ΚΑΚΟΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΙΛΑΡΗ (Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ) ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Τι να κρατήσει ένας νέος άνθρωπος αλλά και κάθε σκεπτόμενος πολίτης από την ιλαρή προεκλογική παράσταση όλων των κομμάτων; Πώς να μην απαξιώνεται η έννοια της πολιτικής με τέτοια καμώματα;

Δεν είναι αστεία υπόθεση οι εκλογές. Ιλαρή είναι η προεκλογική παράσταση σχεδόν όλων των κομμάτων. Ο ένας δίνει, ρυθμίζει και ποζάρει σαν διάνος για τις επιτυχίες του.

Ο άλλος τάζει, εξαγγέλλει, υπόσχεται και ασκεί κρημνιστική κριτική. Ο τρίτος σεμνύνεται ότι ξεχωρίζει κι ας έχει στην καμπούρα του αποτυχίες, σκάνδαλα και χλωμό παρόν.

Φλυαρία, αντιμαχίες χαμηλής αισθητικής και πλειοδοσία υποσχέσεων για ένα φωτεινό μέλλον. Δίπλα τους, γεμάτο το καλάθι των αχρήστων με παλιά προεκλογικά ταξίματα και δεσμεύσεις που τις πήρε ο άνεμος και τις εξαφάνισε.

Καλά το λέει ο συνάδελφος Τάσος Παππάς στην «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Δεν πρέπει να παίρνουμε τοις μετρητοίς όσα λένε τα κόμματα προεκλογικώς». Χρήσιμη προτροπή. Την οποία, απ’ ό,τι φαίνεται, οι νέοι ενστικτωδώς την εφαρμόζουν γυρνώντας την πλάτη στην πολιτική που ασκείται με τέτοιους όρους.

Κι αν δεν τους απωθεί το φέρεσθαι κομμάτων, ηγετών και στελεχών, είναι βέβαιο ότι τους προβληματίζει και τους καθιστά καχύποπτους έναντι της πολιτικής και των πολιτικών.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τα προεκτεθέντα περί εξαγγελιών και υποσχέσεων, τα οποία –μαζί με στείρες αντιπαραθέσεις, αποκαλύψεις για σκάνδαλα και σκανδαλολογία– συνθέτουν μια βαρετή άγευστη σούπα, αν όχι έναν απωθητικό πολτό.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Κι ας έρθουμε σε κάποιες άλλες πτυχές της προεκλογικής πραγματικότητας. Βλέπεις φέρ’ ειπείν τους τάδε ηγέτες που ποτέ δεν περπάτησαν μόνοι τους σε λαϊκές γειτονιές, σε χώρους δουλειάς κ.λπ. να μπαίνουν στο ίδιο καράβι με το πόπολο για να δείξουν ότι είναι απέριττοι και λαϊκοί, να τρέχουν ασθμαίνοντες στην αγορά ή στα χωράφια για συναντήσεις με τους αγρότες.

Και να χαμόγελα και χαιρετούρες με τον «απλό κόσμο», να πιασάρικες δηλώσεις και ατάκες, κι όλα αυτά με τις κάμερες να καιροφυλακτούν και τα υμνητικά σχόλια, όπως και οι δηκτικές κριτικές των εναντίων, να γράφονται προτού προλάβει ο κάμεραμαν να πάρει τα πλάνα.

Άσε δε τις φωτογραφίες με στιγμές «οικογενειακής ευτυχίας» ηγετών και στελεχών! Στοιχείο απαραίτητο στο προεκλογικό μενού, για να καταλάβει –ή μάλλον να το εμπεδώσει– ο πάσα εις ότι έχουμε να κάνουμε με σοβαρούς ανθρώπους, πολιτικούς με αρχές και ηθικούς κώδικες.

Αμ εκείνος ο προβολέας στα τιμημένα γηρατειά ή στην άλκιμη νεότητα; Πόση έγνοια, τι σεβασμός, τι λόγια μελίρρυτα! Πότε στους απόμαχους το μεγαλύτερο βάρος της καμπάνιας και πότε στους νέους. Ανάλογα με τις εκλογικές ανάγκες κάθε φορά. Δηλαδή πού υστερεί και πού υπερέχει το κόμμα…

Ε, κάπως έτσι φυτρώνουν δήθεν ελκτικές υποψηφιότητες (καλλιτεχνών, αθλητών, «επωνύμων» κ.ά.) και κάπως έτσι σέρνονται οι πολιτικοί αρχηγοί σε «νεανικές εκπομπές» και σε τηλεοπτικά πλατό. Για να είναι προσπελάσιμοι και στο «άλλο κοινό».

Αλήθεια τώρα, τι να κρατήσει ένας νέος άνθρωπος αλλά και κάθε σκεπτόμενος πολίτης από αυτή την ιλαρή παράσταση; Πώς να μην απαξιώνεται η έννοια της πολιτικής με τέτοια καμώματα;

Και πώς οι νουνεχείς που νοιάζονται για την πολιτική και δεν ανήκουν στον κύκλους των πεπεισμένων και των αφιονισμένων να μη λένε μέσα τους αλλά και δημόσια εκείνον τον στίχο του Βολφ Μπίρμαν;

Αυτόν: Τους έχω βαρεθεί…