ΠΩΣ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΩΣ ΤΗΝ ΚΟΝΤΙΝΗ «ΓΑΪΔΟΥΡΟΧΩΡΑ» ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΠΑΙΔΙ

Τρία μόλις χιλιόμετρα από το Κορωπί βρίσκεται η «Γαϊδουροχώρα», ένα μέρος που σε φέρνει κοντά στη φύση και στα απίθανα γαϊδουράκια.

Με αφορμή τα γενέθλια της κόρης ενός οικογενειακού φίλου πέρασα μια μαρτιάτικη Κυριακή τα σύνορα της  «Γαϊδουροχώρας», του επισκέψιμου πάρκου του Ελληνικού Κέντρου για το Γαϊδούρι, που βρίσκεται τρία χιλιόμετρα έξω από το Κορωπί. Ως Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία λειτουργεί όχι με σκοπό το κέρδος, αλλά την εξασφάλιση των απαραίτητων οικονομικών πόρων, ώστε να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις ανάγκες των ζώων που φιλοξενεί και να ανταποκρίνεται σε περιστατικά κακοποίησης γαϊδουριών.

«Το όραμα και οι δράσεις μας δεν αφορούν μόνο στην προστασία του γαϊδουριού αλλά και στην επαναφορά του στη σύγχρονη ζωή σαν ζώο συντροφιάς ή δραστηριοτήτων που σέβονται τη φύση και τις ανάγκες του. Για παράδειγμα, ο γάιδαρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μέσο υποστηρικτικής ή και θεραπευτικής αγωγής. Εμείς λοιπόν που ιδρύσαμε και διαχειριζόμαστε τη «Γαϊδουροχώρα» και το Ελληνικό Κέντρο για το Γαϊδούρι, προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε μία νέα συνείδηση σχετικά με τη συνύπαρξη και συνεργασία του ανθρώπου με τα ζώα και το περιβάλλον», μας λέει ο Δημήτρης Στουπάκης, φωτογράφος, συνιδρυτής και συνδιαχειριστής της «Γαϊδουροχώρας».

«Πώς ξεκίνησαν όλα;» τον ρωτάω. «Με την Τατιάνα (σ.σ. Παπαμόσχου) ήμασταν εθελοντές στον ΕΣΠΙ (Ελληνικό Σύλλογο Προστασίας Ιπποειδών). Εκεί, δεκατέσσερα χρόνια πριν, γνωρίσαμε και αγαπήσαμε τον Κίτσο, έναν γαϊδουράκο που μας έδειξε τον καλύτερο εαυτό του. Και κάπως έτσι ήρθε η ιδέα».

Εκεί που πρωταγωνιστούν τα γαϊδούρια

Περνώντας από την είσοδο του ιδιότυπου αυτού αγροκτήματος έρχεσαι σε επαφή με τη φύση. Νιώθεις σαν να έχεις ταξιδέψει ώρες έξω από την Αθήνα. Κι όμως, είναι η Αττική στα καλύτερά της: Ελιές, θυμάρια και αμυγδαλιές και διακριτικές παρεμβάσεις από ανθρώπινο χέρι με πετρόκτιστα τοιχία ή ξύλινα καθιστικά. Τα παιδιά γύρω μας είναι σε έκσταση. Αλλά κι εμείς επίσης. Και παίρνουμε τον λόφο για να ανεβούμε από τα καλοκαθαρισμένα μονοπάτια και να απολαύσουμε την εξοχή παρέα με τα γαϊδούρια τον πιστό σύντροφο του κάθε οδοιπόρου αιώνες τώρα.

Σταύλοι, μανέζ (ο στρογγυλός στίβος για την εκγύμναση των ζώων και τα μαθήματα), κοπρώνες για τη συγκέντρωση της κοπριάς (του καλύτερου λιπάσματος για τα φυτά), όλα στήθηκαν γύρω από την καθημερινότητα των γαϊδουριών. Δεκαπέντε -αν δεν κάνω λάθος- γαϊδούρια φιλοξενούνται αυτή την εποχή στο πάρκο. Θηλυκά και αρσενικά, μικρά και μεγαλύτερα, ενήλικα και γηραιότερα, κάθε ένα με τη δική του ιστορία.

