ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑ, ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Ένα βιβλίο σχεδόν αυτοβιογραφικό. Ένας μεγάλος έρωτας. Και μια Μεγάλη Παρασκευή που επιβεβαίωσε ένα τέλος...

Πλησίαζε η Μεγάλη Εβδομάδα και κείνος ζούσε στιγμές ευφρόσυνης αναμονής. Το τελευταίο βιβλίο του βρισκόταν στο τυπογραφείο και σε λίγο θα το είχε στα χέρια του.

Περίεργος ο τίτλος: Μια ιστορία απορίας και έρωτα. Σχεδόν αυτοβιογραφικό, αλλά με στοιχεία μυθοπλασίας και αλλαγμένα ονόματα φυσικά, μιλούσε για τον τελευταίο μεγάλο έρωτα της ζωής του.

Αλήθευαν και οι δύο λέξεις – απορία και έρωτας. Τα δέκα χρόνια της κοινής ζωής με τη Σ. ήταν η αποθέωση της ερωτικής τελετουργίας. Από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία. Παθιασμένοι και αφοσιωμένοι, χωρίς ούτε μια μέρα επαναληπτικής τυπικότητας. Αληθινή ευλογία.

Διαφορετικοί χαρακτήρες και οι δύο, με συχνές συγκρούσεις και κάποιους μικρούς χωρισμούς στο ενδιάμεσο διάστημα, απορούσαν κι έλεγαν κατά καιρούς πώς είναι δυνατόν να βγαίνει επί τόσα χρόνια αλώβητη η σχέση τους μέσα από τις φωτιές των συγκρούσεων και των διαφορών στον χαρακτήρα.

Όμως η απορία σαρκώθηκε σε οδυνηρή δοκιμασία, όταν εκείνη ένα βράδυ του Απριλίου την πήρε ο άνεμος κι από τότε δεν ξαναφάνηκε. Η απορία και τα «γιατί» σχημάτιζαν ένα εφιαλτικό σκηνικό μέσα του και ένιωθε σαν παρατημένος οδοιπόρος στη μέση της ερήμου.

Πέρασαν πολλά χρόνια αλλά εκείνος –παρότι άρχισε διαδρομές στους χάρτες απέραντων γυναικών– ποτέ δεν την ξερίζωσε από μέσα του. Ζούσε μόνος του, με τα συρτάρια της ψυχής του γεμάτα από φωτογραφίες, σημειώματα, αφιερώσεις και στιγμές χρωματιστές από την κοινή ζωή τους.

Έφτασε η Μεγάλη Εβδομάδα και ο ήρωάς μας ένιωθε να τον πλημμυρίζει η αγαλλίαση των ημερών και η συγκίνηση για το νέο του βιβλίο, που θα ήταν και το τελευταίο της ζωής του. Δεν ήθελε να γράψει άλλο.

Στο σπίτι, όλη μέρα Μπαχ, Παλεστρίνα, Ντόουλαντ και τόσοι άλλοι μόνιμοι σύντροφοί του, αλλά και υμνωδίες από την εκκλησία απέναντί του, που γέμιζε κόσμο ειδικά τα βράδια του Επιταφίου και της Ανάστασης. Πολύς κόσμος κάθε χρόνο στην μεγάλη αυλή της εκκλησίας, σχεδόν κάτω από το μπαλκόνι του.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Ήταν η νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής. Φόρεσε τα καλά του, έσυρε μια καρέκλα στο μπαλκόνι κι από κει άρχισε να παρακολουθεί την ακολουθία του Επιταφίου. Και μαζί με την εξαιρετική χορωδία της εκκλησίας έλεγε μέσα του το «Ω, γλυκύ μου έαρ» και το «Άξιον εστί». Τα ήξερε απ’ έξω.

Κάποια στιγμή που αποχωρούσε ο κόσμος, πρόσεξε ένα ζευγάρι που έφευγε πιασμένο χέρι-χέρι. Του άρεσε η εικόνα. Κι ακόμη περισσότερο όταν τους είδε να φιλιούνται απόμερα, υπό το ισχνό φως της κολόνας ακριβώς κάτω στο μπαλκόνι του.

Τότε, ω τότε, πρόσεξε ότι… Ναι, ήταν εκείνη! Υπέροχη όπως τότε. Ο χρόνος ήταν γενναιόδωρος μαζί της. Χαμογελούσε και έλαμπε. Οπισθοχώρησε ένα βήμα στο μπαλκόνι του για να μην τον δουν και έμεινε να τους παρακολουθεί ώσπου χάθηκαν μέσα στη νύχτα.

Μπήκε στο σπίτι με αργό βήμα, έκλεισε τις κουρτίνες, έμεινε για ώρα σιωπηλός και έπειτα άρχισε σιγά σιγά την τελετουργία που είχε στο μυαλό του όταν την είδε: έβγαλε και άπλωσε σε όλο το σπίτι φωτογραφίες, σημειώματα, αφιερώσεις κι ένα βίντεο από παλιά καλοκαίρια.

Έμεινε στην πολυθρόνα όλη νύχτα, ώσπου τον βρήκε το πρωί άυπνο και βουρκωμένο. Κάποια στιγμή χτύπησε το κουδούνι. Είχαν φέρει το βιβλίο του!

Το πήρε το ξεφύλλισε, το κράτησε πολλή ώρα στα χέρια του, τριγύρισε ξανά στις σελίδες του και μετά πήρε την αγαπημένη του πένα και έγραψε την εξής αφιέρωση: «Της Σ. Γιατί;». Από κάτω, το πρώτο γράμμα από το όνομα του και ημερομηνία.

Ξαναδιάβασε την αφιέρωση, χαμογέλασε γιατί ήξερε ότι θα μείνει ανεπίδοτη – πού να την ψάξει και πού να τη βρει; Έβαλε το βίντεο με στιγμές από παλιά καλοκαίρια και βυθίστηκε ξανά στην πολυθρόνα του.

Την άλλη μέρα, λίγο πριν από την Ανάσταση, τον βρήκε ένα φιλικό του ζευγάρι ακίνητο στην πολυθρόνα, με μια φωτογραφία εκείνης στα χέρια του και την μορφή της μαρμαρωμένη στο βίντεο.

Τον είχε πάρει χαμογελαστό και δακρυσμένο ο αιώνιος ύπνος…