροσιά» στις Πινακάτες. / Κική Βασσάλου

Όταν ταξιδεύεις με παιδιά, βέβαια, προτεραιότητα δίνεται στις καλές ταβέρνες, ιδανικά με αυλή ή πάνω σε πλατεία. Όχι όπου κι όπου, όμως. Το ρεπορτάζ έγινε πριν πάμε και επιβεβαιώθηκε με τη δοκιμή άμα τη αφίξει μας.

Έχουμε και λέμε: Στις Πινακάτες καθίσαμε στην ταβέρνα Η Δροσιά (τηλ. 2423086772), όπου δοκιμάσαμε εξαιρετικό μπουμπάρι (παραδοσιακό πιάτο για «δυνατούς» γευσιγνώστες, καθώς πρόκειται για έντερο γεμιστό με συκωτάκια και ρύζι), μανιτάρια φρικασέ, ντολμαδάκια (με πρόβειο και χοιρινό κρέας τυλιγμένο σε αμπελόφυλλα, με διάφορα μυρωδικά) και νοστιμότατο ζυγούρι στη λαδόκολλα, το οποίο παραγγείλαμε και ξαναπαραγγείλαμε.

Στην εντυπωσιακή σάλα της ταβέρνας «Η πλατεία μας» στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας. / Κική Βασσάλου

Έτερη εξαιρετική ταβέρνα Η Πλατεία μας (τηλ. 2428079719), στην πλατεία του Αγίου Γεργίου Νηλείας, του επόμενου χωριού από τις Πινακάτες, με κατεύθυνση τον Βόλο (απ' όπου απέχει περί τα 20 χλμ.). Και εδώ, ζυγούρι και μπουμπάρι παρέλασαν και πάλι από το τραπέζι μας, εξίσου νόστιμα και καλομαγειρεμένα, μαζί με όλα τα υπόλοιπα χειροποίητα ορεκτικά και κρεατικά. Έξτρα συν της εν λόγω ταβέρνας, η πολύ ωραία σάλα για τις μέρες με κρύο, όσο και η τεράστια πλατεία όπου βγάζει τα τραπέζια της.

Στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας αγαπούν την τέχνη

Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας είναι άλλο ένα χωριό της περιοχής που αξίζει τον χρόνο των ταξιδιωτών, στα ψηλά του βουνού (700 υψόμετρο) με φανταστική θέα στον Παγασητικό, αρκετή δροσιά γενικώς και ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική.

Από εδώ καταγόταν ο γλύπης Νικόλας (Νικόλαος Παυλόπουλος, 1909-1990), ένα άγαλμα του οποίου θα δείτε στο μπαλκόνι με την απέραντη θέα απέναντι από την πλατεία. Ο ίδιος δώρισε ένα μεγάλο μέρος από τα έργα του στην τότε Κοινότητα Αγίου Γεωργίου Νηλείας, καθώς και μεγάλο χρηματικό ποσό με το οποίο δημιουργήθηκε το Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα (τηλ. 2428093100).

Η αλήθεια είναι πως εμείς δεν το βρήκαμε ανοιχτό αυτό το μικρό μουσείο, αλλά καθώς τα παιδιά έκαναν καινούργιους τετράποδους φίλους επιστρέφοντας στα αυτοκίνητα, οδηγηθήκαμε και κοντοσταθήκαμε στο νεοϊδρυθέν –όπως μάθαμε στη συνέχεια– Μουσείο Τοπικής Ιστορίας & Τέχνης «Κώστας Λιάπης», όπου εκτίθενται κλασικοί πίνακες ζωγραφικής του Γερμανού ιστορικού ζωγράφου Richard Rafael Roland Risse που χρονολογούνται από την εποχή που χτίστηκε ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας και αποτελούν οικογενειακή κληρονομιά της Katharinas Agathe Kriener, καθώς και ενδιαφέροντα σύγχρονα έργα του Πηλιορείτη ζωγράφου Κωνσταντίνου Κομνηνού.

Η επίσκεψη στο απίθανο αυτό αρχοντικό, λοιπόν, αλλά και στο χωριό, έκλεισε με παλαιά και σύγχρονη τέχνη, ενώ αναφορικά με το φαγητό αξίζει να πούμε (αν και δεν προλάβαμε να πάμε αυτή τη φορά) ότι πάνω στον δρόμο υπάρχει και το τσιπουράδικο Του Στεφανή (τηλ. 2428093000) που παραμένει διαχρονικά στη λίστα κάθε ταξιδιώτη της περιοχής.

Τσίπουρα, μεζέδες και λίγη θάλασσα

Κλείνοντας την πηλειορίτικη αυτή βόλτα και πριν ανανεώσουμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά, αφήσαμε πίσω τις Πινακάτες και τα χωριά που βλέπουν Παγασητικό για να οδηγήσουμε γύρω στα 15 χιλιόμετρα βορειοανατολικά (προς Τσαγκαράδα για όσους γνωρίζουν την περιοχή). Τελευταίος προορισμός, ένα καλά κρυμμένο μυστικό και μια νέα αποκάλυψη για εμάς, το Καλαμάκι.

Το μπαλκόνι με την απέραντι θέα της ομώνυμης ταβέρνας στο Καλαμάκι. / Κική Βασσάλου

Το Καλαμάκι είναι παραδοσιακό, πετρόκτιστο, με την πλατεία και τα πλατάνια του, και φοβερή θέα, αυτή τη φορά, στο Αιγαίο. Εδώ και μια από τις ωραιότερες ταβέρνες του Πηλίου και βασικά τσιπουράδικο, Το Μπαλκόνι (τηλ. 2423055164).

Από αυτά που ακολουθούν τις συνήθειες των βολιώτικων τσιπουράδικων, όπου κάθε 25άρι τσιπουράκι που παραγγέλνεις (εμείς χωρίς γλυκάνισο), αντιστοιχεί και σε δυο φανταστικούς μεζέδες – χταποδάκι ξυδάτο, θράψαλο ψητό, πεταλίδες, μανιτάρια, τσιτσίραβλα (παραδοσιακό τουρσί του Πηλίου) και άλλα ωραία και νόστιμα με τα οποία μεθάς (εντάξει, υπερβάλλω) και χορταίνεις.

Το μενού περιλαμβάνει και πολλά άλλα πιάτα, τα οποία είναι επίσης εξαιρετικά (από κανελόνια γεμιστά με κοτόπουλο μέχρι κλασική χοιρινή μπριζόλα με πατάτες – τα παιδιά δεν άφησαν τίποτα), ενώ έχετε την επιλογή να καθίσετε είτε στο μπαλκόνι με την απέραντη θέα και τον αέρα, είτε στην πλατεία που ο αέρας «κόβει» και προσφέρεται για παιχνίδι.

Κερασάκι στην τούρτα, αντί επιδορπίου, η ομώνυμη βοτσαλωτή παραλία (περί τα 2 χλμ. με το αυτοκίνητο) που βλέπει ανατολικά και άρα δεν έχει ηλιοβασίλεμα, αλλά προσφέρει το καλύτερο κλείσιμο μιας ανοιξιάτικης εκδρομής στο Πήλιο που έχει ήδη αρχίσει και βολιδοσκοπεί το καλοκαίρι.