Είσαι γαϊδούρι;

Μάλλον όχι, γιατί δεν έχεις την υπομονή και την αντοχή του συμπαθητικού αυτού ζώου που από αρχαιοτάτων χρόνων συνόδευε τον άνθρωπο στις δραστηριότητές του, αξίζοντας πολύ περισσότερο από το άλογο, του οποίου η ομορφιά εκτιμήθηκε στον Μεσαίωνα όταν ο γάιδαρος ξέπεσε και κοροϊδεύτηκε.

Τα γαϊδούρια δεν κατάφεραν να βγουν ποτέ από αυτό τον κύκλο παρεξηγήσεων και έμειναν στη γωνιά ως τεμπέλικα και πεισματάρικα ζώα. Κι όμως ο γάιδαρος είναι ιδιαίτερο ζώο: κοινωνικό, έξυπνο, παιχνιδιάρικο και, όπως μας λέει ο Δημήτρης Στουπάκης «πολύ τρυφερό, τόσο που μπορεί να γίνει εξαιρετικός σύντροφος στη σύγχρονη ζωή και να χαρίσει στιγμές χαράς, δράσης αλλά και γαλήνης».

Τι άλλο έμαθα περιδιαβαίνοντας στην ύπαιθρο της «Γαϊδουροχώρας»; Ότι τα γαϊδούρια ζουν σε αγέλες και δεν αγαπάνε τη μοναξιά. Γι’ αυτό αν κάποιος δεν μπορεί να έχει δύο γαϊδουράκια, καλό είναι να έχει ένα ακόμη ζώο για παρέα στον γαϊδουράκο: κατσίκα, πρόβατο ακόμη και κότα, όχι όμως σκύλο, καθώς οι σκύλοι είναι σαρκοβόρα θηλαστικά και παραπέμπουν σε λύκο, που είναι ο φυσικός εχθρός των ιπποειδών. Έμαθα ακόμη πως παρόλο που ζουν σε αγέλη δένονται ιδιαίτερα με κάποιο άλλο γάιδαρο και τον κάνουν «κολλητό».  Αν μάλιστα ο ένας από τους δύο πεθάνει, λένε ότι πρέπει να αφήσεις τον άλλον δίπλα στο νεκρό φίλο του για αρκετή ώρα μέχρι να το συνειδητοποιήσει. Αλλιώς θα βασανίζεται αναζητώντας τον χαμένο του σύντροφο για πάντα.

Και μία αληθινή ιστορία για ένα αληθινό γαϊδούρι: Τον Ισίδωρο

Γεννήθηκε το 1997 σε μία γαλλική επαρχία όπου ζούσε και εργαζόταν για τον ιερέα και ακτιβιστή Λουσιέν Κονσερβέ –Lulu για τους φίλους του–, ο οποίος είχε ιδρύσει τον σύλλογο Florianne για να βοηθάει φτωχά παιδιά και άτομα με αναπηρίες με τα γαϊδουράκια του. Τον Μάρτιο του 2012 ο ιερέας ξεκίνησε μία πορεία ειρήνης με τον Isidor από τη Γαλλία προς τη Βηθλεέμ.

Δεκαπέντε μήνες μετά βρέθηκαν στην Αθήνα και φιλοξενήθηκαν από τους ανθρώπους της «Γαϊδουροχώρας». Θα έφευγαν με πλοίο για τη Χάιφα, αλλά τελευταία στιγμή ανακάλυψαν ότι ο νόμος δεν άφηνε τον Isidor να ταξιδέψει γιατί δεν κάνει την εξάμηνη, απαραίτητη για τις αρχές, καραντίνα. Έτσι οι φίλοι χωριστήκαν.

Η μικρή επαρχία της Γαλλίας παρακολουθεί τη ζωή του μέσα από τη σελίδα «Lulu en camp volant» και τη «voyage de Lucien Converset». Εμείς τον ακολουθήσαμε δια ζώσης.

Για πληροφορίες επίσκεψης, διοργάνωση παιδικών πάρτι, εθελοντισμό και αναδοχή ζώων επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της «Γαϊδουροχώρας».