ΠΩΣ ΑΝΑΨΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Μου φαινόταν βουνό να ανάψεις κάρβουνα για να ψήσεις. Μέχρι που αποφάσισα να το τολμήσω και βρήκα τον κατάλληλο «δάσκαλο».

Οι γείτονες στο εξοχικό μου ανάβουν κάρβουνα για ψύλλου πήδημα. Όχι μόνο το Πάσχα αλλά και το καλοκαίρι, ακόμα και με καύσωνα (ακόμα και μια χρονιά που καιγόταν η χώρα, οπότε μου φάνηκε από άκομψο έως παράλογο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).

Εγώ πάλι δεν το είχα τολμήσει. Μου φαινόταν πιο ασφαλές να βάλουμε το κατσικάκι στον φούρνο (μια χρονιά βέβαια κάηκαν όλες οι ασφάλειες και παραλίγο να μείνουμε νηστικοί, αλλά αυτό επίσης είναι μια άλλη ιστορία). Όλα αυτά, ενώ στον κήπο του σπιτιού μου υπήρχε χτιστό μπάρμπεκιου, στο οποίο μέχρι και αρνί και κοκορέτσι είχαμε σουβλίσει, τότε που οι γονείς φρόντιζαν για τα πάντα κι εμείς τα παιδιά απλώς ξυπνούσαμε (κάπως αργά), για να τα βρούμε όλα έτοιμα.

Στο πρώτο πανδημικό Πάσχα που επιτράπηκε η ελεύθερη μετάβαση στα εξοχικά, αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα: θα άναβα κάρβουνα για να ψήσουμε παϊδάκια (γιατί ολόκληρο αρνί δεν θα τολμήσω να σουβλίσω ποτέ, αυτό κι αν το έχω πάρει απόφαση!). Όσοι τα καταφέρνουν, φαίνονται μάστορες: ξέρουν τι ώρα πρέπει να βάλουν μπροστά τη διαδικασία για να φάνε την ώρα που θέλουν, πώς πρέπει να ανάψουν τα κάρβουνα, πότε να κάνουν αέρα με μεταλλικό φαράσι (αυτό θυμόμουν από παλιά, φυσικά δεν είχα), πότε είναι έτοιμη η φωτιά για να βάλουν πάνω τα κρέατα κ.ο.κ.

iStock

Οι μάστορες το κάνουν να φαίνεται πολύ εύκολο – και συνάμα μια τέχνη που πρέπει να την κατέχεις. Κάνουν σαν να μην υπάρχει περίπτωση να πάει κάτι στραβά, αλλά εγώ είχα δει ότι γινόταν κι αυτό. Μας είχε καλέσει φίλος να ψήσουμε και ξεκίνησε να το κάνει αεράτα. Μόνο που η φωτιά «ψόφησε» νωρίς και το κρέας άρχισε να παίρνει ένα περίεργο χρώμα, τόσο περίεργο που θεωρήσαμε ότι είχε υποστεί κάτι μη αναστρέψιμο και κατέληξε στα σκουπίδια. Ο δε φίλος ψέλλιζε «δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό» τόσο απολογητικά, σαν να τον είχε προδώσει το «σύστημα» σε πολύ πιο επίμαχη φάση.

Εγώ και τα κάρβουνα

Εδώ όμως άλλοι περπατάνε πάνω σε κάρβουνα, εγώ δεν θα κατάφερνα να ανάψω και να ψήσω; Άλλωστε, ήμασταν πολύ οικογενειακά ακόμα, ελέω κορονοϊού, και θα υπήρχε κατανόηση.

Πώς όμως ανάβεις κάρβουνα; Αποφάσισα να φερθώ σαν «θείος που κάθεται με τη νεολαία» και να ακολουθήσω τη συμβουλή της νέας γενιάς: Αναζήτησε tutorial στο YouTube! Η ανιψιά μου είχε αλλάξει έτσι οθόνη σε iPhone (!), οπότε κάτι πρέπει να ξέρουν τα παιδιά.

iStock

Η αναζήτηση με οδήγησε σε διάφορα βίντεο και έπρεπε να αποφασίσω ποιο είναι το πιο αξιόπιστο. Κατέληξα σε ένα του Thess del food (Thessaloniki's Delicious Food) που αναρτά βίντεο με εστιατόρια αλλά και μαγειρικές συμβουλές. Αν μη τι άλλο, ξεκινά ως εξής: «Πολύς κόσμος θέλει να μάθει να ψήνει σε ψησταριές στις αυλές τους ή στα μπαλκόνια, αλλά φοβούνται. Θα σας δείξω σήμερα πόσο απλό ήτανε».

Μέσα σε 4 λεπτά και 23 δεύτερα, σε καθοδηγεί από το ποια ψησταριά πρέπει να διαλέξεις, αν δεν έχεις, μέχρι το πώς θα καταλάβεις ότι η φωτιά έχει «πέσει» στο σημείο που πρέπει για να μην καεί το κρέας. Η πιο cult στιγμή του βίντεο είναι όταν –αντί για μεταλλικό φαράσι– εξηγεί πως μπορείς να κάνεις αέρα με ένα σύγχρονο γκατζετάκι και βγάζει ανεμιστηράκι USB, με power bank προστατευμένο σε θήκη γυαλιών!

Καλά τα πήγαμε

Πέρα από το χιούμορ, οι συμβουλές που δίνει στο βίντεο με βοήθησαν να ανάψω σωστή φωτιά και να ψήσω χωρίς απρόοπτα. Το μόνο που απέφυγα την πρώτη φορά ήταν να χρησιμοποιήσω τα προσανάμματα που προτείνει, γιατί φοβήθηκα μήπως μείνουν χημικά στη φωτιά – αλήθεια το φοβήθηκα. Προτίμησα ξυλαράκια για προσάναμμα, το λεγόμενο «δαδί», και είχα για καβάτζα κι ένα μπουκάλι φωτιστικό οινόπνευμα, αν χρειαζόταν βοήθεια. Την επόμενη φορά που θέλησα να ανάψω, βρήκα σε ένα σούπερ μάρκετ οικολογικό προσάναμμα και το πήρα, που όντως φάνηκε χρήσιμο.

Πλέον, καλώ και κόσμο άφοβα για να ψήσουμε. Χοντρικά έχω στο μυαλό μου να ξεκινάω τη διαδικασία ένα δίωρο πριν την ώρα που θέλουμε να είναι έτοιμα τα ψητά, αλλά όταν έχουν μαζευτεί όλοι κι αρχίσει να γίνεται τζέρτζελο κανείς δεν κοιτάζει το ρολόι. Και βέβαια ρίχνω κάθε φορά μια επανάληψη στο tutorial, για εξτρά σιγουριά. Δεν ψήνω τακτικά σαν τους γείτονες αλλά, όσο να πεις, το έθιμο έχει τη χάρη του.